donderdag 12 juli 2007

donderdag 12 juli

14u

Joris komt van de Proeftuinstraat. Ivago kwam het bouwafval niet ophalen, de zak met gipsafval staat er nog. Maandag is de reguliere ophaaldag, zeg ik. Dat weet Joris ook. Ze kwamen de zak niet ophalen omdat ze drie zakken aangerekend hadden. Ze hebben twee zakken opgehaald, zeg ik, geen drie zakken. Ja, dat weet Joris ook. Die lui van de ophaaldienst hebben een drie genoteerd in plaats van een twee. En de derde zak? Die staat op het woonerf.

Frank, een vertegenwoordiger van de firma Canon, en Klaartje, een vrouwelijke collega, betreden de croxruimte. De hifi dreunt Magnus van Barman. Frank, Klaartje en Joris nemen plaats aan de jurytafel, we moeten een en ander herbekijken. De subsidieverhoging - op jaarbasis hebben we vanaf 2008 tienduizend euro meer - is onvoldoende om dure apparatuur te leasen.
Ik smijt de laptop open en leg de data vast voor lente 2008. Marc Ruyters valt binnen met H-art NR 24. We rekenen de vorige edities af, van NR 22 werden er elf verkocht, van NR 23 zeven. We hebben het over de subsidieronde.

Op de jurytafel in crox2 liggen de voorstellen en de documenten op tafel. Joris maakt duidelijk wat we met de huidige subsidies aankunnen: een simpel en droog bureaumachientje, meer zit er niet in. De machines die Frank van Canon voorstelt zijn de IR3025/N, de duurste van beide, en de IR2016i. 'Meer bereiken in minder tijd,' staat op de folder te lezen. Telefoon van Sarah Dhont. Zij en Jelle komen zo meteen af.
Ik stel Marc en Joris aan elkaar voor. Ze hebben elkaar al eens eerder ontmoet.
Sjoerd parkeert zijn fiets op het woonerf. De nieuwe auto, een Renault Megane, zit binnen voor de keuring.

Sarah en Jelle, ze komen op het juiste moment, ik heb de data rond en het duurt niet lang of we hebben het voor mekaar. De eerste projectperiode van 2008 wordt Thomas Bogaert in crox4, David Smithson in crox2 en Sarah Dhont en Jelle Clarisse in crox3.
Anne-Mie van Kunstwerk(t) telefoneert me. Voor zaterdag 29 september hebben ze een goei groepke, verneem ik. 28 september en de cultuurcentra valt tegen, voorlopig geen inschrijvingen voor die datum.
Jelle en Sarah nemen aan de jurytafel plaats en vullen de codex in. Sjoerd en Joris spreken af om de stoelen die we nodig hebben voor de filmweek op te halen. Het gesprek komt op De Morgen en die belachelijke bladzijde over Kim en Brian. Moeten ze daar nu echt een bladzijde aan verspillen. Aan Fabre en Tuymans, aan Panamarenko desnoods, omdat er tegenwoordig als ge het goed en wel bekijkt toch geen andere kunstenaars zijn. Dat de plaatselijke kunstscene wemelt van talent? Dat het een schande is het dat ze daar niet over schrijven? Maar nee gij. Bij De Standaard en De Morgen en andere gazetten hebben ze een smoes bedacht, een smoes waarmee ze niet alleen het publiek en de kunstenaars maar ook zichzelf te kakken zetten: dat het publiek geen interesse in actuele kunst zou hebben. Zoudt ge niet omver vallen van plaatsvervangende schaamte. Het omgekeerde is het geval. Als ze zo doordoen decimeren ze de lezersaantallen. Zie maar wat met De Gentenaar gebeurd is. Dat is tegenwoordig zo'n flutgazet dat ge onpasselijk wordt alleen door er naar te kijken. Trouwens, persoonlijk ken ik helemaal niemand die nog op reguliere basis De Morgen leest. 't Is maar dat ze het daar bij De Morgen weten: ze zijn lezers aan het kwijtraken. Is er een communicatieprobleem?
Het is de pers zelf die voor het communicatieprobleem zorgt. Ze vergissen zich van publiek, halen amper het niveau van een tabloïd en denken op de koop toe dat ze goed bezig zijn.
Mijn peetje las Het Volk. De Morgen hadden ze toen nog niet. Hij was een rooie in hart en nieren, ongeletterd, wist hoe hij een varken slachten moest, zijn stiel was metsen. In Nevele deed hij de duiven van de baron die daar zelf geen verstand van had en in zijn stamcafé op het marktplein won hij elk jaar opnieuw het biljarttrofee. Zoudt ge van zo iemand verwachten dat hij in een door Panamarenko gesigneerd stokbrood geïnteresseerd is? Een keet als New Reform naast de deur zou Fiel niet eens aan het denken gezet hebben. Ge moet een bepaald aantal connecties ontwikkelen om dingen te begrijpen. Niet iedereen weet hoe hij een brood moet bakken en een varken slachten is ook niet iedereen gegeven.

Nicolas valt binnen. Annick betreedt crox2. Andere bezoekers. Nicolas heeft geen zin in Gentse Feesten, te gevaarlijk om er aan te beginnen. Jos stuikt binnen. We trekken ons terug in de mediaruimte, Annick neemt de nieuwe H-art door. Ze is net terug van een trip naar Noord-Frankrijk, met de kinderen, een plek in de buurt van Calais. Dat het binnenland er heel erg mooi is, zegt ze.
'Zijt ge naar Kassel geweest?' vraagt Jos. 'Kassel, waar ligt dat,' zegt iemand.
Annick is in Kassel geweest. Nicolas wil een pintje. Het jammere is dat ge aan die catalogi niet eens uw gat afvegen kunt, de stront blijft er niet aan plakken.
'Ge had Menen moeten proberen,' zegt Annick. Ze bedoelt Joris. Menen en Harelbeke bevinden zich ver buiten het gedachtengebied van Joris. 'Latent mogelijkheid tot abrupte uitbarstingen,' oordeelde de jury. In België zijn de vulkanologen op één vinger te tellen.
'Zeg, die witte aansteker...' Joris tast in z'n linkerbroekzak en vist er verbaasd een witte aansteker uit op. 'Dat is de mijne,' zeg ik. 'Oei, pardon.'
Aanstekers verhuizen van broekzak naar broekzak, dat is de gewoonte.
Het gesprek komt op pepermunt, appelmunt, fruitbomen en Boskoop. Er is telefoon van Sander. Parys Printing zou van plan zijn om de bierviltjes op hetzelfde papier als de croxcards te drukken. 'Geen sprake van. Kan niet. Bierviltjes zijn bierviltjes.'

Nicolas wil een Château Nicolas ontwikkelen. Annick heeft Boskoop geplant, dat was met Gilles, en Eva De Leener wordt de assistente van Stijn Van Dorpe.
'Eva is een guitige madam,' zegt Nicolas. Dan over Hansbeke. Hij is naar Hansbeke verhuisd. 'De hippies zaten daar vroeger.' Ze zijn er wel wat gewoon, daar in Hansbeke en Landegem. In Hansbeke hebt ge twee bakkers, twee beenhouwers en twee kruideniers, 'en ge moet de kerk in het midden houden he.' Zijn buur heeft een Honda Goldwing, zo'n blinkende kermiskar. Iemand die daarmee rijdt...
'Ge moet altijd goed staan met uw naaste buren,' merkt Joris op. Hij kan er van meespreken, bij hem thuis hebben ze nog met een jachtgeweer op hem geschoten.
Op den buiten moet ge geen bruin brood vragen, of een grofke, maar 'grijs brood' en het expobrood van eind jaren vijftig heet tegenwoordig oesterbrood.
'Mensen eten chips als jeugdherinnering,' mijmert Nicolas. Hoe het begint, is onduidelijk. Iemand brengt beertje Colargol te berde en 'Ah, mijnheer, een mooie vogel wil ik zijn' van Tim Vistrim: 'Ah, mijnheer, een mooie vogel wil ik zijn - met gouden ballen en een pik van marsepein.' Op school hadden ze er zo nog een paar. Een parodie op het dagelijkse praatje van Joop Den Uil bijvoorbeeld: 'En als ge 't nog niet wist... Ik heb er in gepist.' Of die Gentse verbastering van voor de oorlog - Joris, zingend: 'Valencia - Alle wijven zonder cenzen zitten in de cinema.' Crucke heeft een keur aan parodieën op zijn repertoire, die moeten we eens vragen voor een concertje.
Joris herinnert zich de parodie op beertje Colargol: 'ik poep alle wijven vol - met colle of met lijm - dat speelt voor mijn fluit geen rol.'

Thomas Bogaert, Ginger, Spencer en Werner betreden de croxruimte. Joris is ervandoor en heeft de witte aansteker gejat, allez vooruit, bij vergissing, een automatisme.
Of er nog wijn is. 'Neen, denk ik,' zeg ik. Morgen komt Melanie met een nieuwe lading.
In de ijskast ontdekt ik een fles Bourgogne, een Chardonnay, de laatste en alleen een bodempje.
Dat Ginger een schone naam is. Ge moogt het wel niet op zijn Vlaams uitspreken, vindt Thomas. Hoe ze op die naam gekomen zijn? Er is een Ginger Baker die vroeger bij Cream speelde. En Spencer komt van Andrew Spencer White.
Nicolas zoekt een crox-card uit voor de geboorte van een kleine en maakt een grapje over hoe we het in het vervolg moeten aanpakken: 'De nieuwe kerstkaarten van crox zijn uit.'
Veel geboortekaartjes zitten er niet tussen. Het wordt 'Herbier', een recente crox-card met een werk van Carole. Van de stillevens nog 2 kaartjes, 't zijn de laatste.
Muziek van Ahmed Abdul-Malik. Joris telefoneert vanuit zijn rijdend aquarium, hij stak een sigaret op en ontdekte dat hij de witte aansteker op zak heeft. Het gesprek aan de toog komt op 'De Kikker' van Stef Cafmeyer, vroeger het stamcafé van Thomas Bogaert. Hield er tien jaar geleden mee op. Waar Stef nu mee bezig is? Hij werkt voor Muziek Lod. Had zeer goeie croque monsieurs. En goeie spaghetti. 's Winters kost ge er warme rode wijn met kruidnagel drinken. 'Ik dronk er mij altijd eerst half Lazarus,' expliceert Tom, 'dan at ik een croque om er weer tegen te kunnen.'
Het stamcafé van Leus, vernemen we, was de Kramietel. De helft van Gent zat daar.

19u

Thomas belt me, hij vergat het koffertje Matchbox. Nicolas bleef als laatste plakken. Ik sluit de croxruimte af en speel koerier, te voet via het Baudelopark waar ze de Gentse Feestengarnituur aan het opstellen zijn.
In de Goudstraat is Ginger aan het rolschaatsen. Thomas breekt een fles rode wijn aan, het gesprek komt op Mumbai, Werner is er vier keer geweest. Over de hijras weet hij het volgende. 'Het is een soort maffia. Mannen wordt ontvoerd, gedrogeerd, gecastreerd zodat ze gedwongen zijn om zich bij de hijras aan te sluiten.' Er zijn soorten. Een grote groep houdt zich bezig met zegeningen. Bij pasgeborenen 'om de homofiele energie uit het kind weg te halen', bij huwelijken, waar ze zich te pas en te onpas aanbieden, krijgen ze dan weer geld toegestopt 'om het af te trappen'.
Mumbai, vertelt Werner, is een schone stad. Het is één van de mooiste steden die hij kent. Aan het water is een esplanade waar 's avonds de koppeltjes afspreken. De hijras gaan er ook naar toe, kondigen hun komst met handgeklap aan en - abominatie - trekken hun rok op. Op die manier verplichten ze de jongen om af te dokken en zo het meisje de schande van het zien van het verminkte geslacht te besparen. Een bizarre vorm van bedelen.

Geen opmerkingen: