De hond die in een mens veranderde (2)

Dorst lessen is. Hierover zat Vrast na te denken. Als. Kloteboel. Iemand riep. Toen.
Vrast heeft in de linnenkast ge...! Gepoept. Als als.
Kom eens hier, Vrast, zei. Een van die naaktmodellen. Een dame. Vrast, zei ze. Als.
Mag niet, Vrast. Dit dit dit. Dit moogt ge niet doen.
Vrast, met expressie van al z'n zintuigen. Hikt. Gogol-borst werpt op.
Van z'n hoogbegaafde kwispel meer steun verwachten dan dat zit er niet in. Zanitska godverdomme.
Wie heeft op het tapijt ge...! Gepoept. Op het tapijt in de bestekamer. Als
Je dorst lessen, mijmert Vrast, die met een porceleinen hertenjong bezig is, in de geul van een karrenspoor. Net als toen. Toen.
Maar, kijk eens, ach, nee. Ergens is een grens.
Van de huidige Vrast zou zij slechts bekomen dat. Of... als.
En dat blijft dan onder ons zou de geletterde meneer Nikifor zeggen, terwijl 't ie met een schuine blik naar de tieten van Zanitska keek. Vrast, kom eens hier. Vrast...
Met expressie van alle zintuigen wijdbeens in die greppel hurken. Als als als.
Ik weet nog goed... Maar 't gebeurt. 't Gebeurt. Ik was zoveel jonger toen. Minder zakelijk.
Het pissen tegen zo'n grenspaaltje was dit is wat ik nu ga doen.
Hondachtigen, besloot hij, grommend, en keek op van het tafelblad en het witte hertenjong.
Wie heeft op het tapijt ge...! Luidkeels roept Zanitska. Ge...! Gepoept. Vrast, godverdomme!
Ze aait z'n nek met de binnenzijde van haar smalle hand, zegt, ik schrok, dacht, wat is dit toch. Iemand...
Ik weet nog, zegt hij, zonder van het tafelblad op te kijken. Als dit hertenkalf...
Kleine Nikifor, zegt ze, lachend, was je maar hond gebleven.
Hij hoort het haar zeggen, kijkt om naar het baasje, gromt. Als als als.