jas

Je hebt een mooie jas,
stamel ik.
Afstand. Ze hoort niet wat ik zeg. De jas is van een bedwelmende eenvoud. Versteld staan. Alles exuberant. Een exuberante eenvoud.
Stamelen,
zonder smartphone, vanop een afstand, mooie jas. De andere jongedame, naar wie je eerder al wel eens omgekeken had, die naast haar zat, naast de jongedame die naar de vestiaire stapte waar ze de jas aantrok waarmee ze nu alvast, midden de kroeg, op een volstrekt onvoorspelbare manier staat te pronken, toen je zag dat ze die jas aan had en hierdoor in de jongedame die op volstrekt onvoorspelbare manier in een jongedame die in die jas schittert veranderd was, he ja he, zegt de jongedame zonder jas. En de andere jongedame, in de jas die ze een ogenblik eerder aantrok, ze lacht, ja he, wat een mooie jas, en wat ben ik mooi in die jas. Ze maakt een heupbeweging, slow motion heen en weer in het sterrenbeeld van haar schoonheid, wat de jas nog mooier maakt, slaat de kap van de jas over haar met donkere haarstrengen ingekapselde schedel, hoofd dat op de lachende gelaatstrekken na helemaal onder de kap verdwijnt.
Prachtig.
He, wat mooi. O, jas, wat ben je nu opeens heel erg mooi. Eenvoudige dingen hebben een schoonheid die soms bijna gewelddadig is, wat de luxe is van wat echt mooi is.