wat aan het gebeuren was

Hij liep niet met een game. Hij liep met een. Met een. En het is geen toeval dat. Dat. Dat het allemaal net nu gebeurt. Ook lijnbus 55. Het meest correcte beeld van die namiddag. Ze komen rond het beeld staan. Ze kijken. Ze uiten bewonderende kreetjes. Onvoldoende gewicht gaf het idee dat ze ooit op een dag een gat in de wereld maken. De zebra in Zelzate. Het beeld kantelt. Cocaïneblauw. Is het dan eindelijk zo'n avond. Het vochtige grijs van die eerste zin. Van die eerste zin. Komen rond het beeld staan. Kijken. Die eerste zin. In 1939 door een ambtenaar uit de omgeving van Leipzig in duidelijk van elkaar te onderscheiden voetstappen uit elkaar gehaalde zebra. De vrouwen die. De mannen. De kinderen. Het penumbra. Het praten over. De stemmen die tegen elkaar aanleunen. Een werk van Otto Dix. Het kijken in een eindeloos verre diepte. Dobberen. Het heen en weer deinen van de stemmen. Soms een woord dat als een dikke vis. En dan met de plons van een staartbeen weg in het geschommel. De vrouwen die. De kinderen, het praten over. Voor iemand met mijn achtergrond. Hoe uiterlijk. Hoe tijdelijk. Hoe stompzinnig we waren. Hoe alles wat nog gebeuren moet vijftig jaar geleden is intussen. En hoe geïnformeerd we zijn nu. Ook de pasgeborene. De kennissen die mee aanzitten. Als we het daar zo'n twintig jaar geleden over hadden gehad. Dan was er niet eens een debat geweest.