donderdag 5 juli 2007

donderdag 5 juli

13u45

De gebruikelijke handelingen: een poort opengooien, rommel bijeenvegen, de apparatuur activeren. Klokslag twee betreden Luk Berghe en Joris de lokalen. Berghe is een graag geziene gast. Dat hij zo zelden over de vloer komt is omdat hij een pesthekel aan tentoonstellingen heeft. Er is een limiet aan de interesse die een mens voor het oninteressante zou weten op te brengen.
'Jonge kunstenaars worden lichting na lichting gepromoot als de nieuwe goden,' poneert Luk. Octavio Paz zei het al: de moderniteit is een mechanisme, de hele tijd door brengt het namen en stromingen voort die, als nieuwe er af is, net zo makkelijk gedumpt worden. Overal ter wereld zitten de musea voor actuele kunst poepvol met dit soort formalistische geintjes. Lui als Saatchi schoppen kunstenaars die nog geen ei kunnen bakken met hun reet tegen de sterren aan, een ogenblik later gaan ze in lange kolonnen naar het vilbeluik. De moderniteit is een supermarkt, de moraal van de moderniteit poen scheppen, voor zover je dat een moraal zou kunnen noemen, en jatten wat er te jatten valt. De interessantste kunstenaars zijn zij die zich van de moderniteit distantiëren zonder zich tegen het moderne als dusdanig te verzetten: het principe van het moderne met de voeten treden.

Joris heeft last van zijn rug. De Fransen stuiken toe, Stéphane Cauchy en Stéphane Benault, gemakkelijk uit elkaar te houden, Martin Singer die op de instalraamlocatie een display van halfnaakte dames plant en Emmanuelle Flandre. DD Trans en Brahim Bachiri zijn niet van de partij, Bart wel.
Joris neemt de publicatie van New Reform door, iets wat Sjoerd in z'n archief had. Interessant, verbazingwekkend.
Joris heeft wat tijd nodig om te bekomen van een plotse pijnscheut.
''t Is straf wat daar in staat...'
Het politiek-artistieke activisme van New Reform, Aalst jaren zeventig, leest als een grote episode, iets groots, iets uit de periode van de grote Documenta's, de revolte, een nawee van mei 68: het artistieke discours had een politieke dimensie, gedurende korte tijd leek de moderniteit moderner dan het meest moderne. Maar - het moderne verplaatst zich. Van nature heeft het moderne geen plaats, het is een kluwen van richtingwijzers - om die reden, alleen om die reden, zijn er de hele tijd door veranderingen, verplaatsingen, en het heftig gestroom laat een lege bedding en dode vissen.

De Fransen inspecteren de ruimtes. Cauchy maakt foto's. Stief maakt het lokaal leeg waar we straks crox4 hebben. In de ruimte van Stief is intussen zo goed als alles weg gehaald. Het is gek, Stief was er voor Johan ons de smalle en 10 meter lange mediaruimte cadeau deed, nu hebben we alles of toch bijna alles. Een locatie binnen het Brusselse Gewest hebben we niet en dat scheelt een stuk.

In het atelier van Stief bleven wat spullen die intussen een sedimentaire identiteit hebben, de oude en de nieuwe ruimte zijn communicerende vaten. Een hertenkop, een hazenwind, de trapladder en een blauwe koffer. Er is een koffiezet, het masker van een aapachtige, een dweil, een meetlat. Aan het plafond hangen maquettes van vliegtuigen. De blauwe werkbank is van het merk ELEKTRA BECKUM TKHS 315M. Er is een spiegel in een brede, houten frame, een soepbord, een emmer die in een houten krat terechtkwam, een kleerhanger en Arzach, de Tibetaanse terriër, Bobbie in een zwarte uitvoering. Stief over crox als vrijstaat, 'een redelijk uniek fenomeen in de Vlaamse kunstscene,' meent hij, een plek waar dingen kunnen die niet op andere plekken kunnen. Het tweede brainbox-offensief is voor herfst 2008.
De Fransen verzamelen in de ruimte van Stief.
Stéphane Benault kaart een performance aan - er zijn frappante gelijkenissen met de performance van Antoine Van Impe. Die van Antoine was met boog en pijl en een getuite lamp als pijlpunt - en het videobeeld in de corridor, ambigue, dubbelzinnig. De performance van Stéphane is een rodeo-happening, de lamp bevindt zich dit keer aan het uiteinde van een lasso. Cauchy wil een kijkje nemen op het terras. We maken de doorgang vrij.

Met Emmanuelle over 'l'identité d'un ansicht: la séduction'. De kunstenaars brengen het materiaal aan en de redactie beslist wat in aanmerking komt, zo wordt het 'mijn werk schoon werk'-syndroom vermeden.
Benault beseft opeens 'out of the blue' dat zaterdag 1 september voor hem een onmogelijke dag is.
Boris vult de display aan met een laatste vracht van het Life Inc magazine. Coming People, vernemen we, loopt niet van een leien dakje. De receptie is morgenavond.

Stéphane en Martin hebben een afspraak op de instalraamlocatie. Op Bart na gaat iedereen ervandoor, ook Luk, van nature toch al niet zo'n grote fan van tentoonstellingsmomenten, en Joris die het aan zijn rug heeft. Bart zou kunnen voor schilderproject twee hoewel we daar nog geen precisie datum voor hebben en een selectie in kinderschoenen.
Het gesprek komt op Second Room, een initiatief van Christophe Floré in de buurt van de Dansaertstraat: wekelijks een nieuw project, de opening is doorgaans op zaterdag, nog dezelfde dag wordt het project weer afgebroken. Een radicale en interessante manier van werken.
Een vergelijkbaar initiatief te Faches-Thumesnil ten zuiden van Lille: La Petite Surface (Laps) - van een zekere Bruno Desplanques. Zoals de naam aangeeft: een kleine tentoonstellingsruimte. De tentoonstellingsplek is voorin, achterin heeft Desplanques zijn atelier, de ruimte zou alleen tijdens de week en 's avonds open zijn.
Bart is een kenner van experimentele muziek, Cage, Feldman. Hij brengt Laurent Rigaut te berde, sax, en La Pieuvre, een Frans ensemble dat zich toespitst op improvisatie. We luisteren naar Inventions & Dimensions van Hancock.
Bart is er pas vandoor of is er bezoek uit Edinburgh, Frances Berry en twee vriendinnen, Gina en Alex Georg (van Alexandra en Georgina). In het atelier van Stief, waar intussen zo goed als alles verwijderd werd, bleef een momentane installatie: een karretje en daarop een transparante plastiek met houtafval, een emmer met houtafval, de koffiethermos en apparatuur met minder duidelijke identiteit. De opgerolde lap is de huid van een geitje.
Gina, Alex en Frances bekijken de films van Jamez Dabramski en An steekt een poster binnen. Het loopt tegen sluitingstijd.

Geen opmerkingen: