zaterdag 14 februari

De gebruikelijke handelingen. Van die handelingen is er nooit een de eerste, behalve de eerste, en nooit een de laatste, behalve de laatste. Het zijn dezelfde als vorige week en tegelijk zijn het toch andere handelingen. Die redenering hebben we aan een Griek te danken: je kan geen twee keer dezelfde poort openen, geen twee keer dezelfde afstand afleggen, geen twee keer dezelfde gedachte hebben of aan hetzelfde denken, geen twee keer dezelfde afspraak vergeten, geen twee keer hetzelfde jasje aan hebben, geen twee keer dezelfde vloer vegen en twee keer hetzelfde stof bijeenvegen kan evenmin. Daartegenover staat dat het telkens weer dezelfde handelingen zijn, dezelfde poort (die met een makkelijk te plaatsen tijdverschil van amper enkele uren nog wat meer dan gisteren aangetast is door wind en regen), het gebaar is hetzelfde en het is bovendien ook nog eens dezelfde hand die een sleutelbos uit de vestzak opdiept. Dat is zo een van die zekerheden. Want... 'als je weet dat hier een hand is'... Eerste zin van Over Zekerheid. Ludwig Wittgenstein. Trouwens, heb geen tijd gehad om een andere vestzak aan het jasje te naaien. Was nergens voor nodig trouwens. En net als gisteren betreed ik geen kerkje in Noordelijk Brabant, geen hacienda in Patagonië, stap ik niet uit een Jeep in Centraal Congo en bevind ik me niet in een vlucht van Ryan Air boven de suikertopjes van het Alpenmassief maar betreed ik voor de zoveelste keer het fabriekspand, via het woonerf, via het woonerf, een andere in- of uitgang hebben we voorlopig niet want het trapgat is dicht getimmerd.
De volgorde van de gebruikelijke handelingen varieert. De handelingen kortom zijn dezelfde, de volgorde niet. Vandaag maak ik eerst licht in de kubusruimte nadat ik de schoudertas op een van de bierbakken heb geplaatst. In de hall verplaats ik een stoel. Ik stap door de corridor en activeer de apparatuur van de zesde brainbox-unit. De beamer van L'Homme Dix Heures Pile maakt een steunend geluid. Knopjes indrukken en wachten tot het beeldscherm van de laptop oplicht. Duurt een tijdje. Ik stap naar de grote zaal, steek het licht aan. Op wat verfschilfers na is niets naar beneden gekomen. Bezoekers betreden de hall, schoorvoetend, ze zijn nooit eerder in croxhapox geweest, 't is een jong koppel en geen achterban, van Mil noch Haritz weten ze af. Ik activeer de internetverbinding en ga in het keukentje aan de slag, steek een sigaret op en deponeer Heimelijke Vreugde 1 bovenop het dossier. Met Snijders schuif je over heerlijke bladzijden. Het bootje van papier gaat op volle kracht. Ik heb nog wat post door te nemen en zoals meestal is het merendeel ook dit keer voor de papieremmer. De stemmen van het koppel zorgen voor een aangenaam moment, ze bekijken en becommentariëren het werk van Mil, nemen echt hun tijd om elk werk met volle aandacht te bekijken. Hetzelfde doen ze later met de werken van Haritz Guisasola Izeta. Er zijn nog bezoekers, een koppel dat voor het werk van Mil komt en bezoekers uit Grimbergen, ze zijn hier al wel vaker geweest, croxhapox staat met stip bovenaan in hun welke-tentoonstelling-zullen-we-eens-bezoeken-agenda. Een van de bestuursleden springt binnen en gaat koffie kopen, we zitten zonder. Ik breng het kantoor op orde, bevestig een werk van Jelle en Sarah aan het plafond, prik een ansicht aan het houten tussenschot van een rekje, controleer de dozen met boeken.