dus #2

#2 Zalta

Ooit had ze gevraagd of ze naast hem zitten mocht, als hij in het boek las. Hij had z'n penis als bladwijzer kunnen gebruiken, maar dat deed hij niet.
Gedurende zesenvijftig weken zat ze in het hok, kauwde op de bladzijden en stonk na verloop van tijd zo uit haar bek dat hij vermeed om haar aan te kijken.
Wat was er met de kleine, lieve Zalta gebeurd, wat ze niet hebben kon? Hij begreep het niet.
Aanvankelijk met enig geduld, omdat hij zo van Zalta hield, las hij voor uit het oude boek, maar net zo vaak sliep ze al voor hij haar, na het duizend keer gezegd hebben, uitgelegd had kunnen hebben wat het boek betekende,
dat alleen het boek zijn betekenis had,
dat zijn betekenis nu eenmaal uit het boek bleek, uit dat wat geschreven stond, waarbij helaas zelfs haar schaduw niet als bladwijzer gebruikt kon worden.
Toen hij met zijn bladwijzer op haar zat, werd hij door het hoofd geschoten. Nog eens vijftig weken bleef ze naast hem liggen, tot hij zo stonk dat de stank haar onverschillig liet.
Af en toe betrad een manspersoon het kamertje en propte de bladzijden in haar mond. Eet.
Ze boog zich over het hondenvoer, snuffelde aan het papier.