Klein, piepklein, onzinnig en volstrekt overbodig interview. Slachtoffer: Gill. Van Meesterklas Luca. Die met Arthur, mijn vriend, heeft echt een mooie naam antwoordt op een vraag die ik me, twee dagen na het interview, niet herinneren kan.
'Huisdier?' vraag ik. Nee, zegt ze. Waar ze aan toevoegt dat haar moeder een Fox-Terrier heeft, net zo'n hond als de hond van Kuifje, preciseert ze, die Parbo heet, wat van Paramaribo afgeleid werd.
De leukste reisbestemming was New York, eind vorige zomer.(1)
'... schrijver?' vraag ik. Of ze een favoriete schrijver heeft. Nee, zegt ze, ze is niet zo'n leeswonder. Tot zij zich opeens herinnert iets van Perec gelezen te hebben. Iets van Perec, mompel ik.(2) Met dat appartement, zegt ze. La vie mode d'emploi, het leven een gebruiksaanwijzing, vul ik aan. Ja, dat boek bedoelt ze. En wat, vervolg ik, is het meest walgelijke voedsel dat ze ooit te vreten kreeg. Hutsepot. Gill heeft er niet over na te denken. Hutsepot.(3) Het liefst eet ze simpele pasta's. Italiaanse keuken. Niet de alom als studentenvreten bekend staande spaghetti bolognaise maar met kleinigheden op smaak gebrachte pasta, kappertjes, ansjovis, avocado, zeevruchten, een reepje zalm. En bananen natuurlijk, zegt ze. Ze is gek op banaan.
1. Clara merkt op dat haar favoriete reisbestemming Tokyo is, waar ze haar jeugd doorbracht.
2. Niets, antwoordde Herr On lakoniek, toen hem gevraagd werd wat hij van Perec gelezen had, nadat hij met de eindejaarsvraagjes bij het gebruikelijke Beste gelezen Alles van Perec ingevoegd had. Niet hij maar iemand anders had alles of bijna alles van Perec en dat leek hem voldoende reden om daar zelf mee uit te pakken.
3. Clara daarentegen vindt hutsepot net heel erg lekker. Ik ook trouwens. Behalve het varkenspootje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten