maandag 29 februari 2016

Not Another Expo #1


Not Another Expo, IPP#2, impro traject van Meesterklas Luca. Boven: de werkhoek van Els De Roo. Niets is definitief.
Tijdens een van de introductieve meetings, voor het project in situ van start ging, wat vandaag gebeurde, had een van de docenten het over This Is The Show And The Show Must Go On, een project van Bart De Baere, 1993 of 1994, in wat intussen het antichambre van het S.M.A.K. genoemd kan worden. En over Kurt Schwitters had hij het ook. Over de betekenis van het tijdelijke.

Onder: zaalzicht met tal van ingrepen en de hoek van Els De Roo.



Boven: evaluatie van het eerste moment.
Onder: 360 minutes reduced to one single picture.




Onder en boven: contemplatie van de gebeurde dingen.








woensdag 17 februari 2016

tafel #9

namiddag

Aan de rode tafel is het heen & weer van lichamen, van de handen en van de schaduwen, van de namen en van de woorden, van de kledingstukken en van de momenten, van wat over het hoofd, van wat aangeraakt, van wat vergeten, van wat tijdens een van die momenten opeens niet langer belangrijk is.

Op de rode tafel kwam een flacon ketchup van het merk Boni, normaal gesproken 560g van het product bevattend,
een blikje frisdrank waarvan de inhoud zich intussen in het spijsverteringskanaal van een van de aanwezigen bevindt,
het kopje dat zodra het zonder inhoud kwam toch opnieuw bruikbaar bleek, smeerboter en hazelnootpasta en een hoeveelheid met curry op smaak gebracht kippenvlees,
en naast nog een hoeveelheid voedingswaren een iPhone, wat me om een of andere reden aan een grafsteen in Leicestershire deed denken,
en het potlood op een met vetvlekken bepoteld vel papier waarop Maya DAG LIEVE VRIENDEN KOMEN TERUG! LAAT ALLES NOG EVEN STAAN TOT WE ER ZIJN, DAN KUNNEN WE ER SAMEN OVER PRATEN schreef, KUSJES,
en naast het papier het kopje met en een kopje zonder lepel,
en Chloé die zich met zorgvuldige, intussen legendarische aanraking over Guido, Nicolas en Noe en Brian ontfermt,
ook Carefull Dressage aangereikt krijgt,
ook The Big Convoy aangereikt krijgt en dan toch wat anders doet,
en als ik vervolgens kijk naar wat vergeten werd,
naar wat zich niet langer op het tafelblad bevindt, naar de houtblokken in het haardvuur, begint het waden door een nieuwe stroom van dingen,
het begint met een autosleutel, met de handschoenen, met een zwarte muts,
een andere en toch dezelfde stroom van dingen,
met de handschoenen begint het, met een zwarte muts, met de oude ruit in het hotel en het kerkhof van het rode tafelblad
met het schaartje en de muts, een zwarte muts, en een potlood en van het schaartje het rode handvat
en op het naakte papier een bierglas met paarsroze tulpen van Bloemen Marleen omdat het net vandaag Lorina's verjaardag is.

Maya zegt dat ze geen dure dingen koopt. Wat ze koopt, raakt ze toch kwijt, na verloop van tijd, of laat ze vallen.

Naast een blauwe aansteker kwam de opgerolde gebruiksaanwijzing van een medicament, Temesta/Temesta Expidet,
met als meest opvallende mededeling, 2. Quelles sont les informations à connaître avant de prendre Temesta/Temesta Expidet?
Ne prenez jamais Temesta/Temesta Expedit, en in een bokaal ook nog twee potloden, een snijmes & een marker.

avond

Een schotel met penne op smaak gebracht met pesto, kerstomaten en mozzarella en op het scherm van een laptop van het merk Inspiron de titel van een vraagstuk: Is 80 procent van de hedendaagse kunst over 20 jaar onverkoopbaar?

zondag 14 februari 2016

peter jacquemyn duo


Technische problemen markeren de avond, waardoor het concert vertraging oploopt.
Jean Yves, een van de aanwezigen, woont in de buurt van Millau, Zuid-Frankrijk.
Pierre Michel Zalevski filmt het concert dat op aangeven van Stefan in de backspace doorgaat.
Ter hoogte van Zwijnaarde zou een bus met supporters uit Brakel en omgeving met een bus propvol Stefan Prinsfans uit Neder-Opglabbeek in aanraking gekomen zijn.
Het gerucht circuleert dat Matthias Koole vergeten was dat hij sinds enige tijd in Brazilië woont.
Met Kristof komt het gesprek op Carla Bley.
We hebben niet de opkomst die we met het Blurt(!)concert hadden. Dat had trouwens ook helemaal niemand verwacht.
Niet eens omdat net vandaag Eddy Wally begraven werd.
Peter Jacquemyn (bass) en Stefan Prins (laptop) brengen een virtuoze set, beenhard & roekeloos.


vrijdag 12 februari 2016

Blurt @croxhapox #2


up: After a discussion on the acoustics Dave Ayleward settles in the hall. The drum is a Sonor Swinger owned by Merlyn Paridaen.
down: Ted takes care of the mic. This image is a couple of minutes before the soundcheck. All the material is that of YellowTape.



up: Blurt got back from the Turkish bakery and finally gets to the soundcheck.
down: A short and rather exciting intro: Ted reads some lines from the Ted Milton Songbook.



up: Carnivorous Ted addresses the audience. Laughter, excitement. From the very start of the set some of the folks get dancing. Eagles has a stunning guitar, I think.
down: The set roars on.







donderdag 11 februari 2016

Blurt @croxhapox

Yeah. Right. I had been drinking coffee, & doing some of the things I supposedly had to do, as David Ayleward and Steve Eagles came through, followed by Ted & Thibault.
I knew Ted & Thibault of course, as Various Artists had introduced them to his crox-show last year. Ted as well recalled how nice his residence at Flandria Hotel had been. I hadn't met Dave and Steve.
Dave, travelling light, with nothing else but some minor tools & a drum basket he couldn't miss, had the comfort of a SONOR Swinger dated 1975, the most recent set Merlyn bought. His material and likewise that of The Singing Painters, since early 2011 a Sound Guerilla having Merlyn and Me and no one else.
Steve and Dave ordered a beer. They had two hours before Peter from YellowTape would turn to the sound-check. Dave made the drumset, used a screw driver to tune the thing, Steve hung around ripping cords, Guy dropped by, Ted tried his horn, Thibaut watched the proceedings. For an hour or two we had nothing else to do.
Thibaut went to Flandria as he was the only one who had no need to get the sound-check clear. For some time Steve went on picking the strings of his green guitar. They had left, he and Ted and Dave, to the Turkish bakery, when Peter from YellowTape came to the place and began to do his thing, getting an unexpected load of material to the setup. This took an hour. After that Ted, Steve and Dave did the sound-check. Peter from YellowTape mentioned the idea to record the life set. Ted and Steve and Dave agreed on that. Yeah. Right.
A girl entered the hall. I am too early, she said. Yeah, right, you are, I said.


boven: Ted Milton and Steve Eagles midway the set
onder: Steve Eagles



The set gave a steaming night. Blurt did their most recent record, Beneath Discordant Skies, and added some of the old material.
The dancing area spread to Brussels and Amsterdam and far beyond.
Beneath Discordant Skies is the newest thing. In particular I like the dancing area.

woensdag 10 februari 2016

page 265

Go tramping! she said, on the high road & so on, being a Jew or whatever, on the road to the here & now,
elected to be a president of the here & now or the hooknosed screw, one phrase each date, & the latest we discussed,
telling L. to stop & consider the unread track, his race to the liquor shop, and mine, the drips on his forehead, unheard oceans on me,
and poor Miss Lunch, dead and burried,
and the evil didn't know how it came, not from my silly room, oh, Miss Bottom please, Your natives
smell indeed & Yet native to this room
have that ordinary smell of what people are and the ugliness repulsive of its mass, streets lined with trees
and houses and dreams. Didn't we discuss how nice & ordinary & how beautiful it may have been, your
Poetry, I suppose, and having lunch at Redhill.

dinsdag 9 februari 2016

dinsdag 9 februari

Transcriptie van Friday 9 February, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 265-266, FEBRUARY 1940.

Om een of andere reden is de troep nog viezer en hoger en dikker dan het al was. En natuurlijk zijn het altijd weer dezelfde idioten die op tafel kruipen en met hun onhebbelijkheden tot de enkel bloot op tafel kakken. Wedden dat hij het weer doet, niet alleen de enorme hoeveelheid van de tot op heden uit z'n aars op tafel gepuilde kak in één keer door je strot jaagt, maar ook toegeeft aan de door deze of andere dame vormgegeven wens om in haar toverhoed te kakken. Met Grepet weet je maar nooit. Aan alles wat hij niet deed, kleeft de premisse dat hij het toch gedaan had kunnen hebben. En wat stelt zo'n kakbeurt voor? Niet wat je denkt. In één huiskamer zitten ze met vijf miljoen naar de drek te staren. Nog één keer naar die étude luisteren, Madame, of naar de sonnetten van Achmatova, en je zit voor je het ook maar beseft had kunnen hebben naar het uit het gat van een olifant op je bord lekkende aarsvocht te staren, met het idee dat het de autobiografie is die je schrijven wou.

BLURT @croxhapox

BLURT
@croxhapox

wednesday 10 february 2016
woensdag 10 februari 2016

doors 19:30
concert 20:00
tickets 10 euro

www.croxhapox.org
lucas munichstraat 76/82, 9000 gent


Concert van de legendarische band van de Britse zanger/saxofonist Ted Milton. Check on YouTube.
Het concert begint stipt aangezien we de limiet van 22:00 in het oog te houden hebben en het naar de buurtbewoners toe bij voorkeur voor 22u afronden.

zaterdag 6 februari 2016

I Can't Remember #9

I can't remember the smell. Not yours, as we may never have met. It is a smell rare to be found. It belongs to the fortunate creature I once was. It lacks the environment it must have had, it lacks circumstances, it lacks form, it lacks the date, a year or anything else close to it. It is the perfume of unpolarised happiness. I used to have it quite often, years ago, seventeen years old, to place it somewhere, later too, that I all of a sudden sensed the essence of happiness in its most pure feature. From the moments it had had only a faint smell remained. I could smell the trace, all of a sudden I had it all around me unable to reach its form though, unable to discover the circumstances, unable to get to the moment. It had a touch of rain. It had nothing dark inside. I knew no one else knew about it. Just as often I tried to reach its form, which first of all should have been an image, I guess. The smell had no image. It was without any image at all.

I can't remember my first typewriter. I guess it had that cheap color cheap typewriters use to have.

I can't remember half of the Marx Brothers. Beppo and Groucho, yes. The other half? No.

I can't remember 1922. Likewise I can't remember 1822. Likewise I can't remember 1722. Likewise I can't remember 1622. Likewise I can't remember 1522.
I do remember 1662. Iversen said Mauritius wouldn't take but a week. We had fortunate winds and looked forward to meet the last specimen of Dodo and some other friends. And of course I do remember 1826 and the treasures I made that year.

I can't remember your name. I do remember your face. Yes, yes, of course.

I can't remember why I didn't like her. Where is the bike, I asked. She didn't know. You may come with me, I said, actually, I said, without any other sleeping place than the sleeping place it has, I said. She didn't mind. She was far too drunk to think of anything but the sleeping place it had. I didn't like her. I can't remember why. Not because she was too drunk to think. Or maybe because she didn't like me for anything else but the bed I offered. Or maybe because of being so drunk that it didn't matter? The bad thing is, she got even more drunk getting down on the pillow. Getting down on the pillow she got real drunk, so dead drunk that she got from the sleeping I had offered and crawled through the goddamn room and puked her goddamn stomach on the goddamn floor. But for some reason this can't have been the reason why I didn't like her.

I can't remember where I was and what I did on the day Vladimir Nabokov died.

I can't remember the colour of the van that took us from Banff to Vernon. I can't remember the person at the wheel of the vehicle. I can't remember the talk. I can't remember where we got in, the three of us, where we got out. I remember vaste woods and a cascade.

I can't remember May 67. I do remember May 68. We were sitting in front of the black & white telly. It had the news. Grandma hated the 68 revolt. She thought of it as a shamefull thing. Untill her very last day she would be in direct contact with Virgin Mary, asking Virgin Mary little favours. Over a period of more than forty years Virgin Mary didn't respond to any of that. I remember grandma sitting in front of the window, fairly next to the place where she used to phone Virgin Mary and ask and ask if it had anything new. It didn't. May 68 had the new thing. Likewise May 67 goes without memory.

vrijdag 5 februari 2016

cirkel

Bij migratie zeggen ze dat hij eerst een ziekteverzekering hebben moet, voor hij een verblijfsvergunning had kunnen krijgen.

