ding

Ik sla Mélange open, een Gallimardverpakking uit 1941 met knabbelvoorraad Paul Valéry, op bladzijden 106-107 sla ik het open. De blik glijdt uit over de geligbruine bladzijden, belandt in de linkerbenedenhoek. Chose, cause. Ce fut jadis le même mot. Rien de plus significatif que de dire de quoi que ce soit: c'est une cause.

Because of nothing else but the cause: het ding is de aanleiding.

Om de patriarchale macht in stand te houden, werd van die ongetwijfeld ook toen al discutabele machtspositie een axiomatisch gegeven gemaakt. Het is zo omdat ik zeg dat het zo is, dat principe. Het principe van koran en bijbel.
De cause, de oorzaak, het beginsel, is zo dun geserveerd dat wat hulpmiddelen nodig bleken om elke twijfel over het ding de mond te snoeren. Als er belangen op het spel staan, gooien ze net zo vaak middel en doel dooreen en is het grabbelen naar de betekenis van het ding.
Om te verhinderen dat jij die betekenis zomaar van straat oprapen kan, wat net zo vaak gebeurt, hebben ze dogma's ontworpen. Achter het masker van de pope, het hoogste gezag, ook weer zo'n uitvinding, hield iedereen die er om wat voor reden ook belang bij had zich bezig met het ontwerp van een wereld zonder vrije wil. Televisie is zo'n ding, BV-schap is zo'n ding, contemporane kunst is zo'n ding, de Vlaamse zaak is zo'n ding.