donderdag 31 december 2015

354 na dodo

En dan gaan nu mijn gedachten naar Dodo zaliger en het jaar anno dodo 354, het 354ste jaar na Dodo.
Betekenisvoller meen ik dan het van de pot gerukte 2016. 2016?
Van anno dodo 353 weten we tenminste dat dit jaar het 353ste na dodo was en het volgende logischerwijs het 354ste na dodo.
Met 2016 tasten we in het duister. Zoals bekend werd pas in de vierde eeuw een definitieve beslissing genomen over de jaartelling waar het deel van uitmaakt, ongetwijfeld met de natte vinger daar in de Romeinse kronieken op geen enkel moment gewag gemaakt werd van een ter dood veroordeelde die de naam Jezus gehad zou hebben. Bij Herodotus zou een korte verwijzing aangetroffen zijn, maar die is van latere datum. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat dat ene zinnetje waarmee Herodotus naar de aan het kruis genagelde verwees een toevoeging uit de donkere Middeleeuwen is. Schriftvervalsing kortom.(1)
Over wijlen Dodo hebben we meer gegevens. Zo is er een gravure uit 1598 die de bezigheden van een Hollandse nederzetting op Mauritius toont, waarop in elk geval één exemplaar van de dodo voorkomt. In 1601, 61 jaar voor Iversen en zijn manschappen het laatste exemplaar oppeuzelden, maakte een zekere Joris Laerle een tekening van a freshly killed Dodo(2) en in 1625 werd ook nog een schilderij gekonterfeit waarbij de auteur, een zekere Mansur, zich op een levend exemplaar baseerde.
Alles bij elkaar, met alle kronieken en aantekeningen van zeelui erbovenop, meer historisch traceerbare gegevens dan wat wie ook over de origine van de sinds circa 350 gebruikelijke jaartelling had kunnen voorleggen, want met die jaartelling de facto drie keer niets.(3)

(1) Stel je voor dat we sinds pakweg midden zeventiende eeuw geen feitelijke gegevens over de Dodo hebben. Voor alles wat we over de Dodo menen te weten baseren we ons op die ene fascimile uitgegeven eind achttiende eeuw. Die fascimile geeft een weliswaar bijzonder verfijnde, maar amper te verifiëren en op overlevering gebaseerd portret van de Dodo, min of meer zoals dat exemplaar van de dodo dat ze ooit in het Natuurhistorisch museum van Brussel hadden, een zorgvuldig uit kippenbeentjes en aanverwante dierresten samengesteld skelet waarvan met niet van humor gespeende beroepsernst beweerd werd dat het de overblijfselen van een Dodo betrof. De samengestelde Dodo heeft alle kenmerken van de Dodo die we als zodanig kennen en ook alleen herkennen dankzij die tijdens het Empire gepubliceerde fascimile waarin inderdaad een zondermeer verbluffend waarheidsgetrouwe weergave van de Dodo voorkomt, hoewel iemand met een minimum aan wetenschappelijk vernuft net zo makkelijk doorgehad had kunnen hebben dat de afgebeelde Dodo op overlevering gebaseerd is, alleen al omdat het tijdsverloop tussen de ontdekking van Mauritius en de oppeuzeling van de laatste Dodo, een periode van niet meer dan een halve eeuw, geen documenten voortbracht waarin het bestaan van de Dodo als zodanig aan de orde is. Alle documenten waarover we beschikken hebben ten vroegste eind achttiende, begin negentiende en het gros twintigste eeuw, wat niet wegneemt dat we op basis van die apocriefe informatie het bestaan van Dodo als een onloochenbaar feit beschouwen. Harde bewijzen voor het bestaan van Dodo hebben we niet. Op grond van gissingen beweren en geloven we dat Dodo bestond en voor het laatst opgepeuzeld werd in 1662. Mauritius was zijn terrein, hoewel ook dat, alles bij elkaar genomen, uit geen enkel uit die tijd daterend geschrift blijken zou. We baseren ons op een analfabeticum van overlevering en verzinsels die na verloop van tijd net zo dik en vadsig werden als de door en voor ons opgepeuzelde, die zodra hij toch weer opduiken zou zo goed als meteen opnieuw op de menukaart belandt. Zo liep het met Jezus. Van de geschiedenis van Dodo weten we net voldoende om te weten dat hij bestond en voor het laatst in 1662 op een rotseilandje net voor de kust van Mauritius gesignaleerd werd. Van een als zodanig traceerbare geschiedenis van Jezus Christus weten we helemaal niets. Het jaar nul, waarop de jaartelling waar 2016 deel van uitmaakt gebaseerd is, levert drie keer niets. Apocriefe, in woestijnzand aangetroffen geschriften bleken 200 jaar voor het jaar nul geschreven te zijn, andere, waaronder zonder onderscheid alle evangelies, een flink eind na de circa 350 als nul vastgestelde datum. De Nag Hammadi geschriften geven aan dat de Christusmythe als transcendente lering begon en niet weinig daarvan is verwant aan geschriften die deel uitmaken van andere tradities. Binnen de christelijk-katholieke traditie stolde Jezus Christus tot een mythisch waanidee, het tot dictaat opgepompte, infantiele gogo van een hersenschim, ook wel net zo handig voor wie zich met zijn imperium op dat dictaat beroepen kon, terwijl het in oorsprong de innerlijke ontwikkeling van het ik beoogde.
(2) Lost Land of the Dodo, Anthony Cheke & Julian Hume, Yale University Press 2008; p. 25.
(3) En dan hebben we nu eind zeventiende eeuw na die schriftvervalsing.

dinsdag 29 december 2015

dinsdag 29 december


Alle spullen van Bert, die maandag vorige week een auto gehuurd had en over het hoofd had gezien dat de containerparken op maandag niet open zijn, kunnen in de laadruimte van de Kangoo, die meteen ook wel stampvol zit.

Zowel in Oostakker als Destelbergen staan lange wachtrijen, zodat we zonder haast te maken twee keer rechtsomkeert maken en over malle wegjes met remdrempels huiswaarts rijden. Over die remdrempels is een boek te schrijven, hoewel ongetwijfeld helemaal niemand zo'n boek lezen wil.

894


894. Stilleven & variaties 16 nr 9. Stilleven met Les gommes van Alain Robbe-Grillet. Olieverf op unalite, 31,5x23,5. (2011-2015)

Atrament M. Delfts blauw OH. Gouden barok rood OH. Groene omber OH. Indigo extra OH. Lasur-oxid Braun M. Lasur-oxid Gelb M. Medieval Gelb M. Mengtinten. Olijfgroen donker OH. Paint medium B. Payne's grijs OH. Titanium wit R. Ultramarijn W. Ultramarijn violet B. Van Dijck bruin (Kassel) extra OH. Zinkwit OH.

B Blockx. M Mussini/Schminke. OH Oudt Hollandt. R Rowney. W Williamson.

een reconstructie #33

I am one of those who have a weak memory in certain respects and a strong one in others. In short, just the kind of memory which is useful for me. When I really wish to recall something I can, though it may take considerable time and effort. I know quietly that nothing is lost. But I know also that it is important to cultivate a “forgettery”. The flavor, the savor, the aroma, the ambiance, as well as the value or non-value of a thing, I never forget. The only kind of memory I wish to preserve is the Proustian sort.
Henry Miller, The Books in my Life, p. 27

la provence(1)


Toen ik opnieuw in Aix-en-Provence belandde,
nadat ik er negen jaar eerder voor het eerst geweest was, bracht ik de eerste en enige nacht in Aix opnieuw onder een struikje door, dit keer op een rondpunt aan de westelijke rand van Aix, nadat drie jongens die naar Saint-Tropez wilden me in Perpignan opgepikt hadden. Ik had geen geld, kwam van Madrid waar ik de nacht in een goor pension doorgebracht had.
Op de trein naar Toledo had ik de dochter van een Zwitserse diplomaat ontmoet. In een kerkje in Toledo keken we naar The Burial of The Count of Orgaz. Ook in de kathedraal hadden ze werk van Greco. Rosine had die dag zonder uitgesproken doel de trein naar Toledo genomen. Hoogopgeleid als ze nu eenmaal was, wist ze dat in Toledo niet aan Greco te ontkomen was, maar ze deed het hoogstens meen ik omdat je ook in Madrid alleen in de musea aan de drukkende hitte ontkomen kon en dan was net Toledo een toeristische dagtrip die het geluk bood van smalle, bochtige straten waar geen zonlicht was. De hele nacht had ik naar een prostituee liggen luisteren die in de kamer vlak naast de kamer waarin ik me bevond luidkeels jammerend aan iemand, van wie ik me voorstelde dat hij klein en dik was, probeerde uit te leggen dat ze er geen zin had. Het belangrijkste argument was dat ze geen voorbehoedsmiddelen bij had. Twee dagen later, in Aix, besef ik dat ik net voldoende overhou, als ik het zuinig neem, om in Parijs de trein naar Brussel te nemen.
Ik heb onvoldoende bij voor zelfs maar het goedkoopste pension en overnacht op het nog goedkopere rondpunt in de westelijke periferie van Aix, een gigantisch rondpunt met bomen en struikgewas, waar op gegeven ogenblik auto’s aanmeren, met gierende banden, jachtige stemmen, geschreeuw, het geluid van een portiek.

Negen jaar eerder, in een struik aan de oostelijke rand van Aix, had ik net zo goed het nachtelijke geluid van een portiek gehad, niet moeilijker dan het geluid van datzelfde portiek in een film met Marlowe. Vlak bij de struik waar ik lag, kwam een auto. Iemand stapte uit de auto. Maar eigenlijk interesseerde het me al niet meer. Ik hoorde de stemmen, het gesnater van de eenden, en meteen daarna was er alleen de greppel en de sensatie dat het met die greppel en de struiken die boven de greppel stonden best ok zat.

(1) De hoofdmoot van De prijs van een reis naar Parijs werd eind 2014 in deze blog gepubliceerd. De op een na laatste bijdrage is die van 7 december 2014, de eerste die van 31 augustus 2014. Na het 31ste stukje, wat ik op 7 december afwerkte, volgde nog één fragment, gepubliceerd op 10 april 2014, waarin ik het over de struik heb waar ik die nacht begin september 1977 beland was:
'Slapen. In een struik slapen. In een greppel of in een struik slapen. De omstandigheden zijn zo dat er geen hotel is, zodat je wel in die greppel slapen moet. In een duisternis die completer en compacter is dan wat ik me nu voorstellen kan, kruip ik in de greppel, ik betast de bodem van wat zich ter linker- en rechterzijde bevindt en stel vast dat het exact beantwoordt aan wat ik hebben wil. In de dwarse nacht is niets zoals ik het verwacht had kunnen hebben. Slapen in een kuil is niet ongemakkelijker dan slapen onder het dons van een oude liefde. Boven de kuil is een wegrand die het niet langer bereikbare duidt. Zelfs in een kuil is zoveel theorie dat je er wakker van ligt.'
De prijs van een reis naar Parijs is een reconstructie van het verloren reisjournaal van een reis die ik in 1977 ondernam, in Frankrijk, tijdens een van de koudste zomers sinds de uitbarsting van Krakatau. Voor die reconstructie beschikte ik over een dozijn pentekeningen, het enige wat van de trektocht overgebleven was, en natuurlijk ook over wat ik mij herinneren kon en zelfs, dankzij Google en wikipedia, wat ik mij onder geen beding ooit herinnerd had kunnen hebben. Voor de reconstructie heb ik gretig gebruik gemaakt van alle informatie die online beschikbaar is.

zondag 27 december 2015

a leftover

From The Diary of Virginia Woolf

The Woolfs drove to Rodmell for Christmas on 20 December.
December 1932, Volume 4, page 133

The Woolfs drove to Rodmell in a fog on the afternoon of 21 December. Maynard and Lydia Keynes came to lunch, and Vita Sackville-West and her two sons to tea, on Christmas Day; and there was frequent contact with the Charlestonians.
December 1933, Volume 4, page 195

On Friday 21 December the Woolfs drove to Rodmell and stayed there very quietly for just over three weeks. The Charlestonians were away at Christmas, but the Keyneses and Richard Kahn came to tea at Monks House on Boxing Day. VW's 'lodge' in the orchard was now ready for her occupation.
December 1934, Volume 4, page 266

A wild wet night - floods out: rain as I go to bed: dogs barking: wind battering. Now I shall slink indoors, I think, & read some remote book.
1935, Monday 30 December, Volume 4, page 361

The Woolfs drove to Monks House for Christmas on 18 December, and were to remain there until 16 January. On Christmas Eve they drove some fifteen miles north to Fletching, where Edward Gibbon is buried in the mausoleum of his friend the Earl of Sheffield in the north transept of the church. On Christmas day they had lunch and tea with the Keyneses at Tilton; and on New Year's Eve they dined at Charleston.
December 1936, Volume 5, page 44

The Woolfs drove to Monks House on 22 December. On Christmas day the Keyneses came to lunch. On 28 December LW took to his bed with a temperature, but the following day drove to London to see Dr Rau, who sent him to be X-rayed, he ended the year in bed at Tavistock Square, awaiting the results.
December 1937, Volume 5, page 122

In snowstorms and freezing temperatures - which persisted until Boxing Day - the Woolfs drove to Monks House on 20 December for a stay of almost four weeks. On Christmas Day they had the now traditional reunion - this year tea at Tilton - with Lydia and Maynard Keynes, and then dined at Charleston.
December 1938, Volume 5, page 193

From 18-21 December The Woolfs were in London, where they gave dinner to the Hutchinsons and saw a good many people. William Plomer could not come for Christmas; on Christmas Day the Woolfs bicycled to Charleston in a fog for dinner; and on 23 and 27 December exchanged visits with the Keyneses. On the 28th there was snow, followed by a hard frost which enabled LW to skate on the last day of the year.
December 1939, Volume 5, page 252

How one enjoys food now: I make up imaginary meals.
Sunday 29 December 1940, Volume 5, page 347.

844


844. Stilleven & variaties 16 nr 6. Olieverf op unalite (2009-2015).


Asphalt lasurton M. Atrament M. Dioxazine mauve OH. Donkere oker OH. Earth green W. Groene omber OH. Indigo OH. Kobalt-Coelinblau M. Lac de garance rose pale B. Medieval Gelb M. Mengtinten. Olijfgroen donker OH. Paint medium B. Payne's grijs OH. Titanium wit R. Ultramarijn W. Umbra natur hell M. Van Dijck bruin (Kassel) extra OH. Vermiljoen R. Zinkwit OH.

B Blockx. M Mussini/Schminke. OH Oudt Hollandt. R Rowney. W Williamson.

zaterdag 26 december 2015

numeriek

Zes tafels. tweemaal een koppel, tweemaal twee dames, tweemaal een single. De wijnglazen.
Op twee tafels na op alle tafels wijnglazen (op alle tafels behalve) met afwisselend rood wit.
Aan die tafels waar geen wijn gedronken wordt, is het aantal bierglazen proportioneel.
Aan twee tafels wordt alleen witte wijn gedronken.
Aan twee tafels wordt ook rode wijn gedronken. Aan één tafel ook rood, aan de andere tafel alleen rood.
Drie personen drinken bier. Van die bieren zijn er twee blond en één bruin.
Aan vier tafels wordt gepraat. Fluistertoon. Wordt op fluistertoon gepraat. Het gesprek is voor die tafel bedoeld, niet voor de andere tafels.
Vier van de aanwezige personen dragen hakken.
Eén persoon heeft zwarte, gelakte laarsjes met een scherpe hak.
Eén persoon heeft zwarte laarzen met een platte hak.
Eén persoon heeft een koptelefoon en staart naar het scherm van een laptop. Op het scherm van de laptop zijn minstens drie andere personen te zien.
Iemand stapt met twee borden naar een van de tafels. Twee personen krijgen geserveerd wat ze een ogenblik eerder besteld hadden.
Het neemt twee etappes om alles wat ze besteld hebben op het platte, horizontale vlak te plaatsen.
Een van die personen heeft de krab mayo besteld, de andere persoon een slaatje, wat met wat de kaart biedt

winterse knollensalade
oerbiet met pas de bleu
gratin aardappel & koolraap
forel met citroen en amandels
gemarineerde zalm met witloof en spinazie
wild konijn met duinwortels in bruin bier
duif met savooi
krab met mayo
gemarineerde varkensbuik
vissoep
soep (1)
chocotaart

ongetwijfeld ingetwijfeld de winterse knollensalade is.
Ik heb de oerbiet en een vissoep.
Dezelfde personen, de persoon die de krab mayo en de persoon die de winterse knollensalade bestelde, krijgen elk een teut met plat water geserveerd.
De dienster is attent.
Ze ziet alles en ook alles wat ze niet had kunnen zien.

Het kapsel van de dames. Het varieert van blond, donkerblond, over houtachtig ros en dikbruin tot zwart. (2)
Iemand zegt 'hij is heel erg zwaar teleurgesteld', waarop de tafelgenoot een ogenblik later 'dat was dom' antwoorden zal.
Een van die personen had de krab mayo besteld.

Twee tafels stappen op. (3) Hiermee is het bestand zo goed als gehalveerd.
In de Kapelaanstraat stappen vier personen over het geasfalteerde wegdek. Van die personen hadden er twee hun plek aan het raam, dat uitgeeft op de Kapelaanstraat, verlaten.

Twee manspersonen betreden de zaak en nemen plaats aan een van de pas vrijgekomen tafels.

Eén persoon heeft meer dan alleen dat ene wijnglas besteld. Met een gul gebaar keilt ze het goudgele vocht in het glas dat ze ter beschikking heeft,
net zo precies als de emmer met varkenszeik die over het wegdek keilt.

Een donkerblonde dame op hakken betreedt de zaak. Dietrich minor. Van de tafels zijn er zoveel dat ze meer keuze heeft dan ze bedacht had kunnen hebben. 'Zou ik al een glaasje witte wijn mogen hebben,' vraagt ze.
Een ogenblik later nog een dame, zwarte hakken, pikzwart haar.
Ze stapt naar de tafel waaraan de heel even voordien en ook alleen om die reden pas binnen gekomene zit. Zij veert overeind. Ze kussen.

Een koppel valt binnen. 'We hadden gereserveerd,' zegt de man. De jongedame die de tafels doet, geeft aan dat ze de tafel vlak bij de Kapelaanstraat hebben. Ze nemen plaats aan de tafel.
Hiermee zijn op twee na alle tafels die zich aan een van beide straatkranten bevinden in beslag genomen.

Zou iemand die 'en ze zeiden we gaan scheiden, en ja allez' zei, ooit iets gezegd hebben dat om een of een andere reden toch interessanter was?

(1) Soep van erwten en linzen.
(2) Lasur-oxide orange? Tropisch hout?
(3) Metoniem.

vrijdag 25 december 2015

846


846. Stilleven & variaties 16 nr 8. Olieverf op unalite, 31,5x24,5 (2009-2015).

Dioxazine mauve OH. Engels rood OH. Groene omber OH. Kunstlicht. Mars violet B. Mengtinten. OH helder violet. Olijfgroen donker OH. Paint medium B. Payne's grijs OH. Zinkwit OH. Zinnobergrün M.

B Blockx. M Mussini/Schminke. OH Oudt Hollandt.

donderdag 24 december


Kerstavond in de Hogeweg bij Karin en Philippe. Een kerstboom, de honderdeneen cadeautjes die, zoals later blijken zal, eerst en vooral de charme van het gebaar en de intentie hebben, geen dure dingen, veel schilderijen, tekeningen en foto's aan de muren, een avond gelardeerd met fifties en sixties jazz, hapjes op de salontafel, groene en zwarte olijven waarover de gastheer minzaam mededelen zal dat hij zelf voor de marinade zorgde, en aan de salontafel Sylvia (op de foto uiterst links, zittend), Daniël (op de foto uiterst links, staand), Karin - die net het voorgerecht serveert - en Philippe die elk een gek hoedje hebben, en Maya zittend. Anderen ontbreken. Iris en Bram en Zeno en auteur dezes, die de foto maakte.

Er wordt een Riesling geserveerd, Domaine du Petit Val, Coteaux du Layon 2008, die zo oud werd dat hij in likeur veranderde.
Met Daniël en Philippe komt het gesprek op Siciliaans. De Siciliaanse opening, wit e4, zwart c5. Daniël is een schaakmeester die zowat het hele jaar door aan toernooien deelneemt en net terug is van een ritje van pakweg duizend kilometer dwars door Nederland, Duitsland en België om zijn meest recente publicatie, Ivan's Chess Journey / Games and Stories van Ivan Sokolov te promoten. Tijdens die rit had hij de kerststronk bij, die uiteraard pas na de maaltijd op tafel komt.
Karin serveert een zalmmousse afgewerkt met mierikswortelsausje, groene asperges en een salade van rodebietbladgroen.

Foto onder: de hoofdschotel.


Gigot d'agneau met champignonvulling (eekhoorntjesbrood, ook gewone champignons, venkel, ajuin, spek, rozemarijn, peterselie en broodkruimels), witloof en wortel, kroketten en rodebietenblaadjessla.


Foto boven: Daniël en Philippe op de foto.
Foto onder: na de cadeautjes de ravage.

Maya is heel erg blij met de wellicht recentste roman van Murakami.
Zeno is heel erg blij met een lekkere, wollen muts.
Karin is heel erg blij met een lekkere, wollen sjaal.
Sylvia is heel erg blij met een in fluweel afgewerkt boekje van Rudy Kousbroek. Iets over katten.
Zazie is dood. Ook Albert is dood. Albert die op z'n zeventigste met een française trouwde - een dame die best wat jonger was - en toen in Tonnerre woonde waar hij op z'n tachtigste op de lap grond die hij daar had aan een boomgaard beginnen wou. Over de Franse dame worden een niet gering aantal kenmerkende details medegedeeld.
Zelf ben ik heel erg blij met de t-shirt, die ik niet eens hoef uit te pakken.
Ook ben ik heel erg blij met Games and Stories van Ivan Sokolov. Met Tuinfeest van Konrad.
Karin overhandigt me het exemplaar dat ze twee keer las, een editie uit 1990, een exemplaar van exact dezelfde editie die zich in het boekenrek bij mij thuis tussen Nachtwegen van Gajto Gazdanov en Confessions of Felix Krull, Confidence Man van Thomas Mann bevindt.
Philippe is heel erg blij met de jazz release van een sessie met Powell, Chan, Roach en Mingus.
Iemand is blij met het kopje. Met het kopje thee.


donderdag 24 december 2015

950


Belabberde (om het woord te gebruiken die een afficionado gebruikt voor de foto's die ik hem met grote regelmaat digitaal doorstuur), belabberde foto, kunstlicht en het diafragma en het and so on natuurlijk ook niet op zo'n manier toegepast dat het een goeie foto had kunnen opleveren, van een werk waar ik begin oktober mee bezig was en dat in de nummervolgorde nummer 950 werd.
Met die nummervolgorde zit het zo dat ik de aanzet als uitgangspunt neem en het nummer alleen aanpas als op het doek een zo van het oorspronkelijke werk afwijkende compo komt te zitten dat het glad genomen om een nieuw werk gaat. In praktijk levert deze ordening van dingen zoveel variaties dat ik net zo vaak in de problemen kom en niet weet of ik het oude nummer aan te houden heb of het werk een nieuw nummer hoor te geven, wat ook wel iets zegt over de futiliteit van het genummer. Misschien geeft de nummering aan dat het telkens weer om hetzelfde schilderij gaat en dat de vele variaties dus eigenlijk net zo goed tot een nummer gereduceerd kunnen worden. Dat klopt niet natuurlijk, aangezien van diezelfde nummering ook andere werken deel uitmaken en de nummering als aanzet met die andere werken begint. De nummering valt bovendien net zo vaak niet eens samen met de chronologie van het werk, wel met de aanzet, niet met latere stadia van het werk, aangezien het nummer niet verandert, het zit aan elk werk vast als een brandmerk.
Ik heb vaak genoeg getwijfeld aan de zin van die methodiek, vooral omdat het net zo vaak niet beantwoordde aan de geschiedenis en de evolutie van de stukken.
De historie van 950 begint in 2014. In de huiskamer, niet in het atelier, begon ik aan een werk dat de toen pas gekochte vaas als hoofdmotief had.
Toen, zomer 2014, zocht ik een vaas die de vaas vervangen kon die ik van 1985 tot 1999 ter beschikking had gehad. Wat met die vaas gebeurd is, weet ik niet. De nieuwe vaas verving de oude om wat met de oude gebeurd was goed te maken. Van die oude weet ik intussen alleen dat ze van 1985 tot 1999 regulier opdook in de stillevens die ik toen schilderde, dat zo goed als iedereen het een lelijke vaas vond en niet begreep waarom ik er gebruik van maakte, en dat na m'n tweede verblijf in Màlaga van net die vaas geen spoor bleef. Iemand had zich het recht toegeëigend om de vaas, die een dame me gegeven had, te dumpen.
De zoektocht naar een nieuwe vaas liep niet van een leien dakje.
Met de nieuwe vaas had ik hoogstens een substituut van wat definitief verloren was.

De huidige versie van 950 is niet de eerste en evenmin definitief. De compo is wel min of meer definitief.
Het moeilijke zit niet in de dingen maar in de manier waarop het bekeken wordt.

woensdag 23 december 2015

952


952. Stilleven met schaar en La promenade de Poussin van Camille Corot #1. Olieverf 60x50.

Alizarin karmozijn lak extra OH. Asphalt lasurton M. Atrament M. Byzannisch blau M. Capucine foncé B. Coeruleum blauw M. Dioxazine mauve OH. Engels rood OH. OH geel-groen. OH geel licht. Gemengd wit OH. German Earth W. Groene omber OH. Guttegom OH. Indigo OH. Italiaanse aarde OH. Kobalt blau M. Kobalt-Colin blau M. Kremser wit OH. Lasur-oxid Gelb M. Marsoranje OH. Mengtinten. Paint medium B. Payne's grijs OH. Soft mixing white WN. Terre verte B. Ultramarijn B. Umbra natur hell M. Unbleached titanium pale W. Van Dijck bruin (Kassel) extra OH. Violet de mars B. Viridian M. OH warm grijs. Zinc buff W. Zinkwit OH. Zinnobergroen extra OH.
B Blockx. M Mussini/Schminke. OH Oudt Hollandt. W Williamsin. WN Winsor & Newton.

dinsdag 22 december

Transcriptie van Sunday 22 December, The Virginia Woolf Diary volume 4; Penguin Books, 1982; p. 345, DECEMBER 1940.

Hoe prachtig was het om nog eens aan de lange tafel te zitten met het werk van Hillebrand pal voor me en tal van andere werken, van Carole Vanderlinden, van Rein Dufait, van Christophe Lezaire, van anderen van wie de naam me niet meteen te binnen schiet, van Dirk Braeckman, van vaders en moeders, hoe simpel, helder en zonder herrie. In een droom zag ik hoe mijn vader in drek veranderde. Hij bleek het voorval eigenlijk best vervelend te vinden. Hij was in het tuinhok bezig en toen ik hem om een of andere reden vroeg wat hij deed, smolt hij, hij kromp, verschrompelde, veranderde in een stroperige stroom. Natuurlijk hielden ze van elkaar. Het lag ook voor de hand om dat te doen, met alles wat ze van de tweede wereldoorlog in het tuinhok op elkaar gestapeld hadden, tot het zo transparant werd dat helemaal niemand er naar omkeek. Aan tafel komt het gesprek niettemin op het mosselpannetje dat dit keer met venkel en kurkuma afgewerkt werd, met kinderen die naar Stars Wars kijken.

maandag 21 december 2015

maandag 21 december

Transcriptie van Thursday 21 December, The Virginia Woolf Diary volume 4; Penguin Books, 1982; p. 194-195, DECEMBER 1933.

De Woolf transcripties, waaraan ik intussen zoveel tijd besteedde dat het me vrolijk fluitend tot Wladiwostok gebracht had kunnen hebben, hoewel ongetwijfeld een nog buitenissiger project te bedenken valt, zijn geen succes. Ik had net zo goed een vertaling naar het Nederlands of naar het Turks van Les revenentes geprobeerd kunnen hebben. Of een Oezbeekse versie van de over honderden kilometers uitgestrekte landerijen in Manitoba, met toch minstens één lichtpunt meen ik, telkens ik het woord kameel schrijf, zou zich inderdaad ook werkelijk een kameel voordoen, net zo reëel als de dingen die de buishoed van een goochelaar toveren kan. Bert Bakker formeel, zelfs een minder lichtzinnige vertaling van de dagboeken zouden ze onder geen beding gepubliceerd hebben. Dus waarom tijd zoek maken met dit project. Een nieuw project bedenken, waarom niet, en meteen aan de uitvoering daarvan beginnen. Een nieuwe methode bedenken. Dat net de Oezbeekse versie van die methode als enige het pluspunt biedt dat het niet gepubliceerd hoeft te worden, verontrust me niettemin. Wat ontbreekt aan de Arabische versie om niet zo goed als meteen in Slade te belanden, in de kleinste kamer, en met een Master van toch minstens twee jaar met het blauw van Derek Jarman net datzelfde blauw te doen. Ik heb het vaker gezegd en ik zeg het nog eens, omdat het blauw van Derek net 's ochtends nog blauwer is, zo blauw dat het ook zonder universitair diploma tot kleine, fijne ideetjes verpakt kan worden waarover vervolgens essays geschreven kunnen worden die helemaal niemand leest. Niet langer het melopee van Paul maar wat Paul met z'n melopee bedoeld had kunnen hebben, dat het object bestaat en hindert en dus net zo goed vrij van dat soort hinder als een door wetenschappers ontworpen prothese gepresenteerd kan worden, met een index, met differentialen, met essays die je niet lezen kan voor reeds na het lezen van de eerste zin dom in slaap in te vallen. Gek toch. Zo een enorme hoeveelheid aan veelbelovende lectuur die onleesbaar is. Te dik en te hard om in een keer door te slikken.

zondag 20 december 2015

half a sonnet

How far had I to read to reach the second half.
One phrase. That thing you said. Something said and misunderstood.
Lower you said. Higher it meant. At least during the second half.
Getting close bones and blood exploded from the picture.
Memory took it from boyhood
and Hitler-Jugend exploring the said and unsaid. Curves spent
in a brothel,
lower she said and lower it meant, at least during half a second.
It had a mixture of something very old, stone age avant-garde, and a new brand of the same thing.

Especially now, late autumn, streets and market places have the leisure of burnt books.
Here /points a map/ are some of the places where she and Leonard met.
Most other people are gone now or sit in front of television.

zondag 20 december

Transcriptie van Friday 20 December, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 345, DECEMBER 1940.

Wat zouden de grijze hersencelletjes 's avonds nog hebben van wat ze 's ochtends hadden? Vis ik de grijze muizen uit het tropische zwembad of sta ik toe dat ze verdrinken? Is een schilderij waaraan ik 's ochtends begin en dat ik nog voor de middag afwerk anders dan het doek waaraan ik tot valavond blijf werken? Wijkt de 's nachts haastig in het Moleskine schriftje gekrabbelde notitie af van de bedenking die ik net na de middag net zo haastig in datzelfde Moleskine schriftje noteer terwijl ik aan het stuur van de auto zit? Hebben de hersenen 's ochtends een bredere vaargeul, wordt de temperatuur in het leeggeroofde kippenhok beïnvloedt door het tijdstip waarop het delict vastgesteld werd of door de aanvankelijk niet eens akelige stilte van nachtschaduw op de kuilen in het gazon? Andere bladzijden hadden kunnen toevoegen aan wat nu om een of andere reden ontbreekt. In het diffuse ochtendlicht is het om net zelfde reden niet wat het 's avonds is. In het grootwarenhuis had ik me tot het hoogst noodzakelijke beperkt. Ik kwam er niet toe om de weekendeditie van De Standaard aan het mandje toe te voegen. Had het ook maar één enkel item waar ik iets aan gehad had kunnen hebben? Alleen op een extreem koude dag misschien, met andere, oude edities om het haardvuur aan te maken. Ik heb vaak genoeg geprobeerd, zonder exact als zodanig aan te strepen resultaat, om er iets te zoeken dat m'n aandacht hebben kon, meer dan die ene seconde van een net zo treffende als idiote titel. Ik heb het opgegeven, denk ik, om me druk te maken over het dit en dat, om in de drek naar een sleutel te zoeken. Het bijbelse proza van zo'n weekendeditie is ook helemaal nooit wat ik lezen wil. Dat een of andere vedette me vertelt hoe het wel kan, interesseert me niet. Liever lig ik naakt in de drek van het ochtendlicht, in de stank van wat de eerstvolgende klimaattop brengen zal, in de tot stront gereduceerde blindheid van een blind moment, waaraan eerstkomend kerstdag ook al helemaal niets toevoegen zal.

portret #2

Ze leest. Ze zit. Met haar rug. Ze zit met haar rug. Met haar rug naar me toe. Ze drinkt. Ze leest. Ze heeft het linker. Over het rechterbeen heeft ze het linkerbeen. Omgekeerd. Over het linker het rechter. Ze giet de witte wijn. Leest. Ze leest een krant. De krant lezen. Een krant lezen. In het linkerkeelgat. Om de krant te kunnen lezen zit ze met haar rug. Zij is van Kees van Dongen. Van Matisse is ze ook. Ook van Katz. Ze brengt een noot naar haar mondholte. Brengt met tragisch-sensuele pre. Tragisch, hoezo? Precisie. Met een hoogst. De. Met de hoogst denkbare. Met het hoogst denkbare zegt u. Sensualiteit. Zonder dieper in te gaan op? Is dit de zin die ik. Zonder dieper in te gaan op? Die ik geschreven had willen hebben. Zonder dieper in te gaan. Op wat. Vooreerst houdt zij reeds, en dit sinds minstens een kwartier intussen, de krant, die krant, die ene krant, haar krant, de krant die nu, die straks, die ooit, met haar linkerhand. Met de linkerhand die als. Als een meeuw. Met de linkerhand die als een. Als een kat. Met de linkerhand die als een kat. Houdt om die reden met haar linkerhand. Die als een kat kijkt naar het grote in brede vouwen openliggende papier. Vijf centimeter toont de zwarte blouse van. Van de blote nek. Vijf centimeter van. Waarover dikke, bijna-zwarte lokken krullen. Met nog grotere precisie had van Dongen. Nu ook Katz ter sprake werd gebracht. En zodra ze hiermee stopt. De krant met een stoffig gebaar van zich afschudt. Zodra ze dat zou doen, zal ze nog aantrekkelijker zijn. En haar rug. En zal haar rug. En zo zal haar rug, ook morgen nog, als ik haar sinds lang vergeten ben.

zaterdag 19 december 2015

portret #1

De persoon waarover we het die avond hadden zou altijd het grote gebaar nagestreefd hebben.
We gebruiken de verleden natuurlijk niet alleen omdat hij dood is, vermorzeld onder het veel te grote gewicht.
Zo spreken we evenmin van het hooi en van de drek waarin hij verscholen zat.
We weten dat hij ook als knaap het grote gebaar nagestreefd moet hebben,
zich reeds als tiener voorstelde een van de belangrijkste zo niet de belangrijkste kunstenaar van zijn generatie te zijn
en er alles voor over had om een plek te veroveren in die van alle meest belangrijke zaal,
hoewel ze er niet altijd een sokkel ter beschikking hebben.
Als boerenknecht deed hij het met de boerin, als soldaat met de koningin. Met wat hij nastreefde had hij het hele garnizoen ter beschikking,
ook de sukkel die zich keizer noemde en met alles wat hij er aantrof ook de enormiteit van het heelal,
met alles wat hij daar vond,
met alles wat hij daar roven kon,
met alles aan middelen wat in het hoofd van anderen aangetroffen werd.
Wat hij maken zou, net voor hij het schavot betrad, iets dat zich net boven het schavot bevond.
Het stofje, een kleinigheid, de zure pis van een jonge geit
en wat hij van nog honderdduizend andere dingen vergeten was.

19 december

bedenkingen, opmerkingen, waarnemingen
1

Een televisie heeft hij niet. Toch herkent hij de mijnheer van het praatprogramma, die ooit een rubriek over pratende dieren had, en weet hij zich na verloop van tijd ook diens naam te herinneren, hoewel hij voorts nooit eerder met de televisiebekendheid te maken had, en dit alleen omdat de zogeheten kwaliteitspers niet zelden lange, over meerdere bladzijden uitgesmeerde gesprekken met betreffend persoon publiceerde, meestal naar aanleiding van een nieuw televisieprogramma of omdat de vedette er in geslaagd was om de finale te halen van een veelbesproken jongens-onder-elkaar quiz. Teloorgang van het dagbladverschijnsel. Polderjournalistiek.

'Weet je,' zegt zijn vrolijke en praatgrage gesprekspartner, 'het is maar één keer vrijdag.'
'Iedere vrijdag,' merkt de vedette op.
'Iedere vrijdag,' zegt de ander.

Ze hadden er nog een vedette bijgehaald, iemand met laarzen en een cowboyhoed die boeken schrijft waarover in de kwaliteitskrant waarvoor hij werkt lange stukken gepubliceerd worden. De babbelzieke gesprekspartner had net drie tickets voor Texas geboekt en nodigde de veelbesproken schrijver uit om hen te vergezellen. Dat bleek de schrijver een bijzonder aardig vooruitzicht te vinden, vooral omdat hij, zoals vernomen kon worden, tijdelijk geen andere perspectieven had.

'Weet je,' zegt de vrolijke kwast, 'ik heb mijn pijnstillers afgehaald.'
'Dat,' zegt de ander, alsof ze ook werkelijk in een praatshow zitten, 'is de slechtste manier om klaar te komen.'

2

Het joch zit, nadat het de schotel gretig naar binnen werkte en hiermee voor een leeg bord kwam te zitten, een wijdkaakse kauwbeweging te maken.

3

De jongedame, die zich hoogst persoonlijk over de krab ontfermt, een schotel die als volle krab met mayo genoteerd staat, onderwerpt het gekookte schaaldier met mes en vork aan een necrofiel onderzoek. Tijdens de dissectie staart ze met een blik vol weerzin naar het grote schaaldier, alsof de handelingen die ze uit te voeren heeft haar onwezenlijk grof en vulgair voorkomen, tot ze er in slaagt, wat ze ook zelf verbazingwekkend lijkt te vinden, om de krab exact in twee stukken te hebben.

Ze zijn met z'n zessen en ze hebben een geweldige honger. Van alle schotels die op de dagkaart genoteerd staan, hebben ze er acht besteld.
'Die forel is echt lekker, met spek en zuurkool,' zegt een van de tafelgenoten.
'Het was een collega,' legt de jongedame uit, 'die me vertelde dat het hier best prettig is.' Met een vork probeert ze het krabbenvlees uit de krabbenpoot te halen.

'It wouldn't suprise me that they put sugar on it in New York,' zegt de jongen die naast haar zit. Daar hadden ze het net een ogenblik eerder over gehad, dat ze in New York in een doorsnee keet op zowat alles suiker gooien.
Ze praten Engels, hoewel ze dat net zo vaak over het hoofd zien, omdat haar minnaar anderstalig is. De anderstalige beantwoordt de vaak overbodige anekdotes, waarmee de tafelgenoten de sfeer aan tafel hooggestemd menen te kunnen houden, met afstandelijke zakelijkheid.

'And of course you only realize how foolish it was,' merkt de jongedame op, 'when you get screwed again.'

vrijdag 18 december 2015

buren #2











953


953. Stilleven met schaar en La promenade de Poussin van Camille Corot #2. Olieverf, 60x70.

Groene omber OH. Zinkwit OH. Van Dijck bruin (Cassel) extra OH. Transparant oxide rode lak OH. Violet de mars B. Lasur-oxid Gelb M. Terre verte B. OH geel-groen. Kobalt blau hell M. Ultramarijn donker B. Gele oker half gebrand OH. Dioxazine mauve OH. Indigo extra OH. Atrament M. Kobalt blauw turkoois licht OH. Capucine foncé B. OH blauw donker. Drab. Mengtinten. Paint medium.

woensdag 16 december 2015

woensdag 16 december

Transcriptie van Monday 16 December, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 343, DECEMBER 1940.

personages:

Een dame
Een kip
De lakei
Heinrich von Schlump
Oliver Oliphant


LAKEI
Ritmeester von Schlump, Madame.
SCHLUMP
Madame. Heinrich von Schlump, Madame. Maakt een handgebaar met alle vingers tegelijk.
DAME
Schlump, godverdomme zeg, ik zit de hele dag over Tom Eliot gebogen, ik heb godverdomme bijna tweeduizend bladzijden gelezen.
SCHLUMP
Ik zit onder de stront, Madame, excuseert u me.
DAME
Kijkt verrast om zich heen, eigenlijk ook alleen maar alsof ze verstoord uit een comic opkijkt, en stelt geamuseerd vast dat Heinrich niet de enige is die in z'n broek gekakt heeft.
KIP/LAKEI/OLIPHANT
Een als kip uitgedoste komediant reikt de lakei een papiertje aan. Dit wordt opgemerkt door de oude Oliver Oliphant, die zich slepend - stapvoets - voortbeweegt, een ogenblik later zuinig een witte zakdoek uit de binnenzak van z'n colbertje opdiept en nog voor hij de zakdoek naar z'n neus- en mondholte had weten te brengen luidkeels niest.
DAME
(fluistertoon:) Ik heb Terry gevraagd of ze. Morgen rijden we naar het depot. Tweeduizend...
SCHLUMP
Ik zit onder de stront, lieverd, excuseer me even.
DAME
Luister godverdomme. Tweeduizend bladzijden.
SCHLUMP
Excuseer me. Madame... (kucht) Laten we het hier een andere keer over hebben. (kucht) Wat zie je er verrukkelijk uit.
DAME
Luister godverdomme. Tweeduizend bladzijden. Daar zijn we 4 dagen mee bezig geweest.
SCHLUMP
Had je aan je reet geplakt kunnen hebben. Daar ben ik 4 dagen mee bezig geweest.
LAKEI
Mijnheer...
DAME kijkt ontstemd om zich heen
Fuck, Heinrich, wat een stank, godverdomme.
SCHLUMP
Ook de schilderijen. De boeken, de tafels, de magazines met heidense taferelen, alles waarover je zei dat het overbodig was,
ook de kiel van opa,
ook de portretten van Hitler in het salon, ook de holle blootheid van het boek,
alles, ook het boek, alles wat we eerder aan de vlammen prijsgegeven hebben, ook deze vinger,
ook de pen die nadat jij bloedend neerstortte in een hoek onder de tafel beland zou zijn,
DAME
Er is zoveel te doen.

woensdag 16 december

Alfonso, Catharina, Hans, Evergard, Koert, Alexander, Diego, Gebhard, Ludwig, Jane,
Jane, Jane,
Johann, Leopold, Thomas, Harm, Jean, Léon, Marie, Theo, Edward, Antonio, Jane,
Jane, Jane,
Victor, Betty, Rodolophe, Zoltàn, Gustave, Cyrille, Max, Äke, Adone, Alexander, Jane,
Jane, Jane,
Ivan, Norbert, Noël, Margaret, Henk, Harold, Piet, Barbara, Egill, Stans, Adriaan, Arthur, Jane,
Jane, Jane,
Pierre, Aguedo, Manke, Fritz, Les, Tip, Menahem, Geir, Kerima, Philip, Wim, Sam, Jane,
Jane, Jane,
Quentin, Rodion, Henry, Gloria, Nelson, Zbigniew, Liv, Marte, Saimin, Dimitri, Peter, Jane,
Jane, Jane,
Kries, Steven, John, Eddy, Bobby, Abdulkarim, Benny, Adriaan, Henk, Jahangir, Jane,
Jane, Jane,
Michael, Theo, Paul, Billy, Roy, Robben, Jorge Luis, Pim, Lorenz, Jean-Pierre, Jane,
Jane, Jane,
Patricio, Marti, Michel, Marina, Mark, Bill, Annette, Maruschka, Melanie, Dennis, Benjamin, Jane,
Jane, Jane,
Tim, Frans, James, Roberto, Heike, Angelina, Alexander, Dennis, Donovan, Miranda, Jane,
Jane, Jane,
Kristel, Niko, Jo, Scott, Wim, Zeljko, Kristie, Rebecca, Nii, Benjamin, Teemu, Anu, Jane,
Jane, Jane,
Brayton, Gunther, Trevor, Sjors, Alphonse, Nick, Theo, Francesco, Ben, Stanislav, Jane,
Jane, Jane,
James, Sophie, Tim, Anna, Herman, Mawouna, Lieke, Jyoti, Wilfred, Zara, Jane, Jane, Jane,
Jane,

woensdag 16 december

Ook 1660, 1797, 1911 en 1956 zouden 16 december op een woensdag gehad hebben.
Op woensdag 16 december 1660 is volgens mijn informant de geboorte van Jesse Kip het meest in het oog springende feit.
137 jaar later in Worcester een zekere William Daniel Feno.
Dit laatste evenwel wordt tegengesproken door de iets nog exactere geboortedatum van William Daniel Feno: zaterdag 16 december 1797.
Een afwijking die ook voor Jesse Kip geldt, die volgens hier aangetroffen informatie niet op woensdag maar op donderdag 16 december 1660 geboren werd.
16 december 1911 overigens was geen woensdag maar een zaterdag, lees ik,
16 december 1956 een zondag. In Nederland gaf het een barre dag met weinig zon en een krachtige wind tot 6 beaufort.
Deze site vermeldt ook nog dat Adriaan Van Dis en Ludwig von Beethoven net die dag geboren werden.
Von Beethoven haalde het met 176 lengtes voorsprong.

dinsdag 15 december 2015

dinsdag 15 december

Transcriptie van Wednesday 15 December, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 121, DECEMBER 1937.

En dan fwek en plonk en gnyrk en schlump en ook nog iemand uit Amersfoort die Adèle een exemplaar van Kaas toestuurde Kaas van Querido stevig ingepakt een exemplaar van de zestiende editie uit 1969 het tiende intussen tien kaasjes heeft haar kaasplankje intussen en als Brenda met hangende pootjes en Oliver Oliphant in zijn onderwereld en ook nog Harry die stiekem zonder dat z'n verloofde het weten kon in de roze lingerie die hij voor haar verjaardag kocht met z'n tante onder de douche staat en hiermee je had kunnen zeggen niet alleen de begrenzing van zijn status als eerste en enige telg aftast als eerste als enige en ook nog als laatste telg van een familie die tot dan geen noemenswaardige afwijkingen had voortgebracht dat aftast maar ook niet eerder geëxploreerde bevindingen aftast waarvan Adèle niet eens de meest tot de verbeelding sprekende is in haar onderwereld jaagt een sneeuwstorm door het ouderlijke huis ze heeft koorts gemaakt geen koorts waar pillerij wat aan verhelpen kon en wat verfomfaaid zag ze eruit toen hij haar in een hoek van het salon naast de vrolijk met spiegelgladde vuurballen versierde kerstspar aantrof drie dagen hadden ze voor het huis uiteen zou spatten; geen gekakel in het amper bemeubelde kippenhok; lippen als notenbalken met Gould die voor het haardvuur zat te suffen; en dan toch weer fwek en plonk en gnyrk en schlump drie bladzijden symbolisch als het ware uit Ferdydurke uit wat uit Ferdydurke had ze gezegd willen hebben terwijl ze natuurlijk ook wel door had dat het met haar neef een foute boel dreigde te worden - Wat doet u, jongeman?... Wat doet u?... Waarom kliedert u met de compote? had ze gezegd kunnen hebben belezen als ze was hondsdol verlekkerd op het preutse gekakel in z'n blote hoenderhok en wat deed het kippengewricht ten slotte wat deed het kippengewricht ten slotte in z'n van de pot gerukte roze onderbroek; laten we om te beginnen om te beginnen om te beginnen met les één beginnen dacht ze. En zo herinnerde zij zich en zag haar jonge echtgenoot die helaas zonder ooit Gombrowicz gelezen te hebben aan een schotwond overleden was en anderen die onder haar reet door het hazenpad gekozen hadden vrijgevochten aan zoiets had ze bezwaarlijk getwijfeld willen hebben maar desalniettemin in luie zetels in een stroom van onbestemde vochten en het hoera luidkeels van inspirerende triomfen die weinig meer bleken dan het gemier van vuistdikke wormen - of hoe het met Herbert geweest was met George hoe het met George geweest was die avond toen hij en Herbert en Margaret na het theater nadat zij zich in de sneeuwstorm luidkeels songs van David Bowie herinnerd had op het tapijt in de bestekamer kotsten George die niet alleen strikt genomen zijn inhoud maar ook die van William en Elizabeth op het tapijt kotste net toen ze met z'n allen op het tapijt zaten; & dan & dan - schrijven, schrijven; George die alle bladzijden van Ruth in één keer gaaf als een braakbal in het aquarium kotste; Leonard las voor uit het vijfde deel van de dagboeken van Woolf en voor het schrijfwerk hadden ze Pajunas ingehuurd kunnen hebben dat herinner je je toch zei ze Pajunas die het sneller en beter doet dan de Chancery Lane typiste met elke bocht neemt ze 269 toetseenheden; heb je het koud lieverd; nee; weer een of andere Atlantische storing maar of ik het koud heb, nee; in de sociale media bleef het gezeik onbeantwoord, de vraag of met het gekak niet heel af en toe een pauze ingelast hoort te worden; John & William en zelfs Mabel staan ter beschikking lieverd zei ze; maar misschien moeten we toch eerst zelf uitzoeken of we bestaan of niet; en als niet blijken zou het uit handel nemen.

zondag 13 december 2015

half a sonnet

He's the pain in the arse, she's the pleasure.
She may have experienced his death with similar data.
Gone both fortunately have the same measure.
Digging old John took it for granted,

digging dinosaurs and the extremely wanted.
Digging the season of tragedy from a single sound, one hand digging,
hers a brand of luxurious leisure.
His digging old John as Most Wanted.

zaterdag 12 december 2015

Unidentified Quartet Identified

Peter Jacquemyn: bass, vocals
Audrey Lauro: altsax
Alison Blunt: violin
Mark Sanders: drum, percussion
2nd crox-concert of the Unidentified Quartet and alltogether first performance since their extremely exciting first crox appearance.
Above: setup. Mark Sanders bussies himself with a short sound check. Peter walks without any hurry.

above: Peter Jacquemyn
beneath: Unidentified Quartet Identified during the first set. Image: introducing a long and intense episode with spectacular curves of introvertive sound. UQI clarifies. The whirling sound penetrates to the darkest part, where no one ever got to the room where you sit, looking at the blinded mirror.



above: Alison Blunt on violin and Mark Sanders on drums and percussion. Alison's violin tunes marvellously well with the often rattling sounds of the other members of the band.
beneath: The amazing Audrey Lauro.




above & beneath: A striking up-tempo moment with a rhythm bouncing and the savage almost bestial sax of Audrey Lauro.






weekend

1 : waarin blijkt hoe auteur dezes voor een moeilijke keuze komt te staan

Op de kaart hebben ze haas in bruin bier, a/d lijn gevangen zeebaars, krokante varkenspoot met tartaar, ingelegde hondshaai met rode biet, choucroute met worst en spek, pomme Anne (een gratin van zoete patat) en een slaatje van peterselie, wortel en prei.

2 : waarin auteur dezes een poging onderneemt om de zich aan zijn blik voltrekkende verschijnselen te rangschikken zonder aan ook maar één gebeurtenis meer aandacht te besteden dan strikt gesproken wenselijk is

Rode handschoenen. De roodlederen handschoenen van een dame.
Bril. Een gebrilde brunette leunt met haar schedel tegen een muurtje.
Schotel. Aan een andere tafel krijgt iemand een plankje aangereikt waarop zich een enorme, op de darmworst van de orang pendek lijkende lekkernij bevindt. De dame in kwestie, zo blijkt, zou krokante varkenspoot besteld hebben.
Auteur dezes heeft Hotelmens van Joseph Roth open op bladzijde 66 en leest: of zelfs maar aandeelhouder was geweest, dan had hij zich - zoals ik hem ken - deze gemeenzame en provinciale en de grootte van de zaak beledigende titel niet laten welgevallen. Op deze manier echter bevalt de aanspreking 'patron' de directeur, hij voelt zich er zelfs door gevleid.
Fip Paris en het zinnetje: I fell in the back of the taxi/

3 : waarin auteur dezes heel even inzoomt op bovenvermelde verschijnselen

en het zinnetje: how do you feel with a piece of me/ in the back of the taxi/ in the back of the taxi.
Varkenspoot. Gretig doch welgemanierd peuzelt de dame van de varkenspoot. Van de krokante lekkernij blijft gauw niet meer dan de helft.
Rode handschoenen. Aan de tafel met de rode handschoenen, waar twee dames op leeftijd plaats genomen hadden, wordt niet getafeld.

gesprekje
- Jij...?
- Wie, ik?
- Weet je of...
- Ik? Nee.
- Ik evenmin.

4 : waarin auteur dezes zich tegenover nieuwe bevindingen geplaatst ziet

Een kelner stapt met een bordje brood naar het intieme gesprek.
Aan negen tafels zit niemand. Het is te vroeg op de avond om hierover een bindende uitspraak te formuleren.
Straks hebben ze ongetwijfeld stoelen tekort.
In een nabijgelegen kerk is alles in gereedheid gebracht om stipt om 8 uur 's avonds de Messiah van Haendel uit te voeren. Het koor heeft net een laatste repetitie afgewerkt.

5 : waarin auteur dezes heel even met een fraai natuurverschijnsel geconfronteerd wordt

Tussen schattige lampadaires en in rode bokalen uitgestalde theelichtjes stapt onder nog andere lichtbronnen door, waarvan de met hoofddeksels van glas afgewerkte peervormige lampen, die een warm, gelig licht verspreiden, plots heel erg opvallen, de jonge, vrolijk om zich heen kijkende blondine. 'Cheyenne...,' roept iemand die zich achter m'n rug bevinden zou (en moppert omdat er vandaag geen treinen reden), '... ik ga dat betalen!'



De aldus aangesprokene, die van plan leek om het woord te richten tot een zich achter het barmeubel bevindend personeelslid, hapert, bedenkt zich, de betekenis van wat haar meegedeeld werd dringt pas enkele seconden later tot haar door.

6 : waarin auteur dezes zich een dag na bovenvermelde ontwikkelingen opnieuw aan een tafel in de niet bij naam genoemde keet bevindt en tot enkele opmerkelijke vaststellingen komt

mijmeren over het onuitstaanbare
Niet zelden is het zo dat de despoot met ondergeschikten, en iedereen met wie hij te maken had kunnen hebben is onvermijdelijk ondergeschikt aan zijn lichtgeraakte verwaandheid, geen futiliteit hoe gering ook door de vingers ziet, elk foutje, elke nalatigheid genadeloos afstraft, terwijl hij zich tegelijk op volstrekt achteloze manier en quasi onafgebroken alle overige nalatigheden, vergissingen en foute inschattingen permitteert zonder daar langer bij stil te staan dan die hoogst vervelende hapering van een seconde. Een dinosaurus op een plek en in een tijdvak waar de soort uitgestorven is, de uit Dostojevski gescheurde bladzijden een voor een in de hongerige keeltjes van het uniform aan zijn buitenproportionele tirannie ondergeschikten proppend tot de hele keet alleen nog tot catastrofes uitvergrote drieletterwoorden schijt. Blind voor het catastrofale ik stapt hij luidruchtig door de kamers van het andere en haalt er lukraak alles tegen de grond wat hem om wat voor reden ook hinderlijk voorkomt.

912


912. Stilleven met sigaar, krantenknipsel en Paul Cézanne. Olieverf, 35x27. 2014-2015.

Groene omber OH. Atrament M. Zinkwit OH. Mineralbraun M. Unbleached titanium pale W. Violet de mars B. Indanthrene blue B. Earth green W. Lasur-oxid Gelb M. Kobalt-Colinblau M. Oudt-Hollandt goud-groen. Ultramarijn donker B. Capucine foncé B. Zinnober groen licht extra OH. Umbra natur hell M. Indigo extra OH. Mengtinten.
B Blockx. M Mussini/Schminke. OH Oudt Hollandt. W Williamson.

woensdag 9 december 2015

woensdag 9 december

Transcriptie van Saturday 9 December, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 250, DECEMBER 1939.

Vandaag.
Gisteren.
Overmorgen.
Zo'n dag is het. Een donderdag, een vrijdag, een dinsdag. Een ochtend met storingen die vlak boven het wegdek hangen.
Zo'n dag is het, vermoed ik.
Een woensdag? Ja, misschien. In de slaapkamer is zonlicht. Het is een fijne ochtend, ik woel in het donsdeken, krab aan m'n rug, kruip onder het donsdeken vandaan. Uit het zonlicht op de witte muren valt niet op te maken of het een zaterdag of een dinsdag is.
Eergisteren.
Morgen.
Vandaag. Zo is het, veronderstel ik. De ochtenden prikken altijd dezelfde dag. Nooit is het vorige week dinsdag of overmorgen.
Napoleon bestaat. Ook vandaag spreekt hij de kanselarij toe, wat hij gisteren deed en ook morgen zal doen.
Ik snipper look over het geitenkaasje, klim naar de zolderverdieping, herinner me met elke stap niet eens de vorige stap. Alleen met het schrijven is een herinnering aan wat gebeurd is. In het zolderatelier is gretig zonlicht vandaag. Heel even is de drekpoel van de dertiende eeuw verleden tijd en met de baby-keizer is het eerste probleem dat van een rotte kies.
Ook morgen had gekund.
Ook Kerstmis had gekund.
Dan gaat het in een limousine naar Audreselles.
Voor het eerst aan het stuur van een limousine. Dichte mist. In die dikke vlokken geen centimeter waarop je vertrouwen kan.
Aan de wegrand oudjes die jammerend op een smartphone kauwen. Voorbij het bushokje de dikke mist van nog een eeuw.
Ook nog een eeuw had gekund.
Een dozijn dingen die je dan voor mekaar had willen krijgen, in nog zo'n eeuw.
Met Napoleon in de dikke sneeuw.
Redeneren hoe en waar het fout liep. Een van de leden van het forum stak een mes in z'n vette balg.
Daar is weinig van terecht gekomen. Gisteren,
vandaag.
Overmorgen. Ooit. De wiskunde van een moment. Tot het moment explodeert en met die explosie ook Freud uiteenspat in het gewarrel van nog een machine.

dinsdag 8 december 2015

dinsdag 8 december


Een half uur voor de keuring van het karretje maak ik deze foto. In Plexus van Henry Miller ben ik op bladzijde 32 aanbeland: The session usually ended in a discussion of painters and how they painted. Op gegeven ogenblik komt voorin een auto aangehobbeld met een mannetje op kromme benen, wat duidelijk wordt zodra hij uit de auto stapt. Hij heeft de situatie fout ingeschat, stapt uit het autootje dat meteen daarop achterwaarts hobbelt en voor het tegen de truck van Belgique Distribitions aangebotst had kunnen hebben, die zich net voor me bevindt, midden het geasfalteerde terrein tot stilstand komt. Regen zeikt over het terrein.

zondag 6 december 2015

zij

1

Zij zal niet vastnemen de gladde buik van de vork,
de volle gladheid van zijn penis.
Ze tilt de volle, gladde buik van het zuinig met rode wijn gevulde glas
tot de linker oorschelp,
waar twee vingers zich heel even met een haarlok bemoeien,
vijf vingers, één hand, vingers
die onbedoeld zuinig om de voet van het wijnglas sluiten.

De apin, van een tot op heden onbekende soort, die aan een liaan
tussen het zwart en wit van de vertrouwde dingen tussen de woorden heen en weer beweegt,
de stok grijpt
en net voor de stok in een tuimeling verandert en breekt
zuinig en gretig met haar tenen naar de dikke tralies kijkt.

2

Zij zal haar linkerhand hoogstens over de achterzijde van haar schouder naar het beekje sturen
waar het takje drijft,
de volle gladheid van het instrument,
en daar hoogstens aantreffen, onder het kledingstuk, wat vingertoppen aantreffen onder een kledingstuk,
de naakte huid van het begin van haar naakte huid, onder het kledingstuk,
de rugzijde van het begin,
de hongerige poten van een spin, de poten van een dode hond, de bladzijden, het spinrag
en als haar linkerhand ook de trage beweging van het orgasme stuurt
en de poten van het instrument,
de uitzinnig beleefde buiging van een jonge hond die met haar intussen niet langer zichtbare huid
op een oceaanstomer naar Buenos Aires zit.
Beekjes spatten uit de patrijspoorten. Huid is van alles het begin.

3

Linker- en rechterhand samen hebben het Kantiaanse model, toen de net zo geleerde als boerse impulsen pens en appelmoes op het tapijt morsten.

Hoeveel van de verzonnen verschijnselen bleef is niet bekend. Het stukje, een interview. Zij
zal het magazine
hoogstens heel even aanraken en ongeïnteresseerd door de bladzijden waaiend het A tot Z van de publieke rotzooi,
waar ze om een of andere reden niet eens drie seconden voor neemt, tot het tapijt in het salon herleiden, waarop ze zo meteen naar achter gaat.

zaterdag 5 december 2015

zaterdag 5 december

Transcriptie van Sunday 4 December, The Virginia Woolf Diary volume 4; Penguin Books, 1982; p. 131, DECEMBER 1932.

Van het door Penguin in vijf delen uitgegeven dagboek van Virginia Woolf heb ik drie delen, het derde deel (1925-1930), dat ooit toebehoorde aan de Stedelijke Openbare Bibliotheek van Gent en in 1996 afgevoerd werd(1), waarna het nog datzelfde jaar, begin november 1996, in de grote uitverkoop van ooit door overheidsinstanties aangekochte boeken verzeild raakte, waar ik het aantrof nadat Thomas Broadbent, die toen om een of andere reden in Gent was, me op die uitverkoop attent maakte, en het vierde en vijfde deel, resp. (1931-1935) en (1936-1941), wat ik me begin jaren negentig aangeschaft had.
Aan de transcriptie van het dagboek van Virginia Woolf begon ik in 1996. De methode was altijd dezelfde. Sinds de eerste transcripties uit 1996 is het met 5 december uiterlijk de tweede keer dat ik in de dagboeken van Woolf geen notitie aantref. Van 1925 tot 1941 documenteerde Virginia Woolf, die overigens net zo vaak dagen- of zelf wekenlang niet met haar dagboek bezig was, niet één keer 5 december. In het vierde deel (1931-1935) is er op blz. 130-131, november 1932, eerst een op donderdag 10 november geschreven notitie, I am taking a morning off, having done the child scene, dan een niet gedateerde notitie, Yes it was a long day & I had two days of jump jump afterwards, en dan ook nog heel erg misschien de op zondag 4 december geschreven notitie:

Gisteren het eerste deel. Ze hadden vier nieuwe banden te steken en met alles erbovenop 600 euro. Vandaag deel twee. Ze zouden de as van de banden vooraan uitlijnen, hadden ze gezegd. Als kost zat het in die 600 euro. Ik kruip onder het deken vandaan, neem een douche, scheer me, kleed me aan, stap in de auto, volg de versperring van het wegdek tot aan het kruispunt, dan een door industrie en beton verpletterd landschap, hallucinant, die ene boom is bijna grotesk, een landschap waar ooit meersen en landerijen waren en de boeren het vee over grasland en zanderige wegels naar de nabijgelegen marktplaatsen dreven, zonder er eentje over het hoofd te zien. Tegenwoordig hebben ze er kantoorgebouwen en wegen om die kantoorgebouwen bereikbaar te maken. Midden dat desolate gebied is een rondpunt, op een plek waar een rondpunt volstrekt overbodig is. Zonder dat rondpunt, wat ik me glad herinner, was de verkeerscirculatie er nog eens zo makkelijk.
In de lobby van de garage ga ik naast de koffiemachine zitten. Op een tafel ligt een slordige hoeveelheid tijdschriften, een dame maakt gebruik van de koffiemachine.

(1) Volume III: 1925-1930 van The Diary of Virginia Woolf, Edited by Anne Olivier Bell, die ook het vierde en vijfde deel verzorgde, werd voor het eerst gepubliceerd door Hogarth Press, in 1980. De editie waarover ik beschik, heeft naast bovenvermelde stempel ook twee keer het woord AFGEVOERD en was gearchiveerd als Enge951.6WOOL, waar in een ander, iets groter handschrift I34 849-3 aan toegevoegd werd en in een nog groter handschrift, vlak onder de dunne stempel, 83/9918/H. De indicatie 83/9918/H, die misschien de eerste is die op de ommezijde van de titelpagina terecht kwam, suggereert dat de Stedelijke Openbare Bibliotheek het volume in 1983 aankocht, één jaar nadat het voor het eerst door Penguin Books uitgegeven was.

vrijdag 4 december 2015

943


943. Stilleven met een portret van Max Liebermann. Olieverf, 39x32.

Zinkwit OH. Atrament OH. Italiaanse aarde OH. Van Dijck Bruin OH. Olijfgroen donker OH. Groene omber OH. Ultramarijn B. Aureolin R. OH helder violet. OH geel-groen. Payne's grey OH. Earth green W. Lasur-oxid Gelb M. Mengtonen. Drab. Paint medium B.

B = Blockx. M = Mussini. OH = Oudt Hollandt. R = Rowney. W = Williamson.

dinsdag 1 december 2015

dinsdag 1 december

Transcriptie van Thursday 1 December, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 190, DECEMBER 1938.

Verademing zou zijn het schrijven van een zin die niet alleen ik maar ook de in raincoat over het voetpad stappende, van haar dagtaak in het grootwarenhuis huiswaarts stappende, van een zin die ook de dikke, dislectische jongen met een zwak voor chocoladetaart bedacht had kunnen hebben, he hallo, john, alles goed? na het rusteloze gejakker van de eenentwintigste eeuw, waarin de twintigste en de negentiende en ook de achttiende en zeventiende als gegoten passen, ze vullen het gemak van de eenentwintigste met een net zo vermakelijke als spookachtige razernij, een sinds de vroegste splitsingen van het atoom in sappen, hersenschimmen en weefsels misschien alleen door iemand als Sebald zo van dichtbij bekeken atomische razernij, met elke eeuw telkens niets anders biedend dan een tyranniek voorwaarts snellende stroom van hersenwoeker, dat alleen de oudste, dat alleen de eerste, dat alleen de niet door het gejakker van de eeuw op eeuw aangetaste modus van een slechts door die modus aangetaste werkelijkheid opnieuw betekenis hebben kan, dat de lettergrepen en woorden en zinnen en handelingen bevrijd worden van de betekenissen die er aan toegekend worden, tot alles opnieuw zonder betekenis is.