origami

Terwijl ik 's ochtends nog in Scaubecq was en Klara Milou, het pientere geitje, een papfles gegeven had, romigwitte melk aangemaakt op basis van de poedermelk die Anna bij Descamps gaat halen, dat is niet ver van de hoeve, één hoek om, de baan op en dan naar links, drie kilometer denk ik zei ze, en dan nog een fles waar Klara Milou zich gulzig te goed aan doet, hadden ze in het kunstencentrum een klasje uit Sint-Martens-Latem over de vloer.
Rebecca vroeg de kinderen om een wens te doen, dat hadden ze op een papiertje te noteren en van het papiertje hadden ze een origami te maken:

Ik wens dat ik nog goede vriendin blijf met Lisa.
Ik wil met een trijn rijden.
Ik wens dat er vrede op aarde zal zijn.
Ik wens een lang en gelukkig leven!
Dat ik en Truwe een koppel worden.
Ik wens dat ik altijd gelukkig ga zijn.
Over gaan naar 6de.
Ik wens dat ik veel geluk heb.
Ik wil dat mijn familie gelukkig is.
Ik wens dat ik nog lang en gelukkig zal leven.
Ik wens dat iedereen ieder kind kind waarvan de ouders scheiden er niet veel last van hebben.

Rebecca had de diapresentatie anders opgesteld. We waren er over eens dat het beter was. De beamers stonden schuin in de ruimte, drie beamers die de beeldcyclus voortaan diagonaal zouden projecteren, niet op het platte vlak van de tussenwand maar in een van de hoeken, of liever, als een triomfboog over die hoek heen. Dat had ze gedaan net voor het klasje uit Sint-Martens-Latem op visite kwam. Als ik het goed heb, waren ze er al toen ik over het woonerf op de poort toestapte. De poort stond wijd open. Cristina Amelia zat aan een werktafel in de hall. In de grote zaal had de nieuwe opstelling, merkte ik, voor een ovalen arena gezorgd. De kinderen zaten in één hoek, die waar ook de beamers opgesteld stonden, en luisterden naar Rebecca die het over het project had. Op de muur, waar ooit de doorgang naar de werkplaats van Stief was, was een beeld geprojecteerd. Later zou ze de kinderen vragen om het beeldverhaal, 300 diapositieven en de tekst die ze zelf geschreven had, met Edouard in de mannelijke hoofdrol, ingesproken door een Fransa acteur, iemand die Bonnet heet als ik het goed heb, tot een handvol tekens te herleiden en met die tekens, woorden, een nieuwe tekst te maken. Dat had ze voorbereid:

1. een vrouw aan de zee
gordijnen
rotsen
bloemen

Aan zee hangen gordijnen die tegen de rotsen bloemen. of (wat ik er van maakte)
(hangt een vrouwelijk gordijn dat) of
(hangt een vrouw die als een gordijn tegen) of
(hangt een gordijn dat als een vrouw) en dus, bijvoorbeeld

Aan zee hangt een gordijn dat als een vrouw tegen de rotsen bloemt.

En wat de kinderen er van maakten:

2. reizen. landen. ziek. beemers. gesprekken. gebouwen. beelden. muziek.
Beemers reizen naar muziekgebouwen en beeldenlanden. "Veel gesprekken maken ziek."
(dat doet me aan de poêzie van Rothenberg denken: Veel gesprekken maken ziek.)

3. stoelen. schimmel op de plafont. ziek, vrouw ziek. voet.
zee, mensen aan de zee
muziek, leuk, biemers, dia's
dood
een vrouw dood

4. foto's, mensen, dorpen, aarde, gebouwen, auto's, bomen, mensen maken foto's van dorpen, van bomen met aarde er om en de auto's staan op de gebouwen.

5. foto's -> tante haar foto's
kist -> tante haar kist
reis -> op vliegtuig met ons gezin
Turkije -> Antalya (daar geland?)
zee -> in antalya
voet -> die mevrouw heeft zweetvoeten

Zweefvoeten.

6. maiade. dia's. een vrouw. zee. dood. kerk. bloemen.
voet zag ik
op dia's dat een vrouw ziek werd, haar voet was ontstoken, ze wou aan de zee met bloem begraven worden en een kerk

En dan is er ook nog een tekst van Rumi:

kom, kom, wie je ook bent,
ongelovige, dienaar van vele goden,
vuuraanbidder, kom toch.
Dit is geen klooster zonder hoop.
Al heb je berouw gehad,
en daarna weer 100x gezondigd,
kom toch.

Dat schrijf ik op: Al heb je berouw gehad en daarna weer 100x gezondigd. Boven het woonerf hangt een zwangere wolkenhemel.