televisie

Gisteren was ik in een frietkot in Mazenzele. In het kot hing een affiche van het Vlaams Belang. Ik had aan te schuiven. Op het scherm boven de frietketel was Martine Tanghe met een toelichting bezig. Ik heb boeken en ik heb een auto. Met die auto rij ik af en toe naar Amsterdam of Lissabon. Een televisie heb ik niet. Als je daaraan begint, kan je net zo goed alles wat aan verbeelding bleef naar het containerpark brengen. Met deze schamele gedachte stond ik naast de affiche. Er stonden drie, vier mensen voor me. Martine had ik in geen jaren gezien.
Excuseert u me, zei ik, toen een van die mensen me heel even aankeek, gaat die weg daar, rechtsop, naar Dendermonde? Ja, rechtdoor gaat het naar Dendermonde, zei de persoon die vlak naast de persoon stond die ik aangesproken had en er net niet zo dom uitzag dat ik me aangesproken voelde.
Dus daar is Dendermonde, zei ik, en wat is daar? Ik wees de andere kant op. Dat wisten ze ook, wat daar was. Op het scherm boven de frietketel was Martine Tanghe met nog een toelichting bezig.