het kapsel

zodra ik the kid zag, zoals ik hem maar zal noemen. was het alsof ik me opeens weer in een studentenkamertje bevond. ik kan me niet herinneren wat er stond. waar het stond. in de iepenstraat bijvoorbeeld op huisnummer 11. en in die gespikkelde spiegel keek. ik heb in elk geval ooit zo'n spiegel gehad. wat ik deed, geloof ik, toen ik me in het derde jaar op zelfportret begon toe te leggen. hij zat in het eerste compartiment. in het tweede compartiment, onder de zwart-witfoto van een sixties pinup, zaten ook twee, drie snaken. the kid had meisjes tegenover zich. twee stuks. eerste graad binnenhuis, import, alles nieuw. ach, ik verzin maar wat. maakt niet uit. toen ik the kid zag, nadat ik in hoog tempo twee, drie partijtjes afgewerkt had, was er van het een op het andere moment alleen nog die keep. of split, of haarsplit. zoals ze het noemen. staat niet in het woordenboek. zoek het op, het staat er niet in. seventies kapsel. wat ook meteen opviel was dat het bovenste knoopje van z'n ruitjeshemd dicht zat. moederliefde, zo'n knoopsgat. die haar oogappel ook exact zo besteld had. moeders. je zou ze. alles aan the kid potgaaf de geplogenheden van het bulletin en zo was het alsof ik naar mezelf zat te kijken, toen ik een eeuwigheid geleden boven de dakgoot van dat hoekpand met NOORD HOLLAND goud op blauw net onder de dakgoot op kot zat. in een kamertje dat zo miezerig is dat het ook met alle doorlaatklepjes dicht aan m'n verbeelding ontsnapt. de keep zit rechtsboven, één kwart van de haardos strak, onderaan niet dieper dan de ovaloïde bovenrand van de oorschelp. al het overige als een pluizige vloermat deels over het schedeldak, waardoor de vorm van de schedel en wat erin zit meteen geen zak uitmaakt, deels over het voorhoofd, en wel zo dat je, als je het vluchtig bekijken zou, geen voorhoofd had kunnen zien. wat in de seventies, als ik het me correct herinner tenminste, min of meer gebruikelijk was. de komische gelaatstrekken. de brede, beweeglijke lach, retorisch correct. gulzig, kwistig.