Van de mutualiteit krijgt hij te horen dat hij over een verblijfsvergunning hoort te beschikken, voor hij een ziekteverzekering hebben kan.

muis

Muis betrad de zolderkamer. Naast het rechthoekige ding waar zonlicht schemerde, zat een log, prehistorisch creatuur naar een van de hoog boven de zolderbodem uittorende plateaus te staren.
Op een van die hoogtes had hij een suikerwafel aangetroffen. Dat was nog eens wat, een suikerwafel. Hij had niet alleen een suikerwafel aangetroffen, ook het alkoof met rijstpap en havervlokken.

Met wat hij op de zolderkamer aantrof viel overigens best wel te leven, de havervlokken, een worst,
kaas die zo hard geworden was dat hij zich alsnog bedacht, en voorst best veel rare dingen
op hoge poten die zo hoog stonden dat ze tot het onbereikbare licht reikten. Eerst de roze lekkernij,
eerlijk is eerlijk. Voor het tijdstip zich bedenkt, ongedierte, en naakt uit de logge schaduw kruipt.

dinsdag 2 februari 2016

dinsdag 2 februari

Transcriptie van Saturday 2 February, The Virginia Woolf Diary volume 4; Penguin Books, 1982; p. 276-277, FEBRUARY 1935.

Sociale fraude noemen ze het, zei de persoon die over de filet americain gebogen zat. Hij zei het zonder de dame aan te kijken, ze zaten toch al niet aan hetzelfde tafeltje, en zonder zich rekenschap te geven van het feit dat de dame, die de stoverij besteld had waar ze graag de kroketten bij wilde waarvoor het huis bekend stond, over een krant gebogen zat, ongetwijfeld de editie van die dag, dinsdag 2 februari 2016, en de bladzijde met het artikel over sociale fraude nog niet gelezen had kunnen hebben daar zij sinds langere tijd met onbesliste blik naar een op de derde bladzijde afgedrukt werk van Hiëronymus Bosch had zitten kijken. Ze noemen het sociale fraude, voegde hij toe, voor de volledigheid, en proberen tegelijk de miljardenfraude van multinationals en mandatarissen als een aalmoes te slijten. Hij zat naar de filet americain te kijken, stak z'n vork in het slaatje, het blauwe maatpak zat niet zo strak meer, naast de vork bevond zich een boek van zekere omvang, hij leek aanvaard te hebben dat het met de dame niet tot een gesprek zou komen, en zo had hij haar natuurlijk evenmin kunnen vertellen dat hij in het zwart gewerkt had voor de belastingsdienst en tol en roof als een en hetzelfde zag.
Zelf had ik met een loodgieter te maken die zich gedurende ongeveer vijftig minuten met de geiser in het atelier bezighield en reeds tijdens het los- en vastschroeven van vijzen en bouten over zijn kunstverzameling begon, een verzameling waar hij recent een ets van Leon Spilliaert aan toegevoegd had.

maandag 1 februari 2016

dus #2

#2 Zalta

Ooit had ze gevraagd of ze naast hem zitten mocht, als hij in het boek las. Hij had z'n penis als bladwijzer kunnen gebruiken, maar dat deed hij niet.
Gedurende zesenvijftig weken zat ze in het hok, kauwde op de bladzijden en stonk na verloop van tijd zo uit haar bek dat hij vermeed om haar aan te kijken.
Wat was er met de kleine, lieve Zalta gebeurd, wat ze niet hebben kon? Hij begreep het niet.
Aanvankelijk met enig geduld, omdat hij zo van Zalta hield, las hij voor uit het oude boek, maar net zo vaak sliep ze al voor hij haar, na het duizend keer gezegd hebben, uitgelegd had kunnen hebben wat het boek betekende,
dat alleen het boek zijn betekenis had,
dat zijn betekenis nu eenmaal uit het boek bleek, uit dat wat geschreven stond, waarbij helaas zelfs haar schaduw niet als bladwijzer gebruikt kon worden.
Toen hij met zijn bladwijzer op haar zat, werd hij door het hoofd geschoten. Nog eens vijftig weken bleef ze naast hem liggen, tot hij zo stonk dat de stank haar onverschillig liet.
Af en toe betrad een manspersoon het kamertje en propte de bladzijden in haar mond. Eet.
Ze boog zich over het hondenvoer, snuffelde aan het papier.