donderdag 14 maart

Michel met waterpas. Alsof hij van plan is om iets met die waterpas te doen. Ze zijn met de posters bezig. Guy steekt een handje toe.
Aan een van de posters, met de foto van een anonieme shopping plek, het had Brussel of Marseille of Lille kunnen zijn, is volgende zin toegevoegd: Il y a plus de feux que d'étoiles, toute la montagne brille.
Onderaan een van de posters staat: Zijn omzwervingen hadden hem opgehouden. Hij was in slaap gevallen tegen een boom. De gedachte dat hij zich op de open plek bevond deed hem huiveren.
Alle citaten komen uit Gesprekken met Leuco van Cesare Pavese, wat Michel in het Italiaans las:
saranno piu terribili stanchezza e della morte.
Hij klimt op een stoel, zegt whak, peutert aan een papiertje. Guy staat op een trapladder. Later zegt hij dat Marie hem iets gevraagd had, dat hij niet 100% begreep waarover ze het had gehad en dat hij zich intussen afvraagt of ze Nederlands spreekt. Erwan schrobt.
Boven het woonerf, met her en der sneeuwresten, staat helder zonlicht. Thomas is bezig in de corridor.

'... et la phantasie a besoin du monde,' zegt Marie. Ze bedoelt: als in de wereld verbeelding ontbreekt, dan is de wereld net dat wat fantasie nodig heeft om aan te tonen dat er alleen die wereld is.
In haar dromen heeft ze vaak het bezoek van een giraf. Het maakt deel uit van haar slaap, het girafje is er zonder hinder te ondervinden van de vele andere, schaduwrijke dingen. Dat doet me denken aan een gedicht van Nikolaj Goemiljov: De giraffe. De giraffe die... die in een hand veranderde. Over dat laatste schreef Anna Achmatova op 16 augustus 1921: 'Je mag niet langer leven, Niet opstaan uit de sneeuw, -' Met de dood van Poljotkin, Goemiljov en Blok kwam een eind aan een generatie dichters die tot dan de toon aangegeven had, 'en was de Terreur begonnen'.
Net vandaag lees ik dat het N-SA toestemming kreeg, van de omgekeerde burgemeester, om op 1 mei eerstkomend in Borgerhout te betogen tegen het linkse schrikbewind.

'... il y a déjà trop de phantasmes dans le monde,' merkt Marie op. Erwan en Thomas demonteren de stelling. Ze stappen door de corridor, broos en elegant als giraffen.