zondag 7 augustus

Transcriptie van Monday 7 August, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1985; p. 229-230, AUGUST 1939.

Gombrowicz begint zijn dagboek, het beruchte en fabelachtige Dagboek 1953-1969, niet voor iedereen weggelegd, met het misschien wel meest ambivalente woord sinds de val van het Romeinse keizerrijk: ik.
Hij herhaalt het vier keer.

MAANDAG
Ik.

DINSDAG
Ik.

WOENSDAG
Ik.

DONDERDAG
Ik.

Jozefa Radzysminska, schrijft hij op vrijdag, heeft mij grootmoedig een tiental nummers van de Wiadomosci* en de Zycie* bezorgd, en tegelijk kreeg ik enige exemplaren van de vaderlandse pers in handen.
Krentenbrood, schuiftrompet, teelbal, tandenstoker. Buenos Aires zal nooit meer betekenen dan die bijna vluchtig gefilmde publieke zitplaats in Suspicious.

Ik heb andere dingen te doen, maar daar heb ik nu lekker geen zin in godverdomme. In een parallel universum heel erg exact de vertaling van, vermoed ik, wat Virginia Woolf die ochtend schreef, maandag 7 augustus 1939, ik noem het ochtend, het kan ook avond geweest zijn.
Het was Yves die de term parallel universum te berde had gebracht. Tijdens de naweeën van het gedrocht dat hij gebouwd had, zou Poelaert, nadat ze voor het bouwen van het justitiepaleis de wijk Bovendaele van begin tot eind gesloopt hadden, aan de constructie van een corridor begonnen zijn, onderin het Brusselse justitiepaleis, een corridor die naar een parallel universum leiden moest.
Poelaert werd gearresteerd en in een huis voor gekken opgesloten. Toch gaat het ook vandaag net om die parallelle universa. Een biotoop is helemaal nooit het areaal van één specie. Groepen van specimina en clusters van groepen maken een gekrioel van individuele belangen, macro- en microbelangen die, hoe je het ook draait of keert, deel uitmaken van het biotoop. Er is nooit een veld met alleen maar paardenbloemen. Asfalt. De geïndustrialiseerde keet drijft op asfalt. De intersecties van de ring rond Antwerpen zijn zo totalitair dat het bijna onmogelijk geworden is om je een ander, parallel universum voor te stellen. Voor het experiment met het justitiepaleis in Brussel hadden ze een hele wijk te slopen. De koepel is zo gigantisch dat je er makkelijk met een sportvliegtuig baantjes maken kan. Wie een zaak bepleiten moet, komt eerst in die hall terecht en dan via een uitgestippeld parcours over trappen op- en neerwaarts in het parallelle universum van een microstaat, exact zoals Sebald het beschreef, trappen en corridors die geen functie hebben, dwaalwegen, gangen die steeds smaller worden tot je in een gang terechtkomt die zo smal is dat het op je adem neemt.