papier

wat weten wij over:
DE KIVIET
Dat is wat op het papier staat. Iemand heeft het papier aan de muur geprikt in de zaal waar Rebecca en Luk kamperen.

Wat ik van het project van Rebecca weet, is dat het in Charleroi begon. De directeur van het Musée de la Photographie vroeg haar om iets te doen met een reeks diapositieven. Ze krijgen er wel vaker een of ander archief toegestopt. Van de duizendvijfhonderd dia's op glasplaat selecteerde ze 300 beelden. Wie de foto's maakte, is niet bekend. Of ze opzoekingswerk deden om dat te weten te komen, weten we niet. Wat we over de foto's weten, is wat de foto's tonen, meer niet. Van 1956 tot 1976 reisde een koppel door Europa. Dat deden ze met de auto, een Ford Taunus, later een Citroën, meer hinder dan een verhitte motor hadden ze niet. De plaatselijke autoriteiten zien het door de vingers, het koppel reist naar Athene en Lissabon, verblijft in Beieren en Toscane, in Gent, zonder parkeerboete, en aan het Comomeer. Ze tasten het verblijf af van de moderne mens: reizen. De moderne mens is nergens en overal.

wat weten wij over:
DE KIVIET

de kiviet heeft zijn nest op de grond. hij landt steeds 20m van zijn nest (om de jagers af te leiden). als de kust veilig is, stapt hij over de grond naar het nest. kivieten leggen 4 eieren per jaar. het eerste kivietei van het jaar kondigt de lente aan.

De jonge danseres was op het einde van haar optredens op een ongehoorde manier ontvoerd door de bandietenkoning. Luk kijkt uit het boek op en zegt het nog een keer: op een ongehoorde manier ontvoerd door de bandietenkoning.
Dat noteer ik: op een ongehoorde manier ontvoerd. 'Het was de donkere romantiek van haar geschiedenis, die hen allemaal boeide en beroerde, menigeen rilde van haar grenzeloze wreedheid. De politie-officieren spraken waarderend over haar schiettalenten en goede wapens.'
Het boek is een vertaling van die Legende einer indische Banditin, een editie van Neue Kritik, 1983.