woensdag 22 april 2009

woensdag 22 april

Ochtenden, satiné: de velux snijdt het zonlicht in dunne schijfjes. Er is een bruine enveloppe met Utz, een novelle van Bruce Chatwin, en het vertrouwde handschrift: 'Hierunten eine Zeichnung von zwanzig Jahre alt am Beverholtzplatz, dort wo Crox entstanden ist. O wie schnell mahlt Gottes Mühler (aber trefflich).'
Er is een telefoontje van de hoofdredacteur - Stefaan zou voor de croxpoort staan met een niet langer bruikbare cijfercode - en twee kaartjes van Sjoerd. Ik vraag Joris of hij nog wat betalingen uitvoeren wil, enkele zijn dringend. Joris, in z'n mailtjes kort op de bal, bijna net zo snel als het telefonisch appel, laat weten dat hij er echt geen tijd voor heeft. Ik bundel de facturen, telefoneer Claire - het is Hugo die antwoordt: nee, ze weten van niets - en fiets naar Sint-Jacobs. Over het gazon van het Baudelopark rent een jonge hond.

Het woonerf ligt in een bad van warm zonlicht. Klaus en Deborah zitten in de zon. In het keukentje is een geur van verse koffie. De objecten in de grote zaal: van Niklaus een tweedelig werk - 'Since I'm dreaming in black and white I realize that... painting became impossible for me' - en een set objecten die ik met te verwaarlozen aandacht bekijk: ik kijk niet - de blik ketst af op het bekenene. Er is een geestige quote van Beckmann over dit fenomeen: dat je niet met je oren kijken moet.

Ik berg de krant op in de zwarte schoudertas en telefoneer naar Maria Louisa, de vorige eigenaar van Knokkestraat 37. Het betreden van de dagelijkse inboxlawine gaat in stukken en brokken. Er is een mailtje van Morrens: of ik buiten het telefoonnummer andere coördinaten heb van Hugo en Claire. Frips laat weten dat donderdag en vrijdag ok is. Rob een por in de ribben. Eigenlijk kan je een hele dag voor het beeldscherm zitten, als je daaraan begint heb je gauw niets anders te doen. Een belangrijk item is wie zaterdag de bar doet. Er is een geestig mailtje van Bart Lodewijks. Andere mailtjes zijn minder geestig. Ik ploeter door de woordenbrij. Veel mailtjes blijven zonder antwoord. Ik weersta aan de aandrang. Vloeken, schelden: het maakt weinig uit.

In Het Gouden Hoofd hebben ze voor de tweede dag op rij penne met vis, spinazie en rode saus op de dagkaart. Rode saus?
De Standaard, bladzijde 14 (binnenland): Mathilde wordt de beste. (hoe M in tien jaar tijd helemaal in haar rol is gegroeid)
Tsa. Op dit soort journalistiek zou ik tolheffing plaatsen. (wat heb je te zeggen?)


Later, 's avonds, stel ik vast dat ze de positie van de diaprojector gewijzigd hebben.

1 opmerking:

onlyonesandzeros zei

It's just cocaine, running around the brain...