vrijdag 10 juli

We rijden door een groen landschap. Buta zit in de laadruimte. Hij vroeg of hij een sigaret roken mocht. 'Dat mag,' zei ik. Hij kreeg de asbak toegestopt, een kleine en ronde asbak in twee kleuren - geel, blauw - van het merk Ricard. Hij zweeg. Veel viel er niet te zeggen. We rijden naar Kemzeke, naar de Foundation, naar de begrafenis van Philippe. Het enige wat we hadden gezegd was dat er veel mensen zouden zijn en dat dat een reden was om er weg te blijven. En er waren er nog natuurlijk. Eén ervan werd duidelijk toen we in de Foundation stonden, helemaal achterin de zaal waar de plechtigheid plaatsvond, in een van de serres vlakbij de vijver. De ceremonie was al een tijdje bezig. Door de ruiten kon je de bomen zien en het struikgewas. Kristel en Florin waren niet eerder in de Foundation geweest. Kristel wist niet eens waar het was. Ze droeg een zwarte, smalle pantalon, een zwart jasje, rode hakken. Ook Florin had zich deftig aangekleed. We zagen er uit, vond ik, alsof we naar een feestje gingen. Het was een van de redenen waarom ik er liever weg gebleven was: ik torste een emmer met drek. Ik was niet van plan om daar discussie over te beginnen. Drek is drek. Trouwens, met wie. Ik zei het binnensmonds, grommend: 'Hou op, hou op met dat gebeuzel over kunstenaarschap.' En toch was ik rustig, ik voelde niets. Van de mensen die om me heen stonden, zag ik dat ze evenmin wat voelden, ook zij waren versteend in de noodzakelijke zachtheid van een tot de orde geroepen springtij.

Ik keek naar de schoenen van de persoon die naast me stond. Ik keek... en keek, bleef kijken. Zonder wat anders dan die schoenen te zien. Zo keek ik naar de schoenen van de persoon die naast me stond.
Er waren, meen ik, veertig rijen stoelen en elke rij had tien stoelen. In het midden was een doorgang en aan het eind van die doorgang stond een witte kist. Wie zich achterin de zaal bevond, kreeg alleen de sprekers te zien. Vadim las een tekst voor die door iemand anders geschreven was, Robjee had zelf iets geschreven, ook was er iemand die de witte kist tutoyeerde, wat nogal zinloos was. Na het gitaarspel was er nog een grafrede.

Hoeveel stenen heb je bijeen te zoeken om een lijk van kop tot teen te bedekken? Twintig.
Twintig? Dan bedek je de borstkas. Heeft de sakkerd een pasje? Waar is zijn identiteit.
Honderd keien, dat ziet er beter uit. Tweehonderd, nog beter. Wat van het drama blijft.



's Avonds is er een concert van het Randy Weston trio. Weston staat voor Tyner op de affiche, het tijdstip halfnegen, Tyner volgt rond een uur of elf, terwijl 't natuurlijk andersom moet, Tyner is een dwerg, was dat trouwens ook al toen hij deel uitmaakte van het Coltrane Quartet maar had toen, daar, in die orde, een voor de hand liggende functie. Randy Weston is van een ander niveau. Ellington, Powell, Monk, Waldron, Ibrahim, Weston, ik zie er een paar over het hoofd besef ik, hou geen rekening met Evans, Tristano, Hill, met Mehldau evenmin, ander universum. Weston combineert Monk en Ellington, van Ellington heeft hij de symfonische sonoriteit en van Monk is hij geëvolueerd naar iets wat Monk niet had: Weston. De klank van Weston is breed en diep. 't Is een reus, hij steekt boven de massa uit, steekt uit boven het klavier, z'n knieën reiken tot het klavier waarvan hij alle uithoeken keurig bijhoudt, een reus aan een toy piano: indrukwekkend.

Paco van het Oostendse Lafayette zit in het publiek. Paco kent Weston als z'n broekzak. Hij had Selfportraits lang voor ik het te pakken kreeg. Ik wist van zijn liefde voor dit soort muziek, wist dat hij wist dat het Weston is - als een van de eersten, er zijn er nog natuurlijk - die in de jazz dat zangerige afro-ritme introduceerde en hiermee - begin jaren zestig - een stap verder ging dan wat in de scene gebruikelijk was: de jazz-scene, tot jaren vijftig een Amerikaans fenomeen, werd geafrikaniseerd. Wat ook tijdens het concert blijkt: roots. De bassist is verbluffend. Weston kijkt toe, luistert, temt het accelerando, verheft het tot vulkanisch ritme.



MacCoy Tyner sluit de avond af. Slaapverwekkend.