dinsdag 31 december 2013

who who

A dog barks. A second later a second, three and four answer, a fifth, untill all the dogs of the goddamn neighbourhood bark.
Then the first stops barking. The others go.
Then in some faraway nearby one of the higher pitches stops
being the dog it is. Others follow and silence stumbles.

I have a small table in front of me. An insect makes its funny way to the main entrance. Water drips from the rooftop.
Then again a dog starts to bark with a rather high and unpleasant pitch. Somewhere far in the valley one of the dogs answers. How

how how how One may appreciate him or she for doing so. The valley barks. A shadow maybe
or something pleasant? No one knows. Who
who who who What am I doing anyway, one could say, sitting here.
An owl whistles, Who
as that old witch that saw and heard everything. Who who who. Nothing knew. Drips in a verb of pitched silence.

maandag 30 december 2013

meal

What you took? Grilled curator.
Shrimp critic.
Jimmie Durham roasted and served without.

brons

In Baixa is een enorme drukte, eindejaarsdrukte aangedikt met toeristen uit alle windstreken. Op het terras van la Brasileira zit ik naast mensen uit Nederland.
De dame maakt foto's van de gevel van het koffiehuis waar Fernando Pessoa dagelijks kwam, La Brasileira. Het is een somptueuze gevel met fonkelende vitrines en een marmeren rondboog, een inkom en nog twee doorgangen, smaller, waarlangs je de zaak betreden of verlaten kan. Het ter gelegenheid van de honderdste verjaardag links van de doorgang aangebrachte plakkaat geeft aan dat de zaak sinds 1905 bestaat.
Eindejaarsdrukte stapt over de mozaïek tussen de ingang en het terras. Op het plein speelt een bandje Braziliaanse muziek. Miljarden voetzolen veranderden het trottoir in een heuvelend terrein.
De dame uit Nederland heeft geen idee waarom af en toe iemand naast de ingang van La Brasileira postvat en een foto van zich laat nemen. Amper zes meter linksop nemen dames plaats naast een replica van de dichter. Waar ze plaatsnemen heeft het brons een lichtere toon. Pedro en Nuno hebben weinig met het brons. Pedro woont sinds 5 jaar in Lissabon. De lichtere tonen van het brons waren hem niet opgevallen.

Ik zoek het op, zegt de dame. Pessoa, bedoelt ze.

In de doorgang ter rechterzijde is een krantenwinkel. De uitbater staat tussen de periodieken. Hij sorteert de voorraad, kijkt om naar de eindejaarsdrukte. Het staat op de marmeren rondboog: sinds 1905.

323 after Dodo

From Avenida Almiral Reis I disappear inside histories of other people, some less some more fortunate.
Later, Mouraria, the barrio where Pedro Faria resides, the shabby, Moorish neighboourhood north of the castle, surrounds us, on the map surrounded by hundreds of other places,
with a noisy dog on one of the floors, it's his way of complaining Pedro says,
there's little shops in the street closed at night, no sign indicating any activity whatsoever, but at morning,
there they are, the lady of the fruits and vegetable shop, a man smoking a cigarette in front of a leiteria, two men discussing the engine of an old car in the year 323 after Dodo.
Looking through the window on second floor of Largo das Olarias 44 I notice houses constructed in such way that it could be the ruins
coming from another age, after Lisbon got destroyed by an eartquake again bigger than that one of seventeenhundred and a bit.
No one rebuild it hereafter.

zondag 29 december 2013

xxx


From The Selected Correspondence of Marcel Duchamp; Francis M. Naumann & Hector Obalk, Thames & Hudson 2000:

BR116
SW1578
LE ZOUTE 10 26 2134
MR MARCEL DUCHAMP 28 WEST10ST NEW YORK
SALISSEZ (PRONOUNCE: SALLY SAYS)
MESENS CHAUSETTES (PRONOUNCE: SHOW SET)
FOR JULY AND AUGUST marcel
RCA. COMMUNICATIONS, INC.
a service of radio corporations of America
31 Union Square, N.Y. Tel. OR. 5-4150-1-2

And on page 287, op. cit.: Mes intentions de peintre, qui d'ailleurs n'ont rien à faire avec le résultat profond dont je ne peux être conscient, étaient dirigé vers les problèmes d'une "validité esthétique" obtenue principalement dans l'abandon du phénomène visuel, tant au point de vue rapports rétiniens qu'au point de vue anecdotique. (extrait d'une lettre à Michel Carrouges) In Pedro's library joining the 2003 Livros Cotovia edition of Odisseia. Looking at the table he said: I especially like the horse.

Salamanca

Aan de buitenrand is Salamanca net zo gewoontjes als Burgos of Valladolid. Er had Burgos kunnen staan, op het naambord. Ik was er net zo goed ingetrapt.

een zondag in Castilla

Overal in het Castillaanse landschap is leegstand. Mastodonten van vier, vijf tot zes verdiepingen hoog, ooit bedoeld voor arbeiders die in de nabijgelegen fabrieken kwamen werken, staan onbewoond in de Castillaanse wildernis. De nieuwe bewoners, hagedissen, dwerguilen, knaagdieren en vleermuizen, hebben geen last van torenhoge elektriciteits- en gasboetes. Hoge gebouwen zijn het, betonkaas met gaten, soms naakt in het al net zo bouwvallige, post-agrarische landschap, soms verstopt achter bomenrijen en met dwergeik begroeide bulten. Niet langer bewoonde stulpjes in een wildernis van industriële nederzettingen, tussen Burgos en Valladolid zover de kilometerteller reikt. Cementfabrieken, een gekrioel van verkeerssignalisaties, silo's, ontginningen, hoge vierkante torens zonder kijkgaten, groeves waar zand, grind of steengruis gewonnen wordt, en ook hier best wat leegstand, artefacten van een uitzinnig tijdperk, roest ijzer, met ijzeren hekkens afgesloten maar niet uit het landschap verwijderde industriële pretparken, een lawine van beton en metaal, afsluitingen, opslagplaatsen, vrachtwagens, pilonen in een wirwar van afstand, nieuwbouw, zandophopingen waarboven het gistproces van betonnen sculpturen rijst, hoog in het vlakke, woeste landschap, terreinen voor als buitenstaander niet te becommentariëren doeleinden, terpen met ongemakkelijk bijeenstaande bomen, electriteitsmasten, sparren, soms een cipres, onzeker bijna, ongraag daar in het grijze landschap, in lange rijen naast elkaar geparkeerde trucks, hefkranen en voor de constructie van hefkranen bedoelde bedrijven, naakte gronden die als oprijlaan of als aanpalend terrein dienen, kleurloze hangars die op ommuurde gevangenissen lijken, heuvelnieuwbouwsloppen, zendmasten, verboden terrein waar zelfs geen bevoegden zich wagen, dorre grasbermen en zwermen piepkleine vogeltjes die midden de autosnelweg bivakkeren, in een kluwen boven het beton waaien en boven dit alles het ons bekende hemellichaam, net onder het zenith hangend in een spaarzaam blauwe hemisfeer. Panorama's vanwaar je urbanisaties bewonderen kan, urbanisaties om naar nog meer panorama's uit te kijken, spoorlijnen, een hotel aan de rand van smerige fabrieksterreinen, lange, horizontale, baksteenkleurige vormen en ten slotte ook het REPSOL benzinestation.
Ik neem richting Salamanca Zamora. (werkgelegenheid? waarom?)

Voorbij Valladolid de pijnboombossen. Vlak landschap met agrarische patronen. Blauw zomerlinnen hoog boven de bijna vlakke glooiingen die een overwegend bruine toon hebben. Door wind uiteengeplukte wolkenmassa's.
Tussen Valladolid en Salamanca is de wereld plat. De wolken, oblong, langwerpig uitgerokken watten, hangen in cirkels boven het landschap. Boven de wolken is een zwembadblauwe hemisfeer.
(engelen zijn ongetwijfeld vertrouwd met de laatste mode, laten we zeggen alles na pakweg 400 na Chr, te weten 1290 voor Dodo,
maar wat een zwembroek is, nee, dat weten ze niet)

in een Baskisch pretpark

instrucciones

1. Un adulto debe vigilar en todo momento a los niños.
2. Bajo ningun concepto la dirrecion se hace responsable de los objetos personales depositados en los modulos.
3. El parque sera utilizado por
niños con edades entre ... y ..., con una altura maxima de 1m20.
4. El parque infantil abre sus puertas de ... a ... horas.
Este instalacion tiene une capacidad de ...
niños.

early Katz

Pretty much an early Alex Katz,
shades of dark trees on the slopes near the highway
five minutes north of San Juan de Luz.

What no one would have considered to be valuable,
to skip half of the landscape,
rain did, apparently without thinking.

unfinished poem

So, must I feel intruder? a Viking violating vineyards with his lumix camera,
staring (or avoiding so) at forbidden
(graveyards)
(outside bedrooms for the fortunate or)

(or, rather, the unfortunate, the ill at ease)

Personally I am not in need of people looking for pleasure
on a beach full of other people
Seagulls measure the rumbling surf. No pelicans. Not even a dove.

Let's leave, someone may have thought,
Sunset Boulevard to others,
to those who are not said to be conquerers of a new orb
but the destroyers of it

those having unspeakable lives and dirted names
lives that history will not glimpse at
unable to pronounce its frozen characters

to those that leave nothing else but history

beach

Looking from one of the windows of Hotel La Frégarie at St Juan da Luz
someone may notice sceneries
more or less identical to those I saw, sitting in front of the beach,
including two waves for a short moment stumbling on top of each other,

including, for a short moment, someone in a black sort of raincoat thing, black allright
but not a raincoat,
sticking an umbrella with precise and thoughtless gestures towards the distance in front of him.
A bird included, the magpie, its identical other, there's always two of them,
at work on a nearby slope and later courting, for a moment short.

Biarritz

In 1999 was ik voor het eerst in Biarritz, nadat twee meisjes die me als stowaway achter in de auto hadden, dertien jaar eerder aan het stadje voorbij gereden waren.
Le rayon vert van Erich Rohmer is in Biarritz gefilmd. In 1987 als ik het goed heb. Ik zag de film in een filmzaaltje in Màlaga, dat ene zaaltje waar ze af en toe ook wat anders hadden dan de gebruikelijke rommel.
In 1999 was ik niet alleen voor het eerst in Biarritz, in een tijdsverloop van niet eens een kwartaal was ik er drie keer. Ik wandelde over de promenade, zat op een van de terrasjes, ging een kijkje nemen aan de kade, reed door de binnenstad, vond een kampeerplek in het hoog boven de baai gelegen stadsgedeelte, pal aan de falaise was een door stekelig struikgewas ingesloten veldje, in de diepte de hotels en statige gebouwen die aan de promenade staan, een zwembad en een tennis court en de baai die meer naar het zuiden de Bahia de San Sebastian genoemd wordt. Drie weken later was ik er opnieuw en drie maanden later nog eens. Vandaag verblijf ik op het tweede van een hotel aan de oostelijke rand van het stadje, kamer 209. Het is een nieuwbouw, vlak bij de péage, waar patrouilles stonden. Om een of andere reden lieten ze mij doorrijden. Het hotel zit stampvol. Een stortbui gaat over het areaal, midden het grasperk staat een palmboom, auto's nemen het rondpunt.

De eerste en enige koffie is die van Ouerville-Est, een stopplaats in Picardië. Zure koffie. De croissant is sponzig. Later een pizza die in twee delen uiteenvalt, de koek en wat ze er om een of andere reden op aangebracht hadden.
Dan het traject. De eerste grensovergang, de eerste glooiing, les terrils de Douai, dikke wolkdampen op blauw tafellinnen, vrachtwagens die vrachtwagens of onderdelen van vrachtwagens vervoeren, een bus van Huurman Tours uit Den Haag, ergens ter linkerzijde het gele oker, vers uit de tube, van zonlicht op een stoppelveld. Over Parijs ligt een grijs donsdeken. Spreeuwen inspecteren een parkeerterrein. Wat later, net na middag, rij ik onder een bord door waarop BORDEAUX NANTES LYON staat. Hier, in de snelwegbermen van de westelijke banlieues, groeien favelas. De uit schroot en hout vervaardigde hutjes, elk niet groter dan een varkenshok, de meeste hebben de veer van een rookpluim op het platte dak, staan over een afstand van honderd tweehonderd meter tegen de berm aangedrukt, een rauwe koek van speelgoedhuisjes.

Verkeersborden die voor het landschap bedoeld zijn. Ze staan aan de rand van de pechstrook, zijn alleen te ontcijferen voor wie zich in het landschap bevindt. (er met iets bezig is)

Halfzes. Valavond. Ik bevind me ter hoogte van Poitiers. Melkwitte hemel, een puzzel van asgrijze wolken. Lineaire wolken. Er is er eentje in de vorm van een hart waar ook nog, alsof het inderdaad zo bedoeld is, een wolkje verticaal tegen aanleunt: I LOVE... Een andere wolk, donkerder dan de omringende wolkpartijen, toont de dwarsdoorsnede van de ruggengraat van een poon. Ook is er Arabisch handschrift en een vinloze, een enorme, een gigantische vinloze vis met wijd opengesperde bek, zo wijd opengesperd dat de bek gauw los komt te zitten.
Voorbij Niort begint het noodweer. Een Atlantische storing raast over het landschap. De weg van Bordeaux naar Biarritz is overigens niet wat er eind jaren negentig lag, toen een landelijke viervaksbaan met soms wat bomen en gras tussen beide rijrichtingen, kruispunten waar je voor scooters, fietsers, wandelaars en landbouwmachines uit te kijken had, het is een nieuwe weg zonder kruispunten en landbouwmachines.

