vernieuwing

in de contemporane kunst gaat het niet om vernieuwing

je koopt een koffiemachine en dan koop je een nieuwe en ook die gaat stuk

dat is wat ze met vernieuwing bedoelen

in de contemporane kunst gaat het om wat gebeurt

met wat vernieuwend genoemd wordt is het hoogstens een wat bijgesteld model van dezelfde koffiemachine

terwijl de koffiemolen van oma het nog eens zo goed doet

lui die vernieuwing prediken weten niet waarover ze het hebben

in de contemporane kunst is geen vernieuwing in voetbal en schansspringen evenmin

er is hoogstens sprake van een evolutie en van een verloop op variaties van reeds gebeurde dingen

vernieuwing wordt alleen gebruikt door lui die niet weten waarover ze het hebben

en zo zat het nu eenmaal met de commissie die we hadden lui die niet weten waarover ze het hebben

lui die met vernieuwing aangeven dat ze niet weten hoe het zit

in de contemporane kunst is geen vernieuwing hoogstens kauwen op het jonge gras van oude dingen

trouwens vernieuwing en kauwen op wat betekent dat

niet eens gekeken naar wat er is lees ik dan en meteen toch iets anders willen dat is zo ongeveer wat ze liever niet bedoelen

de nieuwste editie van een propere Nike onderbroek de hotste pop-up in Barcelona

juli-alfabet

azijn De oudste moskee van Gent is in een voormalige azijnfabriek.
brel Het gesprek kwam op Jacques Brel en David Bowie. Toen Bowie Le port d'Amsterdam gecoverd had, zou Brel opgemerkt hebben dat hij niets met die rotzak te maken wou hebben./ Maar wel heel erg goed in L'enmerdeur, merkt iemand op. (is dat die film met Lino Ventura?)
correct Il est correct. Dat is wat Mauro zegt als hij een wijn werkelijk niet te drinken vindt. Omdat je toch altijd beleefd moet blijven, zegt hij. Om exact zelfde reden vindt hij speciaal niet meteen correct als ik daarmee had willen aangeven dat de wijn een buitengewoon sterke indruk maakt. Inzet van het gesprek is een ES d'Acqui, een natuurwijn uit de Ariège, uitermate droog, bijna zanderig, met een touche die minutenlang aan de tong blijft hangen.
en passant Een hulk met enorme balg heeft het over samenlevingsvormen.
gerhard Tatjana Gerhard. (iemand heeft het over)
liefde In de liefde reserveren.
naakt NAKED CITY van John Zorn. (iemand heeft het over)
negerin Als vier negerinnen waarvan er een zo'n dikke kont heeft ( ) = onleesbaar handschrift/
oefening Geoefend in het draaien van een sigaret. Diep wegzakken in de contemplatie van een piepklein beeldscherm. Het dopje van een frisdrank.
Boven de toren van de voormalige bibliotheek is een zalmkleurige wolkflard. Lager, net boven het dak van de bibliotheek, hebben de wolkplukken een grijspaarse toon. De zalmroze wolk, die de vorm van een roomspuit heeft, krijgt gauw een zachtere teint en minder vaste contouren. Het zalmroze wordt dunner, flauwer, bijna doorzichtig.
pasolini 'Dank voor het beeld van het zonlicht, maar zoveel pretentie heb ik niet. Ik wil alleen dat u om zich heen kijkt en de tragedie onder ogen ziet. Wat is de tragedie? Er zijn geen menselijke wezens meer, alleen nog vreemde machines die tegen elkaar aan botsen. Wij intellectuelen nemen er dan de dienstregeling van de treinen van vorig of tien jaar geleden bij. 'Hé, wat vreemd,' zeggen we dan, 'deze treinen horen hier helemaal niet te rijden.' Hoe konden die nou botsen? Ofwel is de machinist gek geworden, ofwel is hij een eenzame crimineel, ofwel is er een complot.' We lopen allemaal gevaar (Het laatste interview); Pasolini, Poëzie & polemieken, blz. 169; Polis 2016.
suspects (the) Astromonster, The Suspects, Becky Sue en de HarlowTown Blues Revue worden door een zekere Edward, maar wie is Edward, aan The Singing Painters Meet Carver & Horn gelinkt, meer in het bijzonder de vocals.
woolf Met z'n drieën zitten we te kijken naar een virginiawoolfachtig meisje en hoe ze met een papieren servet een origami uitprobeert. Ik sla Pasolini open en lees: een bijzonder vermakelijk idee. Zachtjesaan/ keert de tijd van Hitler terug: de bourgeoisie/ straft zichzelf graag af./ Het spijt me voor mijn duizend of tweeduizend broeders/ die werken in Trente of Turijn,/ in Pavia of in Pisa,/ in Florence en ook een paar in Rome,/ maar het moet gezegd: de Studentenbeweging/ is helemaal niet zo bijbelvast/ als haar vleiers van middelbare leeftijd willen geloven/ om zich jong te voelen en hun chanterende handen in onschuld te wassen./ De studenten kennen maar één ding:/ het moralisme van papa de magistraat of zakenman,/ het conformistische geweld van grote broer/ (die uiteraard de weg van vaderlief op gaat),/ de haat voor cultuur van hun moeder, nog steeds een boerendochter,/ ook al zitten er al een paar generaties tussen./ Dat weten jullie maar al te goed, kinderen./ En jullie brengen het in de praktijk met twee onontvreembare sentimenten:/ het bewustzijn van jullie rechten (zoals iedereen weet/ bekommert de democratie zich alleen om jullie)/ en het streven naar macht. (op. cit. blz. 69) 'Wat heb jij nodig om te leven?' vraagt een van de jongens. (geen jongens van de Vlasmarktschool) Het antwoord is onbeduidend. Fijnbesnaarde jongens met lange haren, ze hebben een bandje vermoed ik, een van hen speelt piano, en hebben net een vreselijke avond gehad, slechter had geen van hen het ooit kunnen bedenken. Iemand op een fiets (vrolijk): 'Ik heb gehoord dat het zo slecht was (dat)...' Cool. Daar stemmen ze mee in: 'Vandaag was het echt slecht.'/ 'Heb je ooit al gekust? Dat soort vragen,' merkt de vrijer van het virginiawoolfachtige meisje op. (mompelt:) '(is) Niet populair bij de meiskes.'

verzameling

#1 WARNETON Rue de Lille et Hôtel de Ville
Librairie LAMBIN C., 14, rue de Lille, 7790 Warneton Tél. 056/56090
Eind jaren zestig.
In de rue de Lille staan geen auto's, op twee vehicubilen na die zich achterin, vlak bij de kerk bevinden.
Een straat met bakstenen huizen. Rechts voorin stapt een stevig gebouwde jongen naar de straathoek, die samenvalt met de snijrand van de ansicht. Het personissimus is zich bewust van de foto. Is de foto geënsceneerd? In de diepte van het kleinstedelijke tafereel staan nog figuren, een dame in een witte jurk en een man in donker maatpak.
Ongewild begint het met de jongen, die misschien in een staalfabriek werkt of in een slagerij of werkloos is.
Een verkeersbord geeft aan dat zich honderd meter voorbij het verkeersbord, vlak bij de kerk, een kruispunt bevindt.
Ook zijn er uithangborden. Het meest opvallende is een rood vierkant boven het rez de chaussée van een huis ter linkerzijde, waar een makelaar woont. Bovenop de schoorsteen van dat huis staat een antenne.

#2 WARNETON Place de la gare
Librairie LAMBIN C., 14, rue de Lille, 7790 Warneton Tél. 056/56090
Eind jaren zestig.
Het door hagen ingesloten grasperk, waar alleen lui van de groendienst toegang hebben. Een bushok.
Interessant is de curve die het asfalt maakt, tot helemaal voorin, de desolate huizenrijen, de zwarte Citroën en een boom die slordig over het grasperk buigt.

geluk

Het domme geluk daalt in grote vlokken, dik als olifanten,
En biedt nog eens honderd en zoveel andere klanten.

Het valt als een dunne vlok op je domme kop. Fantastisch.
Op domme kop rijmt flop en spastisch.

Met verpletterend gewicht, steil als een dameshak (om te beginnen),
kwam het tot

en met naakte negerinnen,

met bruut uit Marguerite Duras gescheurde bladzijden en
(alsof) en poep

Het domme geluk van een gedicht.

21 juli, donderdag

1. Aan het water

Bootjes molenwieken door het water. (In de benedenwereld is alles --- Ik sla De geschiedenis van mijn tanden open.
is alles tot de neusgaten drek) Bladzijde 45: --- De foto is telkens dezelfde. O, O, O. Overigens. Een boek dat met de zin Soy el mejor subastador del mundo begint, Ik ben de beste veilingmeester ter wereld. Nadie lo se Wat niemand weet. In de vertaling van P. Menard: Maar niemand weet dat omdat ik nogal bescheiden ben.
Waar staat die P voor. Bertrand P. Ménard is a partner in the Montréal office of Stikeman Elliott. Mario P. Ménard, Portrait Photographer. Master Portrait Photographer. Ottawa's business portrait and professional headshots specialist! De foto is telkens dezelfde.
is alles uitbreidingsgebied) Uitbreidingsgebied godverdomme. In volgende zin: Toen we het perceel kochten was het uitbreidingsgebied. (Het uitbreidingsgebied van ---
Een bevredigend koele wind waait over de terrassen aan het water.
tot de neusgaten drek) Of deze, bladzijde 46: --- omdat ik me een glansrijke middag herinnerde waarop grootmeester Oklahoma ons verteld had over een parabolische veiling waarin een praetoriaan, na de dood van keizer Pertinax in het jaar 193, het hele Romeinse Rijk had geveild; erewoord. Of; leugen. Is één waarheid en dan nog een waarheid twee waarheden of twee keer een halve waarheid?
Is vijftig waarheden en dan nog eens honderd waarheden honderdvijftig waarheden of --- Begrijp je wat ik bedoel? Is het een optelsom of... een deling. Snap je. Is het een deling of is het een optelsom. En als je begrijpt wat ik bedoel: Is één miljoen waarheden... en dan nog een miljoen... erewoord: leugen. Is het twee miljoen waarheden, wat ongetwijfeld niet zonder logica zit, 1 + 1 is ook alleen maar 2 in de meest simpele, in de meest kleuterachtige van alle rekenkundige tabellen --- of is elke waarheid tweemiljoensten van een waarheid die we nu eenmaal altijd toch als volledig, als uniek, hoe tijdrovend ook, als. En hoe zit het met ondeelbare, of, hoe zit het met onmededeelbare waarheden? Coëfficiënt nul tot de grootheid van wat?
Zeer onlangs zat ik aan tafel (over die tafel, net als vele andere en dit sinds het ontstaan van mijn biologische identiteit altijd weer een tafel van vermenigvuldiging, heb ik het zo meteen (tenzij ik rats vergeten zou waarover ik het had)), zat ik aan tafel met iemand die er hondsduidelijk brutaal van overtuigd was dat we de slachtpartij aan onszelf te danken hadden, een redenering die hij net zo onschuldig leek te vinden als het idee dat het varken oorzaak is van de hammen die het maakt.
Een rubberboot van de Brusselse politie komt langszij. Ik zak weg in het honderdkelige geroezemoes, een variatie op die bladzijde van Marguerite Duras, de drukkende hitte, apocriefe gesprekken, het kabaal, een bootje in het gestroom onder de dingen, betekenis - in het uitbreidingsgebied - aan flarden gescheurd door molenwiekende schroeven, alles zo dun dat ik het niet eens hoef op te likken, preventief gutst het uit de poriën, het meegedeelde als een klap die niet aankomt en een schroef zonder bodem. Ik wil maar zeggen, zegt de vlechtdragende, als het zou regenen, dan. Of wat binnen hoorafstand aan de belendende tafel gezegd wordt: Ik zou dat niet kunnen. Ik zou het niet zien zitten. Ik zou het niet zien zitten. Ik zou dat niet kunnen, ik zou het niet zien zitten.
Ik open het notitieboekje en betrap me op een onvolledigheid: ik heb beide elementen duidelijk, het (a) en (b), prosodisch, niet de volgorde.
Van elke waarheid is ook de ontkenning leugen.

2. Carl

2.1. Carl is a bluegrass violist from New Orleans. Aan de tafel van vermenigvuldiging, het terras van Minor Swing, wordt dit keer, halverwege het concert van Les croissants belges, Engels als voertaal gebruikt. Zonder zou Carl niet weten waarover ze het hebben.

I grew up in California.
Not really a town really. Desert.
One of the main valleys.
Belgium a tiny little bit smaller.
Not a place where people meet.
At night asleep, at morning off to work.

2.2. Les croissants belges, vertelt Gerrit Jan, zijn een van die bands die zich tot het Django repertoire beperken. Zelf doet hij gitaar, bass en piano.

nice violin

2.3. Carl sleept bijna slaperig dissonanten uit z'n viool op het strakke ritme van de Django sound, met een vibrafoon die late forties toevoegt.
Over het asfalt klapwiekt een over het wegdek gekatapulteerde duif.

Carl and his innocent movie face. Farmwork as usual had the handsome killing.

Op de viool plaatst hij een ondertoon, parallel, allegorisch, waaruit opeens als fladderende vissen boventonen opduiken, met & tegen, onder en boven het Django ritme. Briljant.
Mostly, he says, we play Belgian music.
De karavaan, het groepje, de gitaren, de bass, de vibrafoon, ploegen wiegend, stapvoets, stof spat uit de voegen,
gefladder, vlokken, waar de viool met een hartverscheurende eenvoud van dubbelakkoorden een hitsig gesidder aan toevoegt.
Wij alle neusgaten wijd open, dampend melkwegstremsel.

18 juli, maandag

Transcriptie van Monday 18 July, The Virginia Woolf Diary volume 4; Penguin Books, 1983; p. 118, JULY 1932.

Clive heeft zich in duizend en één gedaantes voorgedaan. Zat voor een toen nog zwart-wit beeldscherm op een uit de toon vallende zomerdag, iets voor Je me souviens van Perec: je me souviens Eddy Merckx, hij herinnert zich hoe Merckx tijdens die legendarische bergetappe in 1969 opeens uit de mist opdook en de camera daarna onafgebroken mistflarden filmde waaruit pas acht minuten later weer een renner opdoemde. Gisteren: in het souterrain van een eethuis aan het water zit een 8-jarig joch met bierviltjes een kaartenhuis te bouwen. Eén rij. Dan de eerste verdieping. Dat lukt aardig. Dan de tweede verdieping. Met die tweede verdieping, waarbij hij zich met enorme inspanning concentreert op het zorgvuldig tegen elkaar plaatsen van twee bierviltjes, bijna zonder de reeds opgerichte constructie aan te raken, loopt het goed. De zaak oogt stevig. OEF, zucht hij. En dan gaat in één klap het hele kaartenhuis tegen de grond. De vader is een reusachtige vent met schouders als vensterbanken en de kop van een sater; de moeder goed in het vlees, vrolijk; geen vrouw die om een grap verlegen zit; kolossale dijen, blozende wangen die ze, zodra ze tot het besluit kwam om de varkenswangetjes te bestellen, guitig vastgrijpt - 'wangetjes!', zei ze. Op het terras kwam het gesprek op Xenaxis. De slachtpartij komt op tafel. Het spectrum, zegt een van de aanzittenden, dermate beschonken dat hij moeite vindt om woordkeuze en betekenis op elkaar af te stellen, het spectrum van onszelf, herhaalt hij, omdat hij vergeten was om dat te verduidelijken, is, zegt hij, terwijl hij me loensend aankijkt, is dat het niet maakbaar is. Dat heeft hij uit een of ander boek. Hij zal erover bezig blijven tot hij plots, na nog een Duvel, achterwaarts van z'n stoel tuimelt en overeind krabbelend sputtert dat het incident met de krakkemikkige conditie van de stoel te maken heeft. Raakbaarheid. Nog zo'n woord. Clive heeft net een boek over de geschiedenis van Zuid-Amerika gelezen. Herinnert zich dat Karel Dierickx het over Japan had. Iemand stoot een bierglas om. Ruimte..., reutelt de overeind gekropene. Hij hangt over het terrastafeltje. Zou een van de aanwezigen op het idee komen om het over Perec, om het over Pessoa, om het over Ponge, over Luiselli te hebben? Vollemaan pal boven het torentje van de voormalige bibliotheek. Voor wie op het terras zit tenminste. Het gesprek zakt weg in voddige flarden. Geen idee waar de jongen het over heeft. Het schuiven van de maan. In vier, vijf richtingen stappen mensen over het wegdek.

17 juli, zondag

De bootjes gaan heen & weer, naar de sluis en dan opnieuw naar de faciliteiten die zich stroomopwaarts bevinden. Ik heb een lui moment, kijk naar de eenden. Het gedoe van de Gentse Feesten ligt me niet. Het is teveel een gedoe geworden. De tegendraadse spirit is in frisdrank veranderd.
Een van de eenden houdt zich gedurende enige tijd bezig met een blauw dopje. De bootjes gaan heen en weer. Het water deint, breekt en deint.
De Gentse binnenstad komt me opeens heel erg slordig voor. Het water breekt, deint, en aan de bedoeling is toch al een eind gekomen.

onderscheid

Gevraagd naar het onderscheid tussen een kameel, een mens en de dromedaris, zei de dochter van een maat van me dat een mens drie bulten heeft.

zondag 10 juli

Balthazar op Gent Jazz: slaapverwekkend.(1) De sensatie op zondag viel niet aan het groot podium te beleven, waar voor de verandering geen stoelen stonden, wat een desolate aanblik bood, maar aan de Garden Stage, kleiner, gezelliger, waar eerst het jonge geweld van Bardo aantrad (ik opteerde voor Flat Earth Society en de troepen van Peter Vermeersch die weliswaar een stomende set brachten maar kapseisden in een dikke soundbrij, wat naar verluidt met een iets te vluchtige soundcheck te maken had), dan Seiren, een trio zonder diepgang, en naar de avond toe de absolute topper, het hitsige concert van Kamikaze, hun eerste concert in 15 jaar en helaas meteen ook het laatste. Jongens jongens jongens jongens jongens. Wat een schandalig lekker van de pot gerukte beestenboel. Op de gitarist na ook allemaal kozakken die met Flat Earth Society door de bagger beukten. Kristof Rosseeuw, die tijdens dat concert z'n contrabas zo verminkte dat de brug doormidden brak, een catastrofe waar geen bassist rekening mee houdt omdat het uiteindelijk toch maar één keer om de honderd jaar gebeurt, en net hem overkomt het, swingde als de beesten. Net als Mingus heeft hij een sound waar een olifant op klaarkomt. Bart toverde en Tom, de drummer, die ik sinds het crox-concert in 1996 niet meer in die functie meegemaakt had, sloeg te pletter. Multiritmische swing is niet bepaald aan hem besteed, ook met de prijsofferte voor de vervangstukken maakt hij brokken, maar wat een verrukkelijke stampede als hij uit de krammen schiet en de mokerslagen dik als modder over het terrein kwakken. Geheel anders gedroeg zich de gitaar, vogelbekdierachtig, van haring kop en staart, soms hoogstens een bijna futiel graatmotief, handelingen die hij ter plekke leek uit te vinden, geen gulzig gitaarspel, klanknotities die hij met bijna achteloze zorgvuldigheid van het geweld van bass en drum verwijderd hield. Na het concert in de kleine tent vertelde Bart dat hij een dag eerder in Hongarije geweest was en daar, in een dorp met schotelantennes op met fresco's versierde muren en gegalvaniseerde schroeven dwars door eeuwenoud houtsnijwerk, een van de gekste concerten ooit had meegemaakt, straalbezopen dorpsbewoners, zigeuners naar verluidt, die midden het concert op de vuist gingen en wel zo hevig dat het hem aan Asterix en Obelix deed denken.

(1) De festivalrecensent voor De Standaard online ging wel overstag en titelt popsensatie verovert jazzpodium. Popsensatie? Om te beginnen, een gazet die elke dag de 5 beste cd's van de week, de 5 beste boeken, de 5 beste films, de 5 beste weet ik veel wat van de week promoot, moet mij niet komen vertellen wat zij sensationeel vinden, daar heb ik op geen enkel moment van de dag behoefte aan. Sterker, die 5 beste cd's, die 5 beste boeken, die 5 beste films en die 5 beste weet ik veel wat nog allemaal, het kan de pot op. En zo hoort het natuurlijk ook helemaal niet te verbazen dat net zij, als steeds bevangen door de modus van het momentane, Balthazar een sensatie vinden. De drummer, die hoog op een podium zat en solo aan het concert begon, sloeg er wanstaltig monotoon op los, om lekker van klaar te komen als je met je karretje tussen tientonners aan 170km per uur over het wegdek zeikt. Mij niet gezien. Ze kunnen zingen, dat hoor je me niet zeggen. Het deed me aan The Smiths denken. Gitaarspelen kunnen ze ook. Zo vlekkeloos en genadeloos perfect en zonder spatten dat ik er hals over kop vandoor ging.

vzw De Staatsgreep

Ik neem alle bevoegdheden over.
Buitenlandse Zaken moet het met zandkorrels doen.
Binnenlandse Zaken zit zonder papier.
Ik heb Antoine bevoegd verklaard om stappen te nemen. Er is besloten
om de Minister van Economie neer te kogelen.
Tegen de muur, jongen. Spreek! Wat heb je te zeggen.
Antoine ontfermt zich over de laatste woorden van economie, richt het wapen, hoest,
vergeet opeens wat hij van plan was.
Excuseert u me, zegt hij. Antoine is een beleefde jongen. Er is besloten
dat ik nu eerst zin in een kop koffie heb, zegt hij.
Er is besloten dat ik nu eerst een wandelingetje maken zal.

petitie

Vandaag hadden we in croxhapox de finissage van een project van bachelor en Masters van Luca.
Iedereen kon op de petitie RED CROXHAPOX! intekenen, tenzij ze het al gedaan hadden.
Sommige hadden het al gedaan (hoewel de petitie, http://www.petities24.com/red_croxhapox, pas eergisteren door Robrecht Vanderbeeken - VUB, UGent, OKO - online geplaatst werd), anderen niet. Zelf tekende ik als 544ste.
Gisteravond laat stond het totaal op 226, waarmee de op 7 juli geïnitialiseerde petitie RED CROXHAPOX! een van de sterkste nieuwkomers bleek. Vandaag kwam het totaal op 556. Hiermee is het PVDA-initiatief voorlopig de op één na best lopende PETITIES24-petitie der Nederlanden. De jongens van 'Met VISpas overal kunnen vissen' doen het nog beter:

Hallo mede-vissers.
Wat vinden jullie? Ben jij voor het kunnen vissen bij een andere HSV met een reguliere VISpas (eventueel met verhoging contributie).
Persoonlijk hoor ik hier aardig wat mensen over dus vandaar maar eens een petitie starten.
Waar wel rekening mee gehouden moet worden is dat de HSV's van Nederland hun inkomsten ook krijgen door deze contributies. Er zal dus gekeken moeten worden naar een mogelijkheid die ervoor zorgt dat we onbezorgd kunnen vissen maar ook geld in de HSV's gestopt kan worden voor uitzet, onderhoud en faciliteiten. Tenslotte moet iedereen blij kunnen zijn. (gepost op 7 juli, huidige score: 788)

Er is nog een petitie die het best aardig doet, een protest tegen het ontslag van een zekere Marleen Van Loock die 21 jaar werkzaam was in het restaurant van de campus van UCLL.

Ik suggereerde Robrecht om de crox-petitie ook in een Engelse vertaling aan te bieden.

Een interessante bijdrage aan het verhitte debat: community.dewereldmorgen.be/robrecht-vanderbeeken.

Net zo interessant: op woensdag 29 juni had croxhapox wél 186.000 euro. Maar toen, vernam ik, kreeg het kabinet van Gatz een directief van hogerhand: schrappen.

als

Als. Als. Als de minister iemand met een woord was. Als als als.
Als de minister geen andere verplichtingen had. Als
als als als. Als de minister creatief was. Als als.
En bij voorkeur van fruitsap minister was. Als als als.

bijvoorbeeld

Aangeslagen? Nee. Waarom. Na Bert hebben ze op cultuur geen knowhow meer gehad. Ik zal je wat zeggen, in 2005 hebben we niet eens gelobbyd. Nu wel natuurlijk, iedereen deed het, in limousines reden ze naar Brussel. We hebben de minister een kerstkaartje gestuurd met groeten uit Tristan da Cunha. Zes maanden heeft het geduurd voor het aankwam. Ze hebben een postkantoor op Tristan da Cunha, een eiland op 3.000km van Kaapstad, op 3.000km van Vuurland, een gigantische vulkaantiet in het meest zuidelijke deel van de Atlantische oceaan waar de postbedeling niettemin stroef loopt, omdat ze er geloof ik maar één postbode hebben en één weliswaar zeer sympathieke dame die zich van 's ochtends tot 's avonds met de vele duizenden stukken bezighoudt die er elke dag belanden, veel daarvan wat in het mailart circuit als indirect correspondence bekend staat, poststukken die je naar A stuurt, het foute adres, in voorliggend geval Tristan de Cunha en eerder vermelde sympathieke dame die als enige het postkantoor runt en zowat de hele dag zo'n enorme kubieke hoeveelheid water voor zich heeft dat het niet te becijferen valt.
Ooit heb ik wel eens geschreven, in deze blog, dat een politicus lobbyvrij hoort te zijn. Dat zouden ze in de grondwet moeten hebben. Als hij het niet is, kan hij de functie niet naar behoren uitvoeren, en hoort hij op staande voet uit z'n met lobbydrek bevuilde kantoortje verwijderd te worden.
Omdat de minister na een telefoontje van hogerhand toch maar het potloodstompje bovenhaalt en met een laatste, vileine krachtinspanning, voor hij uitgeput in de lekker zacht zittende ministerzetel wegzakt, hier en daar een streep plaatst. Zo gaat het er nu eenmaal aan toe. Om een kat te villen heb je het dier eerst dood te maken. Lobbyvrij, schreef ik, het woord bestaat niet eens, intussen wel natuurlijk, de dikke van Dale levert hoogstens een fractie van het beschikbare potentieel. De totale voorraad van bruikbare woorden is een googolplex.
Ik had het verwacht. De minister doet nu alsof de commissies zorgvuldig samengesteld werden, met mensen uit het werkveld, zoals ze het noemen, maar dat klopt voor geen centimeter. Sommige commissies hadden ongetwijfeld het bredere doel voor ogen, andere niet. Het betrof weliswaar mensen uit het brede werkveld, maar geen lui die je in een commissie droppen moet. Door de commissies toegankelijk te maken voor jan en alleman kwam nog voor die commissies aan de slag gingen ruis op de besluitvoering te zitten. In een commissie horen competente lui te zetelen en daarmee uit.
Nu ja, goed, geen gezeik. Gisteren zat ik aan Sint-Jacobs onder een plataan van een pak friet te smullen, in de regen, over het plein woei een verrukkelijke regen, en ik besefte het ontstaan van dingen. Het gezeik van Fabre is gesubsidieerd, maar, heeft het betekenis? Nee. Uit het niets voelde het niets heel erg lekker. Ik vroeg me niet af wat het betekende. Ook in de kunst gaat het veelal niet om de betekenis. Ik stelde mij de kleinst denkbare plek voor. Die van een haarwortel bijvoorbeeld. En het fenomenale vertoon als uit die piepkleine plek opeens een monsterlijk haar tevoorschijn komt. Het plein en het ontbreken van de betekenis die het hebben moest, plezierde me. Iets hoort geen betekenis te hebben om belangrijk te zijn, maar ook het omgekeerde geldt.

spoor

Gisteren is het gebeurd. Een bestuursvergadering waarbij alle bestuursleden zoveel winden lieten dat ik stiekem het lokaal verliet. Eerst deed of ik een sigaret opstak. Toen ik dat deed, werd ik door een griet aangeklampt. Nu ja, zoiets gebeurt. In mijn familie geloof ik heeft alleen mijn vader daar helemaal nooit last van gehad, om daarna sporadisch te bekijken, zonder diepgang, of er toch nog wat te drinken was.
Van de diplomatieke betrekkingen tussen gras en struikgewas en zand valt uiteindelijk alleen het spoor op, een spoor dat zich altoos aanpast, niet verdwijnt.

nul

De Belgen wisten de nul niet te houden. Wij wel.