glas

Wat doe je met een leeg glas. De voordracht is halverwege, het glas is leeg.
In de nabije omgeving is geen meubilair.
Het lege glas drukt tegen het middenrif. Heeft het een andere plek?
Wat doe ik er mee, de voordracht sleept aan.
Heb ik nog een notitie, in m'n handtas. Het glas is leeg, het is genoeg geweest.
Het glas weggooien, bedenk ik. Voordracht is een kunst. Dat is zeker.
Het weggooien van het glas is minder zeker. Het op een plek laten soms.
Een dame doet hetzelfde, ze plaatst het lege glas dat ze bij had vlak naast het lege glas dat ik een ogenblik eerder naast een van de luidsprekers had geplaatst. Oei.

Wat ik met het lege glas doe. In de nabije omgeving is geen meubilair.
Heeft het een andere plek? Weggooien. Wat doe ik er mee.
Ik diep het notitieboekje uit de handtas op en dat maakt het nog ingewikkelder. Het publiek staat. In een van de hoeken van de zaal is Sheldon Siegel bezig. Het glas, het notitieboekje, de handtas, een leesbril, de stilo en wat je daar aan toegevoegd had willen zien, opeens wordt het teveel.
Nee, er is geen meubilair. De voordracht sleept aan.
Ik werp het glas en Jan vangt het op, dat is een idee. Ik struin over een voetpad, ook dat is een idee. Ik plaats het glas op de vloer, ook dat is een idee, op een plek waar niemand er onverhoeds tegen aan lopen kan.
Met het glas, zonder het weg te gooien, luisteren, zonder het glas weg te gooien. Voordracht is een kunst, bedenk ik.
Opeens staat Jan naast me. Voordracht is een kunst, zeg ik. Zeker, zegt hij. Ik heb het glas tussen pols en middenrif. Gepiep, geronkel, geblaas, toeters, fluitica.

Niemand had het zien aankomen, dat een dame net hetzelfde doet. Ik hurk, til het glas op. Zo zit het opnieuw tussen pols en middenrif. Voordracht is een kunst. Dat is zeker.