eerste zin

Het boek is recent. Het moet recent zijn. Niemand heeft het gelezen, er is geen recensie geschreven.
Iedereen zou de recensie gelezen hebben. Er is geen recensie geschreven.
De lezer is op het geluk aangewezen van een vergeten exemplaar zonder eerste en zonder laatste zin.
Ik heb het niet met die bedoeling geschreven, zou de auteur geantwoord hebben. Het is zo recent allemaal, ik herinner het me niet. Wie is de auteur? Hij is de naam vergeten.
Je weet toch dat je alleen de eerste zin lezen mag en dat je vooral de laatste niet over het hoofd mag zien. En dan heb ik dus inderdaad die eerste zin geschrapt en werd de tweede zin de eerste.
Dit exemplaar heb ik tweedehands gevonden, hoeveel vraagt u mijnheer, vroeg ik, 80 francs zei de boekhandelaar, kan het niet voor wat minder, vroeg ik.
Zeldzaam? Nee, zeldzaam is het niet. Duur? Nee, duur is het evenmin. Dik? Zo dik. Een mooi exemplaar. Op met de hand aan flarden gescheurd papier, mijnheer, de eerste zin ontbreekt.
Ontbreekt de eerste zin? Die ontbreekt altijd. Wist je, zei de verkoper, dat je in dit boek hoogstens één enkele zin lezen mag.
Welke maakt niet uit. De laatste, om te beginnen. Wie het boek openslaat zal beseffen dat hij of zij alleen die ene zin lezen mag. Wie de tijd niet had, is haar voor geweest. Is wie voor geweest?
Ik ken een ingenieur die vijf jaar over het boek deed. Maar is het recent,
waar wordt het aangeboden, wie heeft het gelezen, is er een recensie geschreven? Er is geen recensie geschreven. Iedereen zou de recensie gelezen hebben. Na vijf jaar was het boek natuurlijk niet langer zoals het, euh, bedoeld was. Het moet recent zijn, begrijpt u, niemand mag het gelezen hebben.
Heeft het een recensie gehad? Nee, nee, nee, weet ik 100% zeker, geen recensie, het heeft geen recensie gehad. Het boek is sowieso onvindbaar.
Na twaalf bladzijden had ik het door. Ik werd gestraft met de rest van het boek. Wat je een doktersroman had kunnen noemen. Het eindigt met een kokospalm. Niet één woord staat waar het thuishoort,
de eerste zin ontbreekt,
voer voor kenners, werd vervangen door een andere zin, en, briljant, aan het eind komt alles goed.
Maar ook de laatste zin ontbreekt.
Ook de laatste zin ontbreekt. In dit exemplaar twee keer. Briljant. Briljant. We begrepen elkaar.