voorval

Ik reed over een autosnelweg richting Valencia. Eerder die dag, 22 december 2008, was ik in estacion Penedès, net ten zuiden van Barcelona, m'n fototoestel en laptop kwijtgeraakt. Ik had de dief betrapt, iemand die leek op de persoon die er een jaar eerder met de crox-kas vandoor was gegaan, maar hij was me toch te vlug afgeweest, ik had geen tijd gehad om de nummerplaat van z'n cabriolet te noteren en in het estacion zeiden ze dat het dichtsbijzijnde politiekantoor zich ter hoogte van Valencia bevond, 300 kilometer zuidwaarts. Verrek. Later las ik over de bendes die de Mediteraneo onveilig maakten, een autosnelweg van Barcelona naar Benidorm. De guarda civil zat mee in het plaatje. Een mix van Marokkaanse en Spaanse gauwdieven en leden van de guarda civil terroriseerden het areaal. De gauwdieven plunderden, de guarda civil zorgde ervoor dat ze veilig wegkwamen en zo was het risico dat ze ooit betrapt konden worden zo goed als nihil.
Iets ten noorden van Valencia, op de weg naar het zuiden, ging ik van de autosnelweg af. Ik reed over het geasfalteerde terrein van een estacion, ze hadden er drie benzinepompen. Het was laat op de avond, ik was eerder op de dag bestolen geweest, net die dingen waar ik tijdens de reis zuidwaarts gebruik van had willen maken, een laptop, het fototoestel, en aan de pomptoestellen had ik aan te schuiven. Aan elk toestel stond een auto. Er werd niet getankt. De personen die dat eventueel hadden kunnen doen, stonden een praatje te maken. Aan een van de pomptoestellen stond een auto die tot de nok met bric-à-brac gevuld was. De laadruimte had ruiten. Ik bekeek de inhoud. De laadruimte zat tot de nok gevuld. Aan het loket stond een Marokkaanse gozer in een kleffe jekker met het meisje te praten dat er te werken had. Het loket was gebarricadeerd met een traliehek. Ik noteerde de panische gelaatstrekken van het meisje, keek naar de lui die zich op het terrein bevonden. Tanken bleek onmogelijk, tenzij ik uit de wagen stapte en met een van hen een gesprek begon. Maar wat voor gesprek, dan? De Marokkaan aan het traliehek was in gesprek met het meisje achter het traliehek. Hij keek naar me om. Ik startte de auto, reed over het asfalt, dat net zijn auto het pomptoestel barricadeerde waar ik had willen tanken deed er niet langer toe. Toen ik later over de bendes las die de route van Barcelona naar Murcia terrorisereerden, geholpen door de guardua civil die niet ingreep, zag ik het gezicht van het meisje voor me en de panische angst. Ze had zich alleen kunnen verweren door het hek neer te laten. Meer kon ze niet doen.