19 december

bedenkingen, opmerkingen, waarnemingen
1

Een televisie heeft hij niet. Toch herkent hij de mijnheer van het praatprogramma, die ooit een rubriek over pratende dieren had, en weet hij zich na verloop van tijd ook diens naam te herinneren, hoewel hij voorts nooit eerder met de televisiebekendheid te maken had, en dit alleen omdat de zogeheten kwaliteitspers niet zelden lange, over meerdere bladzijden uitgesmeerde gesprekken met betreffend persoon publiceerde, meestal naar aanleiding van een nieuw televisieprogramma of omdat de vedette er in geslaagd was om de finale te halen van een veelbesproken jongens-onder-elkaar quiz. Teloorgang van het dagbladverschijnsel. Polderjournalistiek.

'Weet je,' zegt zijn vrolijke en praatgrage gesprekspartner, 'het is maar één keer vrijdag.'
'Iedere vrijdag,' merkt de vedette op.
'Iedere vrijdag,' zegt de ander.

Ze hadden er nog een vedette bijgehaald, iemand met laarzen en een cowboyhoed die boeken schrijft waarover in de kwaliteitskrant waarvoor hij werkt lange stukken gepubliceerd worden. De babbelzieke gesprekspartner had net drie tickets voor Texas geboekt en nodigde de veelbesproken schrijver uit om hen te vergezellen. Dat bleek de schrijver een bijzonder aardig vooruitzicht te vinden, vooral omdat hij, zoals vernomen kon worden, tijdelijk geen andere perspectieven had.

'Weet je,' zegt de vrolijke kwast, 'ik heb mijn pijnstillers afgehaald.'
'Dat,' zegt de ander, alsof ze ook werkelijk in een praatshow zitten, 'is de slechtste manier om klaar te komen.'

2

Het joch zit, nadat het de schotel gretig naar binnen werkte en hiermee voor een leeg bord kwam te zitten, een wijdkaakse kauwbeweging te maken.

3

De jongedame, die zich hoogst persoonlijk over de krab ontfermt, een schotel die als volle krab met mayo genoteerd staat, onderwerpt het gekookte schaaldier met mes en vork aan een necrofiel onderzoek. Tijdens de dissectie staart ze met een blik vol weerzin naar het grote schaaldier, alsof de handelingen die ze uit te voeren heeft haar onwezenlijk grof en vulgair voorkomen, tot ze er in slaagt, wat ze ook zelf verbazingwekkend lijkt te vinden, om de krab exact in twee stukken te hebben.

Ze zijn met z'n zessen en ze hebben een geweldige honger. Van alle schotels die op de dagkaart genoteerd staan, hebben ze er acht besteld.
'Die forel is echt lekker, met spek en zuurkool,' zegt een van de tafelgenoten.
'Het was een collega,' legt de jongedame uit, 'die me vertelde dat het hier best prettig is.' Met een vork probeert ze het krabbenvlees uit de krabbenpoot te halen.

'It wouldn't suprise me that they put sugar on it in New York,' zegt de jongen die naast haar zit. Daar hadden ze het net een ogenblik eerder over gehad, dat ze in New York in een doorsnee keet op zowat alles suiker gooien.
Ze praten Engels, hoewel ze dat net zo vaak over het hoofd zien, omdat haar minnaar anderstalig is. De anderstalige beantwoordt de vaak overbodige anekdotes, waarmee de tafelgenoten de sfeer aan tafel hooggestemd menen te kunnen houden, met afstandelijke zakelijkheid.

'And of course you only realize how foolish it was,' merkt de jongedame op, 'when you get screwed again.'