Tijdens de soundcheck hadden we een probleem met de zanginstallatie, tot Giovanni op het idee kwam om de micro direct op de speaker aan te sluiten.
Na het concert zat Peter met een gezwollen vinger, waarover hij later zei dat het eigenlijk best meeviel.
Giovanni had er mee ingestemd om voor een 8-track opname te zorgen. Ik had het idee geformuleerd om het concert op te nemen. Bart had een 4-track, Mathias een 8-track, maar geen van beiden zou tijd hebben om zich met de opname bezig te houden. De opname stond of viel met Giovanni.
Rond een uur of vier reed ik naar de Lange Violettestraat. We stouwden de zanginstallatie en de drum in het karretje.
Met Mathias hadden we twee keer gerepeteerd. Hij had het oude materiaal zo in de vingers.
Het oude materiaal: wat we deden toen Michaël Borremans lead guitar deed. Het gros van die oude songs heeft een riff die hij bedacht op Bad Drivin' na.
Het 7/8 ritme van die song (3/8 + 4/8) is iets wat ik bedacht. Met Embryo Dictaphone zit het scherp scherp op de drum van Merlyn.
Tijdens de repetities met Mathias, wat tot twee repetities beperkt bleef, deden we de oude songs. Er was meer materiaal dan die oude songs maar geen tijd om dat door te nemen. Het idee dat veel van het repertoire van The Singing Painters het net van impro hebben moet, beviel me. Het canonieke aspect zou beperkt blijven tot Each Day Pasolini Died en Embryo Dictaphone en nog wat songs uit die periode.
Net voor we aan de set begonnen, gaf ik aan de band mee dat het met een instrumentale impro zou beginnen.
dinsdag 31 mei 2016
vrijdag 27 mei 2016
measure
what i think the old goat says
ain’t what you think the old goat says a nigger
ain’t any more black than a white man
settled cooked or fried and brand new dead
a gun shoot from his black hand as sweet is hers slicing breast
and pork and legs and bread with his favourite knife
ain’t what you think the old goat says a nigger
ain’t any more black than a white man
settled cooked or fried and brand new dead
a gun shoot from his black hand as sweet is hers slicing breast
and pork and legs and bread with his favourite knife
donderdag 26 mei 2016
dinsdag 24 mei 2016
zondag 22 mei
Transcriptie van Tuesday 22 May, The Virginia Woolf Diary volume 4; Penguin Books, 1983; p. 221, MAY 1934.
Tweehonderd. Duizend. Tweehonderdduizend. Het jaar tweehonderdduizend. Tweehonderdduizend na... Na een of ander voorval. Vandaag... Ja, weet ik veel wat ik vandaag uitgevreten heb, godverdomme. Volkerenmoord, niesbui, gedichtje schrijven, voetbal. Wat moet je doen als het zondag is. Vroeger gingen we graag ter kerke en aanbeden we het heelal in zijn meest preutse vorm. Met tweehonderdduizend jaar onder de kiezen zit wat sleet op die formule. Ik heb in een puntzak gepeuterd. Negers hebben donderdag. Op donderdag kuieren ze in gekke jurken over de esplanade waar ik een dag eerder een bloedbad heb aangericht. Na het bloedbad de gebruikelijke dagboeknotitie. Tegenwoordig beperk ik het tot de duizendtallen. Eén mier is geen mier. Ik kan niet van elke mier bijhouden wat ze doet en niet doet en belangrijke dingen, trouwens, gebeuren niet waar jan en alleman op staat te kijken. Belangrijk is wat niet gebeurt. Wat niet gebeurt, is belangrijker dan wat wel gebeurt. Het gebeurde is bijzaak, soms wordt het geklasseerd, net zo vaak over het hoofd gezien.
