Binnen zit het volk in dikke drommen aan donkere tafels en er is licht. Van de soms bolwangige aanwezigen is hier en daar een lichaamsdeel ontbloot, hals en schouder, de navel, een sok. Het everzwijn is donker. Ook de jongen die van het everzwijn een tekening maakt en tegelijk met z'n smartphone bezig is. De blonde kapsels zijn onderbelicht, ook het oranje is wit en de nacht buiten steenkoolzwart. Het baardhaar, de jeansbroeken, de tussen alles en iedereen doorglippende kelner, de muziek die uit een achterafkamertje komt, het gelach, de brilmonturen, aanhoudend bijna alsof ze in haar lach stikt, het gesprek dat voor slechthorenden bedoeld is en de vergoelijkende opmerking dat het misschien niet allemaal zo donker bedoeld is, het gesprek, de lingerie, de geluidjes die ze maken, een visgraatmotief. Alle tieten samen maken een vleespudding waarmee je ongetwijfeld zelfs de oerknal in bedwang had kunnen houden. En dan, inderdaad alsof het zo bedoeld is: de bleke gelaatskleur van een zwarte vrouw.
zaterdag 26 november 2022
zaterdag
donderdag 24 november 2022
nacht
Ze had het woord binnenissig uitspreekbaar gemaakt.
Buiten L. was geen kat zich bewust van haar muizenissen.
Wist ervan met het platte instinct van een roofkut.
Het geluid dat ze veroorzaakte, was iemand die tegen een kartonnen doos aanliep, of een blikken trommeltje, iets vol van lucht, iets dat bij de minste aanraking als een ballon dik van zichzelf ontplofte.
Wat achter z'n rug gebeurd was.
Hij had niet naar haar omgekeken en zij deed alsof het niets was.
zaterdag 19 november 2022
donderdag 17 november 2022
9
aynitl : food matters 9
intruder invité(e) Elke kunstenaar, te gast bij een van de andere kunstenaars, ontvangt ook een van die kunstenaars, maar niet zo dat [X], op bezoek bij [O], [O] op bezoek krijgt. Of we daar na lange gesprekken op uitkwamen, dat het zo moest, of na een inval, herinner ik me niet. Om te beginnen wilden we niet zomaar iedereen bij het traject betrekken, zodat de gesprekken ongetwijfeld lang tot wie willen we beperkt bleven. Dat waar het om ging : dat het ondanks de vertoning eerst en vooral een ontmoeting zou zijn en dat die ontmoeting de kern van het project hoorde te zijn, met of zonder publiek, de maaltijd, drank, het late uur, het vroege uur, de gesprekken, nel mezzo del camino; ook de plekken waar die gesprekken zouden plaatsvinden; niet de exporuimte die we toch niet langer hadden : een terras bij valavond, een keukentafel, een plek dalend, een plek stijgend, een moment dat met de eerste zin van Les yeux bleus cheveaux noirs, met die van Kosmos of met die van Le passager de la nuit samenvallen kon; wie bij wie zal langsgaan en wat waar plaatsvinden zal laten we aan toeval over.
woensdag 16 november 2022
linkerhand
Als haar hand zichtbaar is tenminste.
De linkerhand.
Andy, we hebben het over de linkerhand.
Je linkerhand, Andy.
We hebben het over de linkerhand.
Als hij voor iedereen duidelijk zichtbaar is, dit is haar linkerhand. Slechts af en toe gebeurt het.
Slechts af en toe gebeurt het dat ze met haar rug naar me toe zit. Ook dan.
Ook dan toont hij aan de smartphone een uiterst verfijnde motoriek.
Je linkerhand, Andy. Goed opletten nu.
Een uiterst, zoals ik al zei, een uiterst verfijnde motoriek! Die van een zich buiten zichzelf bevindende liervogel, of die van een danser, wat in sommige gevallen hetzelfde is.
Een zich aan het fatale uiterste van dit ben ik bevindende hand. Toch gaat hij nooit zo ver dat hij de dingen die ze bedoelt, de dingen die ze onbedoeld, dat hij de dingen die ze onbedoeld tot uitdrukking brengt verknoeit.
Wat ze niet beseft.
We hebben eerder gezien wat een knoeiboel het geworden zou zijn als ze het wel beseft had.
Toch weet ze wat het ledemaatverschijnsel bezighoudt, de subtiele vertragingen waar hij af en toe achteloos een betekenis mee uitrust.
Betekenis die ze zelf had kunnen aanbrengen. Natuurlijk kan ze dat. Maar dan moet ze er wel eerst uitkomen of het blond moet, kaal, of met krullen. Of het gebrek. Want het kan natuurlijk ook allemaal net zo goed geen betekenis hebben.
zaterdag 12 november 2022
donderdag 10 november 2022
het geroezemoes
Bevoorraad door dertig kelen gaat het geroezemoes hevig tekeer, een dam tegen het nog grotere lawaai van de buitenwereld. Mensen verlaten, mensen betreden de keet. Een simpele, goed te begrijpen formule. De kale koppen die voor de verandering die van iemand anders zijn, adem die voor de verandering naar die van iemand anders stinkt. De stemmen die, de lichamen die, het geloei dat, de benen die, het oorsmeer dat, de geslachtsdelen die, de schoenveters die, en een moeilijk te verdedigen denkpiste, die dat Europa voor wat anders zou staan dan staal en kolen.
Ook het lange weekend is een van de gespreksonderwerpen.
Wat ze ook proberen, de deuntjes van Jan en Stefan komen niet boven het geroezemoes uit.
Aan één van de tafels stokt het gesprek. Zijn ze uitgepraat? Is iets gezegd wat ze geen van allen wilden horen? De smartphones worden bovengehaald.
Al die keren dat ik op u heb moeten wachten. In een hotel bijvoorbeeld, zegt iemand.
