woensdag 18 juli

16u50

-'Alles ok?'
Valéry is in crox3 bezig. De opkomst voor de filmweek is mager. Eergisteren niemand, gisteren een man of vier.
-'Ja ja ja,' zegt Valéry. Hij ziet er gestresseerd uit. Er is een probleem met de beamer, het apparaat maakt lawaai. Rare geluiden. Nu is het ok maar hij vertrouwt het niet.
-'Telefoneert eens naar City Sounds,' suggereer ik.
-'Heb ik gedaan.'
-'En?'
-'Normaal gesproken is alles normaal, zeggen ze.'
-'En het geluid, is dat normaal?'
-'Normaal gesproken niet.'

Van de vijfduizend flyers zijn er zeker nog een paar duizend over. 's Namiddags heb ik een toer door het centrum gedaan en dat gecombineerd met wat aankopen. Postzegels - wat er dit keer opstaat is volstrekt onduidelijk - en drie films van Hitchcock, Family Plot, Rope en Strangers On A Train. Family Plot uit 1976, één keer gezien, niet zijn beste film. Rope uit 1948, één keer gezien, berucht vanwege die 8 minute takes en een merkwaardige zonsondergang. Benieuwd wat de tweede lezing brengt.

Loeki. Ze deed setfotografie voor de film van Nathalie Teirlinck. Ik weet honderd procent zeker dat we elkaar al eens eerder ontmoet hebben. Hoe Paustovskij Loeki geportretteerd zou hebben, weet ik niet. De portretten van Paustovskij behoren tot de interessantste die de wereldliteratuur heeft voortgebracht. Welke substantieven en adjectieven een minder talent voor Loeki zou kunnen bedenken, weet ik evenmin. Catherine heet ze, zegt ze. We hebben elkaar ontmoet, zegt ze. Tijdens die jury, zegt ze, vorig jaar toen Michaël en ik en de directie van het Design Museum de volle pot aan Elias Grootaers toekenden. Dat herinner ik me. Ook het werk van Catherine vloeit aan in helder quadri. De film van Elias heeft ze intussen al drie keer gezien, op diverse festivals, die van Nathalie niet. We bekijken de film van Nathalie, dan die van Benjamin. Op het woonerf is witheet zonlicht. Valéry drentelt, steekt een sigaret op. In de film van Benne is het kwart voor twee als de dove vrouw het woord neemt. De scheurkalender staat op 9 juni.

Rope, Alfred Hitchcock, 1948. In die bizarre zonsondergang zijn Monk en Miles aan de slag. Monk is nog niet het fenomeen dat hij onder andere dankzij 'Monk plays Ellington' worden zou. Monk plays Ellington is 1955. Nog iemand die in die bizarre zonsondergang zijn eerste stappen zet: Tristano. Het orkest van Ellington echter kent een terugval. De swing area, wat grotendeels samenvalt met de tweede wereldoorlog, zit er op. In die bizarre zonsondergang is een hitsig gebeuk van bebop. Gordon beleeft een hoogtepunt, Charlie Parker en Billie Holiday zijn sterren. Nabokov is enkele jaren eerder via Odessa en Frankrijk naar Amerika gereisd, Chandler schrijft meesterwerken. Hij werkt aan het script voor Strangers on a train, in 1951. In Cold Blood van Truman Capote is verre toekomst en de Nouvelle Vague komt pas een half decennium later. In Italië is er Rosselini - Germania anno zero in 1945, Stromboli, Paura - en meer naar het noorden Bergman.
Rope is een bizarre film. Het is een van de betere films van Hitchcock en een van de weinige - zo niet enige - waarin de grootmeester zich aan een onwaarschijnlijke flater bezondigt - en dan bedoel ik niet eens James Stewart als 'main character', Mason was duizend keer beter geweest, in Rope is Stewart een moraliserende, republikeinse flopdrol - maar het feit dat de handpalmen van Philippe, een van beide moordenaars, amper enkele minuten na het incident met het glas champagne (hij verwondt zich, er komt ketchup aan te pas) geen spoor van verwonding vertonen.