alfabet

Als ik te kiezen had tussen smartphone kijken of masturberen, geef mij dan maar masturberen.

Bert Van De Domme. De zwarte trui die in een hond verandert. Iemand op een plank. Tragische persoonlijkheden die zich plotsklaps in een schilderij van Paul Cézanne bevinden. Het grijze haar, de blote schouders, hoe je het onderhemd met duim en wijsvinger onder de hangerige mouw van je wollige beharing uitkrijgen moet.

Borgerhout zegt ze. Dat ze in Borgerhout woont zegt ze.

De stoel is geen stoel.

Een zoon van jeugdherinnering betreedt de lokaliteit. Met vier glazen op het dienblad richting inhoud stappen.

Het verwarde gezicht van een nooit eerder waargenomen persoon. Of in die western inderdaad waarin ze als een hond om het leven kwam.

Ik besta. Er word over me gesproken, ik kom op televisie, dus ik besta.

Na de eerste drol, het extra is luxe, een lekker stevig stuk, is er nog een, een compacte versie van wat er aan voorafging, kleiner maar wel net zo stevig.

Van wat hangt het af dat iemand wat je doet als verkeerd, dat je het zelf als verkeerd inschat.

Vroeger. Vroeger. Vijf seconden. Voor ik aan het schrijven van deze zin begon. Probeer je iets voor te stellen dat symbolisch is. Een papegaai bijvoorbeeld.

Wat Ponge hier ook over beweerd mag hebben, een stoel is zonder herinnering. Overigens is de rugzijde van de dame in kwestie wel net zo interessant.

Zo'n hevige dosis adrenaline dat de pijn van het zijn niet tot je doordringt.