In Frankrijk hebben ze nog altijd de oude naamborden, een wit bord met een rode rand. Af en toe, heel erg soms, tref je in een provinciestadje nog een van die keramische borden van Michelin aan, borden uit de époque van Jour de Fête, witte letters op een fond van ultramarijn donker en ook altijd samengesteld omdat ze zelfs met een lettergreep als Gien niet genoeg hadden aan één tegel.
In België verdwenen de oude naamborden, die de Belgische driekleur hebben, zo'n twintig jaar geleden. Je vindt ze nog wel, maar ze zijn toch grotendeels vervangen door witte borden die de grens van stads- en dorpskernen aanduiden en in het landschap net zo kwalijk ogen als de lintbebouwing.
In 2012 had ik me aan een eerste syllabische route gewaagd, wat me na EU en BREST en DAX naar UR en tijdens de weg terug naar Y bracht. Het was fabelachtig, ik genoot van elk moment, van EU tot Y en WE werd ik bekogeld met genot. Met wat ik van Frankrijk wist, en later opnieuw voorgeschoteld kreeg, met dat boek van Cortazar bijvoorbeeld, met Miller en Salter, gaf het een puzzel als die van Perec, op een andere manier: niet de taal van het landschap maar de taal in het landschap gaf de route die ik nam.
In 2013 heb ik nog zo'n route gedaan, opnieuw in Frankrijk, van Saint-Nazaire naar Sainte-Eulalie, monding en bron van de Loire. Het was ook toen dat het idee in me opkwam om zo'n route in België te doen.
Gisteren nam ik de R4 richting Eeklo, toen ik van Antwerpen kwam. Dat is een weg die ik niet zo vaak loop, maar ik had het bord eerder gezien. Het bevindt zich vlak bij de Ghelamco Arena.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten