656–46

656–46

boven : het karretje van jelle
onder : klaas vanhee

12 september

Heeft op haar smartphone iets wat op een bietenveld lijkt hoewel het ook het Amazonewoud zou kunnen zijn.
I don't have a smartphone, I say, I'm stupid myself.
Legt uit wat je moet doen om in een kamer waar de vloer van hoek tot hoek boordevol eieren ligt toch niet op eieren te trappen.
Bevindt zich in een andere kamer, aan de andere kant van de muur.
Tilt een contrabas uit de koffer van een auto.
Zit aan het drumstel tijdens de opname van I want you,
       I want you
       and you want me,
       so why don't we get together.
Is nu haar partner heel even van tafel is toch weer met een smartphone in de weer.
Iemand die zegt dat hij niet begrijpt hoe het komt dat ze de zaak niet aanpakken.
Stappen op.
Verdwijnt bovenin de vinylkast.
Verzamelt lege glazen en gaat met een vod over het tafelblad.
Bevindt zich als reflectie aan de overkant van het wegdek.
Stopt.
Werpt een vochtige schaduw over Ian Penman's Fassbinder A Thousand Mirrors.
Is de trompet.
Zegt, zo'n mooie gestructureerde schoolslag, vier lijnen na elkaar, dat zie ik hem niet doen.

hond

De hond, een witte hond, die stokstijf midden het voetpad staat, zich daar plaatst,
aan de leiband om z'n nek zit een dame vast die voorzichtig naar hem omkijkt, niets aan de hand,
en vervolgens in z'n broek kakt.
Een wat ouderwets ogend individu in short en fluo-oranje jekker huppelt over het wegdek. Over alles is nagedacht.
Oei. Valt. Waar dus niet over straatverlichting is nagedacht. De man onder het karretje. Spoken in een witte terreinwagen. Electro's die fietsen alsof het einde van de wereld achter hen aanzit. Wouldn't Venice be beautiful as such. As the failure it is.
Amerika, ik beschuldig je van genocide. Van de eindeloze herhaling daarvan. Van zoveel genocide dat het vervelend dreigt te worden.
Wat zijn je hobby's? vraagt de jongen.
Kannibalisme, zeg ik. De oplossing zit altijd daar waar je er nog net bij kan.
Alle psychoses zitten stampvol. Ook de boven het agglomeraat hangende Atlantische storing zit tjokvol. Er kan geen druppel bij.

woensdag 4 september

Niet het standbeeld maar de plek : hier stond Harpo Marx.
Mosgroene gesprekken.
Er is afstand. Het meisje weent, de hond kwispelt. Een onderbroekblauwe avond.
Het voetspoor van Harpo, van/naar, vergaten ze op te meten.
Gepensioneerd lang voor z'n eerste kakbeurt.
Personen die door de manier waarop zij zich voortbewegen een indruk van samenhorigheid wekken.
Ziet er wel een clevere hond uit : het kind roept, schreeuwt, en kennelijk als reactie hierop, apavlovisch randverschijnsel, geeuwt ie, zo wijdopen dat het kind er in had kunnen kruipen.
Vederlichte wolkpluche, drie schoorsteenloze rookslierten, een duif. Niet de laatste duif.
Als je een narcist bij de keel grijpt en als een dweil uitwringt, hard, tot ie begint te hoesten, heb je als 't ie weer helemaal droog is toch weer een narcist. Een ruit met uitzicht op Grieks theater.
Mensen in een lijnbus die fluorescent oplichten. It's what you think it is. Ze zijn radioactief.
Een andere gradatie van dezelfde kleurkaart : grijsblauwe nacht. Je moet niets oplossen, alleen kijken.
Pelican Dark zakt in het openluchtspektakel.
Achter het gordijn in de zolderkamer met lamplicht zit de hier voor de gelegenheid Frans Alexander genoemde in Caeiro te lezen. Dit is niet meer dan een veronderstelling. Als lezer van meerdere boeken tegelijk leef je in meerdere eeuwen tegelijk. Niet elke periode overleven we. We eindigen in een rivier, aan een balk op zolder of voor het vuurpeloton, of sterven voor we er aan dachten te bestaan.