weekend

Akerman. Chantal Akerman. We kijken naar Je, tu, il, elle uit 1976, daarna naar Toute une nuit uit 1982. Je, tu, il, elle: een prachtige vrijscène die als ik het goed heb een half uur neemt. 30 minuten is weinig maar binnen het verloop van wat niet eens een langspeelfilm is, is het buitensporig. Het filmmoment was met 37°2 degrés le matin begonnen. We vroegen ons namelijk af of het missionaris-standje tot man boven vrouw onder beperkt bleef. Hoe hadden we vrouw boven man onder te definiëren. Iemand meende dat het ook dan om het missionaris-standje ging. Ik herinnerde me partner boven ik onder en bracht te berde dat dat wat mij betrof in het geheel niet aan het gebruikelijke standje man boven vrouw onder beantwoordde. Het was Merlyn die zei dat man boven vrouw onder meer kans op bevruchting gaf dan welk ander standje ook en dat het het vrouwelijk orgasme bevorderde. 37°2 degrés le matin begint, zei ik, met een prachtige vrijscene, vrouw boven man onder, heel erg hevig. Dat bleek niet te kloppen. 37°2 degrés le matin begint inderdaad met een bijzonder intense vrijscene maar niet man onder vrouw boven. Ik herinnerde me, maar hield de anekdote voor mezelf, hoewel ik ze eerder al wel eens te berde gebracht had telkens zich de gelegenheid voorgedaan had om het daarover te hebben, dat ik met een partner die net als ik van nudisme hield, op Fillmore East van Zappa neukte. We zaten in een fauteuil, zij boven ik onder. Fillmore East is een live release, het laatste concert van Zappa and The Mothers at Fillmore East. De jongedame met wie ik het toen had, ontwikkelde een hevig en tegelijk rustig, steady tempo, wat de hele A-kant nam zonder dat het ook maar één enkele kras liet, waarna ik het vinyl zonder het geneuk te onderbreken omdraaide en we ook de B-kant deden.

Astatke. Mulatu Astatke. We luisteren naar Step Aheads van Mulatu Astatke. Gainsbourg en The Food Supplement van The Singing Painters sluipen mee in.

Cenotaaf. Toen ik drie weken geleden met Todica en Modica aan tafel zat, op het terras van NZET, waar zij getafeld hadden, ik niet, merkte ik opeens dat Modica mordicus morsdood was. Ik zat met het monument, met de grafsteen aan tafel, tijdens het korte gesprek door het tot navelhoogte reikende tafelblad gereduceerd tot borstbeeld. Modica, stond er, en beide jaartallen, 1963, 2015. Het borstbeeld had die grauwe, ondoordringbare blik van een sinds jaren aan wisselende weersomstandigheden blootgestelde parksculptuur, een kleur van door schimmel en mos aangetast steenpuin. Het deed me denken aan de finale van Don Giovanni van Wolfgang Amadeus Mozart.

Lispector. Clarice Lispector. De ontdekking van de wereld, privé-domein NR. 286; De Arbeiderspers, 2016.