vrijdag 27 december 2013

vader, zoon

Bij de Griek zit het aardig vol. Aan een van de tafels zitten twee mannen, een sober en smaakvol uitgedost heerschap van middelbare leeftijd, vijftig misschien, en een jongen van een jaar of twintig. Vader en zoon. De jongen is zonder kingewas. Ze zitten tegenover elkaar, kregen een ogenblik eerder op tafel wat ze besteld hadden, de vader de lamskoteletten, geserveerd met Griekse pasta. Praten doen ze niet. De vader, een man met hoog voorhoofd, zorgvuldig getrimd kingewas, geen excentrieke elementen, het baard- en snorhaar grijzend, houdt zich zonder dat het uitdrukkelijk opvalt aan de beleefdheidsformules. Aan tafel in een restaurant is er van oudsher een aantal formules: je gaat niet op de tafelrand leunen, je houdt je handen boven het tafelblad, je zit niet als een halfvolle broodzak over het bord gebogen et cetera. In de gelagzaal is niet één iemand die zoals hij aan tafel zit. Hij staart naar het bord en de lamskotelet, eet, kauwt, ook dit weer zonder dat het opvalt, negeert de jongen die min of meer kromgebogen pal voor hem aan tafel zit. Niet zo kromgebogen dat z'n gezicht tegen het bord plakt, veeleer alsof het hem niet eens om dat bord te doen is, of, het andere uiterste, alsof voorlopig alleen telt wat hij voorgeschoteld kreeg. Ze praten niet. Gekromd over de tafelrand hoeft hij z'n vader niet aan te kijken. Het pas de deux beperkt zich tot het snijden van stukjes vlees en af en toe een kleinigheid weghalen uit het extra dat tussen hen beiden op tafel staat, een platte schotel met sla en een assortiment versnaperingen.
De vader haalt een broodkorst door de bruine saus. Smikkelen laat hij over aan mes en vork.
Ze bestelden hetzelfde bleke bier, een slap inbevbrouwsel dat je tegenwoordig op elk terras waar ook ter wereld drinken kan. De vader heeft het brouwsel voorlopig niet aangeraakt, worstelt met het benige restje van wat een lamskotelet was. In het glas van de zoon staat alleen nog een bodempje. Er komt geen tweede glas. Ook de zoon lijkt dat niet opportuun te vinden. Ze spreken geen woord.
Op gegeven ogenblik kijkt de vader opeens, heel even, van het bord op. Het is een vluchtige blik, alsof hij de jongen, die op geen enkel moment buiten de reikwijdte treedt van wat voor hem op tafel staat, niet met dit of dat lastigvallen wil. Hij prikt in het bord dat tussen hen in staat. Wat later hapert een slablaadje aan de buitenzijde van z'n bovenlip.
Aan een van de andere tafels zit een dame die er niet zo gelukkig uitziet. De persoon met wie ze aan tafel zit, is jonger, zo jong dat hij haar zoon had kunnen zijn.

Na de maaltijd gaan ze opeens toch praten. Zonder geluid te maken. Ze kijken om zich heen, bestuderen het interieur, bestuderen de kaart. Wat tot me doordringt is aan het Duitse taaleigen verwant. Ze spreken op fluistertoon.

the wizard of ox

We don't need politicians. Good for nothing they are and rather expensive too.
There's no need to agree or follow what politicians say or do, ages ago we agreed on that.
They make up whatever they need to make up. It's part of the game. Industry.
Obscene pictures of industrial wisecracks dirt the newspaper. Part of the game.

Art is war. Full of life, excentric, baroque or maybe something like rococo a bit,
it contradicts the game.
Dressed as warriors do art confronts the zeros with their goddamn shit.
They may puke one billion dollars. I don't care too much of that. The industry of art

made that part of art part of the game. Art ain't a game. It's war. Figthers stand up,
take arms, fight the system, fight the game, take for that task the noble risk of fame.
If I may so, quoting Yannick Franck, making OK art is worse
than making no art at all. Mating for the greed of a bunch of suckers? Why, sir.

What would it be to be politically correct on that or any other issue. Politically correct
on what? On industry? Political correctness doesn't mean a thing. Dealing with Arabs
adding loads of oestrogen to the drinking system is the one and only thing.
There's no political correctness in these matters. Correctness makes it worse.

dinsdag 24 december 2013

voorval

Ik reed over een autosnelweg richting Valencia. Eerder die dag, 22 december 2008, was ik in estacion Penedès, net ten zuiden van Barcelona, m'n fototoestel en laptop kwijtgeraakt. Ik had de dief betrapt, iemand die leek op de persoon die er een jaar eerder met de crox-kas vandoor was gegaan, maar hij was me toch te vlug afgeweest, ik had geen tijd gehad om de nummerplaat van z'n cabriolet te noteren en in het estacion zeiden ze dat het dichtsbijzijnde politiekantoor zich ter hoogte van Valencia bevond, 300 kilometer zuidwaarts. Verrek. Later las ik over de bendes die de Mediteraneo onveilig maakten, een autosnelweg van Barcelona naar Benidorm. De guarda civil zat mee in het plaatje. Een mix van Marokkaanse en Spaanse gauwdieven en leden van de guarda civil terroriseerden het areaal. De gauwdieven plunderden, de guarda civil zorgde ervoor dat ze veilig wegkwamen en zo was het risico dat ze ooit betrapt konden worden zo goed als nihil.
Iets ten noorden van Valencia, op de weg naar het zuiden, ging ik van de autosnelweg af. Ik reed over het geasfalteerde terrein van een estacion, ze hadden er drie benzinepompen. Het was laat op de avond, ik was eerder op de dag bestolen geweest, net die dingen waar ik tijdens de reis zuidwaarts gebruik van had willen maken, een laptop, het fototoestel, en aan de pomptoestellen had ik aan te schuiven. Aan elk toestel stond een auto. Er werd niet getankt. De personen die dat eventueel hadden kunnen doen, stonden een praatje te maken. Aan een van de pomptoestellen stond een auto die tot de nok met bric-à-brac gevuld was. De laadruimte had ruiten. Ik bekeek de inhoud. De laadruimte zat tot de nok gevuld. Aan het loket stond een Marokkaanse gozer in een kleffe jekker met het meisje te praten dat er te werken had. Het loket was gebarricadeerd met een traliehek. Ik noteerde de panische gelaatstrekken van het meisje, keek naar de lui die zich op het terrein bevonden. Tanken bleek onmogelijk, tenzij ik uit de wagen stapte en met een van hen een gesprek begon. Maar wat voor gesprek, dan? De Marokkaan aan het traliehek was in gesprek met het meisje achter het traliehek. Hij keek naar me om. Ik startte de auto, reed over het asfalt, dat net zijn auto het pomptoestel barricadeerde waar ik had willen tanken deed er niet langer toe. Toen ik later over de bendes las die de route van Barcelona naar Murcia terrorisereerden, geholpen door de guardua civil die niet ingreep, zag ik het gezicht van het meisje voor me en de panische angst. Ze had zich alleen kunnen verweren door het hek neer te laten. Meer kon ze niet doen.

maandag 23 december 2013

wie anders

Nu moet je toch maar het geluk hebben, bedacht ik opgelucht, om in een zone waar normaal gesproken geen vlieg had weten te parkeren over een afstand van amper dertig meter maar liefst twee stroken beschikbaar aan te treffen en ook nog die tweede euro op zak te hebben. In het restaurant, waar ik vandaag de kip cordon bleu bestel, is alleen nog een plek vlak bij de doorgang naar de keuken. Aan de verre hoek van het barmeubel zit een jonge vrouw over een boek gebogen. Het lange, donkerblonde haar, haar met een kleur van nat populierenhout, hangt in een warrige, brede sliert, er is alleen die enorme hoeveelheid haar, het boek, een dik boek waarin ze pas begonnen is, en, als ik het schetsboek bij had gehad, een door de wol geverfde curve, die van haar rug. Ik zie het schilderij voor me waarvoor ze geposeerd had kunnen hebben.

Wat er over gezegd zou kunnen worden is dat het uit een periode stamt waarin het intellect zich bezighield met het niet uitvoeren van het werk dat het gemaakt had kunnen hebben. Als je als kunstenaar zo lui en gewiekst bent dat je anderen laat beslissen over wat op tafel komt... Is de contemporane scene wat anders dan mainstream? Krijgen we straks wéér een expo waar helemaal niemand op zit te wachten door de strot geramd?
Helemaal niemand is niet helemaal correct. Burgerluitjes tippelen verrukt over lege eierschalen.

Het personage komt aan de doorgang naar de keuken zitten. Hij valt op door een teneur die hem aanwezig maakt. Boven de geruite tweed in herfsttinten is de sobere rand van een dunne rolkraag, afgewerkt met wat er boven uitsteekt, de lange nek, het smalle gezicht, de getrimde schedel en een dunne baard. Uit de vele mogelijkheden pik ik mezelf, begin jaren tachtig als ik het goed heb, het geruite jasje ging een tijd langer mee tot niet alleen die ene knoop los kwam te zitten maar ook de voering van de vestzakken waarin altijd wel wat rommel stak. Ik heb net het besluit genomen om me niet langer met hem bezig te houden, als hij met een kwartdraai plots naast de tafel staat en het boek van Gracialano Ramos aanwijst, Kinderjaren, een privé-domein. Of hij het boek eens inkijken mag, vraagt hij. Z'n favoriete boekhandel is Limerick.

zondag 22 december 2013

brainbox finale


16u30. Regen roffelt over het dak. Een ogenblik eerder hadden zich twee bezoekers aangemeld. Ze verdwenen in de dikke mist die de corridor quasi-hermetisch afsluit. Van een van de bezoekers verneem ik later dat hij verontrust naar het gat in de muur gekeken had, rook meende te zien, na een moment van twijfel door had dat die mistige damp niet door vuur veroorzaakt kon zijn en aan het gat in de muur de conclusie toevoegde dat er verbouwingswerken waren.
Ik stap door het gat, stap over de steenbrokken, beland in een spelonk die ik niet langer als rechthoekig ervaar. De parallelle structuur van muur ter linker- en muur ter rechterzijde ontbreekt. Pas halverwege de doorgang


(foto boven) is een schemerig aureool waar te nemen. Ik weet dat de doorgang twee meter breed is maar ik zie geen muren. In de dikke opeenhoping van rookdampen is er alleen de plek waar ik ben. Stemmen zijn er evenmin. Wel is er het geluid van een strijkorkest. Iemand met kennis van klassieke instrumentatie had het gisteren geschreven kunnen hebben.
Aan het eind van de 21 meter lange corridor is de damp nog dikker. Ik stap in een dikke damp van licht.


Het duurt even voor ik de andere waaghals ontwaar. (foto onder) Ook hij is gewapend met een fototoestel.


Er is nog iemand.


Het herinnert me aan het begin van het project, aan Michaël, Hannelore en Miet die een door Michaël zwart geschilderde DAF in de zaal plaatsten, er een performance mee gingen doen zeiden ze, en wij die dagen aan een stuk over het vraagstuk uitlaatgassen gebogen zaten. Bejing waar mensen zich met vodjes tegen de uitlaatgassen en de smog beschermen. Smog is een Brits fenomeen. Als ik het goed heb, deed het zich daar voor het eerst voor.
Plots sta ik voor een van de ijsschotsen. Het gebeurt telkens opnieuw. Ik weet exact waaraan ik me verwachten kan, ik weet onder welke ijsschots het achter-, onder welke ijsschot het voorste deel van de auto zit, toch ben ik net zo vaak m'n oriëntatie kwijt.

Onderin een van de schotten is een gat.



in a library

I was hungry but I didn't eat the bird. It was not me who ate the bird
and the poems she wrote.
Revolution never came from a single step. From the steps it took came nothing else but shadow.
Yes, I was hungry, no breakfast had been served, lunch got its backbones.
But it was not me that ate the bird. We had been able to see it from a distance. Volunteers took the wood.
I took it from a dictionary. In my Sketches from Venice someone eating a bird sits in front of the table. With unspoken knowledge a lady offered all the food it had. Faraway revolutions added to the scenerie. It was not me who ate the bird
and the poems she wrote.
Revolution never came from a single step. It gets served step by step. Large volumes serve it, in the library.

zaterdag 21 december 2013

peu

Je lis un peu, Toussaint par exemple. J'arrête.
Je lis de nouveau. Milosz ou Bernhard ou Ramos par exemple.
J'arrête.
Je me souviens un matin, les champs, la lumière, ce que Tesla en voulait faire, quelqu'un à côté de moi me raconte l'histoire.
Au Wiels il y a les moments heureux du peintre. J'arrête.
La liberté de sa peinture m'enrage.
Je lis de nouveau. Larkin ou Nin ou Barnes par exemple.
Dans un appartement à St-Gilles il y a le skyline de Bruxelles et les photos de quelqu'un qui vit à Paris.
Quelqu'un me dit: il y a toujours une odeur de merde autour de Jan Fabre. Et Tuymans fait le sous-fifre. Il faut mettre les bottes.
Il y a pas mal de bottes quand-même. Et le bac de désinfectants.
Faire un faux Borremans? Ca lui convient.

brussel

Wat vandaag de zin was om in de auto plaats te nemen - eerst naar een plek te rijden waar ik het saldo op m'n bankrekening controleer, dan naar croxhapox, onder een hemel d'une couleur vive, een hemel die 's ochtends vroeg met resten van nachtelijk rumoer boven de bomen staat, later spat oogverblindend zonlicht over het areaal - wordt duidelijk zodra de persoon die ik een lift geef over Tesla begint.
Hij staat aan de oprit naar de autosnelweg met een karton waarop het woord BRUSSEL in hoofdletters aangebracht werd. Ik wijk uit naar de pechstrook. Het doet me denken aan al die ogenblikken dat ik zelf aan de rand of aan de oprit van een autoweg stond, geen auto had, aangewezen was op de goodwill van iemand die wel een auto had. Hij is een man van een jaar of vijftig met cowboyhoed en grijze baard.
Eerder dit jaar beging ik de fout om in de buurt van Blois een gangster op te pikken. Tijdens de ijzingwekkende rit naar Blois besefte ik de hele tijd door dat ik een fout gemaakt had. Berlusconi, of een gewetenloos iemand van die strekking, had me niet eens half zoveel kopzorg bezorgd.
De persoon die ik vandaag oppik, begint meteen nadat hij naast me zit over Tesla. Hij heeft een aangename stem. We kunnen net zo goed naar Vladivostok rijden.
Het gesprek komt op vrije energie, op Edison en de Illuminati, op het rechtse schorem dat de aardbol naar de verdoemenis helpt. We praten en redeneren over de kwestie tot hij op wandelafstand van Rogier uit de auto stapt. Hij moet naar Evere om er een stapel boekjes op te pikken. Dat gebeurt mordicus. Kunnen ze het niet opsturen, vroeg ik. Nee. Brandweerlui werken omdat ze het willen doen, niet omdat ze er voor betaald worden. Dat is wat je van politici verwachten zou, dat ze het doen zonder dat ze er voor betaald worden. Ik neem de weg aan het water, rij naar Wiels.

donderdag 19 december 2013

anno zero

Nothing more irregular than the usual slaughter happened.
400 years later, at the inauguration of a new barbarian era,
they called it Anno Zero, the year that hadn't been there.

Not too much is known of the facts, if the bird was a male or a female.
Not that much, apart from a brief note on the more general conditions, of its death.
We know it happened around 1690 and we know it got eaten.

320 years after the bird disappeared from earth,
later experienced as a major mark in history, a beginning that shouldn't have been there,
dodoists work on the species and its re-apparation on earth. Working on the bones
of a thief,
on the skeleton of some slaughtered species, on a murderer drogued with divine words
dragging our mind with the silly hope of a new beginning.
Would such enterprise not be all too daring?
as nothing else but later words may pronounce the end of it.

woensdag 18 december

Ulrike makes a photograph.


The apparatus is a Smena Symbol type 4b. The Smena Symbol, see below, was produced by Lomo from 1970 up to 1993. There are several types and subtypes. Ulrike wouldn't know to what type her apparatus belongs, considers it generally spoken from seventies or eighties. It could be the Smena Symbol type 4b for instance. (1978).


De ochtend begint met verkeerscirculatie op de buitenring. Een ogenblik eerder gleed een ark over de binnenvaart. Rond halfacht heeft de hemel achter de takken een gloed van Etruskisch vuur. Het oranje zit onderin. Hoog boven de takken is het begin van een blauwe hemisfeer. Hoog in het zwerk gaat een lijnvlucht zuidwaarts. Dan nog een. Een ekster stapt over het wegdek.

Het ondenkbare bestaat niet, zei iemand. Daar was ik het niet mee eens. Zo bestond evenmin wat de ander daarvan dacht omdat net door al dat ondenkbare het andere ondenkbaar bleef.



Boven: een fragment van de foto's van Lawrence. Onder een zicht op een deel van de presentatie. In croxhapox hebben we 2de bachelor architectuur te gast, 18 studenten die vandaag in croxhapox een jury hebben voor het keuzevak fotografie.




dinsdag 17 december 2013

bad artists (almost a sonnet)

Bad artists are so boring. Tell me, why would they make art?
For the sake of the unfortunate not even a toothpick's glory
or to make, if I may say so, deadly sad our men of theory and far beyond
species of unknown dactyflora struggling with the embellished story,

or, worse, yes I would call it worse, to gleam inglorious in some dark shade of fame,
famous but for the worse, and sad enough
apparently there in the many distortions of history it could have had.
Tell me, mummy, dad, and you folks of heaven's brothel, would it be art?

In the main room shelves thick of catalogues and books
earn more living than the spoiled whites it took. Would it be art
hidden beneath that gentle touch of a philantrophists' look?
Tell me folks, why make me sick and sad.

maandag 16 december

Het grote nieuws doet me niets. Is drie dagen nadat ik tegen de achtergevel piste het Berlaimontgebouw ingestort? Heb ik een echtgenote met een bijl om het leven gebracht? Voorpaginanieuws. Alsof het wat uitmaakt.

maandag 16 december 2013

now he woke upon

Now he woke upon and fell to his first position, a man asleep at the counter of a restaurant, sitting there
without anything else but sitting there.
Head and breast make a volume from a distance seen as one single thing.

The man at the counter of the restaurant stares and, as the volume he makes, sings, sitting there.

Do you know how they fish eels?
without anything else but sitting there. With a skull. That of a horse. The eels assemble,
all the eels gather in the dead horse,
in the water
without nothing else but being there.

Then they take the skull out of the water and take the eels.

The man at the counter sits and stares. Would he know on fishing eels?
or if a horse does

done

Put it that way: art is done. As Eric wrote what I said: art is done.
Put it that way.
A phrase read and soon after that the meaning it could have had dead and gone.
Put it that way: there's no need to write on the thing said and done.

Salmon, for some reason I've never been in favour of salmon.
How to detect fish before it gets to the goddamn plate. One out of two.
Put it that way, as Eric wrote what I said: art is done,
there's no need to observe the works of Salomon. All it needs, a plate.

Wiener black

Wiener black is dirived from Lippizaner. Lippizaner horses have the same sort of funeral as humans have. No part of a Lippizaner horse is meant for commercial action. They don't get fried or cooked or sold, no butcher makes it clean to squeeze any other depth than its human dependance left.

From Lippizaner though is derived a colour called Wiener Black, or Horse Black. Bone Black.
There's that fellow, as we know, doing nothing else but bone black.
Wiener Black is dirived from Lippizaner. Was it Hirschhorn that asked him?

From a single bone they found what he knew to make Wiener black. Or maybe it wasn't Hirschhorn?
The blackest black has 6% of something called to be light remaining. Human interest.
6% of light burried on a bone. The blackest black, someone said, is that of the wing of a butterfly.

zondag 15 december 2013

sonnet of the expected 2

What. What. In favor of calibrated greens (interruption) Calibrated? Greens? (practically without intonation or not that masculine maybe) Yes.
Right. Right. Converging greens. A maple tree, grasses. (long silence) Grasses. Anyway. I had been working for a Coptic (pause)
(looks at a Herald Tribune edition on the nearby table) For a man I had been working, a man from unknown whereabouts.
(a head pops up from beneath the table and says) Our hero may have been working for (disappears) Quite there but, As I said. Unexpected. For all I knew, being half a part unknown and forgotten half the other. Picking dead leaves from the pavement. Or grasses. (silence) Grasses. Anyway. Picking dead leaves from the pavement. Or Grasses. And hang them to the naked branches of a maple tree.
So what. Well. Right. Yeah. I tell you. Excrements were not meant to have the leading part. Rogues farted and on glossy pages (looks at the Herald Tribune edition, a head lays on it) So.
So we took the dirt and put it to the tree. Heads dripped from the tree. Nothing else to be expected.
With sartorial elegance saps dripped from the pavement. I loved it. (long silence) Anyway.

vrijdag 13 december 2013

vrijdag 13 december

Aan het Sluizeken, waar ik onverhoopt een parkeerplaats vond, word ik door twee kinkels aangesproken. Ze zitten in het parkje, warm ingeduffeld, maken aapachtige herrie. 'He schatje,' roept de een, 'kom hier, kom op m'n schoot zitten, papa zal je verwarmen!'
Ik negeer de rotzak, stap naar De Lieve. Hier een choucroute d'Alsace en een glas Taunusquelle. Een meisje van een jaar of vijf vat interesse voor me op. Ze monstert me, komt tot vlak bij de tafel, huppelt in het rond, bekijkt me, rent naar de tafel met mama en papa. De vertrouwelijke mededeling is alleen voor mama bedoeld, maar net luid genoeg dat ik er een flard van horen kan. De hoogzwangere dame kijkt geamuseerd mijn kant op. Hebben we elkaar al niet eens ontmoet? Ze lacht.
'Een tijd geleden,' zeg ik, het is alleen voor de mama bedoeld, de papa zit stuurloos voor zich uit naar het tafelblad te staren, neemt niet deel aan het korte onderhoud, 'zei een meisje: he papa, die meneer is een meisje.' Zelfde leeftijd, voeg ik toe.
'Heb je gehoord wat ze zei,' zegt de mama. Haar dochter, bedoelt ze, het kind. 'Euh, nee,' geef ik toe, 'ik heb een flard gehoord, meer niet.'
'Mama, die mevrouw heeft hoge hakken en een kale kop.' We lachen.
Na de choucroute d'Alsace, we rekenen zo ongeveer op hetzelfde moment af, de keet zit afgeladen vol, stap ik naar de auto die aan het parkje staat. In het parkje, de kinkels van daarnet zitten nog steeds op het bankje, krijg ik de volle laag. VUILE NOMO, roept de meest spreekvaardige van beide. Er volgen nog wat verwensingen. Apenherrie. Ik steek de fuckfinger op. In het parkje is opeens een gevaarlijke stilte. Ik stap naar de auto, start de motor.

sonnet of the expected 1

There's nothing more willing and suffering from ego than the bad artist.
He or she has nothing to tell and suffers miles before from doing so.
A pitty is. Hell alongside they go through the worst of fires, pitty themselves
as that one and only expectation doesn't seem to be the gold they unfortunately expected.
Great expectations to suffer. Nothing else to do but to sit and sit and work,
gently clothed with words of pleasant and esteemed respectfulness.
Oh oh oh. Oh oh. Oh oh oh. How bad it came to be unrespected for the work I did.
Oh oh, how bad to dwell through endless dreams. Rats feast with the body dreamt.
Oh oh oh. Oh oh. Oh oh oh. I need to go now. Shame, shame. I really have to.
Bestowed on me one more goddess fell asleep on earth. In my work something reliable
she must have felt. I now suffer the many miles to go to reach the unexpected.
Sunlit hemisphere makes abstraction of my work. To a distant whole I walk,
suffering the bad and willing to suffer it. Oh oh. If I could make it but for a single second.
A half a mile and there I stumble. Oh oh. How pleasant it feels to be the unexpected.

brainbox U7 some pictures

Fig. 1. The ram or battering ram. From a historical point of view probably the smallest battering ram ever.


Fig. 2. Eric and Kristof busy themselves in the gopro-corner. The conceived image is both that of icebergs, from which obviously only a tiny little part can be seen, and white textiles draped over the remaining parts of the thing that once was a DAF.
As for the icebergs Eric points that all three of them (on this image only two can be seen) have a name.


Fig. 3. Kristof performs his disappearance trick.


Fig. 4. The ram or battering ram, length: 78cm, and an axe. For some period of time the axe may have offered a suitable alternative.


Fig. 5. It approximately took 15 minutes.


Fig. 6. The gopro or image-robot.


Fig. 7. The doorway.


During a discourse on the many aspects of Brainbox Kristof mentions the fact that the project, as far as he experiences the thing, is based on artificial parameters. It hardly connects to his regular work, to name but one thing. One may say that the modifications of as good as any unit were reduced to nothing else but a statement. To his taste the project doesn't relevate fundamental work, only efemere issues and statements - or gestures - alongside a visible but hardly consistent track. For him it has no direct link to his regular practice.
Later Eric adds that it is gratuit, in some or other way, as Kristof said, and artificial, which he had said, but that he is willing to participate in a good artificial project. Artificial or not, he really wants to make The Project. Part of the machinerie is the feel, he adds, of having a kid and stepping inside the house when that kid reached the age of 16 without ever having met that kid before. But you're his father, that's for sure, and now you meet that 16 year old boy and you have to deal with that. Am I just a visitor? an archive of things I've been dealing with? destruction? That's an interesting question to deal with.
And then, of course, he adds, to stay within the picture: there's three fathers, Erwan, Kristof, me... I would of course have done something different if I was the only one to deal with it.

donderdag 12 december 2013

brainbox op woensdag

's Avonds zou er midden de doorgang naar het erf een auto geparkeerd staan. Een blauwe. Omdat Jelle wat later is, hadden we besloten om eerst een kleinigheid te eten. Op de plek waar een halve maand eerder de bouwvallige, met instorting bedreigde achterbouw van het buurhuis stond, zijn twaalf uur eerder graafmachines bezig. In de buurtuin staan Poolse handlangers, hoge stapels snelbouwsteen barricaderen het voetpad waarover een dikke en grijze stoflaag kwam te liggen.

Zeven bleef niet bij de pakken zitten. Ik merk het gat al voor ik tussen de slabs door stap. Gisteren had Kristof gezegd dat ze eigenlijk niet om het muurtje heen konden. Ik wees Kristof en Eric op de grens van het brainboxareaal, wat met het muurtje samenviel. U6 had om die reden de doorgang net op die plek dichtgemetst.
In het wellicht amper opgedroogde metselwerk is een brede doorgang van ruim een meter. Een doorgang van naar schatting 1m breed en 2m50 hoog. Ik meet het op.
Het had exact opgemeten kunnen worden als er een lint-, loop- of rolmeter was tenminste. Van de handlangers hadden er twee een praatje staan maken. Ik keek naar het bruine takhout boven de daken. Elke houw was duidelijk hoorbaar, alsof het in de kamer zelf plaatsvond. Rond het middaguur was er toch weer alleen nog het geritsel van papier en stofdeeltjes geweest, dunne, oblonge wolkpartijen in het teerblauwe zwerk, een vogel die op een tak bovenin een van de bomen aan de overzijde van de straat neergestreken was en daar naar het grauwe landschap boven en onder zich zat te kijken.

Het rolmodel, een in een zwart omhulsel opgerolde Xindao-meter met een lengte van 5 meter, fabriqué en Chine, situeert zich dit keer in het kantoormeubel.

De hoogte van het gat is 2m26. Boven het gat is naar schatting anderhalve meter muur, onderaan een richel van 40cm. U wilt het radicaal exact? Hoi dan maar. 39,5cm. Dat meet ik twee keer op. Exacte directieven, toonaangevend, maatbepalend. Onderaan is de breedte van het gat 79cm, bovenaan 87cm. Tussen onder en boven zijn er twee plekken waar de doorgang breder is. 81cm boven de drempel meet het exact 100cm, 90cm hoger is het 104cm. Het is een grillige vorm die ongetwijfeld bijna exact een duplicaat is van de gaten en sluipwegen die in Damascus slaap- en woonkamers met elkaar verbinden.
Vlak bij de opening is een talud. De tot steenpuin gereduceerde muur, waarvan het gros vlak bij de opening terecht kwam, heeft een horizontale reikwijdte van bijna 6 meter. De verst van de opening verwijderde steenbrok haalt 5m57.
De reductie van het efemere verschijnsel tot een op het honderdste van een millimeter exacte afstand is wat sporters doen: Tim liep één millihonderdste van een seconde sneller dan Joe. Om die reden is hij recordhouder. In Aleppo spatten steenbrokken tot een afstand van 25 meter.
Van conflicten een discipline maken. The War World Championship.

woensdag 11 december 2013

brainbox op dinsdag

Eric en Kristof zitten in de hall. Omdat Erwan op liet zich wachten, gingen ze eten in Avalon, waarna ze het Gravensteen bezochten. Ze monsteren de folterkamer, nemen notie van de stormram die ze in een van de ruimtes aantreffen. De muur die U6 bouwde, stelt hen voor een dubbel probleem: ze weten niet wat ze in de brainboxruimte zullen aantreffen, wel dat er een auto staat, ook dat de auto in twee stukken gesneden werd, daarbovenop ook nog wat ze in de wiki-page aantroffen, wat niettemin geen duidelijk beeld levert, en wat ze met de muur moeten weten ze voorlopig evenmin. Ze zien het als iets waar ze niet omheen kunnen.

Eric traceert een mailtje van Erwan. Erwan is grieperig, haakt af. Omdat hij er niet is, Eric en Kristof hadden sinds halfelf op hem zitten wachten, bel ik 1207. Of Erwan definitief afhaakt, vanwege bedlegerig, of alleen tijdelijk wat grieperig is, is niet duidelijk. We hebben het over het verloop van Brainbox3, de vele obstakels, de dingen waar helemaal niemand zich aan verwacht had, het feit dat de corridor reeds door unit 1 afgesloten werd, dat alleen unit 4 en unit 5 voltallig bleken, dat alleen 1 en 5 iets met de ruimte deden en dat de auto, die door 5 in twee stukken gezaagd werd, het lastpak bleef wat het ook al was toen het door unit 1 werd ingebracht.
We betreden het dak. Eric gaat als eerste, Kristof glijdt uit in een van de plassen op het dak. De expeditie eindigt voor de blote binnenwand van het metselwerk.
U6 smeerde witte verf over de auto. De presentatie biedt een allegaartje van dingen die er zo op het eerste zicht weinig toe doen, door het kijkgat kon je toch alleen de spiegel zien, die dwars op de ruimte staat en tegen een viseuse leunt. Ik wrijf over de motorkap, de witte verf schilfert. Op andere onderdelen bleef het natte verf die zich maar wat graag aan kledingstukken hecht. We vluchten over het dak.

Ik rij naar de Bijlokesite. MMV heeft er een jurydag.

dinsdag 10 december 2013

brainbox unit 7

Eric drops in. I sit at the desk. He didn't change. He's still that tall gentleman, wearing the same sort of clothing he had four years ago, just as tall, just as gentle as he steps through the curtain of slabs introducing the fact that it's me who got to the place where he is, that I enter his idea of being there. He hasn't been to Flandria yet, phoned the girl at the desk and she said that 9 o'clock was cute and easy. The wall U6 planted in front of the hall inhales the fact of being there.
We take dinner in a nearby restaurant, have the daikon noodles and a beer, Eric a gush of gin on top of that.
I take notice of a lady of needless beauty.

omgekeerd

Ja tegengesteld aan ja. Nee het ontkennen van nee. Er is à la limite van alles een tegendeel, een paraplu voor elk veelvoud.
Van ondoordacht, bedenk ik, is ooit bedacht dat het de overtreffende trap is van ondoordacht.
Of omgekeerd.

maandag 9 december 2013

oeitomaat

Het is zonder enige twijfel verre van onmogelijk om een op zuiver ethische principes afgestelde automaat te ontwikkelen die niet alleen de hersenen van het overheidsapparaat maar ook moeiteloos die van de gewestelijke en gemeentelijke overheidsdiensten vervangen kan. Grijze hersencelletjes hebben ze er toch al niet op overschot.
De Oeitomaat, met name de van financieel, politiek en industrieel gekonkel gevrijwaarde overheidsautomaat, vervangt dan de huidige overheidsstructuur met slopende verkiezingen, bestuursconclaven, door industriële belangen gecorrumpeerde mandatarissen, een democratie die weinig tot niets voorstelt want toch alleen industriële belangen dient, overheden die niet eens weten dat hun mandaat de facto geen ander belang dan dat van het volk dienen kan. Als een industrieel een autoweg wil dwars door bosgebied is het algemeen belang dat die autoweg er niet komt. Als malafide idioten de Noordpool willen ontginnen, heeft iedereen waar ook ter wereld er baat bij dat dit net niet gebeurt. Aan China zou gevraagd kunnen worden om zich met het imiteren van Amsterdam en Parijs niet tot de zuidelijke kusten te beperken. In het noorden hebben ze onmetelijke gebieden waar makkelijk de hele wereld nagebouwd kan worden. Hoeven ze meteen niet meer naar Amsterdam om Amsterdam mee te maken, naar Parijs om te proeven van een plek die door beaat toerisme naar de haaien ging. Parijs, Tokio, Johannesburg, Seattle, London, dat kan toch allemaal net zo goed als een zak chips, wat heb je er aan om er rond te lopen en alleen te zien wat je toch al weet.
De oeitomaat is het begin van een revolutionaire ontwikkeling, een wereld zonder politici, een wereld zonder overheid, een wereld zonder de monsterlijke belangen van duizendeneen concerns die geen ander doel hebben dan potsierlijke behaagzucht en winst.
De Oeitomaat kan makkelijk zo ingesteld worden dat winst geen kans maakt. De autoweg dwars door maagdelijk weiland en bosgebied, waar de corrupte mandatarissen overigens ook een flinke pot overheidssteun voor uittrokken, komt er niet en dat alleen, tegen alle corrupte belangen in, omdat de automaat het zo beslist. Tegen zo'n automaat hebben ze meteen ook geen verweer.
Een groep van wijzen beraadt zich over de input. Voor dat denkwerk worden ze niet betaald. Wie aan het hoofd van een natie staat, hoort dat volstrekt belangeloos te doen.

bedenkingen

Ik hield er mee op om me bij het woord mensheid wat anders voor te stellen dan kots en kak. Dat is ongetwijfeld aan ouderdom te wijten, ik sta niet langer te springen om in de lawine van stront en kots het onderspit te delven.

De GAS-boetes zijn een catastrofaal delict. De overheid bestaat natuurlijk ook alleen maar uit idioten als jij en ik. Meer dan recruteren uit de klasjes die in een lamme sportbroek over het terrein van een bespottelijk veldje jakkeren, zit er niet in. Het gros van de klasgenoten had ook toen al last van flatulentie.

Een dame die vier kinderen heeft, de jongste is veertien, vertelt me dat de jongste telg opmerkte, toen ze naar een film uit de jaren zeventig gekeken hadden, mama, toen was het toch echt wel beter.
Daar kan je gif op innemen. Niet voor het eerst in de wereldgeschiedenis is in dat verre toen alles beter, met dat verschil dat het dit keer niet de oudjes zijn die het op te merken hebben maar de jeugd van tegenwoordig. Toen was het beter, zeggen ze. Met toen bedoelen ze jaren zeventig. Hoe wereldvreemd was de persoon die het GAS-delict bedacht, dat je iemand voor wat voor kleinigheid ook te beboeten had kunnen hebben, voor het zorgvuldig weggooien van een papiertje in de daartoe bestemde afvalcontainer, voor het verorberen van een sandwich op de trappen van een kathedraal, voor sneeuwpret, voor na schooltijd op een pleintje rondhangen, voor het onwelvoeglijk gebruik van Franse woorden en nog meer van dit soort volstrekt irrationele beteugelingen, wat een hels repressie-apparaat is hiermee in werking gesteld. Het gaat ten slotte niet om feiten waar iemand met gezond verstand zich zelfs maar gedurende het tijdsverloop van één seconde druk over maakt. Het idee met de GAS-boetes is dus kennelijk dat sukkels die geen idee hebben wat ze met hun tot zuur verschrompelde hersenmassa aan moeten zich aan het collectief vergrijpen en zo van de samenleving een strafkamp maken, daar een administratieve erectie van krijgen en met dat sukkeltje het gemeenschappelijke idee van een aangename leefomgeving definitief belazeren, definitief, omdat net de GAS-sanctie hen het obsolete recht geeft om er in volstrekte willekeur gebruik van te maken. Het is een schoolvoorbeeld van wat een overheid net niet moet doen.
Maar misschien moeten we ook politici maar afschaffen. Met een automaat kan het net zo goed.

