woensdag 4 september

Niet het standbeeld maar de plek : hier stond Harpo Marx.
Mosgroene gesprekken.
Er is afstand. Het meisje weent, de hond kwispelt. Een onderbroekblauwe avond.
Het voetspoor van Harpo, van/naar, vergaten ze op te meten.
Gepensioneerd lang voor z'n eerste kakbeurt.
Personen die door de manier waarop zij zich voortbewegen een indruk van samenhorigheid wekken.
Ziet er wel een clevere hond uit : het kind roept, schreeuwt, en kennelijk als reactie hierop, apavlovisch randverschijnsel, geeuwt ie, zo wijdopen dat het kind er in had kunnen kruipen.
Vederlichte wolkpluche, drie schoorsteenloze rookslierten, een duif. Niet de laatste duif.
Als je een narcist bij de keel grijpt en als een dweil uitwringt, hard, tot ie begint te hoesten, heb je als 't ie weer helemaal droog is toch weer een narcist. Een ruit met uitzicht op Grieks theater.
Mensen in een lijnbus die fluorescent oplichten. It's what you think it is. Ze zijn radioactief.
Een andere gradatie van dezelfde kleurkaart : grijsblauwe nacht. Je moet niets oplossen, alleen kijken.
Pelican Dark zakt in het openluchtspektakel.
Achter het gordijn in de zolderkamer met lamplicht zit de hier voor de gelegenheid Frans Alexander genoemde in Caeiro te lezen. Dit is niet meer dan een veronderstelling. Als lezer van meerdere boeken tegelijk leef je in meerdere eeuwen tegelijk. Niet elke periode overleven we. We eindigen in een rivier, aan een balk op zolder of voor het vuurpeloton, of sterven voor we er aan dachten te bestaan.