[ ]

Ik heb het geprobeerd, zegt ze, en ik had er niets aan. Uit het raam op het vijfde gesprongen en ik had er niets aan, zegt ze. P.O.L kwam op de proppen met de eerste editie van La vie mode d'emploi.
Jamie sloeg met een hamer op de auto van mama, brak het huis uit het raam, sloeg een koe aan diggelen. John keek toe. Patrick en Emma keken. Iedereen keek, keek naar het plein waarover een cavalerie uit Oostendse trots met witte paarden reed, paarden die in de achteruitkijkspiegel van een Diatsu als biggen over het wegdek rolden. Heb je je hoofd bezeerd, vroeg ze. Nee, zei ik. Nelson evenmin, zei ze, want ze geloofde me niet. Nelson wie, vroeg ik. Niemand, zei ze. Iemand die over straat liep en opeens met z'n smoel dwars door de achteruitkijkspiegel van de Diatsu stak. O jee, zei ik. Erg he, zei ze. En ze was haar neus kwijt. Wat, wat. Je neus kwijt, zeg je, roep ik. Wat, wat, wat, roep ik. Mama is haar neus kwijt, is haar neus kwijt, zeg je, roep ik. Roep ik, zeg je. Dat moet je me toch maar eens uitleggen, zegt de dame, enzovoort, opeens ging het er hevig aan toe, we schreeuwden, riepen, grepen elkaar naar de keel, het patrimonium danste. U bent toch, uuhm, eergisteren, zei ik, uit elkaar gespat, zei ze, ja, he, spitsvondig nietwaar, ha ha, zei ze. De meest simpele idiotie is dat we ons altijd wel in een of andere acute toestand bevinden, met of zonder geslachtsdelen, beduusd, een misplaatste katharsis, het gazon, ze stak het mes op zak, wandelde naar een straathoek, gretig, nog zo'n straathoek, gretig, ze stak het mes op zak, beduusd, we schreeuwden, riepen, het gazon,