dinsdag 3 december 2013

tuesday

The dog can't read the sign. It makes part of our interest though to be read and to leave for no other reason
his appearance and the noble treatment of both sign and dog to others who know more of it or don't.
Huge artificial hemispheres hang above our head.
Heaven must be meant as such, a canvas filled with blood and meat fresh from a sign that can't be read.
It is, make sure you are the other one before we meet, least of any of my interests. Is she the one I knew? i forgot i forgot
i forgot Breakfast has been without and it's getting late to care about the brains I could have had.
What politicians make us see sprouts from a dog arse whatever crap it has been fed. A smell of kinky underwear, distance stuck to naked shoes.
Well, I can't read but I do know where it goes as eyebrows with pleasant effort touch, effortless,  the dirted scene.

maandag 2 december 2013

monday

It looks pleasant and peacefull, the kitchen,
where nothing happens,
where no one entered before I did.
Would there be anything else in front of the door? A shadow, small,
not that important,
of something as we know that isn't.
Or, as no one intended to open that door, someone?

brainbox images

 unit 1 on Tuesday

 Unit 2 on Wednesday.

 Unit 3 on Friday.

Unit 4 on Thursday.

Unit 5 on Tuesday.

Unit 6 on Friday.

zondag 1 december 2013

brainbox, bedenkingen

(1) 1 brengt een auto in. 2 kapseist in 2 + 1. Iemand wil rijden, naar Cap Griz Nez, naar Praag, naar Aberdeen, naar Groningen of Antwerpen, maar jongens zijn voor wetenschap, houden zich bij voorkeur met de motor bezig. 3 distantieert zich. 4 ensceneert een ingebeelde rit. De banden komen aan het houten staketsel waar 2 zich mee bezig gehouden had, de auto wordt een tafel waar niemand mee aanzitten kan, er is geen plaats om mee aan te zitten. 5 snijdt de auto doormidden en voegt Hitchcock toe, film. Eerst plannen ze een remake van Vertigo. 6 metst de boel dicht en laat een kijkgat. Dat is de meest simpele uitleg. Is er een andere dan de meest simpele uitleg? Nee. Alles kan makkelijk tot de meest simpele uitleg herleid worden. Over zo'n uitleg redeneren hoeft het niet ingewikkelder te maken dan 1 + 1 is 3. Dat is minder ingewikkeld dan 1 + 1 is 2. Van alle sommen is wat we juist vinden het ingewikkeldst. De oplossing is dat de juiste som niet zo ingewikkeld is. 1 + 1 geeft een miljoen.

(2) De opbouwweek. Die zou in de wiki-page en onder andere op deze blog te volgen zijn, maar het geleverde materiaal is beslist onvolledig. De in deze blog gepubliceerde tekstfragmenten zijn vaak niet meer dan de doorsnee van een moment en of de wiki-page een bevredigend totaalbeeld levert is twijfelachtig. Het wiki-team werkt aan een digitaal document dat de grenzen van het document aftast. Tijdens elke opbouwweek documenteren ze elke dag op één gegeven ogenblik het verloop van het project door van de dweilrobot gebruik te maken. De dweilrobot is een digitaal gestuurde stofzuiger waarop een Gopro bevestigd werd. De robot registreert het brainboxareaal, komt soms aan een spijker vast te zitten en draait dan eindeloos in het rond tot Lieven of Boris ingrijpen. De acties van de dweilgopro gebeuren in de coulissen van het project. Het levert een enorme hoeveelheid beeldmateriaal waarvan telkens één beeld in de wiki-page gepost wordt. Los daarvan ontwikkelt het wiki-team metastructuren die pas na afloop van het project vrijgegeven kunnen worden, dat wil zeggen na afloop van het project blijft de wiki-page online als een voorlopig niet afgerond totaal van bijdragen, impressies, invalshoeken en door toeval gestuurde tekst-, klank- en beeldfracties.

Unit 1. De opbouwweek wordt gedomineerd door de onmogelijkheid tot permanent fysieke aanwezigheid. Miet heeft een project in Zürich, Michaël een afspraak in Leipzig. Hannelore coördineert het verloop. Over de afspraken die ze maken is weinig bekend, wel dat het tijdens de openingsavond van het project een performance wordt en dat met die performance een DAF bouwjaar 1974 in de brainboxzaal terechtkomt. Café Costume filmt de performance.
Unit 2. Op dinsdag, drie dagen na de performance van unit 1, komt de tweede groep samen. Steffie wil met de auto gaan rijden, naar Budapest, naar Normandië of Domburg. Peter en Jesse formuleren andere plannen. Die dag, toen ze in de zon op het woonerf zaten en een biertje dronken, viel de groep uiteen in 2 + 1. Peter en Jesse wilden van de DAF een printer maken, Steffie distantieerde zich van dat project en schreef een song, waarvoor ze overigens wel de auto gebruikte. Tijdens de opbouwweek zijn Peter en Jesse vier dagen aan een stuk met de motor van de auto bezig. Ze bouwen een staketsel. Met op en neer zakkende zandzakken proberen ze van de DAF een printer te maken. Dat mislukt. Op het allerlaatste nippertje komen ze er op uit dat ze net zo goed van de ruitenwissers gebruik kunnen maken. Na vier slapeloze nachten werken ze tot 6 uur 's ochtends.
Unit 3 distantieert zich van het project. Op donderdag is er een workshop met kinderen van de nabijgelegen Freinetschool. Op het schoolplein brengen ze Europa aan. Ze contacteren de Turkse buren, gooien het open buiten de begrenzing van een ruimte waar op dat moment alleen een auto staat. Tijdens de openingsavond is er een lezing over de motieven. Antoine Van Impe brengt een stoel in.
Unit 4 plaats de banden van de auto op het houten staketsel. De DAF rust op vier stoelen, alsof het een tafel of een werkmeubel is waar intussen niemand naar omkijkt. Op dinsdag of woensdag is er een shoot waarbij alle leden van unit 4 in de ingebeelde auto zitten. Later volgt een shoot in de corridor. Ze barricaderen de corridor, brengen één van de foto's tussenwandbreed op de versperring aan.
Unit 5. Actieve schriftuur. De auto wordt doormidden gezaagd. Tussen beide helften komt een beeldscherm te hangen waarop de streng geredigeerde versie van een rit naar en door Majola te zien is. In het archief van Jasper Rigole gaat het om beeldfragment nr 999.
Unit 6 reduceert het beeld tot een kijkgat. Wie in het gat kijkt, penetreert in de timide schacht van het tot spookhelft gereduceerde deel van het gebouw. Er is een blauwig licht. De g-spot aan het eind van de schacht toont een dwarse reflectie van een van de banden van de doormidden gesneden auto (aan de opstelling van 5 werd overigens niet geraakt) op het vlak van de spiegel die normaal gesproken naast het schijthok hangt. Of hoe diep een oog in het niet zichtbare doordringen kan.