Tilman belt me. Vijftien minuten, ze zitten in een auto, bevinden zich ergens tussen Aalst en Wetteren. Tilman van het Brusselse CCNOA en Billy Gruner. Ik open de poort, parkeer de fiets onder de neon-sculptuur. Billy Gruner runt een project in Sidney. Ze vliegen er tegenaan.
Ik bel Marc. Marc is terug uit Auvergne. Hij moet het weekend, daar is weinig aan te doen. Ward springt binnen.
vrijdag 29 augustus 2008
woensdag 27 augustus
Op het water drijven broodhompen. Kleine, zwarte visjes peuteren aan het wateroppervlak. Geborrel ploft tegen de binnenkant van de dikke stroom en laat een spoor van kringen. De rivier kent een rustig verloop. Net onder de waterspiegel komt het blad van een kastanjelaar langsdrijven, het rode dopje van een flesje frisdrank, een takje, de resten van een kebab.
dinsdag 26 augustus 2008
maandag 25 augustus
Bij Dienst Feestelijkheden misschien, zei Eli. Eli van CICLIC Records.
Ploos hij na, Dienst Feestelijkheden, waar zaten die. Gasmeterlaan, ontdekten we. Gasmeterlaan 107.
Wat ze nodig hadden, vroeg ik. Van Feestelijkheden. Een puntneus?
Wat hebben we nodig, zei Eli. Hij zat hier gedurende enige tijd over na te denken. Lazara schreef bedeesd met rode balpen in een notitieboekje.
Ja wat ze nodig hadden.
Toen wist hij het opeens weer: een Bühne, verwarmingstoestellen.
'Bühne?' zei ik verbaasd.
Ja, een Bühne, zei Eli.
En komen ze dat zelf brengen, zo'n Bühne? Ja, dat komen ze zelf brengen, zei Eli.
En wat als ze het niet doen?
Nee, ze komen het zelf brengen, zei Eli. Ja maar misschien willen ze niet, zei ik.
Eli dacht hierover na.
Je moet het wel op tijd aanvragen, zei hij, twee maand op voorhand.
In de koffiefilter, die was na het concert van Cian Nugent in het apparatus blijven zitten, stond anderhalve centimeter grijsblauwe schimmel.
Paar dagen eerder had Ana Vasic me gebeld, of ze de witte ruimte voor een filmpje konden gebruiken. Ja natuurlijk, had ik gezegd.
Sarah was van haar stoel gevallen. Dat ze helemaal nergens van afwist, zei ze, en het had toch niet gekund want ze had geen nieuw werk.
De titel van het project, zei Lazara, is ESCAPE FROM GADGETLAND.
Ik nam een stilo en schreef het op een papier: escape from gadgetland. Gadget en land aan elkaar.
Ana had gezegd dat iemand een stoel zou binnensteken. Een stoel? Wanneer komen ze die stoel binnensteken, had ik gevraagd. Nee nee nee nee nee, het precieze tijdstip, het precieze tijdstip, wanneer komen ze die stoel binnensteken, het precieze tijdstip, had ik gezegd.
Ana had gezegd tussen zes en halfzeven. Lazara schreef met rode balpen in een notitieboekje.
Ploos hij na, Dienst Feestelijkheden, waar zaten die. Gasmeterlaan, ontdekten we. Gasmeterlaan 107.
Wat ze nodig hadden, vroeg ik. Van Feestelijkheden. Een puntneus?
Wat hebben we nodig, zei Eli. Hij zat hier gedurende enige tijd over na te denken. Lazara schreef bedeesd met rode balpen in een notitieboekje.
Ja wat ze nodig hadden.
Toen wist hij het opeens weer: een Bühne, verwarmingstoestellen.
'Bühne?' zei ik verbaasd.
Ja, een Bühne, zei Eli.
En komen ze dat zelf brengen, zo'n Bühne? Ja, dat komen ze zelf brengen, zei Eli.
En wat als ze het niet doen?
Nee, ze komen het zelf brengen, zei Eli. Ja maar misschien willen ze niet, zei ik.
Eli dacht hierover na.
Je moet het wel op tijd aanvragen, zei hij, twee maand op voorhand.
In de koffiefilter, die was na het concert van Cian Nugent in het apparatus blijven zitten, stond anderhalve centimeter grijsblauwe schimmel.
Paar dagen eerder had Ana Vasic me gebeld, of ze de witte ruimte voor een filmpje konden gebruiken. Ja natuurlijk, had ik gezegd.
Sarah was van haar stoel gevallen. Dat ze helemaal nergens van afwist, zei ze, en het had toch niet gekund want ze had geen nieuw werk.
De titel van het project, zei Lazara, is ESCAPE FROM GADGETLAND.
Ik nam een stilo en schreef het op een papier: escape from gadgetland. Gadget en land aan elkaar.
Ana had gezegd dat iemand een stoel zou binnensteken. Een stoel? Wanneer komen ze die stoel binnensteken, had ik gevraagd. Nee nee nee nee nee, het precieze tijdstip, het precieze tijdstip, wanneer komen ze die stoel binnensteken, het precieze tijdstip, had ik gezegd.
Ana had gezegd tussen zes en halfzeven. Lazara schreef met rode balpen in een notitieboekje.
woensdag 20 augustus 2008
woensdag 20 augustus
Iemand vraagt: Wie heeft de Olympische Spelen gewonnen?
Het damesslingeren, daar zijn ze nog niet aan begonnen. De 100m kruipen is gewonnen door een Belg.
Goud en brons hadden we al in het rond de pot draaien. De premier was ongenaakbaar. Op de korte bocht, een moeilijk nummer, scoorde hij het maximum der punten. Slippertje op de bok maar genadeloos precies in het naast de bal trappen.
Het damesslingeren, daar zijn ze nog niet aan begonnen. De 100m kruipen is gewonnen door een Belg.
Goud en brons hadden we al in het rond de pot draaien. De premier was ongenaakbaar. Op de korte bocht, een moeilijk nummer, scoorde hij het maximum der punten. Slippertje op de bok maar genadeloos precies in het naast de bal trappen.
dinsdag 19 augustus 2008
maandag 18 augustus
Met de vingertoppen raakt ze eerst het grijze kraagje aan, dan de oorring.
Eerst geeft ze het glas door - we verkeren in de veronderstelling dat het om een bierglas gaat - dan het colaflesje.
Dan nog een colaflesje.
Eerst leunt ze op tafel en reiken haar handen naar het voorwerp buiten handbereik, dan sluiten de vingers zich om het ranke voetstuk van een bierglas. Een kelner schenkt het amberkleurige bier waarna ze het ranke glas boven het tafelblad uit tilt tot de bovenrand van het glas haar lippen aanraakt. Even later schiet de hand over het tafelblad en wijst ze iets aan.
Een van de tafelgenoten, een grappenmaker, houdt het bierflesje ondersteboven en wringt het uit tot de laatste druppel. Ze lachen luidkeels.
Zij lacht het luidst. Luid klinkt haar lach boven het schallende salvo van de luidkeels lachende lachers.
Ze zal het glas aan de lippen brengen en nippen van het amberkleurige vocht.
Later zal ze zich niet herinneren hoe de vingers zich oprollen in het vuur van het debat - zonder spoor van dreiging, zonder andere aanleiding dan het geringe belang van wat ze te zeggen had - als een diertje in haar handpalm, een vuist die ze vervolgens heel even met lichte nadruk boven het tafelblad hield.
Dat ze niet weet wat hij bedoelt, zou ze zeggen als je haar hier over aansprak.
Wijd zwenkt haar hand en glijdt simpel en sierlijk. Vogel, pianola, beslissing.
Soms wijst de hand dingen aan die zich in een periferie van het gesprek bevinden. De vingers vloeien om het bierglas heen, raken het aan in een parcours van tijdstippen zonder dat het parcours een andere betekenis gehad zou kunnen hebben, vluchtig, rakelings, een spanningsveld waarin zonder dat iemand het merkt zeer uiteenlopende gebeurtenissen plaatsvinden. Een vliegje danst boven het tafelblad. Ze tilt het bierglas boven het tafelblad, nipt, drinkt, raakt de neustop aan, steunt beide handen op de zich achter haar rug krommende kromming, veert overeind, excuseert zich.
Later maakt haar rechterhand een pirouette boven het tafelblad. Ze raakt het bierglas aan, veert overeind, neemt plaats, bijt op een vingernagel.
Eerst geeft ze het glas door - we verkeren in de veronderstelling dat het om een bierglas gaat - dan het colaflesje.
Dan nog een colaflesje.
Eerst leunt ze op tafel en reiken haar handen naar het voorwerp buiten handbereik, dan sluiten de vingers zich om het ranke voetstuk van een bierglas. Een kelner schenkt het amberkleurige bier waarna ze het ranke glas boven het tafelblad uit tilt tot de bovenrand van het glas haar lippen aanraakt. Even later schiet de hand over het tafelblad en wijst ze iets aan.
Een van de tafelgenoten, een grappenmaker, houdt het bierflesje ondersteboven en wringt het uit tot de laatste druppel. Ze lachen luidkeels.
Zij lacht het luidst. Luid klinkt haar lach boven het schallende salvo van de luidkeels lachende lachers.
Ze zal het glas aan de lippen brengen en nippen van het amberkleurige vocht.
Later zal ze zich niet herinneren hoe de vingers zich oprollen in het vuur van het debat - zonder spoor van dreiging, zonder andere aanleiding dan het geringe belang van wat ze te zeggen had - als een diertje in haar handpalm, een vuist die ze vervolgens heel even met lichte nadruk boven het tafelblad hield.
Dat ze niet weet wat hij bedoelt, zou ze zeggen als je haar hier over aansprak.
Wijd zwenkt haar hand en glijdt simpel en sierlijk. Vogel, pianola, beslissing.
Soms wijst de hand dingen aan die zich in een periferie van het gesprek bevinden. De vingers vloeien om het bierglas heen, raken het aan in een parcours van tijdstippen zonder dat het parcours een andere betekenis gehad zou kunnen hebben, vluchtig, rakelings, een spanningsveld waarin zonder dat iemand het merkt zeer uiteenlopende gebeurtenissen plaatsvinden. Een vliegje danst boven het tafelblad. Ze tilt het bierglas boven het tafelblad, nipt, drinkt, raakt de neustop aan, steunt beide handen op de zich achter haar rug krommende kromming, veert overeind, excuseert zich.
Later maakt haar rechterhand een pirouette boven het tafelblad. Ze raakt het bierglas aan, veert overeind, neemt plaats, bijt op een vingernagel.
maandag 18 augustus 2008
zaterdag 16 augustus
Kwart voor vijf, Dampoort station. Hier Eva en Hugo De Leener. Dagje kust zeggen ze. Ik neem de trein van 16u48.
Ah... de treinlandschappen, daar zijn ze weer, de desolate bermen - uitgestorven en anonieme plekken waar de trein aan voorbij rijdt voor je de naam had kunnen lezen... Pist-In-'t-Veld, Zevenklote, Walgkerke... het beschimmelde plankier van een prehistorisch perron, roeste keien, bruin als de bodem van een latrine. En wie er ook weer bij zijn: de roestvrije berkjes.
De trein zit tjokvol.
Oostende volgeboekt. Afspraak met John Watts die vanavond aantreedt op het podium aan de kathedraal. We hebben een tafel gereserveerd bij Chez Rene. Rene heeft z'n dagje niet en gaat zich te buiten aan een schofterige scheldtirade.
John bestelt de Sole Meunière. Brecht - die de pr van het Belgische segment van de tournée verzorgt (dat Belgische segment is beperkt tot Croxhapox en een plek in Brussel) - en Ariane komen er bijzitten. Ze hebben een identiek incident meegemaakt, eerst mochten ze er niet in terwijl John een tafel voor 4 besteld had. Ook zij gaan voor de Sole Meunière. Sarah, John's echtgenote, kwam heel even polshoogte nemen, zij en de kinderen bevinden zich in een ander restaurant.
Het traject van de tournée: Glasgow, dan Croxhapox, dan Düsseldorf en Berlijn, na Berlijn richting Amsterdam, dan Antibes en London. Het hele project is opgebouwd rond het concept van 100 'commissioned' songs waarvan hij er intussen al 33 geschreven heeft. Die 100 songs is bovenop het nieuwe album dat er 13 telt.
Dus schrijft elke dag een song. Voor iemand in Hongarije bijvoorbeeld schreef hij een song over The Pan-European Picknick en de val van de Berlijnse muur. Eerst via e-mail uitzoeken wie interesse heeft in zo'n song, dan met iedereen die er een bestelt een telefoongesprek over wat voor de persoon in kwestie de belangrijkste gebeurtenis is of was. 'It's an organic process.' Iemand uit Nieuw-Zeeland bestelde een song voor z'n dochter die sinds 16 jaar aan haar bed gekluisterd is.
'I've been forced to listen to your music by my dad,' grapte het meisje toen hij haar telefoneerde.
Na Chez Rene belanden we op het Vissersplein. John vertelt honderduit. Voor iemand uit Brighton schreef hij een song over Preston Park. 's Nachts, als het park gesloten is en in het duister allerlei afspraakjes plaatsvinden.
Het project ziet hij als een vorm van 'musical journalism'. 'It's the stories that will sell the project.'
'I always felt as a journalist.'
Dan dattie tijdens een overstroming zo goed als alles is kwijt geraakt, 'loads of the masters'. Van Fisher-Z bedoelt hij.
Rond halftien wordt het tijd om naar het podium af te zakken. De lyric van elke song op het achterste van 'a fat lady', grapt hij.
Ze hebben Sam Walker aan het drumstel.
Stage fright? Geen last van.
Bad concert? Nee hoor, helemaal nooit.
Ik rep me naar het station en neem de eerste de beste trein richting binnenland.
Ah... de treinlandschappen, daar zijn ze weer, de desolate bermen - uitgestorven en anonieme plekken waar de trein aan voorbij rijdt voor je de naam had kunnen lezen... Pist-In-'t-Veld, Zevenklote, Walgkerke... het beschimmelde plankier van een prehistorisch perron, roeste keien, bruin als de bodem van een latrine. En wie er ook weer bij zijn: de roestvrije berkjes.
De trein zit tjokvol.
Oostende volgeboekt. Afspraak met John Watts die vanavond aantreedt op het podium aan de kathedraal. We hebben een tafel gereserveerd bij Chez Rene. Rene heeft z'n dagje niet en gaat zich te buiten aan een schofterige scheldtirade.
John bestelt de Sole Meunière. Brecht - die de pr van het Belgische segment van de tournée verzorgt (dat Belgische segment is beperkt tot Croxhapox en een plek in Brussel) - en Ariane komen er bijzitten. Ze hebben een identiek incident meegemaakt, eerst mochten ze er niet in terwijl John een tafel voor 4 besteld had. Ook zij gaan voor de Sole Meunière. Sarah, John's echtgenote, kwam heel even polshoogte nemen, zij en de kinderen bevinden zich in een ander restaurant.
Het traject van de tournée: Glasgow, dan Croxhapox, dan Düsseldorf en Berlijn, na Berlijn richting Amsterdam, dan Antibes en London. Het hele project is opgebouwd rond het concept van 100 'commissioned' songs waarvan hij er intussen al 33 geschreven heeft. Die 100 songs is bovenop het nieuwe album dat er 13 telt.
Dus schrijft elke dag een song. Voor iemand in Hongarije bijvoorbeeld schreef hij een song over The Pan-European Picknick en de val van de Berlijnse muur. Eerst via e-mail uitzoeken wie interesse heeft in zo'n song, dan met iedereen die er een bestelt een telefoongesprek over wat voor de persoon in kwestie de belangrijkste gebeurtenis is of was. 'It's an organic process.' Iemand uit Nieuw-Zeeland bestelde een song voor z'n dochter die sinds 16 jaar aan haar bed gekluisterd is.
'I've been forced to listen to your music by my dad,' grapte het meisje toen hij haar telefoneerde.
Na Chez Rene belanden we op het Vissersplein. John vertelt honderduit. Voor iemand uit Brighton schreef hij een song over Preston Park. 's Nachts, als het park gesloten is en in het duister allerlei afspraakjes plaatsvinden.
Het project ziet hij als een vorm van 'musical journalism'. 'It's the stories that will sell the project.'
'I always felt as a journalist.'
Dan dattie tijdens een overstroming zo goed als alles is kwijt geraakt, 'loads of the masters'. Van Fisher-Z bedoelt hij.
Rond halftien wordt het tijd om naar het podium af te zakken. De lyric van elke song op het achterste van 'a fat lady', grapt hij.
Ze hebben Sam Walker aan het drumstel.
Stage fright? Geen last van.
Bad concert? Nee hoor, helemaal nooit.
Ik rep me naar het station en neem de eerste de beste trein richting binnenland.
donderdag 14 augustus 2008
donderdag 14 augustus
Nederkoorn heet ze. Ik neem een papier en noteer de naam: Nederkoorn.
Een Atlantische zomer, het ene moment drenst een buitje over de binnenstad (kort, hevig, bevrijdend) en niet eens vijf minuten later blaakt het woonerf in helder zonlicht en over het plaveisel waaien dorre blaadjes. Een zomer als twee puzzels die per vergissing in dezelfde doos beland zijn.
'Nederkoorn.'
Ze knikt. Is in 2003 afgestudeerd aan het HISK toen het HISK nog in Antwerpen zat. Ziet zichzelf niet als performer. Werkt performances uit die ze door acteurs laat uitvoeren. Acteur of niet, zelfs bij voorkeur niet, zegt ze. Woordenschat met toefje Engels. Sleazy bvb. Nooit eerder gehoord. Volgens Cambridge International zou het 'dirty, cheap and not socially acceptable' betekenen. Ik neem een papier en noteer het woord: sleazy.
Inge werkt bij een biologisch dynamische bakker. Daar heeft ze het filmpje opgenomen. Interessant. Kostuums die ze zelf maakt, acteurs en actrices, bij voorkeur geen van beiden, gewoon mensen dus die in rare pakken zitten. Pakken die verbergen. Verbergen de koptelefoon, een riem en een buidel of zo, enzovoort, of het verkleinwoord ervan want eenmaal boven Breda gaat alles in verkleining. Bovenop het kleine, kleiner dan wat ook al niet zo groot was, het grotere dat door de verkleining als het ware uitvergroot wordt tot iets dat groter en hierdoor tegelijk toch kleiner is. Interessante paradox van de Hollandse spraakkunst.
Ik neem de agenda door, bij wijze van spreken want ik liet het ding thuis liggen, en concludeer dat we midden oktober nog wat ruimte hebben, net na het concert van John Watts.
Op het woonerf drentelt Grepet die me een kleinigheid te vertellen had, had hij aan de telefoon gezegd. Baggert, die Grepet, als het op spraakkunst aankomt. Zou heel erg graag dit, zou heel erg graag dat.
avond
In de woonkamer bij Michaël thuis zit Merlyn aan het drumstel. Rond een uur of zeven ging ik bij Sjoerd en Gwen langs, ze waren niet thuis. Ik nam plaats aan de witte tuintafel, op die ene stoel waarvan Gwen had gezegd dat het meubel deugde, en verorberde de pitta. Uit het dagbladschijnsel viel niet heel erg veel op te maken. In het luchtruim hingen wolkenflarden.
De salontafel van Wittemolen 111 (het tafeltje staat op een strategische plek tussen wat zitmeubilair): het door ed. Dumoni geredigeerde Para van Neo Rauch, het meest recente werk van Rauch met een theoretische bijlage die 'Seeing through smoke' als titel heeft. Van Hugo Claus In geval van Nood. Op het onderste schap ligt crox-boek NR. 9 bovenop The Brooklyn Follies van Paul Auster en hieronder De Speler van Fjodor Dostojewski. Merlyn zit aan het drumstel.
Een Atlantische zomer, het ene moment drenst een buitje over de binnenstad (kort, hevig, bevrijdend) en niet eens vijf minuten later blaakt het woonerf in helder zonlicht en over het plaveisel waaien dorre blaadjes. Een zomer als twee puzzels die per vergissing in dezelfde doos beland zijn.
'Nederkoorn.'
Ze knikt. Is in 2003 afgestudeerd aan het HISK toen het HISK nog in Antwerpen zat. Ziet zichzelf niet als performer. Werkt performances uit die ze door acteurs laat uitvoeren. Acteur of niet, zelfs bij voorkeur niet, zegt ze. Woordenschat met toefje Engels. Sleazy bvb. Nooit eerder gehoord. Volgens Cambridge International zou het 'dirty, cheap and not socially acceptable' betekenen. Ik neem een papier en noteer het woord: sleazy.
Inge werkt bij een biologisch dynamische bakker. Daar heeft ze het filmpje opgenomen. Interessant. Kostuums die ze zelf maakt, acteurs en actrices, bij voorkeur geen van beiden, gewoon mensen dus die in rare pakken zitten. Pakken die verbergen. Verbergen de koptelefoon, een riem en een buidel of zo, enzovoort, of het verkleinwoord ervan want eenmaal boven Breda gaat alles in verkleining. Bovenop het kleine, kleiner dan wat ook al niet zo groot was, het grotere dat door de verkleining als het ware uitvergroot wordt tot iets dat groter en hierdoor tegelijk toch kleiner is. Interessante paradox van de Hollandse spraakkunst.
Ik neem de agenda door, bij wijze van spreken want ik liet het ding thuis liggen, en concludeer dat we midden oktober nog wat ruimte hebben, net na het concert van John Watts.
Op het woonerf drentelt Grepet die me een kleinigheid te vertellen had, had hij aan de telefoon gezegd. Baggert, die Grepet, als het op spraakkunst aankomt. Zou heel erg graag dit, zou heel erg graag dat.
avond
In de woonkamer bij Michaël thuis zit Merlyn aan het drumstel. Rond een uur of zeven ging ik bij Sjoerd en Gwen langs, ze waren niet thuis. Ik nam plaats aan de witte tuintafel, op die ene stoel waarvan Gwen had gezegd dat het meubel deugde, en verorberde de pitta. Uit het dagbladschijnsel viel niet heel erg veel op te maken. In het luchtruim hingen wolkenflarden.
De salontafel van Wittemolen 111 (het tafeltje staat op een strategische plek tussen wat zitmeubilair): het door ed. Dumoni geredigeerde Para van Neo Rauch, het meest recente werk van Rauch met een theoretische bijlage die 'Seeing through smoke' als titel heeft. Van Hugo Claus In geval van Nood. Op het onderste schap ligt crox-boek NR. 9 bovenop The Brooklyn Follies van Paul Auster en hieronder De Speler van Fjodor Dostojewski. Merlyn zit aan het drumstel.
vrijdag 8 augustus 2008
vrijdag 8 augustus
Homo tolofenensis. Tolofeentjes bij de vloot. Doubrawa dat oktober niet zal lukken dus dattie een voorkeur heeft voor 15 januari. Ik ga dat proberen arrangeren he, zeg ik in 't Engels want Doubrawa, een Duitser met Tsjechische wortels, verstaat geen Vlaams. Ze zitten met een straf geval in de familie, wie niet tegenwoordig. Vannacht gebeurd, de moeder van zijn vriendin, ze was al aan het dementeren. Hoe oud ze geworden is, vraag ik beleefdheidshalve, een mens moet iets vragen. De doodsoorzaak laten we in het midden. Ge kunt niet aan alles tegelijk doodgaan en alles tegelijk vragen gaat evenmin. Ze is drieëntachtig geworden, verneem ik. Dat is een schone leeftijd, besluiten we. Buiten jaagt een Atlantische storing over het straatdek. Ik bekijk de foto die ik uit De Morgen heb geknipt. De foto toont een neger die een televisietoestel stukslaat. Kausale Zusammenhang
nummer zoveel. Ik ben de tel kwijt. Gisteren met Psycho: die Hitchcock cameo wou maar niet lukken. Om af te kicken van het dossierwerk Hitchcock.
In crox is het windstil. Ik inspecteer de ruimtes. Op het woonerf is niemand, op de vloer vlakbij de poort ligt een postpakket. Gaetan heeft de matten in de stockruimte gedeponeerd. Het briefstuk is uit Utrecht, aldaar ter gemeente afgestempeld, en bevat een editie van Metropolis M. 'Utrecht, 5 augustus 2008,
Geachte mijnheer, mevrouw,
Bijgaand ontvangt u een aantal folders van Metropolis M'. Kunst die zichzelf voorbij praat. Tracy Emin op de cover. Het magazine komt ondersteboven op de praattafel terecht. Paar dagen geleden hadden we hier Joop en Lieke. Ze logeerden bij Anja en Wouter en waren van plan om naar Metz door te rijden. Joop zei dat hij een maaltijd zou doen. Toen hij in Nieuw-Zeeland woonde, had hij er een restaurant. Zo'n maaltijd, dat is een fijne gewoonte vindt hij, in RC De Ruimte doen ze het altijd.
Op het speelplein spoelen kinderen, wolken jagen over het gewest. In de witte ruimte staat een stoel. Sarah springt binnen. We bespreken het plan om de stockruimte als filmzaal in te richten.
nummer zoveel. Ik ben de tel kwijt. Gisteren met Psycho: die Hitchcock cameo wou maar niet lukken. Om af te kicken van het dossierwerk Hitchcock.
In crox is het windstil. Ik inspecteer de ruimtes. Op het woonerf is niemand, op de vloer vlakbij de poort ligt een postpakket. Gaetan heeft de matten in de stockruimte gedeponeerd. Het briefstuk is uit Utrecht, aldaar ter gemeente afgestempeld, en bevat een editie van Metropolis M. 'Utrecht, 5 augustus 2008,
Geachte mijnheer, mevrouw,
Bijgaand ontvangt u een aantal folders van Metropolis M'. Kunst die zichzelf voorbij praat. Tracy Emin op de cover. Het magazine komt ondersteboven op de praattafel terecht. Paar dagen geleden hadden we hier Joop en Lieke. Ze logeerden bij Anja en Wouter en waren van plan om naar Metz door te rijden. Joop zei dat hij een maaltijd zou doen. Toen hij in Nieuw-Zeeland woonde, had hij er een restaurant. Zo'n maaltijd, dat is een fijne gewoonte vindt hij, in RC De Ruimte doen ze het altijd.
Op het speelplein spoelen kinderen, wolken jagen over het gewest. In de witte ruimte staat een stoel. Sarah springt binnen. We bespreken het plan om de stockruimte als filmzaal in te richten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