Tweehonderd. Duizend. Tweehonderdduizend. Het jaar tweehonderdduizend. Tweehonderdduizend na... Na een of ander voorval. Vandaag... Ja, weet ik veel wat ik vandaag uitgevreten heb, godverdomme. Volkerenmoord, niesbui, gedichtje schrijven, voetbal. Wat moet je doen als het zondag is. Vroeger gingen we graag ter kerke en aanbeden we het heelal in zijn meest preutse vorm. Met tweehonderdduizend jaar onder de kiezen zit wat sleet op die formule. Ik heb in een puntzak gepeuterd. Negers hebben donderdag. Op donderdag kuieren ze in gekke jurken over de esplanade waar ik een dag eerder een bloedbad heb aangericht. Na het bloedbad de gebruikelijke dagboeknotitie. Tegenwoordig beperk ik het tot de duizendtallen. Eén mier is geen mier. Ik kan niet van elke mier bijhouden wat ze doet en niet doet en belangrijke dingen, trouwens, gebeuren niet waar jan en alleman op staat te kijken. Belangrijk is wat niet gebeurt. Wat niet gebeurt, is belangrijker dan wat wel gebeurt. Het gebeurde is bijzaak, soms wordt het geklasseerd, net zo vaak over het hoofd gezien.
zondag 22 mei 2016
lettergreep #1
1. GENT
In Frankrijk hebben ze nog altijd de oude naamborden, een wit bord met een rode rand. Af en toe, heel erg soms, tref je in een provinciestadje nog een van die keramische borden van Michelin aan, borden uit de époque van Jour de Fête, witte letters op een fond van ultramarijn donker en ook altijd samengesteld omdat ze zelfs met een lettergreep als Gien niet genoeg hadden aan één tegel.
In België verdwenen de oude naamborden, die de Belgische driekleur hebben, zo'n twintig jaar geleden. Je vindt ze nog wel, maar ze zijn toch grotendeels vervangen door witte borden die de grens van stads- en dorpskernen aanduiden en in het landschap net zo kwalijk ogen als de lintbebouwing.
In 2012 had ik me aan een eerste syllabische route gewaagd, wat me na EU en BREST en DAX naar UR en tijdens de weg terug naar Y bracht. Het was fabelachtig, ik genoot van elk moment, van EU tot Y en WE werd ik bekogeld met genot. Met wat ik van Frankrijk wist, en later opnieuw voorgeschoteld kreeg, met dat boek van Cortazar bijvoorbeeld, met Miller en Salter, gaf het een puzzel als die van Perec, op een andere manier: niet de taal van het landschap maar de taal in het landschap gaf de route die ik nam.
In 2013 heb ik nog zo'n route gedaan, opnieuw in Frankrijk, van Saint-Nazaire naar Sainte-Eulalie, monding en bron van de Loire. Het was ook toen dat het idee in me opkwam om zo'n route in België te doen.
Gisteren nam ik de R4 richting Eeklo, toen ik van Antwerpen kwam. Dat is een weg die ik niet zo vaak loop, maar ik had het bord eerder gezien. Het bevindt zich vlak bij de Ghelamco Arena.
In Frankrijk hebben ze nog altijd de oude naamborden, een wit bord met een rode rand. Af en toe, heel erg soms, tref je in een provinciestadje nog een van die keramische borden van Michelin aan, borden uit de époque van Jour de Fête, witte letters op een fond van ultramarijn donker en ook altijd samengesteld omdat ze zelfs met een lettergreep als Gien niet genoeg hadden aan één tegel.
In België verdwenen de oude naamborden, die de Belgische driekleur hebben, zo'n twintig jaar geleden. Je vindt ze nog wel, maar ze zijn toch grotendeels vervangen door witte borden die de grens van stads- en dorpskernen aanduiden en in het landschap net zo kwalijk ogen als de lintbebouwing.
In 2012 had ik me aan een eerste syllabische route gewaagd, wat me na EU en BREST en DAX naar UR en tijdens de weg terug naar Y bracht. Het was fabelachtig, ik genoot van elk moment, van EU tot Y en WE werd ik bekogeld met genot. Met wat ik van Frankrijk wist, en later opnieuw voorgeschoteld kreeg, met dat boek van Cortazar bijvoorbeeld, met Miller en Salter, gaf het een puzzel als die van Perec, op een andere manier: niet de taal van het landschap maar de taal in het landschap gaf de route die ik nam.
In 2013 heb ik nog zo'n route gedaan, opnieuw in Frankrijk, van Saint-Nazaire naar Sainte-Eulalie, monding en bron van de Loire. Het was ook toen dat het idee in me opkwam om zo'n route in België te doen.
Gisteren nam ik de R4 richting Eeklo, toen ik van Antwerpen kwam. Dat is een weg die ik niet zo vaak loop, maar ik had het bord eerder gezien. Het bevindt zich vlak bij de Ghelamco Arena.
donderdag 19 mei 2016
bakfiets
Friday 19 May
Gek dat ik vandaag bedoel. Elke dag is dezelfde dag, alles op een stokje. In Rome zijn de gesprekken alleen anders omdat ik met een dame praat die vergat wat vandaag betekent.
Dat het altijd om hetzelfde gesprek gaat, soms met een afwijking, met andere ledematen, vaak met lui die zich in Rome anders aan me voordoen,
terwijl eigenlijk helemaal niemand had kunnen zeggen wat voor dag het is, of het een donderdag is of een woensdag en ik om die reden worstenbrood eet of tempeh.
In Rome is alles zoals het hoort. De eeuwen hollen. Gek dat ik vandaag bedoel. Heb ik naar de fontein gekeken?
de gekken die naar me keken, de gekken voor de beeldbuis terwijl ik me te goed deed aan nog schuinere dorpen en dat Rome voorbij alles in die betekenis verdween,
Corot,
en het geapenij en de greppel en de bakfiets waarin ik te slapen heb.
Gek dat ik vandaag bedoel. Elke dag is dezelfde dag, alles op een stokje. In Rome zijn de gesprekken alleen anders omdat ik met een dame praat die vergat wat vandaag betekent.
Dat het altijd om hetzelfde gesprek gaat, soms met een afwijking, met andere ledematen, vaak met lui die zich in Rome anders aan me voordoen,
terwijl eigenlijk helemaal niemand had kunnen zeggen wat voor dag het is, of het een donderdag is of een woensdag en ik om die reden worstenbrood eet of tempeh.
In Rome is alles zoals het hoort. De eeuwen hollen. Gek dat ik vandaag bedoel. Heb ik naar de fontein gekeken?
de gekken die naar me keken, de gekken voor de beeldbuis terwijl ik me te goed deed aan nog schuinere dorpen en dat Rome voorbij alles in die betekenis verdween,
Corot,
en het geapenij en de greppel en de bakfiets waarin ik te slapen heb.
donderdag 19 mei
from On The Brink Of Some Formidably Complex Matter
Henk Delabie
onder: uit Manieren om te verzuchten van
Gill Van Eeckhout
een presentatie van 200 stenciltekeningen
zondag 15 mei 2016
72 kilo stront
Feeling that there was nothing in him, Dante could not have written his Divine Comedy or Montaigne his Essays, nor could Chardin have painted a single still-life. Today man believes there is nothing in him, so he accepts anything, even if he knows it to be bad, in order to find himself at one with others, in order not to be alone. /Czeslaw Milosz, The Captive Mind, p.81; Penguin 1985/
72 kilo stront,
een beerput in maatpak.
1
... het voorrecht om elk jaar opnieuw een groep talentloze, gedemotiveerde, voor geen moer in beeldende kunst geïnteresseerde sukkels in het eerste jaar van hun opleiding te mogen begroeten voor het theorievak Doxa en contemporane dogma's. Die eerste les voor eerstejaarsstudenten is altijd een van de vreselijkste momenten van het jaar. /Correctie van een fragment uit Weg van Vlaanderen/
Ik heb een glas Montepulciano besteld. Met een misschien wat hondse blik, nadat ik de als steeds verrukkelijke glimlach van het bloedmooie meisje met een hoofs déjà-nue heel even onbeklemtoond voor me had, neem ik plaats onder een luifel van rozentakken en blauwregen. Dat ze het opeens wel heel erg koud heeft, zei ze. Ik sla het boek van Milosz open, bladzijde 80: But would he be less dishonest if he could speak the truth? Iemand had het over Spel en tijdverdrijf van James Salter. Ik vis de Moleskine uit het literaire boodschappentasje, zoek een pen, in m'n handtas heb ik er altijd minstens twee, en noteer wat ik een ogenblik eerder bedacht toen ik over het rondpunt aan Sint-Jacobs slalomde en naar de boven Zahia uitstekende verdiepingen van huisnummer 7 keek:
72 kilo stront,
een beerput in maatpak.
1-2-4-7-11-12-31-35-37-41-42-54-76/82-150-176 Huisnummers.
Who knows whether it is not in man's lack of an internal core that the mysterious success of the New Faith and its charm for the intellectual lie? /op. cit. p.80/
Een fietser met een aan het rijwiel vastgehaakt karretje waarop hij een boven het over de stuurstang gekromde lichaam uitstekende stapel huishoudelijke geriefelijkheden van huisnummer /a/ naar huisnummer /b/ sleurt: planken, een kast, een matras...
