incognito

Nat. De bomen staan onbekend. Een Atlantische storing zeikt over het asfalt. Onzichtbaar. Je ziet niets, je hoort niets, geen geluid. Miller is dood, Szymborska is dood, en zo nog een miljoen. En het paard ligt in de goot. Donc, voici, j'écris pour Libération. Alleen wat er niet is, meer zie je niet, tot je in het camera obscura van de koplampen van een auto opeens toch de krassen van het buitje ziet, krassen die helder op het asfalt staan, het vibrato, een auto die in toy motion van A. naar B. verdwijnt, A. en B. onbekend, en het lost op, weg, alles opeens, één oplossing voor alles wat het gaf, weg in de snelle geul die de auto maakt. In het vibrato van de koplampen zie je hoe het buitje schuin boven het asfalt hangt, een ogenblik later niets, Miller dood, Szymborska dood, en zo nog een miljoen, en aan de rand van het terras alles net zo onzichtbaar als eerst, Nat. Onzichtbaar. Geen geroep. En het vibreert. Een auto komt langszij. En het vibreert. Verdwijnt. Het vibreert. Alles weg. Een auto komt langszij, het vibreert en het is weg.