bergamo blues

My mother died. My father died. My sister died. My brother died. Both of my brothers died. The chickens are dead. The dog died. My doctor died. The priest died. The nurses died. God is dead. May West died. James Bond died. James Bond died. And I am still alive. I can't believe it.

Marx is dead. Rockefeller died. The woods burn. The States stink. Musolini died. Pasolini died. James Bond died. James Bond died. James Bond died. And I am still alive. I can't believe it.

Written in a Chinese restaurant and first performed at Solo Club, Breda, during a Peter Morrens night on February 25.

televisie

Niet naar televisie kijken. Als je niet eerst zelf op televisie geweest bent.
Waarna je normaal gesproken geen zin meer hebt om televisie te kijken.

tiet

Een negerin (zwarte vrouw (andersgekleurde (niet blanke (et cetera-amoebische encyclopedie van het niet langer formuleerbare, een negerin met zo'n zware tiet, een werkelijk onaanvechtbaar kolossale tiet, 1 tiet geloof ik, zo dik dat de andere tiet, of 2 tieten zo dik dat de ene de andere tiet onzichtbaar maakt, dat ze dus die ene nog net zichtbare tiet met het vleugje van haar handpalm stut, voor het onder de mantel en het truitje uitglijden van het enorme volume behoedt, als ze 't niet doet glijdt de tiet en het hele gevolg onder de mantel uit, rolt over de vloer zo de straat op, rennen, lopen, hollen, want zo'n tiet maakt enorme vaart.
Soms experimenteer ik zelf ook wel eens met een van die dingen, waarbij het pleuris, als ik me om een of andere reden vooroverbuig, een verplichting met van het bekende de kleinere dingen, schaamteloos, schandelijk, omlaag onder het truitje uit over de vloer stuitert, met 1 gelukje, forfaitair, dat er niemand in de kamer is. Wat een gedoe ook allemaal tegenwoordig.

jas

Je hebt een mooie jas,
stamel ik.
Afstand. Ze hoort niet wat ik zeg. De jas is van een bedwelmende eenvoud. Versteld staan. Alles exuberant. Een exuberante eenvoud.
Stamelen,
zonder smartphone, vanop een afstand, mooie jas. De andere jongedame, naar wie je eerder al wel eens omgekeken had, die naast haar zat, naast de jongedame die naar de vestiaire stapte waar ze de jas aantrok waarmee ze nu alvast, midden de kroeg, op een volstrekt onvoorspelbare manier staat te pronken, toen je zag dat ze die jas aan had en hierdoor in de jongedame die op volstrekt onvoorspelbare manier in een jongedame die in die jas schittert veranderd was, he ja he, zegt de jongedame zonder jas. En de andere jongedame, in de jas die ze een ogenblik eerder aantrok, ze lacht, ja he, wat een mooie jas, en wat ben ik mooi in die jas. Ze maakt een heupbeweging, slow motion heen en weer in het sterrenbeeld van haar schoonheid, wat de jas nog mooier maakt, slaat de kap van de jas over haar met donkere haarstrengen ingekapselde schedel, hoofd dat op de lachende gelaatstrekken na helemaal onder de kap verdwijnt.
Prachtig.
He, wat mooi. O, jas, wat ben je nu opeens heel erg mooi. Eenvoudige dingen hebben een schoonheid die soms bijna gewelddadig is, wat de luxe is van wat echt mooi is.

[ ]

and all of a sudden
Silence.

13

tom jooris

maandag

Eerst sta je met je poten in de drek. Later reikt de drek tot je ballen en na verloop van nog een el zit je vast aan die contradictie.
De ambtenaar van het bereden secreet die een fietser staande houdt om uit te zoeken of het achterlicht van de fiets vanop 200m afstand te zien is. Het neemt geen tijd voor hij tot de vaststelling komt dat het achterlicht van de fiets inderdaad niet langer zichtbaar is.
Twee vreemdelingen betreden de gelagzaal. Ze hebben niet gereserveerd. De jongste gaat ongevraagd aan een van de tafels zitten, de oudste stapt door naar de toiletruimte, die zich achterin de keet bevindt. De waardin klampt de jongen aan, die aangeeft dat ze graag iets hadden willen eten. De oudste maakt een teken, he kom eens, en de ander veert overeind, stapt naar de ouwe, wat is er. Ze beraadslagen. De waardin schuift de stoel, die los van de tafel kwam te staan, met z'n voorpoten onder het tafelblad, wat geen van beiden opmerkt. De ouwe spoedt zich naar het secreet, in het souterrain. De jongen heeft intussen een menukaart beet, stapt naar de tafel waar hij eerder al eens zat, neemt plaats en speelt het idee dat hij eigenlijk best wel honger heeft. Stapt wat later achter de ouwe aan de deur uit. De stoel staat weer net als eerst.
Invoice zou van het Franse envoyer afgeleid zijn.
Je moet beide handen aan het stuur hebben, zei de agent. Toen hij dat gezegd had en naar me keek, mioop, alsof hij intussen al niet meer wist waarom hij het gezegd had, stond ik op het punt om te vragen wat je in zo'n geval moet doen als het aan je gat jeukt. Na verloop van nog wat meer tijd, drie vier minuten, heeft hij opeens door dat ik de hele avond veil heb om het over dat achterlicht te hebben en de afstand die hij nodig heeft om vast te kunnen stellen dat het vanop 199m inderdaad niet langer zichtbaar is.
De eendjes, het schietkraam, een caroussel, de boksauto's, de complexe eenvoud van schoonheid. Kan het zonder het adjectief?
Als de machine niet werkt, merkt een van de jongens op, neem je een testprogramma. Dat kost 500 euro. Kom je er niet met dat programma, dan neem je een abonnement, wat je slechts 2.000 euro kost. Hoeveel varkens heb je intussen opengesneden en toch maar weer dichtgenaaid.
De blonde serveuse van de Veneziana zou in Texas op een ranch werken waar ze steak en hamburgers serveert. De kroegbaas stierf aan de miserie die hij geworden was. Aan 1 poot heb je niet genoeg om luidkeels over straat te slenteren.
Een foto herinnert zich alleen dat ene moment. De lach van de dame is zonder herinnering, de eeuwen zonder gebeurtenis. Ook de geschiedenis is zonder herinnering.
Er zijn de leugens en er zijn de praatjes.
Het geleuter is omgekeerd evenredig aan het ledigen van nog een glas.
Een aforisme kan je aanraken zonder dat er ook maar iets gebeurt. Soms vroeg je of het een zitplaats had.
De ander nooit meer loslaten. Dat niet kunnen. Elke worp geeft twee twee drie. Elk getal is overspelig, je kan alleen op het ontbreken ervan vertrouwen.
Zonder of met die ander, je bent in de zak gezet. De ikonen. Een oude jas. Het vel van een beer. De bliksemschicht van je geboorte. Dat zijn wat je vergeten wou. Het vastzitten aan een draadje.
Hij, zegt ze, is altijd wat later, omdat zij met de fiets zijn en hij is te voet.
Iemand herkennen aan z'n mantel die over een stoelleuning hangt, en die van een cowboy had kunnen zijn.
Een eeuw is duizend eeuwen.
Is musici zonder instrument.
Is beetnemen van altijd weer dezelfde persoon, beetgenomen door de schaduw van een vlieg.
Het instrumentarium : één vinger.

[ ]

boven : zaterdag
onder : zondag

zaterdag

Het leeslint van een Leuchtturm is net lang genoeg om onderaan 7 cm tussen de bladwijzerbladzijden uit te steken.
Het leeslint van een Leuchtturm is inderdaad zo lang dat het onderaan 7cm tussen de bladwijzerbladzijden uitsteekt.
Een Leuchtturm is 20,5 op 14.
Het onderaan 7 cm tussen de bladwijzerbladzijden uitstekende leeslint van een Leuchtturm geeft 28,5 cm.
Het zichtbare gedeelte van een leeslint van een Leuchtturm geeft 28,5 cm.
Onderaan steekt het 7 cm tussen de bladwijzerbladzijden uit.
Het gesprek kwam op Delphine Seyrig. Het zichtbare gedeelte van Delphine Seyrig.
Op Toute une nuit. Het zichtbare gedeelte van Toute une nuit.
Op L'éclisse. De ontmoeting die niet plaatsvindt. Het zichtbare gedeelte van L'éclisse.
Op La charme discrète de la bourgeoisie. Het zichtbare gedeelte van die duistere charme.
Dat het op het straatterras, merk ik, op het zichtbare deel van dat straatterras, dat het daar uitgesproken druk is. Uitgesproken druk.
De nog niet uitgevonden uitvinding van de 21ste eeuw : auto's die dwars door elkaar heen rijden. Tijdens het botsen stap je uit in de andere auto.
Het gewicht van de eerste minister uitgedrukt in eenheden beton.
Het aan het stuur van de andere auto zitten in een complexe, das dritte Teil, in een complexe bedrading van onverklaarbare eindbestemmingen. De adembenemende eenvoud van dat moment.
Iemand had het over een Italiaanse film die, als je het vertalen zou, Handen in de zakken heet.
Het onhebbelijke gedrag van vallende voorwerpen om toch te breken.
De dichter zei dat het niet gebeuren zou, en het gebeurde toch.
De intrede van Nietzsche.
Nietzsche in zittende houding.
De dame die gedurende een periode van dertien maanden in het zwart voor de belastingen werkte.
Het bloedbad van de beeldspraak.
Het over een zebrapad naar de andere kant van het wegdek stappen. Het zonder zebrapad door het asfalt naar de andere kant van het wegdek waden.
Het wachten aan een verkeerslicht tot het weer rood is.
Een toerist uit Venezuela en een Chinees die op de Korenmarkt in niet opgehelderde omstandigheden tegen elkaar botsen, zo hard dat ze zonder de smartphone kwijt te spelen toch elk een lichte hersenschudding oplopen.
Nietzsche die de vuisten balt.
In 2008 of 2009 zou de eindredactie van Goudvis aan het Hoofd Televisie van Canvas voorgesteld hebben om een portret van Chantal Akerman in de reeks Goudvis op te nemen, wat afgewezen werd.
In de stratosfeer van het kijkcijferbelang met beide voeten op de grond.
Wat leest ge, vroeg ze aan de nachtwaker. Dit is midden jaren tachtig gebeurd. Nietzsche, zei hij.
Dat van tijd tot tijd een hoofd in de vuilnisemmer rolt.
Ze duikt op uit de kleinste kamer, sluit de toiletdeur en zegt : Nu moet ik nog betalen.
Dat iemand met de snor van Nietzsche ook effectief in Nietzsche had kunnen veranderen. De ander als het eeuwige zelf.
Of ik een mening heb.
Rekening bedoelt ie.
En voor die mening betalen moet.

[ ]

contextuele installatie