Iemand parkeert z'n auto dwars op het voetpad. Drie Polen bellen aan op huisnummer 65. Dit soort Polen, die illegaal voor een of andere bouwfirma werken, kan je makkelijk herkennen: slappe broek, kale schedel, gesticulerend, luidruchtig als een volle scheet over het voetpad stappend.
De witte jeep die een half uur eerder tot twee keer toe voorbij kwam rijden, op zoek naar een parkeerplaats vermoed ik.
You guys should..., zegt het Aziatische meisje tegen de Afrikaanse meisjes met wie ze over het zebrapad naar de andere oever stapt.
Een grijze vrachtauto van de lokale politie glijdt over het wegdek.
Dachau blues. Een fietser
met een raak boven de zoom van z'n broek uitstekende bilspleet. Het bouwvakkerskontje.
72 kilo stront,
dat is de evidentie zelve.
72 kilo stront,
een beerput in maatpak.
1
... het voorrecht om elk jaar opnieuw een groep talentloze, gedemotiveerde, voor geen moer in beeldende kunst geïnteresseerde sukkels in het eerste jaar van hun opleiding te mogen begroeten voor het theorievak Doxa en contemporane dogma's. Die eerste les voor eerstejaarsstudenten is altijd een van de vreselijkste momenten van het jaar. /Correctie van een fragment uit Weg van Vlaanderen/
Ik heb een glas Montepulciano besteld. Met een misschien wat hondse blik, nadat ik de als steeds verrukkelijke glimlach van het bloedmooie meisje met een hoofs déjà-nue heel even onbeklemtoond voor me had, neem ik plaats onder een luifel van rozentakken en blauwregen. Dat ze het opeens wel heel erg koud heeft, zei ze. Ik sla het boek van Milosz open, bladzijde 80: But would he be less dishonest if he could speak the truth? Iemand had het over Spel en tijdverdrijf van James Salter. Ik vis de Moleskine uit het literaire boodschappentasje, zoek een pen, in m'n handtas heb ik er altijd minstens twee, en noteer wat ik een ogenblik eerder bedacht toen ik over het rondpunt aan Sint-Jacobs slalomde en naar de boven Zahia uitstekende verdiepingen van huisnummer 7 keek:
72 kilo stront,
een beerput in maatpak.
1-2-4-7-11-12-31-35-37-41-42-54-76/82-150-176 Huisnummers.
Who knows whether it is not in man's lack of an internal core that the mysterious success of the New Faith and its charm for the intellectual lie? /op. cit. p.80/
Een fietser met een aan het rijwiel vastgehaakt karretje waarop hij een boven het over de stuurstang gekromde lichaam uitstekende stapel huishoudelijke geriefelijkheden van huisnummer /a/ naar huisnummer /b/ sleurt: planken, een kast, een matras...
Iemand parkeert z'n auto dwars op het voetpad. Drie Polen bellen aan op huisnummer 65. Dit soort Polen, die illegaal voor een of andere bouwfirma werken, kan je makkelijk herkennen: slappe broek, kale schedel, gesticulerend, luidruchtig als een volle scheet over het voetpad stappend.
De witte jeep die een half uur eerder tot twee keer toe voorbij kwam rijden, op zoek naar een parkeerplaats vermoed ik.
You guys should..., zegt het Aziatische meisje tegen de Afrikaanse meisjes met wie ze over het zebrapad naar de andere oever stapt.
Een grijze vrachtauto van de lokale politie glijdt over het wegdek.
Dachau blues. Een fietser
met een raak boven de zoom van z'n broek uitstekende bilspleet. Het bouwvakkerskontje.
72 kilo stront,
dat is de evidentie zelve.
vrijdag 13 mei 2016
out of the cool
I sit & drink & smoke. Out Of The Cool is on the tube,
by The Gil Evans Orchestra.
The coffee Pinotage is a South African wine, a red wine bottled near the Western Cape.
Der Mann Ohne Eigenschaften is my favourite island book, someone told me.
To get to my favourite island book I first need to know more on the island, I said.
My favourite book is the island.
On that island I would have a library as complete as anything Perec wrote. In addition
anything he didn't.
I would turn to the shadow of a stone and read the unread.
by The Gil Evans Orchestra.
The coffee Pinotage is a South African wine, a red wine bottled near the Western Cape.
Der Mann Ohne Eigenschaften is my favourite island book, someone told me.
To get to my favourite island book I first need to know more on the island, I said.
My favourite book is the island.
On that island I would have a library as complete as anything Perec wrote. In addition
anything he didn't.
I would turn to the shadow of a stone and read the unread.
he drank a beer
Akward, he says, akward. Drinking lager beer feels akward.
He usually would drink a somehow stronger beer.
Akward it is to have that lager in front of him.
Brands died, he says, looking at the lager in front of him.
He read it in a newspaper. Don't you read newspaper, he asks.
No, I don't, I say. Newspapers these days shit teenage talk.
Brands had a wife, he says, he had kids, he had a dog.
That's as good as any other reason, I say.
To his taste drinking a lager beer feels as akward as getting to suicide.
He usually would drink a somehow stronger beer.
Akward it is to have that lager in front of him.
Brands died, he says, looking at the lager in front of him.
He read it in a newspaper. Don't you read newspaper, he asks.
No, I don't, I say. Newspapers these days shit teenage talk.
Brands had a wife, he says, he had kids, he had a dog.
That's as good as any other reason, I say.
To his taste drinking a lager beer feels as akward as getting to suicide.
donderdag 12 mei 2016
common fruit
Sitting at a terrace beneath a sky flowering distant circles of light
a young man tells me on the Ananas de Courtrai,
a pear lush and upstream sweet, more or less modelled and coloured as a quince,
familiar to many a garden during 18th and 19th century.
A certain George Washington, he says, introduced what is still known to be instant coffee.
He saw a cup dated 5000 before Christ, hidden in the cellar of a local archive,
and admits it is the most beautiful thing ever he saw.
a young man tells me on the Ananas de Courtrai,
a pear lush and upstream sweet, more or less modelled and coloured as a quince,
familiar to many a garden during 18th and 19th century.
A certain George Washington, he says, introduced what is still known to be instant coffee.
He saw a cup dated 5000 before Christ, hidden in the cellar of a local archive,
and admits it is the most beautiful thing ever he saw.
take #1 fabrice
boven: Mu, Instrument d'une fois /2015/
kubusruimte
onder: Hors là, Montperrin /2016/
videoruimte
morning prayer
An Arab is singing his monotuous morning prayer.
It comes from a window open on the marketplace.
Within a certain tradition of things uncertain, seen as improbable, felt as probable,
he may get shot through the head
just before finishing his pious morning ritual,
presumable without getting to his knees again.
It comes from a window open on the marketplace.
Within a certain tradition of things uncertain, seen as improbable, felt as probable,
he may get shot through the head
just before finishing his pious morning ritual,
presumable without getting to his knees again.
dinsdag 10 mei 2016
zondag 8 mei
The bourgeoisie rules through demagoguery, which in practice means that prominent positions are filled by irresponsible people who commit follies in moments of decision. /Czeslaw Milosz, The Captive Mind, p.30/
In L'Apero d'Oc kwam een tafel vrij vlak bij het venster. De personen die er net voor mij aan tafel zaten, deden zich te goed aan een artisjok en ledigden een 75cl fles witte wijn. Ik bestel palourdes (venusschelpen in een kruidig, vettig sausje met kikkererwten) en een glas Limoux grand cru.
Een straatzanger terroriseert de terrasjes. Wie is die kerel vroeg iemand. Lang voor hij zich aan Brel en Verdi waagde, bedenk ik, en volstrekt onverstoorbaar de rust van de zondagse boeken- & bloemenmarkt begon te verminken met weinig toonvaste en ritmisch deplorabel uitgevoerde vocale transplantaties van Franse en Italiaanse klassiekers, zou hij psychologie gestudeerd hebben. Misschien heb ik ooit zitten luisteren naar wat hij over Freud te vertellen had. Freud zeikt lekker, zolang niemand het discours al te ernstig neemt. Wat ook maar iemand over Freud te vertellen had kunnen hebben, zelden aberrant, had amper meer dan kut en peren, hoewel psychoanalyse desondanks niet van betekenis gespeend zou zijn - wat ik graag geloof: meer ongemak dan een lichte vorm van mentale constipatie heeft het niet opgeleverd.
De boekhandelaars krassen op. Met een voor begin mei ongebruikelijke hitte, een wolkenloze hemel, geen zuchtje wind, is alles navenant. Ik sla Milosz open, de Penguin editie met een foto van Sutkus op de cover.
The recklessness with which the Russians are carrying out their mental operations in the people's democracies is reaching dangerous proportions. Consistent reasoning which orders one to by-pass a fact when a concept comes into conflict with reality must eventually lead to costly errors. Hitler's war on "degenerate art" sprang from the same seed as the new ethics of his party which ordered the slaughter of "inferior races"; and in these very ideas lay the causes of his defeat. Knowing the Center's demand that science and art conform to the Method instead of searching for objective truth and beauty, the intellectual comes to the conclusion that it is not the wisdom of the West that will cause the downfall of the Imperium, but rather the aberrations to which the Method leads. /op. cit., p48-49/(1)
Ik fiets door de ruimtes van het stadscentrum, verder van me verwijderd dan de kraters van Pluto. De tol van Pluto zit dubbel. Voor de lui voor wie ik uit te wijken heb, is Poljotkin een nobele onbekende.
In een winkelstraat zitten drie idioten, origine onbekend, ALLES MOET KAPOT te zingen. Veel bijval heeft het niet, dat spreekt voor zich. Staat het baardhaar tot de ballen of is het een verwensing?
Zo was er een dag, maar die dag herinner ik me niet zo goed meer, dat het aan de Groentenmarkt dode duiven regende. In de Eendrachtstraat kijk ik om naar huisnummer 150. Ik heb er ooit op huisnummer 150 gewoond maar huisnummer 150 is niet het huis waar ik woonde. Aan de Zandberg was een jonge vrouw een koffiehuis begonnen waar niemand zat telkens ik er binnensprong. Toen ik er een derde of vierde keer langsging, was de zaak opgedoekt. Mijn eerste parkeerboete, als ik het me correct herinner vlak bij De Gekroonde Hoofden, heb ik volstrekt achteloos in een papieremmer geworpen. Het overigens luidkeels ten gehore gebrachte liedje levert een van de pot gerukt kabaal, sloganesk, in een winkelstraat waarover een jonge designer opmerken zal dat hij het volstrekt onbegrijpelijk vindt dat stedelijke, maar niet alleen stedelijke, ook landschappelijke ingrepen, niet aan quota horen te voldoen, om te beginnen: esthetische quota. (voorbeeld: je breekt geen gevel van een classicistisch gebouw tot halverwege af om er een winkelraam te steken, laat woonkernen en landschappen in de mate van het mogelijke intact, et cetera)
avond
Het zonlicht daalt tot het zich vlak boven de daken bevindt. Oude schaduwen worden wakker, rekken zich uit. Een late dagtaak wenkt. Bedachtzaam, zonder haast, veroveren ze het muurtje.
Zou iemand van de personen die in twee rijen in de motorsloep zitten de versregel Maar altijd stormt Metaneira uit de vertrekken van de koning, gelezen hebben? De motorsloep maakt een brede voor in het water,
een diagonaal breed uitwaaierende V waarvan de beweging eerst de nabije oever aanraakt, dan vanaf die oever naar de tegenoever gaat, wat halverwege beide bewegingen een tumultueuze abstractie van elkaar verslindende vormen en schakeringen maakt, vormen en schakeringen die vastzitten aan de architectuur die boven het wateroppervlak uitrijst.
Floske, een van de sloepen, heeft een buitenboordmotor van het merk Evinrude. 'Bootje!' roept een van de kinderen.
'Anyway, we serve the white asparagus here,' legt het meisje uit, waarna ze gedetailleerd ingaat op hoe je asparagus bereiden moet. Geen zuchtje wind. Duras ligt open op de eerste bladzijde van Les yeux bleus cheveux noirs, en de eerste zin, Une soirée d'été, dit l'acteur, serait au coeur de l'histoire.
(1) Milosz schreef dit aan het begin van wat intussen als Koude Oorlog bekend staat. In Frankrijk, waar de linkse intelligentsia op Camus na zonder voorbehoud het Stalinisme predikten, werd het boek verketterd. The Captive Mind biedt meer dan een blik op de situatie die ze toen hadden, het schraapt de valse betekenissenlagen van het economisch gefundeerde en politieke discours tot een naakte stok. De praktijken van estate en art sales zijn die van een gepeupel zonder inhoud.
