Tram neemt bocht. Zangerig gesteun. Een stortbui jaagt over het plein. Dikke druppels hangen aan de notenbalken van het terras, sap geult uit een goot.
De tram heeft een bekende kop, schuift achter een verkeersbord onder de platanen door, plassen spatten uiteen. Onder een luifel zitten nog wat mensen. Rechthoekige plassen geven aan waar het voetpad een tik lager kwam. Ik moest aan Joos denken. 1991. We zaten op het terras van een kroeg, onweer joeg over de binnenstad, triomf, loodrecht gutste regen over het plein, een spoor van luchtbellen parelde over het voetpad. Alleen wij twee zaten op het terras. Joos mopperde, wat aangaf, meende ik, dat hij het best naar z'n zin had. Als het water loodrecht en luidkeels danst denk ik soms, toevallig, ongewild, aan dat moment. Joos in z'n groene parka, verrafelde kop, natte broekspijpen.
Onder een half ingedeukte paraplu komt iemand dwars door de plassen naar het terras, schuift mee aan onder de luifel. Iemand heeft z'n mobieltje bovengehaald en begint schaamteloos aan een oeverloos gesprek, waaruit blijkt als belangrijkste gegeven dat hij tot de verkozenen des volks behoort, wat overigens ook al uit het maatpak en het branie van z'n bakkes bleek. Vriendelijke jongen, plant verbouwingen aan het wellicht niet eens zo heel erg buitenissige optrekje dat hij en de zich evenmin van enig leedvermaak bewuste eega kochten. De palmboompjes aan de rand van het wegdek hebben betere tijden gehad. Van schuldbesef verstoken reisplannen worden medegedeeld. Na de plenaire zitting begint hij aan de dame die naast hem zit - en tijdens het telefoongesprek de hele tijd door met haar iPhone bezig bleef - uit te leggen waar het over ging.
Het gaat weer regenen. Loodrecht ruist regen over het plein. Bussen draaien rondjes. Het zou al bij al best aardig zijn als het telkens om dezelfde bus ging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten