iemand zegt

In het portiek van een rijhuis schuilt een neger voor de regen. Het is een zachte regen, parlando, weliswaar duidelijk gearticuleerd maar zonder haast, een zomers buitje, een hoffelijk buitje.
Ik heb geen paraplu bij. Een paraplu hebben is ook helemaal nergens voor nodig. Het kapitalistische model heeft er voor gezorgd dat ik als ik dat zou willen midden oktober naakt over straat had kunnen stappen.
Twee huizen voorbij de zich in het portiek schuilhoudende neger schuift een witte poort met een hoofse, omgekeerde buiging traag de hoogte in. Tien jaar geleden was zo'n dikke, druilerige regen midden oktober volstrekt onmogelijk geweest. Toen regende het uiteraard net zo goed aan Sint-Jacobs maar ze hadden geen terrasjes op de noordpool en die kebab met ijsbeer en/of rendiervlees evenmin. Wel neemt het drieduizend kilometer tot Trondheim en ondanks de heel erg mooie, bijna vrouwelijke regen, die ze ook daar hebben, met buigingen en guirlandes die traag het plein en het voetpad nemen, een regen die Cage bedacht had kunnen hebben, zijn er geen vitrines natuurlijk, waar rottende keien toch al geen behoefte aan hebben. Vitrines waar altijd wel iets te beleven valt. Naaimachines, fietsen, damesschoenen, oudmodisch meubilair.
In het filmcafé schuift Inge mee aan. Iemand zegt: in vijf jaar tijd is - alleen in Europa al - het aantal kunstenaars vertienvoudigd. Kunstenaar zijn is een luxeprobleem, zou Junior gezegd hebben.
Niet het kunstenaarschap is het luxe-probleem. Het probleem is duizenden en nog eens duizenden en duizenden kunstenaars die allemaal hetzelfde soort werk maken en marchands die het slijten aan lachwekkend hoge bedragen. Het probleem is het kapitalistische model. Het luxeprobleem is het kapitalistische model.
In Berlijn, zegt iemand, is iedereen kunstenaar, niet omdat ze wat te vertellen hebben maar omdat je er schatten mee verdienen kan. Ook in Gent is het een rage. Het volstaat om een pand als kunstenaarswoning in te richten. De zolderkamer is passé. Betrek het tweede van een gerenoveerd pand, richt het in als moordenaarswoning, dresseer jonge, pas afgestudeerde vrouwen om aan je lul te plukken, nodig hooggeschoolde stukadoors uit om aan je meta-preut te likken, types als Houellebecq, en voor je het weet heb je het gemaakt. En daar sta je dan, terwijl je niet eens weet wat je vertellen had kunnen hebben. De Aha- is door een wel heel erg zonderlinge Euh-Erlebnis vervangen en in de media, waar het intussen vooral om gaat, is er helemaal niemand met het verstand om van ook maar de geringste nuancering wakker te liggen.
De rode wijn is een Puglia uit 2014. Indicazione geogrifica tipica. Oude foto's omringen het tafereel.

C'est en effet, zegt iemand, en effet c'est tout le monde qui le dit: mon premier projet était à croxhapox.
Et j'ai faim, moi, zegt ze, c'est terrible, faim, comme j'ai faim.

Iemand zegt: in de catalogi is zijn werk veel beter dan in werkelijkheid.

Dat is niet moeilijk. Om een foto na te schilderen hoor je in principe geen talent te hebben. Net Michaël Borremans vertelde me dat hij niet het talent heeft om naar de natuur te schilderen. Met foto's komt hij beter weg.
Het biedt de handleiding die hij nodig heeft om tot een schilderij te komen.

Iemand zegt: het is kitsch.
Iemand zegt: bekijk wat Corinth deed, bekijk wat Corot deed.
Iemand zegt: Er zijn mensen die niet eens Matisse kennen.
Iemand zegt: het gaat om het beroemd zijn, de status, de cultus, het et cetera.

Corinth. Maar dat kennen ze toch helemaal niet.

Dit schilderij gaat voor driehonderdduizend euro. Sorry, nee, mijn galeriehouder heeft het aan zestigduizend euro verpatst en ik schaam mij voor dat bedrag. Honderd euro en je mag het hebben. Nee, wacht even, sorry. Je schaamteloze voorstel heeft me verward. Moi du talent? Mais pas du tout.
Je ne sais pas peindre. Je fais des photos et il faut dire que je ne touche pas à la peinture. Comment pénétrer dans la peinte? dans la matière de l'image déjà-concu. Ma peinture est vraiment nulle.

Iemand zegt: ik kan niet schilderen als ik op fietsen moet kijken.