pas de peu

Hoeveel kilometer maakt een euro. Geen idee. Nul. Of ik benieuwd ben naar. Wacht even. Ho ho ho. Présence. Zo, mijnheer de directeur. Kameraad Schoonraap, vertelt U mij toch even, U heeft twintig kamelen besteld... Ja, mijnheer. Twintig kamelen? Ja, mijnheer, twintig, tien kon niet, ze hadden er twintig en we hadden ze allemaal te nemen. Twintig kamelen dus...? Ja mijnheer, twintig. Twintig... je had er toch net zo goed tweehonderd kunnen bestellen. Maar is tweehonderd... Nee, komaan, jongen, hou je bek, tweehonderd is niet eens het begin. Laten we om te beginnen met vijfhonderdduizend beginnen. Twintig keer om die gore aardkluit tot je fluit tot de enkels hangt. We hebben twintig kamelen besteld, Schoonraap, geen honderdduizend kamelen die het naar de zeik trappen. Jamaar, mijnheer, ik dacht. Hou op met denken, Schoonraap. Denken, daar schiet U geen zak mee op. Köhler heeft twee keer twintig kamelen besteld, jonge kamelen, begrijpt U? Jonge kamelen, ja, natuurlijk. Jonge kamelen, Schoonraap, omdat kamelen eerst en vooral jong horen te zijn. Als ze oud zijn, zijn het oude kamelen. Mja, dat is zo berekend, mijnheer. Ja, ja, ga uw gang. Trouwens, moet je horen, wacht even, heb ik je verteld dat Oliver Trail, toen ik recent om een of andere reden bij hem langsging, me een eerste editie van godverdomme, wacht even, van Krull. Krull van Köhler, mijnheer. Van Köhler godverdomme, inderdaad. En zo is dus Köhler opgedoken, m'n beste Schoonbroodt, uit het niets als het ware, waar natuurlijk net altijd die dingen opduiken die je potdoof met verstomming slaan. Of was Köhler ook zomaar een jongen die er inliep? Dat is de rotzooi met de rechtse zaak en ik excuseer me, want ik het had je het natuurlijk niet hoeven te vertellen. Met Köhler schaf ik me alleen nog meer verwarring aan.