6 tekeningen

third person

The first I look at it was a white shirt. Two is, I look at her face, a brown face with a mannish profile. The third person is female too and has flash-deep purple surroundings. Manufactured in silence Five More Minutes bends his head, or, rather, would tend to pinch a dip. Noisy thereabouts. And brown again. Daddy, the not-at-all-naughty boyob says, daddy. He has it dark blond, both feet secure beneath mother's figure. Could be orange and a scarf I guess. Something like orange peels hanging there.
Then I stop looking around at people and concentrate on the Mexican dish. O, o..., that Indian girl again. Mannish profile. Slowly taking from the greens I again notice the purple-haired. She wears black clothing and has a pale face and blue lips. Tortoise blue. Bends her head and looks at something in front of her.

ochtend

Een pimpelmeesje waargenomen. Traag
stroomt de rivier.
Je ritselt een beetje en ze heeft het gehoord.
Zag er opeens een seconde ouder uit. 5 minuten geleden omtrekverslindend. Homo pipiens, nada–
sapiens,
de mugmens. Praatgroep, herrie, troep. Momenten van diakilometer.

notie

Veronika zegt: Wislawa was klein van gestalte en had een pesthekel aan die Nobelprijs. Ik studeer kunstwetenschappen, zegt ze.
Iemand nam de trap naar de op een na bovenste verdieping en het trappenhuis bleef. Oogbedenking dwaalt over het plein. En het licht in het trappenhuis bleef.
Zit nu met het boek aan een kleine, ronde tafel, fictie, leest. De bladspiegel van het plein van huizenrij naar huizenrij, opgedeeld in statige, boven de leesbril uitstekende stukjes tekst.
De dame die mee aanzit, heeft niet gestemd. Heeft ze tot op heden nooit gedaan. Zou het wel doen, zegt ze, als blanco de a-politieke stem was. Zou dan blanco stemmen. A-politieke meerderheid. En de mandatarissen waar ze thuishoren; bordeelpolitiek.
Het lezen wordt onderbroken om een sigaret te draaien, wat zorgvuldig gebeurt. NATIONAL INSTITUTE, lees ik, bladzijde 107, for Marcelo Montecinos : He measured the exact amount of force necesssary, as if practicing a very difficult art. Man met leesbril aan een kleine tafel in een hoek van de beschikbare ruimte. Zal heel even opkijken, vage glimlach, met een vage glimlach, als Mateo vraagt of hij wat wenst of hem om een andere reden aanspreekt.
Over het plein keilt een slungelige vent, kolossale romp, ruitjeshemd, opgerolde hemdsmouwen, slappe broek, met vlugge stappen, op en neer wippende tred, gekromde rug, zich haastend, een bierflesje weggemoffeld in de rechterhandpalm.

para bene

De blik stationair op een zuidelijk punt van het eilandje. Benoemen van het blanco gebied.
Nin herinnerde zich dat de persoon met wie ze die dag afgesproken had geen aandacht voor haar zou hebben.
As for Miss Abercrombie and her high-tone Narragansett ways, lees ik, well, with a cunt like that one can always imagine the worst.¹
Als 'n ventiel niet goed aangesloten zit, heb je exact 't zelfde geluid, ademplofjes betekenisloos herleid tot lettergrepen.
Ook van de hemdsmouwen is onder het korrelige heen en weer kruipen deficit te horen, lijnen als de staartveer van een tropische loopvogel,
uitgestorven las ik ergens, net zo geluidloos als de voetstappen in het trappenhuis.

[1] Henry Miller, Tropic of Capricorn; Penguin 2015; blz. 152.

maandag 1 oktober

Another man – gentle, shy – always took a book of Cioran with him when he travelled for work, one of the ones made up of very short texts. At hotels, he'd keep it on his bedside table, and every morning on waking he would open it at random and find his guiding principle for the day to come.¹ Het was die eerste zin en een avond als die eerste zin, Une soirée d'été,² sinds eind mei was het die avond geweest, Une soirée d'été au coeur de l'histoire, en tijdens zo'n avond op het terras van een bruine kroeg waar ik vaker kom had ik inderdaad niet alleen Packing My Library bij,³ waarin ik sinds langere tijd bezig ben, ik had ook Duras bij, betreffend boek, dat, terwijl de nacht open lag op de eerste zin, ongeopend naast de Montepulciano d'Abruzzo en onder Alberto Manguel bleef liggen, ik had het boek niet open te slaan om te weten wat er stond : c'est si rare, trois ou quatre fois dans la saison peut-être, et encore, pas chaque année, [Le mot important, lees ik bij Roubaud,⁴ est "d'ailleurs"; bij Duras en die eerste, nu ja derde zin van Les Yeux bleus, ik lees het ook telkens weer zonder het idee om het vertaald te willen, is het dat et encore – et encore – pas chaque année.

vandaag → Tokarczuk, bladzijde 65 : There's too much in the world. It would be wiser to reduce it, rather than expanding or enlarging it. We'd be better off stuffing it back into its little can – a portable panopticon we'd be allowed to peek inside only on Saturdays,⁵ Op een belendende tafel het glas Gluhwein
iemand met MY SUBCULTURE CAN KICK YOUR SUBCULTURE'S ASS [all that] ANYTIME [all these organs] 24/7, kapitalen op zwarte t-shirt, wit. Weston is dood, zei iemand.

[1] Olga Tokarczuk, Flights; Fitzcarraldo Editions, 2018; GUIDANCE FROM CIORAN, blz. 29.
[2] Marguerite Duras, Les yeux bleus cheveux noirs; Les éditions du minuit, 1986; blz. 9.
[3] Alberto Manguel, Packing My Library; Yale University Press, 2018.
[4] Jacques Roubaud, La dissolution; Nous, 2008; blz. 258: Sur la tombe de Duchamp: "D'ailleurs, c'est toujours les autres qui meurent". [ ] il a le même statut que le fameux "même" [ ] Ajoutons : ... n'est pas un peintre. [ ] Duchamp travaille dans les arts du langage [ ] avant tout les arts du langage
[5] Op. cit. blz. 65.