vrijdag 30 september 2011

vrijdag 30 september


Wat utopia betekent. We hebben de laatstejaars wiskunde en wetenschappen van het Sint-Lodewijks college uit Brugge te gast, een groep van 25 leerlingen, gemengd, 17 jongens, 8 meisjes. Ze komen voor het werk van Luk Berghe.
Het is Luk die de vraag stelt wat utopia betekent. Dat weten ze niet. Hoe je het modernisme definiëren moet, weten ze evenmin.
Ik weet 100% zeker dat ik het evenmin wist, toen. De bagage had ik zelf aan te maken. Tijdens de voettochten zou altijd weer blijken dat ik meer bij had dan nodig was.
Op de vraag van Luk wat ze willen, antwoordt Emma dat ze carrière wil maken.
Ze wil actrice worden, zegt ze.
Emma is overigens de enige die de vraag beantwoordt. Ze wil actrice worden.

Utopia: iets wat men voorstelt als een perfecte wereld.

foto: Een groenzone in de buurt van de Gentse haven
krijgt een nieuwe bestemming.

woensdag 28 september 2011

rood

een andere invalshoek

COFFEE Dat is wat op de pancarte staat. The Most Necessary of All Evils. Dat is er wat er staat. De pancarte toont een brunette die guitig lacht, het witte kopje staat tot de lippen. Pal onder de felrode lippen is een set met rode schroefdopjes en vlakbij twee flessen Heinz ketchup. Van de flessen is er één vol, ze staat rechtop, de andere - die ondersteboven staat - bijna leeg.
Tussen de flessen Heinz ketchup, waarvan er één op z'n kop staat, en de volle en dieprode lippen van de brunette zijn vijf rode boogjes: schroefdopjes, een deksel. De blik wijkt uit over een schotelvod met één brede, volle rode streep - een rood dat verkregen zou kunnen worden door een tik terre verte aan scharlaken toe te voegen - en zwenkt naar de ruit van het terras op de Lousbergkaai waar de naakte rug van een jonge vrouw er tussenuit springt, dan naar een rekje met flyers en opnieuw over de naakte rug naar een mandje waarin zich naast het gebruikelijke zout- en pepervat ook een flesje tabasco bevindt, schuin in het mandje, de rode schroefdop steekt net boven de rand van het mandje uit en vlak ernaast is een volume, een zak met knabbeldingen vermoed ik, in felle tweekleur, rood, blauw, verticale stroken.
Het gaat rechtsop in een wijde boog door de gelagzaal naar de lampjes van de hifi en het rode schijnsel op een van de luchtkokers. Het schijnsel ligt in een halve ellips over de gegalvaniseerde buisvorm en komt van een van de lichtbronnen aan het plafond.

woensdag 28 september

Zomer. Ik blijf in bed liggen tot Yannick me belt. Als dat gebeurd is, neem ik eerst een bad. Na het bad is er een ritueel met verzorgingscrême en nog wat dingen. Dan ga ik in de tuin zitten, onder het strakke blauw, met een boek van Branham en Goulet-Cazé en het belgeluid van tram 1. In de buurtuin hangen de druiventrossen twee hoog. Er staat een berk. De berk hangt vol druiventrossen. Boven de berk is een wolkenloze hemel. Yannick belt aan, we rijden naar de Kapiteinstraat en na het bureaucratische intermezzo naar een keet in de Dendermondsesteenweg. Dat neemt wat tijd. Later belanden we op het terras van Fabula Rasa. Weer wat later zit ik voor een computer.
's Avonds ga ik bij van Ryssen langs.

dinsdag 27 september 2011

dinsdag 27 september

Let's call her Fraulein Katz. Fraulein Katz heeft een bruine vacht, witte vlekken, zwarte vlekken, vier poten en een vlooienband.
Matthew had een mailtje gestuurd, ze zouden om 14u36 in Gent Sint-Pieters aankomen. Het is halfdrie. Ik stap onder de bomen door, het is een prachtige dag, ik had Yannick getelefoneerd, we hadden een afspraak au Rue Capitaine en morgen komt beter uit, ik deed het dossier op de post, de persoon aan het loket is een oude bekende en op straat kwam Sabrina stappen. De display in de stationshall geeft aan dat er om 14u38 een trein is die richting Brugge en Oostende gaat. Ik stap door naar perron 10, schaf me ter hoogte van perron 6 een broodje aan. Om 14u41 exact schuift het treinstel aan. Ik sta op het perron. Je kan het toestel van ver zien aankomen. Ik neem de trap naar de ondergrondse doorgang, wat later volgt een vloed van forenzen. Geen Kevin en Matthew evenmin. Ik stap naar de stationshall. Op de display in de hall staat nog steeds dat er om 14u38 een trein is die naar Brugge en Oostende gaat. Het is 14u44. Ik wandel opnieuw naar perron 10. Omdat ik niet iedereen tegelijk bekijken kan, bekijk ik helemaal niemand tot ik, ongeveer ter hoogte van perron 6, twee personen merk die naar me toekomen zonder haast te maken. Gisteren waren ze in Frankfurt, verneem ik.
We rijden naar Flandria Hotel. Twee kamers met badkamer, dat is wat we gereserveerd hebben. Ik maak een foto van het boekenrek in de lounge, wacht met het broodje tot ik thuis ben, neem De Standaard door.


De soundcheck is om halfzeven. Ik bestel een pizza spinazie bij Roma pizza. Twee jongedames springen binnen, ze komen uit Roemenië, Amelia en Brindusa, ze komen voor het concert van Talibam! Amelia heeft Talibam! in Boekarest meegemaakt. Het gesprek komt op feminisme. Vrouwen hebben zich de pantalon en het colbertje eigen gemaakt. Op straat zie je agentes, vrouwen die aan buurtcontrole doen, andere die boetes uitschrijven, er zijn tram-, bus- en treinbestuursters, vrouwen koersen en voetballen, er zijn astronautes, inspectrices en directrices - die overigens eurs genoemd horen te worden - en allemaal dragen ze een broek. Geen agentes in minirok. Het beeld tenslotte is nog altijd dat van een omgeving die door het mannelijke ideaal gerund wordt. Het vrouwelijke is een frivoliteit. Als mannen frivool gaan doen, is er een hoek af. Die uitdrukking gebruiken ze tegenwoordig heel erg graag: een hoek af. Briljant, geniaal, maar, een hoek af. Goor, precair, gewaagd, en, een hoek af. Of hebben ze zelf een hoek af en is het die hoek die er af is. Met dat feminisme bijvoorbeeld: gelijke rechten met een hoek af. De handhavers van de openbare orde tenslotte geven het goede voorbeeld, ze dragen allemaal een broek. En zo rest eigenlijk alleen de vraag hoe het nu precies zit met dat feminisme.
Dat is wat Amelia en Brindusa er van denken: feminisme is een mannenzaak.

Ook Coline is nooit eerder in croxhapox geweest. Ze heeft in Marseille gestudeerd, woont in Brussel, is met video bezig en ook zij heeft Talibam! eerder aan het werk gezien.
De set van Talibam! is als vorige keer en wat ze zelf best geinig vinden: in croxhapox doen ze dingen die ze alleen in croxhapox doen. Ze huppelen, springen, dansen, tuimelen, zwijmelen, schudden, er is een hoek af.

photography during talibam! concert: coline casse

maandag 26 september 2011

pzrt

Het maakt deel uit van wat hij geweest is, hij kan zich niet herinneren hoe hij in Pzrt beland is. In Pzrt bleek hij over drie handen te beschikken, een fenomeen dat hem niet eerder opgevallen was. Natuurlijk wist hij hoe hij het zilverwerk poetsen moest tot het als een spiegel blonk. Na verloop van tijd ontwikkelde hij een teennagel die zo lang en stevig was dat hij er zich overal mee krabben kon.

zondag 25 september 2011

zondag 25 september

Ook vandaag lees ik in The Cynics, The Cynic Movement in Antiquity and its Legacy, een turf, Edited by R. Bracht Branham and Marie-Odile Goulet-Cazé. Ik ga op het woonerf zitten. Boven het woonerf is het balkon van een zomerse dag. Overal in de binnenstad, dat was vooral gisteren het geval, is een gedrang van mensen die om een wellicht makkelijk te verklaren maar voor mij volstrekt onduidelijke reden in drommen over het voetpad stappen. Ik zit op het woonerf, de vlinderstruik in het voortuintje van de buren is uitgebloeid en op wat katten na is er geen levende ziel. In The Cynics ben ik op bladzijde 36.
Are names,
staat er, natural or conventional? And in what does the correctness of names consist? En op bladzijde 40:

If this is taken to signify complete self-centeredness and lack of interest in society, the record, as has been seen, speaks otherwise. Diogenes claimed to offer a route to happiness, the prime constituents of which were freedom and self-sufficiency. His free and self-sufficient man needs nothing that he cannot easily procure, and thus prefigures the Stoic and Epicurean sages. However, self-sufficiency, as I have interpreted it above, does not entail Diogenes' contempt for what they or a Socrates would regard as ethical principles. Rather, it guarantees observance of them, since the Cynic has no interest in procuring his own advantage at other people's expense. The Cynic is conventionally antisocial in his contempt for what he takes to be irrational conventions. Nothing, however, suggests that he is required by his principles to opt out of all forms of cooperative life.

Ik onderbreek de lectuur, geef wat uitleg bij het werk van Luk Berghe. Wat later springt Nida binnen. Ze is net terug uit Turkije, is stewardess aan boord van Pegasus. Ze vliegen op het zuiden van Turkije. Nida heeft amper geslapen, kampt met een jetlag. Willy meert aan.

Na sluitingstijd rij ik naar het Spaans Huis. Ann had Marc geïntroduceerd. Sindsdien hebben ze geen contact gehad. We belanden aan dezelfde tafel. Marc heeft de brochetas besteld. Daar had hij opeens zin in, zegt hij. Ik bestel de merluza, we drinken bier. Na het Spaans Huis beland ik bij Melanie. Er is een lading Martens pils en Yves vertelt over wat hij in Zweden heeft meegemaakt.

vrijdag 23 september 2011

Igor zegt hoi

Op het gelijkvloers, voorin, straatkant, is een stapelhok. In het stapelhok is alles op orde. Gekke jaartallen zitten naast elkaar in een en dezelfde doos. Er is een landkaart, een enveloppe met negatieven en het meisje van een brief. Ze wil me niet meer zien. Ik beland op de brandstapel en dat overleef ik alleen omdat ik me overslapen heb. Kwart voor tien, godverdomme. Ik schrik wakker, scheer me, spoed me naar het plein, bots tegen Igor aan. He, roept Igor, alles goed. Nee, roep ik.

and how it felt

dee-lee-lee-lee
how should i know
how should i know

(a basket
full of eastern trumpets)
(plenty)
dee-lee-lee-lee
dee-lee-lee-lee
how should i know

(keys
lost during battle ten hundred
years ago)
(and how it felt)
dee-lee-lee-lee
how should i know
how should i know

dee-lee-lee-lee
dee-lee-lee-lee
how should i know

(fifty-eight niggers Larry's
grave stock and a big final grace)
or grimace
(soul)
dee-lee-lee-lee
how should i know
how should i know

donderdag 22 september 2011

blauw

The Cynic Movement in Antiquity and Its Legacy, een editie van University of California Press, 1996, de ondertitel is in gedempt coeruleum op chocoladebruine fond. Ik was op bladzijde 35 aanbeland: The conventions he sought to dislodge by his discourse and the example of his own behavior were ones that he regarded as mere irrational prejudice and as inimical to the satisfaction of natural needs. He accepted the sobriquet "dog" (kuon) as a symbol of his own shamelessness (anaideia). The opposite quality, aidos, was hallowed as a sanction both against antisocial conduct in the strong ethical sense, and as the grounds of modesty in daily life. In the latter sense, aidos covered manners rather than morals - the socially acceptable behavior of men and women in matters of dress, styles of eating, conversing, making love, and so on.
It is clear that Cynic shameslessness, as publicized by Diogenes, concerns contempt for aidos mainly in this second sense. He is explicitly said to have reproached various people for behaving unethically in the first sense with the words, "Are you not ashamed...?"
Het boek, overigens niet het enige waarin ik sporadisch wat bladzijden lees - andere zijn The Humbling, Des Eclairs en Campo Santo van resp. Philip Roth, Jean Echenoz en W. G. Sebald - belandt naast een menukaart, of liever, een sobere metalen constructie waarin dit keer twee menukaarten steken, en hier staat HEET U, verticaal en in donkerblauwe letters, op de voorflap van de enige van beide menukaarten die zichtbaar is. Het is het fragment van een tekst die onder de metalen boord van de standaard doorloopt: (deze plek) HEET U (welkom).
Ik kijk van tafel op. Aan een van de ruiten hangt een papier met de mededeling dat ze tijdens het weekend een Ierse lamsstoofschotel en Houthakkersbiefstuk serveren. Houthakkersbiefstuk is met spek en paddestoelen. Ik til de Lumix uit m'n zwarte handtas en maak een foto van de pepertjes. De BIC, een blauwe BIC, belandt op een volume waar, voor ik het opensloeg, ook het notitieboek deel van uitmaakte.
Van de training van het keukenhulpje, ze ging aan de tafel naast de kast met comics en speelgoed zitten, is alleen de broek blauw. Vlakbij zijn nog meer dingen die blauw zijn. Twee zwervers hebben er plaats genomen. De man - met een poolmuts en een gezicht als dorre grond, een gezicht met een zandkleur waar aanhoudende droogte brede groeven heeft aangebracht en toch de vriendelijke, vochtige blik intact hield, die van een oude hond - had me vriendelijk gemonsterd. Hij zag het rokje, had geen oordeel in z'n blik gehad, ik begreep dat hij me net vanwege het anaideia sympathiek was gaan vinden, en zoals vreemden - die er door een of andere omstandigheid niet in slagen om elkaar op een andere manier te leren kennen, maar het overigens best met elkaar kunnen vinden - hadden we sympathie voor elkaar opgevat. De dame heeft twee zakken bij en jammert. Ze lijkt op een strobaal die een deuk kreeg, net onder de nek, tussen borstbeen en halswervel. In een van de zakken zit een felblauwe plastiekzak, gekreukeld.
Zodra de blik zijwaarts gaat en aan een nieuwe cirkelbeweging begint, kom ik uit bij het emmertje. Het handvat. En dan zijn er nog dingen, een wandeling, een kronkeling. Het blauw gaat deinen en de figuranten verdwijnen, ze lossen op.
Op het boek ligt een stilo.

woensdag 21 september 2011

dinsdag 20 september

afstandsbediening Eerst is er een probleem met de bekabeling en de afstandsbediening doet het niet. Guido springt binnen rond een uur of zeven.
beamer De beamer van Tinka zou ook voor George perfect op die plaats kunnen.
capsicum De neppepertjes.
Dedecker, George --> George
doos Een volledig opengeklapte.
eenheid Hoe lang is deze eenheid, vraagt iemand. 42 centimeter.
Floris Springt binnen.
George en Jean-Bob Guido komt wat later, verneem ik. George stelt voor dat hij voor de bekabeling zorgt.
Jean-Bob Zegt dat hij voor waterbehandeling werkte.
Kiefer Die Gideon Kiefer, wat voor zever is dat, merkt iemand op, een Borremansimitator, schaamteloos. Hoe kan Rinckhout over Gideon Kiefer schrijven zonder zich een gat in z'n broek te schamen.
koppeltelefoon --> twee
Lorca Hij zal een gedicht van Lorca te berde brengen.
Lucaskabine Hiermee wordt de Thomsenruimte bedoeld. De tekst met Lucas hebben ze nog op te nemen.
Madrid Drie dagen Madrid. Overal op straat mensen aangesproken. Of ze het gedicht van Lorca wilden voorlezen. Een van de mensen die ze aanspraken, hij had een hoog stemmetje, zei dat hij het niet zou doen want hij was doof. Ze hadden iemand die vloeiend Engels sprak, een Spanjaard. Daar had hij vijfentwintig jaar op gestudeerd, zei hij. Vijfentwintig jaar aan een stuk door had hij Engels gestudeerd en Shakespeare en Longfellow en alles wat er bij kijken kwam. Om dit soort gesprekken te kunnen hebben, zei hij.
materiaal Ze komen het materiaal testen.
Melanie Doet me er aan denken dat ik karmelietglazen bij Melanie bestellen moet.
miljoen Hoeveel foto's zou jij eigenlijk al genomen hebben, vraag ik. Een miljoen?
ochtend Elke ochtend weer slaat hij het boek open en leest een stukje.
ok Hoogte ok of niet ok.
Oostende 'Ze gaan Oostende of Brugge verkopen en Antwerpen verhuren ze toch al, en dat allemaal om een pied à terre te hebben in Mons.'
opmerking 'Jij wordt niet geacht te noteren, heerschap.'
pizza Zijn het volledige pizzadozen?
poëzie Grieks. Is een afgeleide van de begrippen maken en doen. Poëtisch: wat gemaakt werd en wat we deden.
prisma Vreemde woorden. Ik denk een uitgave van Prisma, zegt Guido.
stilte De mooiste stilte is die waarop je luidop denkt, zegt iemand. Niet noteren, voegt hij er meteen aan toe, ik neem dat volledig terug.
tanden Alles, het kapsel, die bril, het maatpak, de manier waarop ze kijkt, de gebaren die ze maakt... Godverdomme, laat me met rust. En dan die tanden, merkt George op.
toestel Voor het toestel heeft hij 5 euro betaald. Een koopje.
tripod Het beeld waar ze mee testen, heeft hij op een ochtend in z'n woonkamer gefilmd. Voorin is een driepikkel. Op de achtergrond schuiven de schaduwen ineen tot er niet veel meer dan een grijs vlak blijft. De tripoïde is het onderste stuk van een lamp.
twee Twee koptelefoons per beamer. 2 x 7 = 14.
vader Vaders en zonen.
vlaming Vlaming kijkt minder TV, kopt De Morgen. Zouden ze dan toch hersens hebben?
zeven Ze hebben zeven beamers nodig, zeven dvd's, de bekabeling die bij zeven beamers en zeven dvd's hoort, en het geluid.

zondag 18 september 2011

recent stats

thalys vermiljoen muis
chansons café olivetti luik
velasquez schilder
macalister afkortzaag
designer afgestudeerd in la cambre els jacobs
grijze stofjas
vielsalm centre ville
croxhapox blog
Marie Berten Leunen
kerk werkverslag
koeienoog wild
alain salzer levi
Jimmy Durham Wiels gisteren
hotel du marai rue de beauce
vadim vosters
Mérou, DE.Roubaud/ la Joconde de Mérou
water kommetje
robin vanbesien
gideon kiefer borremans
fock vinger en bierglas
salo pasolini
crox blog
ben kockelkoren
tripmadam
grabbel box

rood

Neppepertjes in een wijde tros en een tot net onder de hals met rode prak gevulde fles Heinz ketchup en ook nog een rood cirkeltje, wat een tomaat voorstellen moet, op een papier dat strak om de hals van de fles zit.
EVITER LES CONTREFACONS staat er, en onderaan de pancarte in witte letters CAFE MARTIN. Een Araab in witte kleding - tulband, hemd, ruim zittende broek, blauwe heupsjaal - ligt spartelend en wijdbeens bovenop de dampen van een met bloemguirlandes versierd kopje koffie. Een rieten mandje.
In het mandje: tabasco, een zoutvat, het pepervat & een handvol tandenstokers. Het dopje van het tabascoflesje en een lekker dikke sjaal, opgerold als een kat. Aan het andere eind van de gelagzaal: de lampjes van een hifi en de zijkant van een net aangebroken pakje sigaretten, L & M, een gok. Een vadsige pot, uitgevoerd in semi-transparant plastiek, bovenin de wandkast, en daarboven, op de bovenste rij, etiketten van een groot aantal flessen kortedrank met helemaal links PICON, wat er uit springt, en J&B en zo nog een aantal, en ook het teutomhulsel van een groot aantal van die flessen waarbij PICON er opnieuw uitspringt. Iemand verplaatst net die fles, de fles met Picon, overigens zonder het dop er af te schroeven.
Twee strepen op de mouwen van de barman. Ook op het schouderstuk en ook het insigne, lager, daar waar soms een borstzakje zit, is rood.
En zo is er best nog veel meer rood. Het woord fabulous bijvoorbeeld in de zin let's talk about how fabulous you think I am - and dateless doubtless, or breathless, or dabulous, wat aan een tikfout te wijten was - en ook het truitje van de dame in kwestie, een brunette, en de teut van de kabouter ook.
Het onderste derde van de muren heeft een bruinrode kleikleur. Boven de doorgang, rood op wit: VOORUIT
alhier verkrijgbaar. Pauli komt aanstappen met twee schotels. Een ervan is een spaghetti maison met een vloed aan saus.
Aan de tafel naast het rek met magazines en comics spelen ze Monopoly. Een van de jochies heeft een straat in Amsterdam opgekocht en won daarbovenop ook nog eens 200 euro. Wat hij daarmee van plan is, is niet meteen duidelijk. De vader draagt een sweater met kap. De binnenzijde van de kap heeft een vermiljoenrode kleur.
En dan is er ook nog UP in het woord week UP, een flyer waarop ook nog het woord Bijloke, wit, in een rode cirkel. En net als ik denk, nu hebben we het gehad, merk ik de rode stippen op het buikje van een bierglas en het brandblusapparatus en een tas en het bolle plattelandshoofd van iemand die net de gelagzaal binnenkwam en de blouse van het keukenhulpje en op straat is er een verkeersbord, een rode cirkel met centraal een dwarse en witte, dikke streep, en is er ook nog het vignet boven het brandblusapparatus en het fonkelende zilverpapier om de teut van een bierflesje, Idesbald, en het hemd met korte mouwen van iemand die wat verderop aan de toog zit. En ook als dat genoteerd is, is het niet afgelopen.
Gisteren was ze op een feestje, zegt Pauli. Speciaal voor dat feestje had ze haar vingernagels afgewerkt, en eentje is afgebroken. Ze toont de naakte vingernagel.

De neppepertjes behoren tot het geslacht Capsicum, een verzamelnaam
voor diverse soorten paprikas en pepers.

zaterdag 17 september 2011

marktwaarde

Van gratis tot maximaal 15.000 euro, dat is de marktwaarde van elk kunstwerk.
Heeft de kunstenaar nooit eerder een werk verkocht, dan kost het 15.000 euro. Verkoopt hij in één keer z'n hele oeuvre en het landgoed inbegrepen, dan blijft het 15.000 euro.
Verkoopt hij een tweede keer, dan wordt het 14.750 euro. Bij elke volgende verkoop gaat 250 euro van het bedrag af tot hij/zij of een bevoegd tussenpersoon de werken gratis uitdeelt.
Van de best verkopende kunstenaars kunnen restanten van het werk in het containerpark afgehaald worden. De volgorde is alfabetisch.
Nog beroemdere kunstenaars worden in een werkkamp ondergebracht. Over het werk dat ze hier verrichten, wordt in lovende bewoordingen geschreven. Uitgekleed hakken ze met houwelen op het plaveisel tot ze de sokkel van het standbeeld bereiken. Dit graven ze uit tot het standbeeld onder de straatkeien wegzakt. Als dit volbracht is, drinken ze een pot koffie. Over het plein waait een lichte bries. De voorbijgangers kruipen en splijten in twee stukken uiteen.
Zo is het grote werk volbracht, de betekenis. In de natte grond hurkt een kind. Het raapt een van de scherven en rent huiswaarts, juichend.

drie foto's

inside the object
underneath the table
on the wall


vrijdag 16 september 2011

vrijdag 16 september

Couscous in een oud stroopdoosje.
De muziekdoos, het klokje.
Een slagroomklopper. Agressief geluidje.
De ventilator, ook.
Een pedicuremachine, de massagemachine. Een paukenbal.
De klarinet, een tandenborstel.
In de couscous in de oude stroopdoos steekt een liposuctienaald.
De klarinet is melodisch en de paukenbal zou je een paukenstok kunnen noemen. Of het dan een andere identiteit heeft, maakt weinig uit.
Een strijkstok
en de middelpuntvliegendekrachtmachine, of mpvski,
de handventilator, de schuurspoel en een vingerhoed
en een tandenborstel.
Daarmee doet hij het. Andere factota hebben een symbolisch karakter. Het briefje is 2 Roemeense lei. 8 Roemeense lei is een euro. 2 Roemeense lei is wat ze betalen als je een lifter meeneemt.
Het gesprek komt op Mengelberg en het ICP orchestra. Aan de bar zijn er opeens ook best veel dialecten, Eikers, Atems, Mechels, Toeroets.
Brussels is het mooiste dialect van Vlaanderen, zegt Kris.

donderdag 15 september 2011

donderdag 15 september

foto: een grammofoon van Japanse makelij

Boscombe Michael bought the ULTRA vinyl recorder in 2009. He bought it in an antique shop in Boscombe, a Bournemouth suburb, east of Bournemouth center and along the British south coast. It's a Seventies beauty, Japanese, chintzy. And really cheap actually, merkt Michael op. Hij gaf er 5 pond voor. De grammofoon kan drie snelheden aan, 33, 45 en 78ies.

Bournemouthe --> Boscombe

drie Het concert is afgelopen, het is halfelf, we zitten aan de drank. Drie jonge bezoekers vallen binnen. Als ik het goed heb, zijn ze niet eerder in croxhapox geweest. Godverdomme, ze hebben het concert gemist.
Ze drinken een biertje en nemen wat tijd voor het werk van Luk Berghe en Tinka Pittoors. Het concert was in de zaalhelft waar Luk z'n presentatie heeft.

ei Zo schizofreen als een ei. Iemand legt uit wat hij daarmee bedoelt: ik ben zo schizofreen als een ei, jij bent zo schizofreen als een ei, hij is, zij is zo schizofreen als een ei, wij zijn, jullie, zij zijn zo schizofreen als een ei. En zo is dus ook de omelet, of die van iemand die wellicht weinig verstand van omeletten heeft, een schizofreen ding, terwijl de schizofrenie net zit in het uit elkaar halen van dingen die samen een geheel maken. Daar zit de schizofrenie. Een ei is een ei.

ESP Chris is from London. ESP stands for Extra Sensory Perception. Michael is from Dorset. And Karina is just a girl's name.

girl dancing
and I go to the park
and she went for me into the house
and Bailey went her after
can't you stop dancing he said
to her
you Johanna

instrumentarium A voice activated Plusrecorder 800 and a grammophone.
3 pounds, 5 pounds. A music box.
And a superscope tape recorder, a carbootsell in Bournemouth, Southern England. The apparatus is from the BBC, a high quality recorder. It ran for interviews. Heavy chunk, black leather. Michael did some field recording in Scotland this summer.

Japan A chintzy Seventies grammophone from Japan. The voice activated Pluscorder 800 is Japanese too. Michael bought it in 2004, in Bournemouth, that's Dorset, and gave 3 pounds for it.

Jeroen Jeroen herinnert zich het croxconcert van Talibam! Een fantastische avond. Over dat concert had Matthew Mottel gezegd dat hij het het beste van de hele tournee vond. Van Ryssen merkte op dat het een kameropera was en Kevin en Matthew zeiden dat ze dat een interessante invalshoek vonden. En zo is het New Yorkse duo volgend jaar opnieuw in croxhapox, met een uitgewerkte versie van hetzelfde project. Dat wordt smullen. Jeroen zegt dat ze Talibam! in een banaan gekerfd hadden, en wat ze in de banaangele schil gekerfd hadden was bruin geworden en die banaan had hij cadeau gekregen. Wat ze in de banaan gekerfd hadden, werd snel zo bruin dat er weinig uit op te maken viel. Hij at de banaan en wierp de schil weg.


foto boven: During the first set, that of Plinth, a series of
distorted movie fragments is projected on one of the walls.
This fragment, the very first one, reminds me that joke
on Shakespeare and Longfellow. foto onder: Plinth halfway.


foto: Chris from Karina ESP during soundcheck

Karina ESP De filmprojectie, een zwartwit opname, is dit keer vanuit een trein, van... naar..., a line from nowhere to somewehere, from anywhere to nowhere, en dat is zo inderdaad ongeveer wat het is. Als ik Chris vraag op welke lijn hij die video gemaakt heeft, zegt hij dat het van begin tot eind Londen is, augustus 2011, en twee trajecten. Het eerste traject is van Liverpool Street naar Enfield, het tweede van King's Cross naar Hendon.

onderscheid De filmprojectie van Karina ESP is boven het werk van Luk Berghe, en hierdoor in een schuine hoek, die van Plinth (zie foto) pal op het werk van LB. En dat werkt wel, eigenlijk.

pluscorder --> Japan

Sonare Machina Het werk van Hans Beckers maakt indruk. Michael van Plinth zegt: it's a masterpiece.

Tilburg De Europese toer van Karina ESP en Plinth blijft beperkt tot Nederland en België. Zo gaan ze onder andere in Tilburg langs, op een festival, en daarna in Ierland en Schotland.

ultra --> Boscombe

woensdag 14 september 2011

woensdag 14 december


GEEN POEDER IN DE 2 BAKJES ACHTERAAN
PAS DE SAVON DE POUDRE DANS LES 2 BACS EN ARRIERE
Dat is wat er staat. Les 2 bacs. Het verbaast me.
In het Frans zou bac inderdaad ook kuip betekenen. De eerste betekenis is veerpont, de tweede bastaardkat. Dat is wat Wolters biedt. Die woordenboeken van Wolters heb ik midden jaren tachtig gekocht. Sindsdien heb ik er weinig aan gehad. Dit keer valt het mee: in de bakjes achterin mag geen poederzeep.
Op straat passeert iemand die op een ukelele tokkelt. Ik neem De Standaard door. Houellebecq zou spoorloos verdwenen zijn. Dan ben je pas echt beroemd, als ze het daarover gaan hebben.
Een meisje kwam naast me zitten, ze leest in Heinrich Böll. Melodrama knalt door de speakers.
In dit wassalon hebben ze een radio. Je zou voor minder spoorloos van de aardbodem verdwijnen.

dinsdag 13 september 2011

Igor zet door

We stappen naar Vladivostok. Igor voorop. Ik was in een beek met modder beland, wat het stappen bemoeilijkte. Een reutel wolven had Igor omsingeld, dat maakte het er niet beter op. In Gladz had hij een mug gebeten. We rammen door de modder, schudden de wolven af en in Kolv is er een circusolifant. Igor gaat op de rug van de olifant zitten, we maken een foto. In Vladivostok staan we voor een hamburgerkraam. Dit gaat m'n verstand te boven, jammert Igor. Goed, we maken rechtsomkeert. In Vratrov leun ik tegen een boomstam. In Kolv is de circusolifant niet van z'n plaats gekomen. Weet je, vertelt Igor, zo'n circusolifant, daar heb ik ooit eens een avontuur mee gehad. O ja, zeg ik. Daar is Brainfood op gebaseerd, zegt Igor. En jij bent gebaseerd op het feit dat we nu in de modder zitten en dat ik je hersenen, brul ik, uit het achterste van een rendier bagger. Er is een bruiloft, ik pap aan met het districthoofd, Igor verdiept zich in Rachmaninov. Na Kolv belanden we weer in Gladz. In het stadje hebben ze opnieuw met een modderstroom te kampen. We drinken wodka, Igor in een bierplas, dat maakt het er niet beter op. Een nieuw perspectief wenkt, het hamburgerkraam. We maken rechtsomkeert. In Kolv is de olifant niet van z'n plaats gekomen. We maken nog een foto. Igor besterft het, ik rammel. Zo stappen we naar Vladivostok. Dat redden we helemaal nooit.

dinsdag 13 september

In De Morgen hebben we Rinckhout weer, dit keer met een stukje over Gideon Kiefer. Eric, ge gaat toch niet over Borremans schrijven he, hadden ze gevraagd.
Daar kunt ge op rekenen, Veukens, over Borremans gaan we niet schrijven, zei Rinckhout. Ik hoor het hem zeggen, Rinckhout die door een plotse zenuwinzinking bijkans in twee stukken breekt.
Ik heb me overigens vaker afgevraagd hoe iemand die voor De Morgen over cultuur en actuele dingen schrijft zich zo'n dure hobby permitteren kan.
Ritselen: de net zo gretige als discrete gulp van het banksaldo.

Op bladzijde 31 een spotprent van KIM: roofkunst.

foto: he, wie is die kerel

maandag 12 september 2011

Minsk

Ooit, op een dag, dat is zeker, zoveel weet ik, stap ik naar de grens met Duitsland. Eerst naai ik het knoopje vast. Het kwam los te zitten. Aan de grens met Duitsland zit een neger in het struikgewas. Alles goed, vraag ik. Nee, er kleven wormen aan z'n strottenhoofd, dat ziet er niet zo goed uit. Is lekker hoor, zegt hij. We kruipen door het struikgewas naar een drassige plek waar een grand piano stond. De poten van de concertvleugel steken boven de bodem uit. Vier uur eerder, verneem ik, hebben ze exact op die plek een concert gehad, maar toen begon het te regenen en toen liep alles mis. We stappen over de grens met Duitsland. Igor Ababwe, zo heet de neger. Hij is naakt op de grand piano na, die we uit het moeras opdolven. In Frankfurt hebben we een concert. Igor doet de piano. Hij is een succes, dat had ik meteen begrepen. In Minsk concerteren we in het operagebouw. Drie weken later zitten we op een rots in het Oeralgebergte. Boven de Oeral staat een strakblauwe hemel. Wat gaan we nog eens doen, zegt Igor, iets van Beethoven, een sonate, of gaan we wat van Mozart doen. Ik heb eigenlijk best wel zin in iets van Beethoven, zeg ik. Ja, ik ook, zegt Igor. We staren naar de bergtoppen. Drie personen stappen uit een Skoda. Ze gaan aan de oever van het beekje zitten.

zondag 11 september 2011

zondag 11 september

foto: een werk van tinka pittoors

Hurk en pulk een pluisje van de vloer.
Dan gaat het regenen.
Stap naar de poort, hurk en maak een foto van het woonerf.
Stap naar de Thomsenruimte, klim op de stoel ter linkerzijde van de display, druk op het knopje.
Op het barmeubel heeft iemand een Schreibtischglocke geplaatst. Dat staat op het doosje: Desktop bell, Sonette de comptoir, Tafelbel, Schreibtischglocke.
Activeer de wireless. Op het zwarte tafeltje ligt een hamer. Neem de hamer, stap door de corridor, 21 meter, 30 voetstappen. Verplaats de stoelen die sinds vrijdag in de Beckersruimte staan. Vier stoelen vlak voor de schuifdeur, een zwarte, een blauwe en twee zonder uitgesproken andere kleur dan die van hout. Verplaats de stoelen, open de schuifdeur, betreed de stockruimte en berg de hamer op.
Over het dak gaat een ruisende roffel. Stortregen striemt het woonerf.

Ruth en Rosa betreden de croxruimte. Rosa woont in Brussel. 87 is ze.

vrijdag 9 september 2011

Buenos Aires

Vroeger hadden ze een trein die haar van Buenos Aires naar Oostende bracht, zei de kolonelsvrouw. Dat vertelt Gert, die in Buenos Aires woont en wat tijd nam om het concert van Hans Beckers mee te maken. Ze zal niet Oost gezegd hebben maar Ost, zoals het kustplaatsje net ten zuiden van Pinamar heet, want op zijn Frans. Ostende, in de provincie Buenos Aires, werd gesticht door Belgen en is een residentiële plek waar ze nog altijd het vermaarde Costa Carilo Hotel hebben, als dat het hotel is waar Gert het over had. De kolonelsvrouw is z'n bovenbuur.
Over het Argentijnse Ostende was ongetwijfeld geen woord gezegd als ik niet zelf over Bruxelles begonnen was, een kleine negorij aan de oostelijke rand van Spruce Woods, in Manitoba, met Holland vlakbij, nog zo'n kleine negorij, en Pilot Mound, meer zuidelijk, vlakbij Pelican Lake, waar ik op een dag eind jaren zeventig, mei 1978, uit een Greyhound stapte. De weg van Toronto over Winnipeg naar Pilot Mound, een onooglijk gat vlakbij de grens met North Dakota, ging als een lineaal door het vlakke landschap. Net voor Pilot Mound was een bocht in de weg.
De map van Manitoba had ik ontdekt toen ik schoendozen met oude dingen op orde bracht. Pilot Mound is op het netvlies gebrand. Een negorij met twee huizenrijen die ver uiteen staan, houten huizen, het verharde wegdek heeft aan weerszijden een half voetbalveld en het hoogste bouwsel, dat waren we voorbij gereden toen we Pilot Mound binnenreden, is een graansilo.
Hoe het komt dat Gert in Buenos Aires ging wonen, is een lang verhaal. Het gesprek komt op Juan Filloy de Cordoba. Fiszoj, zo spreek je het uit, op z'n Argentijns: zjo zja comi pozjo hoy. Vandaag heb ik kip gegeten.
Juan Filloy, geboren eind 19de eeuw, gestorven begin 21ste eeuw, auteur van Op Oloop en De Bende, is de enige auteur die de 20ste eeuw van eind tot begin heeft meegemaakt. In Buenos Aires, zegt Gert, die het verbazingwekkend vindt dat ik van het bestaan van Juan Filloy weet, is hij niet zo bekend. Coppens & Frenks heeft Op Oloop en De Bende gepubliceerd. Hiermee is Filloy in het Nederlandstalige gebied geen onbekende. Kris herinnert zich dat een van die edities een werk van Spilliaert op de cover had. Dat is Op Oloop, wat linkt aan Oulipo, geschreven in 1934 of 1935, en in de methodiek van Filloy is best meer dat linkt aan Oulipo. Zo hebben al z'n romans een titel die zich tot zeven letters beperkt: De Bende, Op Oloop. Voorts is van Filloy bekend dat hij tot z'n veertigste bij de hoeren langsging, in Cordoba, een provinciestad in de schaduw van het Andesgebergte, wat hij zo goed als elke dag deed, in Cordoba, waar hij als rechter een baantje bij het gerechtshof had, en op z'n veertigste met een dame trouwde, dat was nadat hij Op Oloop geschreven had, en tot de dame negentig jaar oud geworden was en stierf elke dag de liefde met haar bedreven had, en dat hij tussendoor ook elk jaar weer een boek schreef wat hij volhield tot hij 104 werd en stierf.

's Avonds ging ik op Ferrer 89 langs. Annick en Boris kijken naar Pirates of the Carib. De mosselen gaan au naturel, met selder, ui en boter, meer niet. We inspecteren de tuin. Er is een houten doos met drie kippen, een Mechelse koekoek die op negen eieren broedt waarvan er eentje stuk is, en een pauwwijfje met drie jongen. Het gesprek komt op actuele kunst en de rottigheid van waar kunstenaars mee bezig zijn. Rot en verwaand, meer heeft het niet.

woensdag 7 september 2011

mattijs

Mattijs is de glassnijder. Hij doet het werk sinds vijftien jaar. Aan de balie roepen ze het om: Mattijs, glas snijen. Er staan twee klanten voor me. De eerste klant is een Turk. Ze zijn met z'n tweeën en ze willen ruiten voor het dakvenster. Er zijn nog klanten. Ik bungel achteraan.
Na een minuut of twee komt Mattijs aansloffen. Ik begrijp meteen dat het om Mattijs gaat, de glassnijder, hij doet het werk sinds vijftien jaar, hij heeft alle tijd en in het vak is niemand beter. Gefascineerd staar ik naar het lachje om z'n mond. Mattijs maakt zich niet druk om een centimeter en de Turken komen met een verleidelijk bod, ze willen twee raampjes die aan de bovenzijde een curve hebben. Hij neemt er zijn tijd voor. Op de info staat te lezen dat rond snijen twee keer kost. Een surplus van 100%, dat is wat er staat. Mattijs neemt zijn tijd, hij raakt het tafelblad aan, hier begint. Als het meevalt hebben ze in een hazenwip wat ze willen. Hij lokaliseert de glassnijder, draait om de tafel heen, zoekt in de glasvoorraad. Wat volgt is hallucinant.

dinsdag 6 september 2011

stella vulgaris

Basmati rijst. Fantastisch. Prima. Ook schrijven maakt geluid. Borremans is te klassiek.
Zo heeft ook het meisje best nog wel wat werk aan haar achterkant. Vloeibare turf. The
concept of choice: That's all the devil does. De taal is bagger, de plot is bagger, het is pervers.
De belangrijkste invloed is het hout en de nematologie. Et les élephants, ça pisse, les élephants.

dieren

a. Kennen geen orgasme.
b. Lachen niet.
En een boekhouder evenmin.

zaterdag 3 september

Luk Berghe met Esther Kratz from Berlin en Pinar Ogrenci from Istanbul, waar ze een onderzoekscentrum leidt. Van Ryssen steekt papieren binnen.
Toch komt het gesprek meteen hierna niet op Polen en niet op het koningshuis maar op strijkparels, terwijl ik een glas spoel en uitzoek of we biolégère hebben die gekoeld staat. Van Ryssen bleef niet, hij heeft schrijfwerk.
Een strijkparel, verneem ik, is een vrouw die goed is in haar vak als strijkster.
Iemand heeft het over nematologie. Wormkunde. Hij heeft een ex-lijfwacht van Kadhafi als kuisvrouw. Dat is een grapje, begrijp ik. En Anna woont in Madrid.

foto: Sonare Machina, concert van Hans Beckers en Bart Maris

vrijdag 2 september 2011

vrijdag 2 september

Het containerpark van Zwijnaarde baadt in flamboyant zonlicht. Ik dump wat ik te dumpen heb en rij naar het woonerf. In een van de zalen achterin zijn we gedurende enige tijd met het ontmantelen van de stelling bezig. Marc veegt de vloer. Ik ben met het boekenmeubel bezig. Alle apparatuur is operationeel. Marc legt uit hoe het zit. In de Thomsenruimte zie ik een fragment van de performance van Alain Arias-Misson en in de corridor dingen die na het vegen toch in de corridor bleven.