MC04170417-6 [2]

Six pages from the sixth volume.
The first volume disappeared. The second one, MC06990701-2, from the same period, summer 2001, was first exhibited during a short weekend event at Nicolas Leus' place, late summer 2009. Again some years later someone wrote a short essay on it. The essay was on artists books and the lady who wrote it took MC06990701-2 as sample.
Three unfinished specimen followed, most of it during 2013.
Getting daily on it takes about a month. The circular pattern begins at the front page, but the tough work starts with page four, as from that page on with each new page two up to twelve pages or more need to be controlled over and over again and this for each singular cutting.

The basic idea, simple as it is, is to reduce the magazine as a whole to an almost endless series of coloured holes.
From page four on each hole has a left- and a rightwing colour.
Mistakes are treasured with utmost care.

Part of the features of each page disappear and with the formula, strictly restricted to circular units, a hidden and largely unexpected, new pattern emerges.
Busying myself on it I always thought of these patterns as being there, immanent as you may call it, and it didn't take sophisticated techniques, far less sophisticated anyway than those necessary to make what one may call a homesick bourgeois life style magazine, oversized in its stylish and slightly perverted approach of fashion and bourgeois life style; a sharp pincer and a set of circular iron tools, transparant tape to restore some of the damage and a pencil to mark a note every once in a while, that's all.

Now, writing on it, I remember an essay that I had to write, just out of teenage with no more damage than a cold and a headache, and the naive but strong intention to ignore art history and its headpimping amount of incurable imagery, especially when it came to what to think of it. Unable of even thinking about what I could have written on art practice in general, or, if needed, more elusive or even strictly personal, I took one of these nude magazines I used to get at the newsagent around the corner, a sharp knife and a ruler, and cut the whole thing to a chessboard pattern, restoring each page using dice-patterns; for each part of the achieved puzzle one made one turn right [or left], two made a double turn, three turned the square-sized fragment upside down, with five it made a turnover towards the backside of the page, six I can't remember. I added a more or less lenghty, typewritten note to each page finished, failed to restore the zine in its unique entirety, and handed it to the counsellor, who took a look at it with a bizarre, nerve-wrecked twist of one of her most generous and brilliant smiles and never said a word on it.

les twee

LES TWEE, OPGELOPEN TIJDENS MIDDAGDUTJE

1

Leonid, kijk eens, wat is dat.
- Koe.
Heel erg goed. Dat is een koe. Ja he. Koe. En wat is dat?
- [...]
Wolk. Een wolk. Dat is een wolk.
- [...]
Wolk.
- [...]
Zeg eens wolk.
- Wulk.
Wolk. Zeg eens wolk.
- [...]
Zeg eens wolk.
- Wulk.
Neeh. Wolk. De wulk is een schaaldier.
- Wulk.
[...]
- Wulk.
Leonid, luister. Dat is geen wulk. Het is een wolk. Wulken hebben ze hier niet. Zeg eens wolk.
- [...]
[...] [...] [...]
- Wulk.

2

De mens is een huisdier.

3

Beste Els,

We hebben geweend, we hebben veel geweend, we hebben ons in slaap geweend. En Bes en Leonid konden niet slapen.
Leonid heeft z'n eerste woordjes geleerd. Heel erg flink. Omdat hij er het de hele tijd over had en we toch aan zee waren, hebben we wulken gekocht, maar dat bleek hij niet te lusten. Ik weet het niet, ik weet het niet. En Bes weet het ook niet. Toen we hem kochten zag hij er natuurlijk al heel erg zwart uit. 't Is een neger, zei Bes, maar op het certificaat stond dat hij Breznjev heette, toch echt wel een Russische naam. Familie van, vroeg ik nog. We hebben het uit Angola, zei de verkoper, en daar zijn ze zwart. Dus toch een neger, zei Bes. Nee, zei de verkoper, die hebben we tegenwoordig niet meer. Deze is zwart omdat hij onder de modder zit, vers binnen, we hebben nog geen tijd gehad om 'm een beurt te geven, maar spoel 'm, driemaals daags, en 't is zo geflikt. En dan is 't ie wit! Precies. En je zal er geen wittere gezien hebben. Kijk, die Breznjevs, dat komt uit steenkoolgebied, zwarter dan een Breznjev hebben ze niet op de markt.
Ik weet het niet, Els, en Bes weet het ook niet. En dat is geen verwijt he, Bes. Maar er is dus geen enkele reden om jaloers te zijn.
Leonid is natuurlijk heel erg schattig.
- Wulk.
Kop dicht.
- Huuh huuh huuh. [stikt van het lachen]

MC04170417-6 [1]

plekken

Een titelloze editie van NV Weenenk & Snel te Baarn. Geen postzegel, wel afgestempeld: is uw adres niet juist en volledig vermeld licht dan afzender in. De ansicht had een geadresseerde. De inkt evenwel is zo dun geworden dat het onleesbaar werd. Van het reisgezelschap zijn alleen nog de namen van Nele en Greet zichtbaar en een enigmatische toevoeging, XO, een rode en grotendeels uitgesleten stempelafdruk.

Beograd. Afgestempeld in Belgrado op 4 augustus 1963 en bedoeld voor het echtpaar Decaluwe wonende in de Gemeentestraat te Antwerpen. 3 - 8 - 63. Beste ouders, Wij hier goed aangekomen in Belgrado. Maar het volk heeft een zeer aardige mentaliteit, tegenover bij ons. Wij hebben hier gegeten (heel aardig eten) en gaan nu verder naar Larissa, Griekenland. Beste ouders goedendag en dikke kussen van uw zoon Georges. Hier werd in een ander handschrift de mededeling Yogoslovu toegevoegd. Wat we lezen, is: Beste Pa en Ma, ge moet u niet ongerust maken hoor, het is hier een van de pot gerukte beestenboel maar we stellen het goed. En lang blijven we hier niet hangen. Wat was dat daar op uw bord, Serge, hondenkloten?

Civet de Langouste a la Catalane. Recette N° 136 [helemaal bovenaan links met balpen toegevoegd: une recette de plus], Cliché Appollot, Grasse. Imprimé en France en afgestempeld in Port-Vendres op 18 februari 1973. Postzegel van 0,60F met een beeltenis van Napoleon Bonaparte. Geadresseerd aan iemand die op dat moment in Almeria, Espagne, op camping La Garrofa verblijft. Garrofa, het johannesbrood [roodbruine, eetbare peulen van de johannesbroodboom]. Port Vendres ce 17 - Excellent voyage - Vent d'est terrible. Soleil et froid. Pensais bien à vous avec envie. Pas question de se mettre torse nu à n'importe quelle heure. Très amicalement, [onleesbaar].

Amsterdam. Gezicht op het Y. View at the Y. Vue sur l'Y. Ansicht vom Y. Geen bijzonderheden. Interessant kiekje dat me om een of andere reden aan Birds van Hitchcock doet denken. De invalshoek is uitgesproken filmisch. Het kaartje heb ik niet van m'n reguliere leverancier, die z'n kraampjes vlak bij de hoek met Vits-Staelens heeft en intussen ook wel min of meer weet wat ik zoek, maar van iemand die me voor 5 euro een schoendoos propvol ansichts toestopte en met 3 euro extra nog een doos. Over die enorme verzameling, alles bij elkaar bijna 800 ansichts, zei hij dat hij het jaren eerder bij een gendarme op zolder aangetroffen had.

Schwarzsee. Hotel Rest. Gypsera. Photo-Edition J. Mülhauser, Fribourg. Niet afgestempeld. Op de achterzijde in typoscript: Kasterlee, 20/7
Dag Frieda! Vanmorgen ook zo'n briefke gekregen van de Goemaerlei in Antwerpen. Ben eens curieus wat het weer zal zijn. 't Wordt weer zomer en volgende week trek ik er weer eens uit. Naar den Italie... voor nen dag of vijf... Van harte 't beste voor U en de moeder en de groetjes thuis!!!

Lloret de Mar (Costa Brava) - 362. Passo Mn, Jacinto Verdaguer. Geen postzegel, niet afgestempeld, wel een korte begroeting: Wij zijn heel goed aangekomen. Het is heel warm, veel zon, veel te goed eten en een heel goed hotel. De groeten van Kelly, Maria, Staf. / Van links naar rechts: de hotels, de terrasjes waar getafeld wordt, palmbomen, een esplanade, de openbare asfaltweg, auto's, een strandpromenade, het strand, de zee.

Sedan (Ardennes). 132-85 A. Vue aérienne. Photographie Véritable. Postzegel verwijderd. Geadersseerd aan familie De Caluwe, die op dat moment aan de Schoenmarkt in Antwerpen wonen.

Amsterdam. Geen bijzonderheden.

Saarländischer Rudfunk. Blick in das Fernsehstudio I (600m) während der deutsch-französischen Koproduktion von "Ann", die beim 6. Internationalen Fernsehfestival in Monte Carlo 1966 eine BESONDERE ERWÄHUNG erhielt. Geen andere bijzonderheden.

Merelbeke. 't Berkenhof, Fraterstraat. Jaren dertig.

plekken

Aalter. Openluchtcentrum Nobelstede. Camping. Begin jaren zeventig, wat onder andere blijkt uit de postzegel van 2F50, afgestempeld te Eeklo, met een afbeelding van de zeesluis te Zelzate, en de gestempelde mededeling 'Vermeldt in het adres de officiële straatnaam'. Of: Vermeld in het vervolg... Een editie van NV Thill te Brussel. Geadresseerde: Mr & Md Wattenberghe, Dendermondsesteenweg 114, 9000 Gent. Boma, Pé, Hier ben ik met een woordje nieuws uit Aalter. Met ons is alles goed ik hoop van jullie hetzelfde. We zullen U eens komen halen voor 1 dag op 2 augustus rond 10u. Als het niet past hier ons adres: [ ].

Suarlee. Aerodrome de Namur. Ecolage - Baptême - Excursion - Voyage - Vol à voile - Taverne - Restaurant. Geen bijzonderheden.

Beveren-Waas. Nieuwe wijk. Een uitgave van Papierhandel Mertens, nummer 7. Opvallend, op een enkel verkeersbord na, is het ontbreken van signalisatie.

Antwerpen. Luchtbal. Noorderlaan. Een blauwe postzegel van 50 cent afgestempeld te Antwerpen in 1964 en de mededeling: Opgelet aan de overwegen.

Haasrode. Bremberg centrum, speeltuin. Een editie van NV Thill te Brussel. Foto in mexichrome. Geen verdere bijzonderheden. 'It's amazing, really,' merkt Markus op, Markus die tegenwoordig in Brussel woont, 'such torture supply outdoors...' Waarna het gesprek op Stanzas in Meditation van Gertrud Stein komt.

Knokke. Nelson's Hotel. Vue sur la mer - Zicht op zee. Ouvert toute l'année - Open gans het jaar. Confort moderne - Modern comfort. Twee rode postzegels van 1F afgestempeld te Terhagen op 4 april 1968.
Beste Mama, Hier is ons adres aan zee met het zicht op de kamer die we zullen gebruiken. Say no more.

Gembloux. Place de l'Hôtel de Ville. Bijkomende informatie: photo véritable. Vermoedelijk eind jaren vijftig. Prozaïsche bijzonderheid: de zittende figuur onderaan links. Valpartij, delirium tremens, glissando over stoeprand... Dit wordt tegengesproken door de attitude van de personen die bijeen staan aan de overzijde van het geasfalteerde plein. Niemand schenkt aandacht aan het voorval. Wat hen wél beroert: het unieke moment van de foto. Ook de apotheker is heel even de straat opgelopen. Alsof ongewild Charms zich met de zaak bemoeide.

Knokke. Albertstrand. Strand en zeedijk. Geen bijzonderheden.

notities

Een bootje. Dan de nawee van een aangenaam geluid, het klotsen van water. Het klotst tegen de fundamenten van het huis.

Ze stappen licht en snel, bijna niet hoorbaar. Ik heb de stemmen dichtbij, alsof ze naast me zitten. Hij praat, zij luistert. Ze nemen het brugje. Midden het brugje bereikt de zinsbouw een hoogtepunt. Ik kijk niet naar hen om. Wat hij aan het meisje vertelt, terwijl zij zich midden de brug bevinden, is makkelijk woord voor woord te horen, ook voor wie zich ver op de oever bevindt. Het meest huiveringwekkende is niet de stilte. Trouwens, stil is het bijna nooit. Niet altijd zichtbare machines maken een zoemend geluid. Er is het klokje, een auto. Zelfs de stilte maakt geluid. Het geluid dat ingevroren hersenen 24/24 en 7/7 te aanhoren hebben.

Abramovic... Ik stond naar de beweging aan de oppervlakte van het water te kijken. Er was net een bootje gepasseerd.
- There's nothing to learn from that pussy, honey.
[Finally it will bring nothing else but arseholes to consider other arseholes to be arseholes.]

Het is weer zo'n dag. Hier. Deze plek. Faculteit Nul. Op straat stappen twee personen met een ijskast. Iets op wielen, wit, niet zo jong meer, de glim weggegomd. Ze hebben nog te bedenken hoe ze het ding zonder kleerscheuren over de stoeprand krijgen. Een onhandelbare kist op wielen. Oude wielen, niet langer in staat om zich als beweging voort te planten.

Publieke ontlasting, drek op wielen.

Ze had de jongen kunnen vragen wat hij aan het lezen is, maar dat doet ze niet. Wat hij leest heeft misschien ook wel niet meer betekenis dan de kolonie platluizen die z'n reet infecteert, en van dat laatste is hij alleen met de symptomen vertrouwd.
In de kleinste kamer gaat hij niet op de toiletpot zitten, hij steekt z'n broek af en krabt zich met schaamteloze gretigheid.
Ongepaste nieuwsgierigheid, vaak volstrekt schaamteloos uitgevoerd: op een min of meer onbewaakt moment proberen om de titel en de auteur te achterhalen van het boek waarin die ander leest.
Wat is het ergste, de shit maken of ermee opgescheept zitten.
Zij, de jongedame, hoeft niet op ongepaste wijze te infiltreren, zelfs haar schoenmaat is bekend.
Om de historiek en de authenticiteit van het krantenartikel geloofwaardig te maken, heb je eerst de telefoonnummers te schrappen.
In een bepaald milieu is inderdaad zo goed als bijna alles te herleiden tot het urinoir van Marcel Duchamp. De exhibitie van het contemporane Pediculus pubis is publiek en net zo vaak volstrekt gratuit en schaamteloos.
Ze had de jongen kunnen vragen wat hij aan het lezen is.

Om te beginnen is er het schriftje en dat is er niet meer. Eerst is het zoek. Later houdt het op het schriftje te zijn dat zoek was.
Ik had me voorgenomen dat dit de eerste zin zou zijn van het boek dat ik nog te schrijven had, en dan kom ik bij Lispector op een nagenoeg identiek fragment.

Maria heeft drie kinderen, de oudste is elf. Ze woont in Tallinn, studeert media, wandelt sinds drie dagen door de Gentse binnenstad. Gent is een rustige stad, zegt ze. Sinds drie dagen wandelt ze door de binnenstad zonder specifiek meer of andere bedoeling dan zich voortplanten van A naar B. Lezen zonder alfabet. Het boek dat ze bij heeft, Vertigo, is een Engelse, fraai uitgegeven editie van Schwindel, Gefühle van W. G. Sebald.
Isabelle, een Parisienne, een kwarteeuw geleden was ze een eerste keer in Gent. De omstandigheden zijn anders. Over die kwarteeuw, toen ze eerst nog in Nice woonde, nu woont ze in Parijs, valt eigenlijk ook alleen maar te zeggen dat alles hetzelfde en dat datzelfde anders, op een bijzonder specifieke manier anders en toch hetzelfde is. In Nice deed ze het Lycée. Haar moeder, die daarvoor in Montpellier gewoond had, woont sinds die tijd in Nice. Zij zou alleen nog in Parijs willen wonen. Wat opvalt, zegt ze, is de renovatie. Hetzelfde fenomeen doet zich in Parijs voor, overal, op de meest onmogelijke plekken, wordt gerenoveerd.
Dat is dus, dacht ik dan altijd weer, de nieuwe oceaan. [Sebald, Duizelingen, blz. 56]

Het wateroppervlak is als een huis vol vliegjes, vliegjes die ogenschijnlijk stuurloos in en uit vliegen, nergens tegenaan botsen, overal aanzitten, werkelijk alles aftasten, onder- en boven-, buiten- en binnenkant, seculier, methodisch. Zo is ook het water methodisch en seculier. Bootjes zijn er niet en het gaat liggen, de kop op de lamme poten als een ook voor zichzelf veel te grote hond. Elk ogenblik kan weer een bootje geven. De deining wordt dik, stroopachtig. Dan is er opeens toch weer een bootje. De stuurman leest een roman. Wat leest de stuurman? Een roman. Iets met de dikte van het betere werk van. Heb jij een roman geschreven? Ik...? Nee. Nu dan, dit soort werk.