19 juli

What about yesterday as a specimen day? Work at Roger - fearful niggling drudgery till 15 to 1. Robson to lunch. Isherwood wants to see me at 3. I slip out; buy flowers for Madame Alwin, pate de foie for Adrian. Noteerde Woolf in haar dagboek op 19 juli 1938.(1)

In 1985 publiceerde Burning Deck The Virginia Woolf Poems, een reeks korte teksten die wellicht in 1975 of 1976 geschreven werden. In The Genesis of "Ridiculous in Piccadilly"(2) deelt Jackson Mac Low mee dat hij in 1963 begon met wat hij zelf the "diastic" (on analogy with "acrostic") or "spelling-thru" method noemt.(3) Jens Brand, die ik later slechts sporadisch zou ontmoeten, introduceerde Jackson in 1995. In 1995 correspondeerde ik heel even met Jackson en schreef toen kennelijk dingen die Jackson Mac Low niet bevielen. Hij beantwoordde de eerste, de tweede brief beantwoordde hij niet. In een gedicht uit 1996, dat ik aantrof in American Poets Say Goodbye to the Twentieth Century(4), staat op bladzijde 213: Oh twice twenty-five kisses to the Budapest Quartet! En op bladzijde 215: He only imitates the other, the desintegration of Chilblains. Guilty in your eyes, they are a cowardly folk Lorca ticketed. Misschien was ik niet eens zo heel erg aangegrepen door die zinnen, halverwege een gedicht dat teveel tijd leek te nemen, maar door de makkelijk tot obscure overwegingen nopende vaststelling dat Mac Low een jaar eerder niet op de tweede brief had geantwoord. Ik ging er bovendien van uit dat Virginia Woolf geen poëzie geschreven had, maar romans, novellen, dagboeknotities, essays, beschouwingen over wat haar aandacht greep. Gedichten had ze misschien wel geschreven, als tiener, maar die waren helemaal nooit gepubliceerd en ik had bovendien geen weet, met uitzondering van de diastische parafrase van Jackson Mac Low, van apocriefe publicaties. Die zijn er niet, vermoed ik.
De dagboeknotities van Virginia Woolf zijn om meer dan één reden volmaakt. Het is poëzie in zijn meest pure vorm:

Back at 3.15. peep in at Stephen Spender, Chris (Isherwood) & John & L. all talking in J.'s room. Receive present of death (moth) in box from Jack (Hills). Sit down upstairs. Visit Adrian, tea on balcony. Dog playing cars passing - Judith there. Ann to marry on Thursday. No invitations. Karin in & out. Look at house. Gossip & home.

Probeer dat maar eens te vertalen. Kwart na drie oef even langs bij Stephen Spender, Chris & John & L. zitten met z'n allen bij J, op z'n kamer. Een cadeautje van Zijgmans (mot) in een doosje dat Jack me aanreikte. Boven. Bij Adriaan langsgaan en thee drinken op het balkon. Rotzooi met honden en auto's - en Judith. Ann op donderdag in het bootje.

Op het terras van Minor Swing zingt iemand een chanson van Brassens:

Quand je pense à Fernande
Je bande, je bande
Quand j' pense à Félicie
Je bande aussi
Quand j'pense à Leonor
Mon dieu je bande encore
Mais quand j' pense à Lulu
Là je ne bande plus
La bandaison papa
Ca n' se commande pas.

Iemand die mee aanzit, merkt op dat hij net dat liedje weergaloos vindt. Op straat is het rumoer dat bij zo'n zomeravond hoort. Een meisje blaast op een plastieken toeter en een sympathieke Turk staat met z'n bmw gedurende enige tijd tegen alle rijstroken in geparkeerd. Uit de speakers van Minor Swing loeit Tempest van Bob Dylan. Op het terras van De Drij Zinne, aan het Maria-Hendrikaplein, een eind van het feestgewoel vandaan, zitten alleen nog de jongens die er werken en een vaste klant. Over het plein daalt dunne zomerregen, een aangenaam briesje vloeit over de lege terrassen. Zodra het begon te regenen ging iedereen die niet onder het dekzeil zat ervandoor op één man na die mee inschuift onder de luifel. Wat aanvankelijk amper meer is dan een fris briesje en wat gedruppel zwelt aan tot een stevige roffel. De vracht stort loodrecht omlaag. Een van de jongens verlaat de beschutting van het beluifelde terras, gaat midden de regen staan. Een fietser neemt een van de bochten van het plein. De evangelische herrie, wat tot 's avonds laat aanhield, is geluwd. Van een van de jongens verneem ik dat het om het zaakje van een Amerikaanse predikant zou gaan. Ze recruteren vooral in zwarte kringen. Onaangenaam luid wierpen ze de boodschap over het plein. Jezus houdt van u, schreeuwde een meisje, ze droeg een zwarte jurk, herhaalde het jezus houdt van u tot het heel erg hinderlijk werd. Het gekke was dat Jezus van iedereen op het plein leek te houden maar dat wel op een heel erg hinderlijke en agressieve manier deed. Dat het meisje niet neergekogeld werd had, geloof ik, alleen te maken met het feit dat niemand een pistool bij had.
Aan de enige tafel waar nog mensen zitten, hebben ze het over de treurceder. Het bliksemt. Het zaakje van de predikant wordt opgebroken. De platanen staan in een donkere cirkel om het plein. Regen geselt het plein, pist uit een dakgoot, het bliksemt en dondert. De regen komt loodrecht omlaag. Op het terras, onder het dekzeil, worden reisverwachtingen uitgesproken. Auto's zuigen over het asfalt, iemand stapelt stoelen op elkaar.

Een van de verhalen is dat van een Spaanse trucker. Hij had naar een film zitten kijken over een man en een hond. Toen het baasje z'n laatste adem uitblies, bleef de hond tien jaar aan een stuk naar de plek komen waar hij op het baasje had gewacht, waar de trucker heel erg emotioneel van werd. Op Pole Pole, aan de Graslei, hebben ze gisteren een dealer opgepakt, verneem ik. Toen de ordehandhavers bij de dealer thuis langsgingen, betrapten ze een inbreker die net op het punt stond om er met de laptop van de dealer vandoor te gaan.

(1) The Diary of Virginia Woolf, Volume 5, 1936-41, p.156; Penguin Books 1985/88.
(2) Jackson Mac Low, The Virginia Woolf Poems; Burning Deck 1985.
(3) After finding the title phrase in line 4, p. 88, of the first American edition (New York: Harcourt Brace, 1931), I drew one word for each of its letters. Beginning with the phrase itself, I culled only words in which the letters occupied correspondending positions (op. cit.)
(4) American Poets Say Goodbye to the Twentieth Century; Four Walls Eight Windows, New York/London 1996.