zaterdag

Binnen zit het volk in dikke drommen aan donkere tafels en er is licht. Van de soms bolwangige aanwezigen is hier en daar een lichaamsdeel ontbloot, hals en schouder, de navel, een sok. Het everzwijn is donker. Ook de jongen die van het everzwijn een tekening maakt en tegelijk met z'n smartphone bezig is. De blonde kapsels zijn onderbelicht, ook het oranje is wit en de nacht buiten steenkoolzwart. Het baardhaar, de jeansbroeken, de tussen alles en iedereen doorglippende kelner, de muziek die uit een achterafkamertje komt, het gelach, de brilmonturen, aanhoudend bijna alsof ze in haar lach stikt, het gesprek dat voor slechthorenden bedoeld is en de vergoelijkende opmerking dat het misschien niet allemaal zo donker bedoeld is, het gesprek, de lingerie, de geluidjes die ze maken, een visgraatmotief. Alle tieten samen maken een vleespudding waarmee je ongetwijfeld zelfs de oerknal in bedwang had kunnen houden. En dan, inderdaad alsof het zo bedoeld is: de bleke gelaatskleur van een zwarte vrouw.