3.2

Rode slingers, lampen, koffie, televisiedrek, smartphonezombies. Kersenpitten naar het uurrooster werpen.

Qua karakter ben ik helemaal de nicht van de schoonvader van de hond van de buren.

Voorbij het prikkeldraad is er opeens niets meer. Het over je familie hebben is van dezelfde praatgroeporde als een veestapel.

Te licht festival. Kudde. De imbeciliteit van een massa is schrikwekkend.

– Je lijkt wel heel erg op mijn moeder.
– Ik ben je moeder.

Mijn papa, zegt ze. Hij kan niet stappen. Hij heeft het aan z'n hart. Hij ziet niet zo goed meer. Maar hij zal niet dood gaan, zegt ze.

3 lepels, 1 mes, 4 vorken. Het bestek.

Midden Sluizeken een gigantische krater, uitbesteed aan Herzog, waarin de modderstroom struiptrekkend verdwijnt.

Iemand op een gevleugelde elektrische kinderfiets, zonder naar iets of iemand om te kijken, te snel om naar wat ook om te kijken.

En dan ook nog allemaal in dezelfde richting het traject volgen. Omdat de idioten die het bedachten willen dat je dat doet.

Als het al wat voorstelde zou het zonde zijn om de betekenis ervan tot het nekschot te beperken.

Met z'n allen op die ene bergtop zodat je er niet af kan vallen, je glijdt uit over wie onder je staat.

Eenzame diepte. Is er behalve de stomkoppen die er deel van uitmaken ook maar iemand die tot een lokale elite zou willen behoren?