Vanuit het dakraam kan ik de wereld zien. Ik heb het dakraam open, horizontaal, het regent, Carla Bley schalt door de speakers, regen druppelt op het notitieboekje.
De zuidelijke hemel heeft een kleur van grijspaars indigo. Auto's jagen over de buitenring. Bovenop een groteske toren knipogen twee enorme lampen. Dat doen ze de hele tijd door. Tex Avery. Het gedruppel gaat over in handgeklap. Geroffel. Aan de zuidelijke hemel schiet een bliksemschicht door het zwerk.
Dat verandert voorlopig weinig aan het deuntje van Carla Bley. Dichterbij noteer ik door industriële architectuur veroverd terrein, een bouwkraan. Het aftellen is begonnen naar een wereld met alleen nog doodse herrie. Gek dat lui die in principe beter horen te weten in een viersterrenrestaurant met bouwpromotoren aan tafel zitten en disselen over het toetje. Straks hebben ze alleen nog het achterpoortje.
En dan vooral opletten toch dat ze niet in een van de drollen trappen.
Met Kristof en Dries aan tafel trappen we Verf Na Van Eyck op gang. In de zalen voorin is een aangename drukte. Studenten van de specialisatiegraad fotografie DKO Offerlaan hebben de zalen ingepalmd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten