vrijdag 30 januari

Vandaag is het best druk. Het gaat in vlagen en er zijn nooit meer dan twee of drie bezoekers tegelijk.
's Voormiddags ben ik bij de RVA in de Jan Samijnstraat langsgeweest en bij Gandagas. Aan het loket van de RVA was er iemand die voet bij stuk hield wat voor een rij wachtenden zorgde. Hij kreeg steeds hetzelfde te horen, er tuimelden wat variaties bovenop en hij bleef maar zeggen wat hij al vijftig keer gezegd had. In de wachtzaal zaten mensen voor zich uit te staren.
De documenten die ik bij heb, het gaat om een vrijwillige tewerkstelling, zijn in orde. De dame aan het loket zegt dat ze het afstempelt, straks, want heeft ze nu geen tijd voor.

Ik neem aan het stuur van de auto plaats. Verblindend zonlicht, opletten. Later een gedachte, een gedachte die me zomaar te binnen valt: actualiteit is zonder betekenis, misschien bestaat het niet eens. Als het betekenis heeft, laten we dan eerst uitzoeken en opsommen wat voor betekenis het heeft. Als het geen betekenis heeft, waarom zou je er krom van liggen. Trouwens, ook met de betekenis die het denkt te hebben: waarom zou je er krom van liggen.

Dat je alleen kunstenaar kan zijn als je ophoudt kunstenaar te zijn.

In de witte ruimte is het lekker warm. Ik tik Andrew Hill aan, kom bij een set uit 2008 terecht. Het bezoekersaantal gaat met mondjesmaat. Paya steekt een cadeautje binnen.

een mosselavond

Sjoerd staat voor de keukentafel, snijdt friet. De tuindeur wringt. Dikke en vochtige aardappelen. Ze liggen op een keukenhanddoek.
'Je ziet dat het tijd werd dat we er iets aan doen,' grapt hij. Aan Smeraldina Rima verspillen we geen woorden. Het is wat het is. We wijden uit over de verbouwing. Gwen snijdt groenten en er is een geur van versgebakken friet. 'Zijn aan het voorbakken,' merkt Sjoerd op. De eerste bakte. Bakte is niet van het werkwoord bakken. (ik bakte, hij bakte, zij bakten en ze bakten het bruin) Zelfstandig. Het is een zelfstandig naamwoord. En geen gemopper: na zo'n eerste bakbeurt is friet lekker smeuïg. Margriet van het frietkot aan Sint-Jacobs wist de zetmeelstokjes zelfs na de tweede beurt zo in conditie te houden dat de friet in je mondholte smolt. Er was geen tweede frietkot waar ze het op die manier deden.
Prosper steekt een lading verse kabeljauw binnen. Gevangen op de Westerschelde. 'Waar gaat pa met die vis naartoe?' informeert Gwen. 'Geen idee...,' mompelt Sjoerd. Hij gaat een kijkje nemen.
Ik pel knoflookteentjes, er komt ouzo op tafel. Prosper komt er bij zitten en legt uit dat een maat die in de binnenwateren vist vanochtend vroeg de Schelde opgevaren is. Met z'n boot. De ouzo wordt gekeurd. Beetje minder water zou geen kwaad kunnen. Dat die kabeljauw, glundert Prosper, met dit weer nog wel een nachtje in de tuin kan.
Sjoerd zet een kom met berberechos op tafel. 'En dan moet de kop er af...,' zegt Gwen. Ja, de kop moet er af.

donderdag 29 januari

Kortemeer is niet langer in de Kortemeer. Kortemeer zeiden we, in plaats van RVA. Het bekte beter. In Kortemeer werd ons de beginselen van duld- en volgzaamheid bijgebracht. Als je als dopper in de rats zat met een of ander papier moest je meestal naar de Kortemeer, de kantoren waren alleen 's voormiddags open van halfnegen tot halftwaalf en je had er vaak ellenlange wachtrijen. Je kon er te weten komen of je als Belg in Spanje van een werkloosheidsuitkering genieten kon (dat mocht wel maar alleen onder heel erg strikte voorwaarden), of je als werkloze op je kamertje stiekem poëzie bedrijven mocht (ooit zou je misschien een gevierd dichter zijn en zouden je ingenieuze constructies geld opbrengen) en je zag er ook altijd mensen waarvan je meteen al bij het betreden van de corridor zag dat ze problemen hadden.
De Kortemeer is niet langer in de Kortemeer. Ze hebben het naambord verwijderd en de deur is op slot. Ter rechterzijde is een glazen deur waarop de mededeling PRIVE prijkt. Links is een tunnel die naar een ondergrondse parking leidt. Vlak voor de winkelruit van Matinique komt een tram tot stilstand. Mensen stappen uit. Ik maak een ommetje, zoek uit of er in de buurt een plek is waar we die tafelonderleggers kwijt kunnen.
Ik telefoneer bestuurslid Coene en rij naar de Lucas Munichstraat. Het rondpunt aan de Dampoort is ellende. Judgment! van Andrew Hill schalt door de speakers. Judgment! is met Bobby Hutcherson, Richard Davis en Elvin Jones. Frips is bezig in de grote zaal. Ze heeft de poststukken op het barmeubel gedeponeerd. Marc springt binnen. We steken de houtkachel aan. Met die houtkachel hebben we het best gezellig in de witte ruimte.

woensdag 28 januari

De hoofdredacteur belt me. Hij heeft de pdf met het boek van Joos afgeleverd. Er komt een nieuwe prijsofferte, verneem ik, MAJUSKEL wordt namelijk katernes van 8 bladzijden in plaats van de gebruikelijke 16, wat met het grotere formaat te maken zou hebben. Het groen van de cover (over de pantone moest nog beslist worden) is het felste groen dat ze voor chromo ter beschikking hebben. Een groen dat bij fluo aanleunt, preciseert de hoofdredacteur. Ook de pdf met een nieuwe reeks crox-cards is binnen. Werk van Maria Blondeel, Tuur De Lodder, Tim Onderbeke, Maud Vande Veire, Alan Smith, Steffie Van Cauter, Oana Cosug en Martine Lacquière.
Ik ga bij Fnac langs om uit te zoeken of het mogelijk is om het boek van Joos via Fnac te verspreiden en wordt naar de hoofdzetel doorverwezen. Met Walry is er een afspraak om de persvoorstelling daar te doen, dat wordt eind februari. Dan naar het S.M.A.K. Hier de tweede editie van het stadsplan voor beeldende kunst oppikken en een gesprek met de stagiaire die de zaak opvolgt. We drinken koffie. Ze vindt dat het allemaal beter kan, zegt ze. De distributie van het stadsplan beeldende kunst zou problematisch zijn en het plan zelf is onduidelijk. Zelfs voor iemand die in Gent woont, is het zoeken.
Op de parking aan de voorzijde van het museum raap ik een ovaal papiertje op. Een interessante vorm, het ovaal. Beweging, dynamiek. Op de onderzijde van het witte vignet staat de afdruk van een voetzool.
Na het gesprek met de stagiaire rij ik naar OneTwenty. Limerick is op een boogscheut. Snijders, Nooteboom en hoe je door het rijen met een auto in een ander universum terechtkomt.

Inboxlawine. De jongens met een kromzetting. Perfide onschuld. (beginnen ze over integriteit te lullen, gek dat ze dat woord uitgesproken krijgen) Teller blogspot piekt. En wat staat dat mailtje van Nate daar te doen, in m'n inbox... Niets, tiens. Vraagt Nate hoeveel minuten z'n B-kant duren mag. 25 minuten, zeiden we.
Nog gekker: terwijl het lezersaantal van deze blog als een fusée de hoogte inschoot (mensen houden van polemische oorlogjes, ramptoerisme verving burgerfatsoen) en sommigen wellicht niet eens goed weten waarover het gaat, heeft schrijver dezes de opname van Nate, aanvankelijk bedoeld als B-kant, een hele tijd geleden al beluisterd en niet één keer maar intussen toch al wel een keer of tien. Niet moeilijk he, ik heb de pre-master hier bij mij thuis liggen.

Wat hun pose aantoont, is dat het (ik citeer nogmaals Snijders) 'heel profijtelijk kan zijn te liegen'.

Bedenkingen, oplichterijen, krantenknipsels, opluchting. Afwegen wat nu eigenlijk het vreselijkst is.
(a) Een psychotische jongen, gefokt op medische preparaten, gaat door het lint, maakt drie dodelijke slachtoffers; of
(b) op meedogenloze wijze 800 Palestijnen over de kling halen. Mannen, vrouwen, kinderen. Bombardementen met clusterbommen, honderden burgerslachtoffers en, alsof er niets werkelijk niets aan de hand is: het Westen houdt de lippen op elkaar want heeft in Israël economische belangen.

zaterdag 24 januari

Dat zijn geen cactussen, zei Wim Van Waegeneer, dat is Euphorbia. Dat is de familie van de wolfsmelkachtigen. Dat mag tijdens de winter geen AB-SO-LUUT geen water hebben. De plantjes op het barmeubel bedoelt hij. Hij stak z'n nieuwe publicatie binnen, Ménagerie. Waarover we het hadden? Dat het geen cactussen zijn. Cactussen heb je alleen in Amerika. Dat we het over Obama hadden en The Guardian. Dat laatste had met dat museale project in Bejing te maken. Een echtpaar uit België zou er een museum voor actuele en/of moderne kunst gecreëerd hebben. De Belgische pers ging daar quasi voltallig op af. Niet moeilijk he, ze kregen reis- en hotelkosten betaald. Is wat Fabre doet, een deel van zijn budget reserveert hij voor de perslui. Hij inviteert ze en massa naar Avignon, verblijf- en reiskosten betaald, viersterrenrestaurants, champagne. Dat dat geld van de overheid komt. Dat The Guardian om zelfde reden niet over dat Peking project schreef. Journalistieke onafhankelijkheid en dergelijke, een begrip dat in de bananenrepubliek van de Belgische journalistiek helaas niet aan de orde is. Het getuigt van weinig niveau om het anders te doen. Voor je het in de smiezen had kunnen hebben zit je alleen nog over stront te schrijven. (tip voor de jongens en de meisjes van De Morgen: schrap dat lachwekkende voorzetsel ON tenzij jullie het bij wijze van jeu intéllectuel een troefkaart vinden dat wij ons 's ochtends na het scheren proestend over jullie dagbladvulsel buigen)

Pikken van ideeën, ja, klopt, daarover hadden we het ook. Trouwens, vergeet niet, benadrukt Wim: van alle inheemse wolfsmelkachtigen is er geen enkele een vetplant. 'Geven ze plaatjes uit?', vraag ik. Nee, benadrukt Wim, de wolfsmelkachtigen brengen geen plaatjes uit.
Het gesprek komt op grassen. De meeste grassen, verzucht Wim, zijn aan het verdwijnen. Dat zou met overbemesting te maken hebben. Grassen houden van arme grond. En Thijsse is tegenwoordig geen referentie meer he, de officiële benaming van veel planten is gewijzigd. De komposieten bijvoorbeeld, paardebloem en dergelijke, dat zijn nu Asteraecea.

vrijdag 23 januari

In Wallonië, zegt Michel, hebben ze 4 galerijen. In Luik is er Vilenne, in Charleroi Jacques Cerami en in Stavelot Le Traingle Bleu.
'Le 4ième... Il n'y a pas... J'ai oublié,' grapt hij. We zitten in Gecko aan het Sint-Gooriksplein, Ischa is van de partij. We hebben de Zenne-site bezocht, een laboratorium op huisnummer 17a, interessante locatie.

De jongens van Smeraldina Rima brengen het Maris/Wooley-vinyl uit als Smeraldina Rima 007. Gedurende enige tijd was er sprake van een gezamenlijk label of in elk geval platen die crox en Smeraldina Rima samen zouden uitbrengen. Die van Nate en Bart ging de eerste worden. Wij zouden de centen leveren en het artwork verzorgen, zij het contact met Nate.

woensdag 21 januari

Boeken voor een dagje deur intrappen? In croxhapox kan het. Op de kop af een jaar geleden werd het startschot gegeven. Dat de gouden medaille toen naar iemand ging die het huis op stelten zette en de hoofdvogel afschoot door er met de kassa vandoor te gaan.
Dat een voetspoor op de opengetrapte deur aangetroffen werd en dat we later in intieme kring luidkeels lachten.

woensdag 14 januari

Etablissement d'en Face in de Dansaertstraat. Uitgaansbuurt. De restaurants aan de Graanmarkt zitten afgeladen vol.
Midden de kleine kunstruimte op huisnummer 161 staat een geïmproviseerde tafel waaraan - ik tel ze, voor de volledigheid - 18 personen zitten, schrijver dezes inbegrepen. Het is Ischa van Fortlaan 17 die het woord voert. Tilman en Petra van CCNOA zijn er ook. Links van me heb ik een jongedame uit Schotland (laten we er van uitgaan dat ze in Brussel woont) en twee heren, een Schot en iemand uit Canada. Ze staan op het punt om Etablissement d'en Face over te nemen, zegt het meisje. Besluiteloos staar ik naar het kapsel van Ischa. Etienne van Etablissement d'en Face komt er bij zitten.
Christophe en Ischa leggen uit hoe het zit met het Zennestraat 17 project. De locatie, een laboratorium, is opgekocht door een projectontwikkelaar die het pand - het zou om meerdere verdiepingen gaan - gedurende een periode van 8 maanden ter beschikking stelt.
Op de plank staan plastieken bekertjes. Er wordt bier gedronken en witte wijn. Na de bijeenkomst zakken we af naar de Walvis.

zaterdag 10 januari

Ik parkeer de auto op het woonerf en laad uit. Ze zeggen dat het sinds 1963 is dat we zo'n koude winter hadden. Ik til de Pago de Ados uit de laadruimte, Airen en Tempranillo, twee keer 12 flessen.
Het woonerf ligt er bij alsof ze in geen eeuwigheid een sterveling hebben gezien. Op huisnummer 72 hebben we nieuwe buren. Het raamkozijn staat vol kartonnen dozen.
Maud en Emmanuel zijn bezig in de grote zaal. Het werk van Haritz Guisasola Izeta komt in het kantoortje terecht.
In de grote zaal is het geluid van een luchtkanon. In het deel dat op de videoruimte uitgeeft, ter rechterzijde van de houten tussenwand, kwam een puzzel van objecten en artefacten terecht. Wat een situatie: een landkaart, trajecten, onzichtbare weggetjes gaan tussen de objecten door. Emmanuel geeft toe dat je uiteindelijk toch een systeem krijgt. Ze hadden alles op een hoop kunnen gooien maar dan was het natuurlijk 'conceptueel' geweest en liepen de critici en kritikasters met Beuys te zwaaien, dus hebben ze goed komt het uit hier een object daar een object geplaatst en van de weersomstuit zijn ze in een hogere orde beland. Het centrale element is een zwart doek. Op dit zwarte doek liggen de kostuums die ze aanhadden.
Een voetbal... karton...
Bijvoorbeeld kartonnen objecten die vaasjes voorstellen.

22 december 3 januari lisboa madrid