De hond die in een mens veranderde (1)

Moeilijke geboorte, de vertaling van dat gedicht van Poljotkin. M'n notie van het Cyrillisch is niet van die aard dat het potten breekt, om niet meer te zeggen. Svetlana stak een handje toe. Van het bestaan van Poljotkin bleek ze niet af te weten. In een tent vlak bij het Paseo del Parque hadden we Buena Vista Social Club aan het werk gezien, op een avond dat ze eigenlijk wat anders te doen had, Ferrer kweelde op zo'n manier dat we er week van werden. De uitdaging was, vond ze, om uit te zoeken welke vertaling we konden bekomen als Poljotkin de letterkast niet omver gelopen had. Van het origineel is geen gedrukte versie en de Engelse vertaling, gebaseerd op een Duitse vertaling van het in Yalta aangetroffen document (Kraus Verlag 1931), biedt weinig houvast.

Nikifor Vrast kan tellen tot vijf.
Hark de plaats van het wrak, kameraad Poplavski, Vrast kan tellen tot vijf!
Zonder dattie gaat knorren!
Hark, sater pianola, kameraad, tot vijf tellen kan Vrast. Een, twee... vijf.
Zonder dattie? Zonder dattie gaat knorren.
Zonder dattie gaat kotsen op z'n blote geit?
Kameraad Strumpf, ex-vaandrig, hemelse jongen, slempaap, barbaar, Tartaarse telg, vertelt u eens.
Kan Poplavski tot drie tellen?
Tot drie tellen, kameraad, kan iedereen.
Strumpf, maatje van me, Vrast kan tellen tot vijf. Een, twee... vijf.
Zonder dat z'n pens vol van Gogol-borst als een ton gaat zwellen?
Zonder.
Op Zanitska daarentegen liep het fout.
Als iemand ooit is afgeleerd om met z'n platte pokkepik in een behaarde teef te porren.
Ot Peukenpot, maatje van me...!
Hoor eens, pennenlikker, die pokkelijer waar ik het eerder over had, die is, terwijl Zanitska 't niet in de smiezen had, in een hond veranderd.
In een wat? In een hond. Zonder dattie?
En later, toen 't Zanitska geen moer meer schelen kon, een twee... vijf.