In L'Apero d'Oc kwam een tafel vrij vlak bij het venster. De personen die er net voor mij aan tafel zaten, deden zich te goed aan een artisjok en ledigden een 75cl fles witte wijn. Ik bestel palourdes (venusschelpen in een kruidig, vettig sausje met kikkererwten) en een glas Limoux grand cru.
Een straatzanger terroriseert de terrasjes. Wie is die kerel vroeg iemand. Lang voor hij zich aan Brel en Verdi waagde, bedenk ik, en volstrekt onverstoorbaar de rust van de zondagse boeken- & bloemenmarkt begon te verminken met weinig toonvaste en ritmisch deplorabel uitgevoerde vocale transplantaties van Franse en Italiaanse klassiekers, zou hij psychologie gestudeerd hebben. Misschien heb ik ooit zitten luisteren naar wat hij over Freud te vertellen had. Freud zeikt lekker, zolang niemand het discours al te ernstig neemt. Wat ook maar iemand over Freud te vertellen had kunnen hebben, zelden aberrant, had amper meer dan kut en peren, hoewel psychoanalyse desondanks niet van betekenis gespeend zou zijn - wat ik graag geloof: meer ongemak dan een lichte vorm van mentale constipatie heeft het niet opgeleverd.
De boekhandelaars krassen op. Met een voor begin mei ongebruikelijke hitte, een wolkenloze hemel, geen zuchtje wind, is alles navenant. Ik sla Milosz open, de Penguin editie met een foto van Sutkus op de cover.
The recklessness with which the Russians are carrying out their mental operations in the people's democracies is reaching dangerous proportions. Consistent reasoning which orders one to by-pass a fact when a concept comes into conflict with reality must eventually lead to costly errors. Hitler's war on "degenerate art" sprang from the same seed as the new ethics of his party which ordered the slaughter of "inferior races"; and in these very ideas lay the causes of his defeat. Knowing the Center's demand that science and art conform to the Method instead of searching for objective truth and beauty, the intellectual comes to the conclusion that it is not the wisdom of the West that will cause the downfall of the Imperium, but rather the aberrations to which the Method leads. /op. cit., p48-49/(1)
Ik fiets door de ruimtes van het stadscentrum, verder van me verwijderd dan de kraters van Pluto. De tol van Pluto zit dubbel. Voor de lui voor wie ik uit te wijken heb, is Poljotkin een nobele onbekende.
In een winkelstraat zitten drie idioten, origine onbekend, ALLES MOET KAPOT te zingen. Veel bijval heeft het niet, dat spreekt voor zich. Staat het baardhaar tot de ballen of is het een verwensing?
Zo was er een dag, maar die dag herinner ik me niet zo goed meer, dat het aan de Groentenmarkt dode duiven regende. In de Eendrachtstraat kijk ik om naar huisnummer 150. Ik heb er ooit op huisnummer 150 gewoond maar huisnummer 150 is niet het huis waar ik woonde. Aan de Zandberg was een jonge vrouw een koffiehuis begonnen waar niemand zat telkens ik er binnensprong. Toen ik er een derde of vierde keer langsging, was de zaak opgedoekt. Mijn eerste parkeerboete, als ik het me correct herinner vlak bij De Gekroonde Hoofden, heb ik volstrekt achteloos in een papieremmer geworpen. Het overigens luidkeels ten gehore gebrachte liedje levert een van de pot gerukt kabaal, sloganesk, in een winkelstraat waarover een jonge designer opmerken zal dat hij het volstrekt onbegrijpelijk vindt dat stedelijke, maar niet alleen stedelijke, ook landschappelijke ingrepen, niet aan quota horen te voldoen, om te beginnen: esthetische quota. (voorbeeld: je breekt geen gevel van een classicistisch gebouw tot halverwege af om er een winkelraam te steken, laat woonkernen en landschappen in de mate van het mogelijke intact, et cetera)
avond
Het zonlicht daalt tot het zich vlak boven de daken bevindt. Oude schaduwen worden wakker, rekken zich uit. Een late dagtaak wenkt. Bedachtzaam, zonder haast, veroveren ze het muurtje.
Zou iemand van de personen die in twee rijen in de motorsloep zitten de versregel Maar altijd stormt Metaneira uit de vertrekken van de koning, gelezen hebben? De motorsloep maakt een brede voor in het water,
een diagonaal breed uitwaaierende V waarvan de beweging eerst de nabije oever aanraakt, dan vanaf die oever naar de tegenoever gaat, wat halverwege beide bewegingen een tumultueuze abstractie van elkaar verslindende vormen en schakeringen maakt, vormen en schakeringen die vastzitten aan de architectuur die boven het wateroppervlak uitrijst.
Floske, een van de sloepen, heeft een buitenboordmotor van het merk Evinrude. 'Bootje!' roept een van de kinderen.
'Anyway, we serve the white asparagus here,' legt het meisje uit, waarna ze gedetailleerd ingaat op hoe je asparagus bereiden moet. Geen zuchtje wind. Duras ligt open op de eerste bladzijde van Les yeux bleus cheveux noirs, en de eerste zin, Une soirée d'été, dit l'acteur, serait au coeur de l'histoire.
(1) Milosz schreef dit aan het begin van wat intussen als Koude Oorlog bekend staat. In Frankrijk, waar de linkse intelligentsia op Camus na zonder voorbehoud het Stalinisme predikten, werd het boek verketterd. The Captive Mind biedt meer dan een blik op de situatie die ze toen hadden, het schraapt de valse betekenissenlagen van het economisch gefundeerde en politieke discours tot een naakte stok. De praktijken van estate en art sales zijn die van een gepeupel zonder inhoud.
zaterdag 7 mei 2016
zaterdag 7 mei
Op de achtergrond: de tot stippen herleide tekeningen van Gill Van Eeckhout.
onder: Toen ik dit werk voor het eerst zag, in het atelier van Henk vlak bij de Franse grens, was het rauwe materie. Het werk intrigeerde me. Een witte, uit plaaster vervaardigde cirkel. Braadpan, molensteen, wiel. Ik nam er wat foto's van, waarvan ik er eentje in m'n blog publiceerde. In de tuin achter de werkplaats, in het vlakke landschap van Geluwe, hadden de kinderen van Henk een boomhut gebouwd. Henk vertelt me dat hij het atelier, vanuit z'n net zo sobere als riante woonvertrekken aan de overkant van het wegje, zelf bouwde, met snelbouw als ik het goed heb, en het recent uitbreidde. De plek waar de boomhut was, bleef intact. Dit werk, aanvankelijk een cirkel, wat hem bij nader toezien te agressief leek, die cirkel, werd opnieuw bewerkt tot het een bijna-ovaal werd. Alle werken van deze productie, met Fabrice Pichat als uitzondering vermoed ik, zijn het resultaat van een morfologisch onderzoek. Het begrip onderzoek heeft aan betekenis ingeboet, meen ik, het is te vaak gebruikt om het ontbreken van inhoud en betekenis of de vormelijke inertie van een of ander conceptueel uitgangspunt te omzeilen. Met Henk heeft het net wel betekenis. Elk object is de gestolde vorm van een beweging. De acties om tot die gestolde beweging te komen, zijn niet die van Fabrice Pichat (kubus, videoruimte): de vorm heeft een andere methodiek, het concept niet dezelfde formule. De beweegreden, zo lijk het wel, is tegengesteld. Oppervlakkig bekeken gaat het om twee totaal van elkaar verschillende contracties. Toch is de betekenis, net door het morfologische contrast, vrijwel identiek. Misschien is dit wat ongelukkig geformuleerd. Fabrice bespeelt wat Henk als vorm formuleert. Het is een andere formule. De context formuleert (herformuleert) de betekenis die het heeft.
onder: foto's van Laura Van Severen
onder: Wuthering van Elisabeth Van Dam. Voorbereidend werk.
vrijdag 6 mei 2016
the singing painters
the singing painters
merlyn paridaen (drum)
laura van (vocals)
mathias van de wiele (guitar)
MEET CARVER & HORN
peter jacquemyn (bass)
bart maris (trumpet)
zaterdag 28 mei 2016
saturday 28 may 2016
20:00
@croxhapox
tickets: 10 euro
merlyn paridaen (drum)
laura van (vocals)
mathias van de wiele (guitar)
MEET CARVER & HORN
peter jacquemyn (bass)
bart maris (trumpet)
zaterdag 28 mei 2016
saturday 28 may 2016
20:00
@croxhapox
tickets: 10 euro
Abonneren op:
Posts (Atom)
