Transcriptie van Friday 9 February, The Virginia Woolf Diary volume 5; Penguin Books, 1982; p. 265-266, FEBRUARY 1940.
Om een of andere reden is de troep nog viezer en hoger en dikker dan het al was. En natuurlijk zijn het altijd weer dezelfde idioten die op tafel kruipen en met hun onhebbelijkheden tot de enkel bloot op tafel kakken. Wedden dat hij het weer doet, niet alleen de enorme hoeveelheid van de tot op heden uit z'n aars op tafel gepuilde kak in één keer door je strot jaagt, maar ook toegeeft aan de door deze of andere dame vormgegeven wens om in haar toverhoed te kakken. Met Grepet weet je maar nooit. Aan alles wat hij niet deed, kleeft de premisse dat hij het toch gedaan had kunnen hebben. En wat stelt zo'n kakbeurt voor? Niet wat je denkt. In één huiskamer zitten ze met vijf miljoen naar de drek te staren. Nog één keer naar die étude luisteren, Madame, of naar de sonnetten van Achmatova, en je zit voor je het ook maar beseft had kunnen hebben naar het uit het gat van een olifant op je bord lekkende aarsvocht te staren, met het idee dat het de autobiografie is die je schrijven wou.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten